Dag 6 9 juni Caye Caulker - San Ignacio

Dag 6 9 juni Caye Caulker – San Ignacio
Om 6u30 stond ik op en plaatste mijn foto’s op internet. De “golfkar” was op tijd en zette me af aan een eethuis waar ik vlug een ontbijt nam. Er was veel volk op de boot. Het was een open boot. Na 45 minuten kwam ik aan in Belize City, de gevaarlijke stad. Ik was op mijn hoede. Ik zag weer auto’s. Wat deed dit raar na al die sympathieke golfkarren. Ik nam een betrouwbare taxi die me 6 B$ vroeg. Ik zei dat ik enkel aan 5B$ wilde. Ik had dat zo gehoord van locals. Hij aanvaarde mijn voorstel. Hij voerde me naar het busstation waar ik een bus wilde nemen naar San Ignacio in het westen van Belize. De local bus, zonder airco, die overal stopt en er 5 uur op zet, wilde ik niet nemen. Ik wilde een express, met aico en een rit van 3,5 uur. Ik vroeg het na en er was maar 1 bus meer om 13 uur. Pff, wat ging ik drie uur doen met een zware valies? Een taxichauffeur sprak me aan en wilde me voor 200 B$ voeren. Pff, veel te duur! De bus is maar 8 B$! Een andere man had een vanbusje en vroeg me 20 B$. Ik zou er op anderhalf uur reeds zijn. Ik accepteerde dit aanbod. Ik wilde eerst wel mijn jeans uitdoen want het was echt veel te warm! Maar ik dacht dat ik met de bus zou reizen en daar staat de airco steeds te koud. Een vrouw, die ik precies wel betrouwde, paste eventjes op mijn valies terwijl ik ondertussen naar de toiletten ging om me om te kleden. Mijn valies stond er nog… :) De chauffeur van de van was een vriendelijke man die in San Ignacio woont. Hij had net toeristen naar Belize City gevoerd en moest nu met een lege van terug rijden. Dus, hoe meer volk hij vindt aan een democratische prijs hoe beter. We wachtten een half uurtje maar geen enkele toerist te zien. Niemand ging naar het Westen?! Enkel ik? Een vuile gedrogeerde neger met gescheurde kleren sprak de taxichauffeur aan en vroeg of hij cocaîne wilde kopen. De landloper toonde hem een colaflesje vol met cocaîne. Natuurlijk neemt de chauffeur geen drugs en hij gaf de neger een sigaret in de plaats. “ Als ze je aanspreken is het beter van hen een sigaret te geven. Zo laten ze je met rust” zei de man. Brr, raar volk! De man gaf het wachten op toeristen op. Ik zat gans alleen in de van. Ik mocht er zelfs in roken. Overal mag je in Belize roken, zelfs in de restaurants. In de drukke vuile stad zag ik een man schreeuwen. Kinderen hadden net een vrouw beroofd. Ik had het niet gezien. De chauffeur wel. Ik ben content dat ik hier niet blijf. Ze hadden me gewaarschuwd. Een beetje verder zagen we veel volk. De chauffeur stopte om te vragen of alles in orde was. Een auto was in een gracht gereden en lag volledig op zijn kop in de diepte. Je zag enkel nog zijn dak. Maar de bestuurder was ongedeerd. Hoe is die uit die wagen geraakt? De voorruit van mijn taxichauffeur was gebroken. Ik zag nog maar weinig bussen of taxi’s zonder barsten in het glas! Hier kennen ze “Carglass” zeker niet? :) We reden de vuile gevaarlijke stad uit. Eindelijk weer natuur. Een vlak landschap met vele palmbomen, reizigersbomen, varens, lage palmstruiken, geen bloemen. Een dichte begroeiîng. Het was zwoel, geen airco in de van, de ramen open. Er reden bijna geen auto’s op de enige geâsfalteerde baan. Soms eens een huis, soms eens een houten hut. De zender draaide spaanse muziek en de chauffeur zong mee. Ik vond het veel leuker die spaanse muziek dan de “ black music” die je overal hoorde op Caye Caulker. We passeerden een paar dorpjes. Vele paarden in de weiden. Naar het schijnt zijn de paarden hier goedkoop. In sommige landen kunnen ze zich nooit een paard veroorloven. Hoe alle landen toch zo verschillend zijn van mekaar! Een paar witte koeien met een bult. Net zeboes zoals in Madagascar. Kinderen met een spandoek bedelend in de straat. Alle aanwijzingsborden op de weg zijn in “Yards” en “Miles” aangeduid. Ik moet dan telkens verrekenen hoeveel km dit is. Ook de temperatuur is in Fahrenheit. Ja, Amerikaans he. Naast een auto kapt een man de haren van een local, zijn baarden worden bijgeknipt. Een kapperszaak hebben ze hier niet. Op een auto staan vele tweedehandscomputers te koop. Dit is een andere manier van verkoop he. :) Wat verderop een bord met “ Spanish Outlook”. Dit is een gemeenschap, van vooral duitsers, die zich hier gevestigd hebben. Ik weet niet of ik hier zou willen wonen hoor! We kwamen in San Ignacio aan. San Ignacio is een stad gelegen in Belize op zo'n 