23 dec.Verrassingskerstfeest verkleed als kerstman

23 december (Verrassingskerstfeest verkleed als kerstman)
Ik werd wakker en besefte niet goed waar ik was. Och ja, in België. :-( Opnieuw was het een sombere grijze dag. De regen goot met bakken uit de hemel. Dieter en ik haalden mijn auto op in Alsemberg. Mijn nonkel E. had er voor gezorgd dat mijn auto opnieuw startklaar stond. Alle paperassen waren geregeld, nieuwe nummerplaten en verzekering. Dieter liet mijn auto testen in de garage na 13 maanden en alles bleek prima. Wat deed het raar om na maanden opnieuw auto te rijden. Ik reed langzaam en bolde naar Meise bij Anje en Gerard. We zouden naar de kerstmarkt te Brussel gaan maar niemand zag dit zitten door het slechte weer. We praatten nog na en hielden herinneringen op over Bolivia, Chili en Argentinië waar we samen geweest waren. Terug thuis begon ik aan de was en de plas. Zou ik die vergeelde kleren nog netjes krijgen? Ik werd zenuwachtig. Morgen is het de grote dag. Dan zie ik mijn hondjes terug en
's avonds mijn familie. Dieter had al het “ Kerstmangerief” bijeen verzameld. Hij had me ook een wit masker gekocht zodat niemand me zou herkennen. Van Anje had ik wat toeters en bellen gekregen om mijn intrede te doen. Hoe zou men reageren? Zouden ze het al wat geweten hebben? Zouden ze content zijn? Daar ben ik 100 % zeker van. Plots kreeg Dieter een sms van mijn mama dat Mike heel ziek was en hij dus niet mee kon gaan naar het kerstfeest bij onze Filip. De hondjes moesten dus niet opgehaald worden want Filip had niet graag dat er met Kerst vier honden zouden aanwezig zijn. Net nu ik mijn hondjes terug zie, mogen ze niet mee naar het feest en zitten ze dus gans alleen, net als hun baasje terug is. :-( Mama vertelde ook nog dat ze Mike gingen bezoeken en hem wat medicatie gingen brengen. Ze zouden rond 14 uur opnieuw in Ninove zijn. Ik dacht nochtans mijn hondjes in de voormiddag te gaan halen zodat ik er nog wat plezier van had tot 18 uur, het kerstfeest. Dieter belde naar Mike. Mijn ouders waren net vertrokken uit Sint Niklaas dus ik kon nu ook naar daar rijden om mijn hondjes te gaan halen. In Sint Niklaas belde ik aan. Ik stopte me weg achter het muurtje. Ik hoorde mijn hondjes al blaffen. Mike opende de deur en keek achter het muurtje. Toen hij mij zag, sprong hij een meter achteruit. Hij verschoot zich zo: “ Wat doe jij hier??? “ Het was een emotioneel weerzien. Mijn hondjes sprongen als zotten op mij. Ze herkenden mij onmiddellijk en jankten als kleine kindjes. Ik was in alle blijheid Dahli, het vrouwtje, aan het aaien, toen ik plots Picaso, het mannetje, niet meer zag. De deur stond nog open en zo rap als de wind was hij naar buiten gelopen. Toch niet opnieuw! Mike is hem al eens 1 week kwijt geweest en nu was hij opnieuw weg. Mike ging doodziek mee zoeken. Elk langs één kant. Overal vroegen we aan voorbijgangers of ze geen hondje gezien hadden. Iedereen had hem gezien en we volgden het spoor. Na een kwartier vonden we hem gelukkig terug aan Mike's tuin. Hm, die loopt liever weg dan dat hij mij ziet, dacht ik bij mezelf. Ik bleef een paar uurtjes bij mijn broer en we praatten voluit. Toen ik afscheid nam van Mike weende hij. Nu net met kerst zou hij alleen ziek thuis zitten en dan nog eens zonder mijn hondjes. Ik vond het heel spijtig voor Mike. Alles was zo onverwachts. Hij kon er zich geen gedacht van maken dat hij de hondjes niet meer bij zich zou hebben. Nu het net zo'n mooi verrassingskerstfeest zal zijn, kan hij er niet bij zijn. Ik had medelijden met hem maar hij was echt te ziek om mee te gaan. Zoals er niets gebeurd was, stapten de hondjes achteraan in mijn auto