Dag 7 10 juni San Ignacio

Dag 7 10 juni San Ignacio
Om 5u30 stond ik op, maakte me klaar en wandelde naar de tourdesk. Ik nam een ontbijt en ontmoette Lucea, 21 jaar, uit Australiê. Ze studeert ( journalistiek ) voor één semester in Mexico City. Ze heeft wat tijd over en reist nu door Belize, Guatemala en in Honduras gaat ze engelse les geven aan kinderen. We waren de enige twee die de toer naar de grotten van Actun Tunichil Muknal = ATM deden. De toer kostte 140 B$. Ik had er 20 B$ aan afgekregen. :) Deze grotten zijn een van de meest verbazingwekkende archeologische vindplaatsen in de wereld. Lang geleden was het vermoedelijk een plaats naar een andere wereld. Plaatsen van angst of de hel. Nono was onze gids. We hadden een ganse bus voor ons alleen. We kwamen aan in de grotten van Actun Tunichil Muknal = ATM ( en neen, dit is niet waar je geld uit de muur kan halen! :) ) en kregen een kleine rugzak met onze lunch in, een helm en een hoofdlampje. We mochten geen fototoetsellen meenemen. Een toerist liet eens een camera vallen op een skelet en brak de schedel. Van dan af is het verboden om nog fototoestellen mee te brengen. Wij waren nu wel de dupe. In de vochtige hitte stapten we een half uur door het amazonewoud en door rivieren tot aan ons zitvlak. Soms gleden we uit over de glibberige stenen en rotsen. Aangekomen aan de ingang van de grot zwommen we met onze kleren de donkere grot binnen. Het water was glashelder en fris. Dit schudde ons onmiddellijk wakker. Eens uit het water had ik geen kou meer en we klommen op rotsen, kronkelden ons door spelonken ,de geheimzinnige grot in. Op sommige plaatsen was de ingang zo smal dat enkel je hals door het gat geraakte. Ik had me dit niet zo voorgesteld. Als kind heb ik altijd zo’n schrik gehad van speleologie. Ik beeldde me in dat het verschrikkelijk moet zijn om zo te sterven. In een grot vastgeraken en er nooit meer uit kunnen. Nochtans heb ik geen klaustrofobie. Nu ik voor de eerste keer zo’n toeren uithield, viel het best mee en vond ik het zelf spannend. Ik vroeg wel aan de gids of er toch geen mogelijkheid was dat de grot volliep in geval van regen of overstroming. Hij schudde van nee. Ik voelde me al wat geruster. Na veel klauteren en klimmen kwamen we weer aan in dieper water tot aan onze hals. Weer een koude rilling door het frisse water. Eventjes deden we alle drie onze pillamp uit en zaten we in het pikkedonker. Echt niks van licht. Zelfs toen onze ogen wendden aan de donker zagen we geen steek! Angstaanjagend. Zonder lamp zou je nooit de uitgang terugvinden. Het was doodstil in de grot. We zaten als enigen in de grot. We waren reeds vroeg aangekomen. Het water was klaarhelder. Een paar kleine visjes, een paar vleermuisjes en een paar spinnen waren er te zien. We beklommen een steile rots. Daarachter belandden we in een prachtige grot: “ The cathedral”. Net een kathedraal. Vele kristallen, verschillende soorten mineralen waardoor de rotsen een palet van kleurschakeringen waren. Reuzestalactieten en stalacmieten reikten tot aan het plafond. De grot schitterde als diamantjes. Je mocht nergens aankomen. Sommige stukken zouden kunnen afbrokkelen en het duurt jaren vooraleer er weer een centimetertje bijkomt. Ik wist niet waar eerst te kijken. Het was er verblindend mooi. Dit was de grot waar de Mayas hun offers deden. Zowel groenten, fruit alsook mensen. Verderop zagen we een paar schedels, enkele beenderen. Brr, ochere deze mensen waren geofferd aan de Goden. Het moeten toch maar rare taferelen geweest zijn in die tijd. We klommen een grote ijzeren ladder op en in een andere spelonk zagen we oude potten in keramiek en verschillende stonewear artefacten. In de potten offerden ze bepaalde dingen . Na de offering werd de pot stuk geslagen. Alle kostbare voorwerpen waren afgebakend mer rode tape. Daar mocht je zeker niet op stappen. Op die plaats moesten we zelfs onze schoenen uit doen en op sokken verder lopen om geen schade aan te brengen aan de stenen of rotsen. Ook vooral omdat deze grond als “heilig” beschouwd wordt. Toen de gids eventjes niet keek, heb ik zachtjes eens aan een pot gevoeld. Ik kon het me niet laten van