Dag 4 27 nov. Huallajara

Dag 4 27 nov. Huallajara
Ik stond op rond 5u45 met barstende hoofdpijn. Deze nacht nam ik een medicament tegen de hoofdpijn. Iets dat ik in Argentinië gekocht heb maar of dat werkt weet ik niet. Ze wilden me eerst iets geven anti – imflammatoire maar daar ben ik allergisch aan. Ik verfriste me vlug aan het wasbakje en poetste mijn tanden met het ijskoude water. Met je eigen rol wc papier ging je naar het toilet en deze keer lag er een wcbril op. Wat een luxe. Je kon de deur echter niet sluiten. Iedereen sliep nog. Buiten was het ijskoud. Ik trok mijn muts en handschoenen aan. 's Morgens en 's avonds is het ongeveer 10 graden, 's nachts -10!! Gisteravond zag ik vele sterren, anderen dan bij ons. Ik vind het heerlijk sterren te observeren. In de zomer in België slaap ik regelmatig in mijn hangmat. Vooraf geniet ik een lange tijd om naar de sterren te staren. Een felverlichte maan. Ook Anje en Danillo hadden het deze nacht eerst heel koud en daarna veel te warm. Allen hadden we een verstopte neus en konden moeilijk ademen. Je ziet, het zijn niet alleen de rokers die moeilijk kunnen ademen. In de Highlands in Peru wassen ze zich maar om de week of om de twee weken daar het water veel te koud is. In dit kleine dorpje staan er een paar huizen en zijn geen winkels te zien. 1X/maand is er een marktje waar de inwoners inkopen kunnen doen. Al de gidsen en de kokkinnen sliepen waarschijnlijk in dezelfde kamer deze nacht. Ook in de keuken zag ik een bed staan. Om 7 uur kregen we ons ontbijt. Harde broodjes met wat confituur, een choco ( zonder merk ) een onsmakelijke chocomelk, koffie en thee. Ik at toch twee broodjes op tegen mijn zin om er sterk op te staan. Anje gaf me een pilletje tegen de hoofdpijn. Rond 7u40 kropen we alweer in de jeep. De vensters had de chauffeur wat ontstoft. In een volgend dorpje zag ik een kindje plassen, rok omhoog en in de wilde natuur. Het was nog heel koud maar er was een heldere blauwe hemel en veel zon. Geen enkel wolkje. Ik had nog steeds mijn muts en handschoenen aan en mijn vele pulls. Mijn voeten raakten maar niet opgewarmd. Anje speelde al een pull uit in de auto maar ik rilde nog teveel. Is er iets aan het broeien? Een geluk dat Anje zich in Tupiza een dekentje gekocht heeft zodat ze dit op haar benen kon leggen. Ook deze nacht heeft ze zich volledig in haar dekentje gewikkeld. Al vlug zagen we lama's met kleintjes. We reden door plassen waar nog ijs op lag. “Abba” op de achtergrond. Het landschap werd rotsachtiger met bruin zand. Er was opnieuw veel stof. Soms konden we de vensters niet openen. Een volgende stop was aan een wondermooi uitzicht van besneeuwde bergen, groene plassen, een mooie rotsformatie. Ik nam eindelijk eens BB mee naar buiten. :-) We legden een steentje op een torentje met steentjes. Alle toeristen leggen daar een steentje op en dat zou geluk brengen. Ik bewonderde de hoge vulkaan Uturuncu op 6OO8 meter. Bij de laguna Edronda zagen we roze flamingo's. Onze kokkin Karina noemde het een stinkend meer. Dit komt door de zwavel. Wij zaten op 4150 meter. Bij een stop deed ik pipi naast het wiel van de jeep. Ook Karina deed dit. “ A la guerre comme a la guerre.” We kwamen aan de Laguna Kollpa. Het leek op zout maar het wit zijn de stinkende schuimende mineralen. We waren direct op adem. Alles moest je langzaam doen. Ik dacht er aan dat we reeds in het nationale park zaten maar nog steeds geen ingang betaald hadden. De gids zei dat het gratis is door de rellen tussen twee dorpen die beiden het Nationale Park willen bezitten. Mm, 100 Bol = 10 € gespaard. Opnieuw zagen we een nieuw landschap. Zandwoestijn, geen groen struikje meer, rondom kollpalagunes en regenbooggekleurde bergen. Mijn hoofdpijn was over. Nu zagen we de prachtige Salar Chaluiri, 50% bestaat uit zout en 50% uit Borax. Dit is een mineraal om glas te maken. In één jaar heb ik zo geen landschap gezien. Prachtig! Geen wolkje aan de hemel. De grote Laguna Chaluiri met zijn vicunas en flamingo's en verschillende grote en kleine vogeltjes die baadden. De Dali Rocas lagen verspreid over de vlakten. Deze kwamen door een eruptie maar niemand kon ons vertellen door welke vulkaan. :-( Nu zaten we op 4350 meter. De Laguna Blanca lag naast de vulkaan gelegen aan de grens met Chli. Daarnaast Laguna