Dag 1 7 okt. Banos - Lima

Dag 1 7 okt. Banos – Lima
Ai, ik sta vier dagen achter met mijn blog dus ik moet weeral diep nadenken wat ik laatstleden deed. In de voormiddag ging ik vlug nog een rit te paard doen van drie uur. Mijn gids was een jongetje van 12 jaar. :-( Ik was opnieuw alleen. We reden richting de vulkaan maar die zat spijtig genoeg onder de wolken . Het landschap was wel heel mooi. Hoge bergen, riviertjes. Soms stapten we af van ons paard en beklommen we gladde steile rotsen via een riviertje die van de vulkaan naar beneden stroomde. De jongen kroop als een aapje naar boven. Ik deed alles voorzichtig want ik had geen zin om iets te breken op mijn laatste dag in Banos. Aan een plas van de rivier zei de jongen dat dit drinkbaar water was. Ik geloofde hem en nam een frisse teug. Het water smaakte naar zwavel. We zagen een oranje massa. De jongen zei dat dit lava was. Ik zei hem dat dat zwavel was maar hij hamerde erop dat dit lava was. Hm... Ik heb nog nooit gele, oranje lava gezien! Wanneer ik hem iets vroeg kon hij op vele dingen natuurlijk niet antwoorden. Bon ja, ik genoot dan maar op mijn eentje van de natuur en van het paardrijden zelf wat ik heel leuk vind. Ik zag vele tomatenkwekerijen tussen de bergen. We zouden nog iets gaan drinken in een bar afgelegen in de bergen. Toen we de bar in de verte zagen, zei hij dat het gesloten was. Mmm, was dat wel waar of is die bar altijd gesloten?! We reden langs dezelfde weg terug. Na twee en een half uur stonden we al terug in stal. Ik wilde de eigenaar zeggen dat de rit geen drie uur geduurd had en dat ik wel daarvoor betaald had maar de eigenaar was nergens te zien. Ik liep dan maar terug naar mijn hotel waar ik mijn valies oppikte en een taxi nam aan 9 $ naar de bushalte. Vele kraampjes met dikke stronken sucre de cannes = suikerriet. Ik kocht me een zakje kleine stronkjes die zoet smaakten en waar je een tijdje kan op kauwen. Altijd goed voor op de bus. Ook opnieuw zag ik mensen die de typische karamel op een haak zwierden en die zo bewerkten. Men verkocht vele doosjes in verschillende vormpjes en kleurtjes en verschillende fruitsmaken. Deze dropjes worden gemaakt van suikerriet die ze koken en daarna bewerken. Zou ideaal geweest zijn voor familiegeschenkjes maar ja, ik ga nog niet naar huis . Daar nam ik een bus aan 3,75 $ naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. De rit duurde 3,5 uur. Ik zat naast 9 jonge Ecuadoraanse meisjes die al goed gedronken hadden en veel lawaai maakten in de bus. Ze giechelden luid. Daarna begon er eentje te wenen, liefdesverdriet. Twee baby's huilden als gekken. Pff, wat een gedoe! Ik werd er zenuwachtig van. Ik stopte mijn oordopjes diep in mijn oren en probeerde te slapen. Onderweg zag ik vele cavia's = cuy in hun geheel op de barbecue liggen. In een wei molken man en vrouw hun koeien met de hand. In Quito nam ik een taxi aan, uiteindelijk na veel afdingen, 9 $ naar de luchthaven. Ik was prima op schema. In de moderne luchthaven van Quito checkte ik in en gedurende anderhalf uur zat ik op het vliegtuig op weg naar een nieuw land, Peru. Ik voelde weer een angst over mij. Raar, maar telkens ik naar een ander land ga, heb ik dat gevoel. Ik weet niets, ik ken niets of niemand. Hoe gaat het daar zijn? Ook de munt veranderde opnieuw. Ik had geen hotel geboekt en ik zou om 23 uur maar pas landen in lima, de hoofdstad van Peru. We zullen wel zien. Ik had drie zetels alleen voor mij. Ik strekte me uit en sliep. Na twee en een half uurtjes landden we in Quito. Daar moest je de immigratiedienst passeren. Een massa volk!!! Ik stond één uur in de rij. Toen ik mijn bagage ophield was opnieuw het systeem stuk om mijn valies voort te trekken. Ik zag dat ze ook fel bevuild was. Waarschijnlijk hebben ze daar goed mee gesmeten. Daar het een goedkope valies is, 40 $, is die niet sterk genoeg om zo iets mee te maken. :-) De rits begint te scheuren, er is een gat in en nu opnieuw die schuifstok, of hoe noem je dit? Ik ging naar de “ valiezen reclamatie “ en legde het probleem uit. Ik kon de dag nadien terugkomen en ze zouden de stok repareren. Ik ga niet speciaal geld aan taxi's gaan uitgeven om mijn valies te laten maken. Dan kan ik me beter een andere kopen. In de luchthavenhall hield ik geld uit de muur. Sole is de munt. 1 € = 3,42 sole. Dus ongeveer delen door 3. Ik moest twee maal geld afhalen met mijn Visakaart daar je niet meer dan 300 Sole kon krijgen. Dit was niet veel maar het was een begin. Ondertussen was het al 0u45! Ik had gelezen in mijn Lonely Planet dat een gewone taxi gevaarlijk was. Het was aan te raden van de officiële te nemen die stukken duurder waren. :-( Ik vond de officiële taxi's te duur en nam dan maar één aan 50 Sole. Niet echt officieel maar ook geen gevaarlijke. Ik gaf de vriendelijke taxichauffeur een adres van een hotel in mijn Lonely Planet. Hij zou met mij blijven zoeken naar een hotel voor dezelfde prijs. Dat was toch al een geruststelling. Lima, een moderne drukke stad. Ik wilde verblijven in Miraflores, een veilige buurt. Na 5 hotels, ofwel geen plaats, ofwel veel te duur ofwel te erbarmelijk, vond ik een hotel, Nirvana. Eerst vroeg de vrouw 70 $ maar na wat zagen zakte ze haar prijs naar 100 $ voor twee nachten. Bon, er zit niets anders op. Het was 2 uur 's nachts en ik was doodmoe. De man bleef maar rond mij hangen en mij langs alle kanten helpen. Hij had medelijden met mij. Toen hij zag dat ik veilig in een hotel zat, gaf hij mij een kus en wenste me veel succes. Ik had een heel toffe kamer gelegen rond het zwembad, zonder water. Daarvoor is het nog te koud. Het is hier herfst. Aan de balie kwam ik een leuke Argentijns surfer tegen die vroeg of ik in zijn kamer Marihuna wilde rookte. :-) “Eh, nee, bedankt, ik zie je morgen wel” antwoordde ik. Rond 2u30 lag ik eindelijk in bed. Ik zette mijn wekker om 9u30 daar ik wilde genieten van het gratis ontbijt dat afsloot om 10 uur. Slaapwel...