een duizende jaren oude pot aan te raken. :) Van de schedels bleef ik wel af. Een van de belangrijkste overblijfselen was dat van een tienermeisje “ de Crystal Maiden”. Op het einde van de grot zagen we het volledig skelet bedekt met calciet. Zou het ook een geofferde pesoon zijn of slechts iemand die gestorven is door het feit zij haar weg niet meer terugvond. Misschien was de vlam van haar toorts uitgegaan? Ik was weer aan het fantaseren. Zou deze persoon afgezien hebben? Was ze direct dood of stierf ze een langzame dood? Niemand zou het ooit weten. De gids zei dat men niet verder mochten gaan dan dit bepaald punt. Ik vroeg hem waarom niet? En hij antwoordde: “ Omdat ik het je zeg!”. Hm… :) Ja maar waarom niet? Is dat voor de rust van de geest van de Mayas’s of omdat het te gevaarljk was? Is dit geschreven in bepaalde boeken, geschriften? De gids zuchtte... Ik zal mijn mond maar houden. In Australiê bij de Uluru - rots vertelde de gids dat je op bepaalde plaatsen geen foto’s mocht nemen wegens de rust van de ziel van de bevolking. Dât was een uitleg! Maar zeggen: “ Omdat ik het je zeg”. Dat kon ik niet aanvaarden. Het was soms maar een rare gids hoor. Ook Lucea vond zijn antwoorden niet altijd correct. Ik zal het eens googelen. Er moet een uitleg voor zijn. Ik had wat argwaan en vroeg de gids hoe zo’n dikke grote pot door een gat geraakte waar slechts onze hals doorgeraakte? De gids werd wat ambetant en zei dat er meerdere uitgangen waren. Inderdaad zagen we in de hoogte een steile doorgang waar je daglicht zag. Ja, misschien konden ze de potten langs daar binnengebracht hebben?! Wie zal het ooit kunnen zeggen? Voor mij blijven het wel heel vreemde rituelen. Baby’s werden geofferd. Kun je je voorstellen dat je deze tijd je baby offert en er gelukkig voor bent???? Ik mag er niet aan denken. Dezelfde praktijken gebeuren nu nog steeds bij de Taliban. Ze offeren zichzelf op om in het hiernamaals terecht te komen en zo zeven vrouwen te hebben. :) Ik hou van mijn cultuur waar er niet geofferd wordt! Na vele uren moesten we dezelfde weg terugnemen. De steile ladder af, steile rotsen afdalen, weer door het diepe water, klimmen, kronkelen tussen de smalle spelonken en zwemmen tot het einde van de grot. We hadden opnieuw daglicht. Onze ogen moesten wat wennen. De warmte deed me deugd. Op de duur had ik het wel wat koud. Het was een verrijkende tocht. We aten onze lunch op in onze natte kleren maar met een warm zonnetje. Opnieuw kip en rijst. Dit komt langs mijn oren uit! We wandelden naar de bus terug door het vochtige woud. Het geluid van vreemde vogels. We zagen geen dieren. Enkel een paar kleine leguaantjes. Na anderhalf uur rijden op een hobbelende grintweg arriveerden we aan de toeristdesk. Ik vroeg aan de baas waarom we geen foto’s mochten nemen en waarom de gidsen op een bepaald punt niet verder mochten gaan en hij kon me een deftig antwoord geven. De verdere gangen in de grotten zijn enkel voor ervaren speleologen. Het is er te gevaarlijk. En foto’s mogen er niet meer genomen worden door het incident met de toerist. Op internet vond ik vele foto’s van andere toeristen die in het geheim toch een toestel meenamen. Dus de foto’s die jullie te zien krijgen zijn niet van mijn groep maar afgenomen van het internet. We dronken wat op een terras en na uren praten bestelden we ons een burrito. Deze keer niet met kip maar met beef. De baas offreerde ons een rumpunch. We gingen elk naar ons hotel. De dag nadien zouden we mekaar terug zien want we doen een toer naar Guatemala en blijven in Tikal slapen waar we de dag nadien de zonsopgang gaan bekijken boven de ruines.
Er is hier verleden week een meisje van 13 jaar vermoord. Er was veel commotie in de stad. Zaterdag had ik veel getoeter gehoord van de auto's. Ze deden een optocht voor het meisje. iedereen wandelde met kaarsen in de hand. Het meisje Jasmin Lowe was bij de scouts. Ze zouden een taxichauffeur aangehouden hebben die haar voor het laatst meegenomen heeft met zijn taxi. Het is een tragisch incident. De baas van mijn hotel is goed bevriend met de ouders van het meisje. Iedereen is in grote rouw. Het is raar dat dit hier voorvalt.