Verde die niet meer groen was door een ondergrondse eruptie die er 6 maanden geleden plaats had. Daardoor hebben de groene mineralen zich gemengd en is de lagune grijs. Echter door mijn zonnebril zag ze er nog groen uit en door mijn bril nam ik foto's. Binnen 5 jaar zou de lagune weer groen zijn. Aan deze lagunes zaten bijna geen flamingo's meer daar de mineralen zouden weg zijn of van slechte kwaliteit. We reden naar de hotsprings waar we 25 minuutjes konden baden. Een plas aan de rand van een lagune. Je had er een prachtig uitzicht. Het water was heet maar niet tê heet. In Peru kon mijn lichaam maar na 10 minuten aan de hete baden wennen. Hier kon ik er direct in. Het was zalig. Ook Anje vond het heel tof. Ik stapte uit het hete water en voelde me wat draaien. Raar. Anje had er geen last van. We maakten kennis met een Frans gezinnetje. Vader, moeder en twee kinderen reizen gedurende drie maanden rond. De twee kinderen verliezen 2 maanden school maar de vader geeft hen elke dag les en de huiswerken worden naar de school geforward. De jongen, die vandaag 11 jaar wordt, had die draaiing ook en zag lijkbleek. Na een tijdje ging het over. Hij had ook braakneigingen. Ook Danilo had er last van. Nu had, voor de eerste keer, zijn vriendin ook barstende hoofdpijn. Die hoogteziekte is toch een vreemd fenomeen. Daarna gingen we in een zaaltje binnen en aan tafel 2 konden we lunchen. Alle groepen aten daar en allen aten ze iets anders naargelang hun kokkin voor hen kookte. Leuk. We kregen pasta, aardappeltjes, lekkere balletjes met kruiden vermengd in tomatensaus en sla met broccoli, boontjes en bloemkool. Ik had maar twee kleine balletjes gekregen en de anderen meer. En ik die zo een vleeseter ben. Ik had nog honger. Anje verplichtte me van meer groenten te eten zodat ik toch gedurende drie weken wat gezonder at. Ik trok een pruillipje. :-) Ik ben zo geen “gezonde slamadame” zoals zij. De gids legde ons uit dat er problemen waren met het Nationale Park en dat we er misschien alle minuten zouden uitgezet worden. We kunnen ook 5 dagen blijven en dan pas kan je het park weer uit of we moesten het park direct verlaten. Wat een soep! Dus die mevrouw van la Torre in Tupiza had toch gelijk dat het park eventueel zou gesloten zijn. We nemen met alle jeeps toch het risico van voort te rijden tot de eventuele Politie ons buiten zal zetten. We gaan er ons niet zenuwachtig in maken. Het zou wel spijtig zijn dat we het park al zouden moeten verlaten want er is hier nog veel te zien. Na 30 minuten kwamen we aan de geisers op 5200 meter. Oei oei, ik zag vele dampen ontsnappen uit de grond. Grijze of groene zwavel borrelde uit de grond. Sommigen spatten zo hoog dat we moesten opletten dat de kokende brij niet op ons vloog. Ik rook de sulfer verschrikkelijk fel. Ai, ik hoop dat ik opnieuw niet ziek wordt zoals in Hawaï. Raar dat we hier zo dicht bij mochten lopen. Val je in zo'n put dan ben je dood. Na een kwartier reden we naar de Laguna Colorado. Een gekleurde, vooral rode, lagune op 4278 meter met amper een diepte van 80 cm. Daar zagen we opnieuw roze flamingo's en grote en kleine vogeltjes. Ik keek verbaasd naar het zo mooie landschap. Ik had me Bolivia niet zo voorgesteld en ik kan het aan iedereen aanraden. Om 15 uur waren we reeds in ons hostal Marcelo. Hm, niet echt een hostal maar meer een gebouw waar kamers zijn met verschillende bedden. We kregen een kamer met zes bedden. Ik nam me een bed maar al vlug merkte ik op dat ik op een plank lag. Het kan zijn dat ik me deze nacht verleg. Ook Anje heeft een matras met een plank. :-( In de zaal, restaurant, schreef ik mijn blog verder. Gemakkelijker dan in die jeep want daar schreef ik veel fouten door het schudden van de auto. Daarna heb ik eigenlijk nog meer werk om al de fouten te verbeteren. Van 19 uur tot 22 uur hebben we elektriciteit en dan kan iedereen zijn camera's en computers opladen in de keuken. In de kamers is er geen stopcontact. We hebben net koffie en thee gehad. Ik nam eens een nescafé tegen de hoogte. Anje nam zich een thee en vroeg cocabladeren aan Danilo. Amaai, Anje neemt drugs! Nee hoor, in Bolivia is dit toegelaten maar in andere landen wordt het aanzien als een echte drug. Om 18u30 krijgen we eten en waarschijnlijk zullen we er opnieuw vlug inkruipen. Hasta manana...