en reden we naar Bodegem. Ik had Mike wel gewaarschuwd dat hij tegen niemand mocht zeggen dat ik terug was. Om 17 uur kwam ik aan in Bodegem. Nog net op tijd om al mijn kerstcadeautjes bijeen te nemen en mij te verkleden als kerstman. Mijn hondjes verstonden er zich niet uit. Ik was net bij hen en ik stapte het weer al op! We reden naar Eizeringen. Dieter zou als eerste gaan en ik zou aan het café “ De verzekering tegen den dorst” een kwartiertje wachten vooraleer ik naar binnen zou gaan. Op een stoel en ton aan het gesloten café wachtte ik in de koude. Ik zag op de kerktoren elke minuut. Wat duurde dit lang. Ik werd heel zenuwachtig. Ik zou langs de keuken van Filip en Denise binnen gaan. Stel je voor dat ze een goed gecamoufleerde kerstman niet zo maar binnen lieten en gans het plan in duigen zou vallen. Een vrouw stapte naar buiten en verschoot zich een bult wanneer ze me zag. Een rare kerstman. Ze riep haar kindjes buiten: “ De kerstman zit hier buiten!” Twee kindjes schrokken ook en zeiden zachtjes: “ Dag kerstman”. Ik wuifde naar hen en ze liepen vlug naar binnen. 18 u 10. Ik werd het beu. Nog vijf minuten en ik ga naar binnen. Ondertussen kreeg ik een sms van Dieter maar ik had mijn leesbrilletje niet mee dus kon het bericht niet lezen. :-) Ik waagde het er maar op. Bevend stapte ik de keuken binnen, geen kat te zien. Ik hoorde iedereen praten rond de haard. Mijn handen beefden nog meer. Ik stapte zwijgend naar de living. Ik zag als eerste mijn mama en kon haar wel om de hals vliegen maar ik moest me inhouden. Ik mocht niets verklappen. Gedurende tien minuten stond ik wat rond te springen en lawaai maken met mijn attributen. Niemand kon me herkennen. Niemand had ooit aan mij gedacht. Er werd gespeculeerd met: “ Het is tante Agnes, het is Joost, of nee Caroline... Wie kan dat toch zijn??? “ Aan iedereen gaf ik bevend een balpen uit Bolivia. Dit is gemaakt door de inwoners en is vervaardigd uit een mooi gebreid handwerk. Ik dacht dat men daaraan direct zou raden dat het van mij was. Steve riep nog: “ Dat komt precies uit het buitenland?” Steffie had plots een toefje blond haar gezien die vanachter uit mijn pruik stak. Ik hoorde ze zeggen: “ Ik weet het maar ik zeg het niet!”. Een geluk. Na een kwartier kon niemand me raden. Men zei nochtans dat het familie moest zijn daar ik een “ Bouquéke “ foutloos kon doen. Niet iedereen zal een “ Bouqéke” verstaan daar het iets is van de scouts en de familie. Iedereen wilde weten wie die geheimzinnige kerstman wel was en uiteindelijk trok ik mijn pruik af, daarna mijn baard en daarna mijn masker. Iedereen schoot verschrikt recht en vloog me wenend van geluk om de hals. Ik kon mijn tranen ook niet bedwingen. Het werd allemaal te veel. Ik was zo gelukkig. Ik had niet gedacht dat het zo emotioneel ging zijn. Mama zat nog steeds verslagen en met open mond op haar stoel. Niet wetend wat er gebeurde. Ik vloog haar om de hals en zag in haar betraande ogen dat ze zo gelukkig was. Dit was het mooiste kerstcadeau dat ik hen kon geven. Ook papa vloog wenend en gegeneerd rond mijn hals. Ook hij was doodgelukkig. Ook Filip, Denise en de overigen van de familie konden hun geluk niet op. Mijn handen bleven beven van emotie. Lachen en wenen. Wat een feest! We toastten met een lekker glaasje champagne op mijn veilige en verrassende thuiskomst. Niemand wist het. Niemand had dit ooit gedacht. Niemand had dit ooit mogen wensen. Er was gelukkig genoeg eten want Mike was er niet. :-) Ik gaf aan iedereen kleine geschenkjes uit verschillende landen. Niemand had een geschenk voor mij maar dat deerde me niet. Het mooiste geschenk was weer bij mijn familie te zijn...