35 km van Belmopan. Het is de belangrijkste stad in het Cayo-district en speelt een belangrijke rol in het toerisme. Het aan de rivier Macal gelegen San Ignacio is waarschijnlijk begonnen als een houthakkerskamp. De eerste bekende vermelding van de plaats is op een kaart die dateert van 1787. In 1930 werd de Western Highway aangelegd waardoor niet alle vervoer meer over water plaatsvond. Dit versterkte de groei van de stad aanzienlijk. Santa Elena, een voorheen aparte plaats aan de overzijde van de rivier is intussen deel van San Ignacio geworden. De stadsdelen zijn verbonden door de Hawkesworth-hangbrug. De bevolking bestaat voornamelijk uit mestiezen en creolen en er is ook een grote Chinese bevolking die in het midden van de 20e eeuw emigreerde vanuit Kanton. Die Chinezen zitten overal! Buiten de stad bevinden zich de Maya-ruïnes van Cahal Pech, Caracol en Xunantunich. In de buurt ligt tevens de grot Actun Tunichil Muknal die dienst deed als Maya-offerplaats. Ik zag in mijn lonely planet een paar hostels en de chauffeur dropte me in Hi-Iet hostel, gelegen in het centrum. De kamer kost 25 B$. Dit is de goedkoopste kamer die je kan vinden in deze stad. Op de bovenverdieping van een privéhuis zijn vier kamertjes, ik noem het meer een cel, met een bed, een kastje en een ventilator die warme wind blaast. :) De gedeelde badkamer is op de gang. Daar ik gans alleen ben is de badkamer eigenlijk privé. Ik heb wel een balkon met uitzicht op een straat. Het is toch maar voor een paar nachten. Het was 13u15. Wat kon ik nog doen vandaag? Ik wandelde naar de enige hoofdstraat waar tal van reizigerskantoren zijn die allemaal toers organiseren naar dezelfde plaatsen. Ik stapte bij een paar binnen. De prijzen zijn ongeveer dezelfde. Sommige kantoren doen geen toers daar ze geen toeristen hebben, anderen zijn druk bezet. In een restaurantje at ik een burrito aan 6 B$. Ik wil weer wat op mijn geld letten indien ik de mogelijkheid heb. Een cola kost 2 B$. Dat is dus ongeveer een halve €. Ik onderhandelde met een kantoor en kreeg een reductie van 50 B $ indien ik met hen ook naar Tikal, in Guatemala, reis nu maandag. Pff, dan kan ik eigenlijk maar één dag in San Ignacio blijven. En ik wilde nog zoveel zien! Ja, dan is het maar zo. Ik moet niet in elk land alles willen zien. Er komen nog landen. Ik boekte een toer voor zondag aan 140 B$ naar de grot Actun Tunichil Muknal = ATM. Ik moet morgen om 7 uur paraat zijn en zwemkledij meenemen. De dag nadien ga ik naar Tikal in Guatemala, de grootste Maya ruines. Ik kan ook op eigen initiatief naar Guatemala gaan maar ik moet dan heel veel taxi’s en bussen nemen. En de toer naar de ruines is er dan niet in. Dus, het is wat gemakkelijker dit te doen geôrganiseerd. Ik skypte met onze Mike. Alles gaat goed met hem en mijn twee hondjes zijn er heel gelukkig. Mike denkt dat ze zelfs nooit meer bij mij gaan willen terugkomen. Stel je voor zeg! Mijn twee schatjes! Het is nu 20u30. Ik ga slapen. Ik kan hier toch niets aders doen in deze , veel te hete, kamer. Op het balkon is een windje maar in de kamer is het bijna niet uit te houden. Ik verstoof mijn muggenspray want ik voelde ze weer al van mijn bloed eten. :) In Caye Caulker reed een tractor twee maal per dag rond met een verstuiver van DDT , een organisch chemisch insecticide, om al de muggen te doden. Hier is dit nog steeds niet verboden. Nochtans is dit heel schadelijk voor het milieu. DDT-vervuiling is tegenwoordig zo wijd verspreid dat het zelfs te vinden is in het vet van pinquîns op Antarctica! Dit komt ook omdat het cumuleert in de voedselketen. DDT is zo persistent dat het in alle landen in vrij grote hoeveelheden in de moedermelk voorkwam. Maar daar vegen vele landen hun laars aan. Vroeg of laat begrijpen ze het wel… Vanop mijn balkon zie ik twee zwarte rastamannen een joint roken in de bosjes. Ze kijken me met diepe ogen aan. Ik wuifde naar hen. Ze wuifden terug. Dat is altijd het beste dat je kunt doen. Ze niet negeren maar hen “dag” zeggen om te tonen dat je dit de normaalste zaak van de wereld vindt. :) Een dronken africaan waggelde over de weg. Vele auto’s met luide “black” muziek in de straat. Op de achtergrond muziek en geschreeuw. Deze stad leeft duidelijk. Maar ik moet morgen om 6 uur op. Dus ik geniet niet mee van de ambiance. Mijn pc gloeit verschrikkelijk. Ik zet hem deze nacht vôôr de ventilator. Ik wil zeker niet dat die weer crasht door de warmte. Tot morgen. xx