Dag 29 23 Juli Smuggler's Playa Roatan
Blijf op de hoogte en volg Kristin
24 Juli 2012 | Honduras, West End
Dag 29 23 juli Smuggler's Playa Roatan
Amaai, ik ben hier al bijna 1 maand. Dat is langer dan gepland. Een geluk dat ik hou van Honduras. Maar ik zou toch verder willen gaan. Ik sta veel achter op mijn verdere geplande reizen. Om 10 u werd ik wakker. Ik had geen internet. De stroom is deze morgen uitgevallen en daardoor kon het een tijdje duren vooraleer internet heropstartte. Ik had gehoord dat er naast West Bay een klein strandje is met enkel één restaurant en waar je goed kunt snorkelen. Ik stapte naar de lancha maar weer was het hetzelfde liedje: “ Wanneer er nog twee personen bijkomen varen we uit”. Pff, ik ging niet zitten wachten maar ging liften. Ik stak mijn duim uit en een groentewagen stopte. Ik zat tussen twee mannen in de cabine. Één man had me reeds opgemerkt in het restaurant van mijn hotel. Ja, op zo'n eiland val je wel vlug op he. :-) Ze zetten me in het centrum af. Het zou 10 minuutjes lopen zijn naar het andere strand. Het was weer heel warm. Ik stapte de steile heuvel op. Pff, dat was heel vermoeiend in die hitte. Ik voelde het in mijn kuiten. Ik had een prachtig uitzicht op de zee die zoveel lager lag dan me. Ik zal daarna weer moeten dalen om op zeeniveau te geraken. Na een flinke wandeling van 20 minuten vond ik het Smuggler's strand. Drie mensen lagen te zonnen. Een lief mooi strandje. Ik wandelde wat verderop en passeerde mooie ligzetels van privéhotels. Waarschijnlijk zou ik hier niet mogen liggen. Alhoewel er geen haan naar zou kraaien. Prachtige dure resorts. Grote terrassen met uitzicht op zee. Een paar leguaantjes keken me verwonderd aan. Ik zag een prieeltje. Rondom een wondermooi uitzicht over de Caraïbische zee. Ik bleef er even dagdromen. Meerdere mensen zouden dit land moeten leren kennen. Honduras is een prachtig land, met heel arm en heel rijk. Tussenin vind je niet. Het weer is aangenaam. De blauwe zee is heerlijk om te zwemmen, snorkelen of duiken. De mensen zijn er vriendelijk. ( Niet altijd de taxichauffeurs ) Het eten is lekker. Je vindt hier wel geen steak bearnaisesaus. :-) Wanneer ik thuis kom moet mijn mama mij een dikke steak bakken met verse frietjes en een heerlijke zelfgemaakte bearnaisesaus. Mm, ik mag er niet aan denken... Ik wandelde terug naar het strandje, nam me een ligzetel en genoot van dit moois. De zon verschool zich boven een wit wollen tapijt. Een warme wind blies fel. Aan de horizon laaghangende wit-blauwe wolkjes. Er binnenin een helderblauwe opening. Meerder plezierboten versperden mijn vergezicht. De tien – meter hoge palmbomen zwiepen van links naar rechts alsof ze plots konden afkraken. Is er een storm op komst? Zouden we ook een aardbeving krijgen zoals gisteren op het vasteland? (Christophe mailde me op facebook dat zijn kamer in Copan Ruinas twee minuten geschud heeft. ) De bladeren van de pas geplante bananenboompjes woeien kriskras door mekaar alsof ze om hulp vroegen om overeind te blijven. Het zeegras kwam steeds dichter bij. Het verstrengelde zich met de lage rotsen en werd opnieuw meegesleurd door de branding. Zeventien ligstoelen. Amper vier ervan ingenomen. Mijn handdoek wapperde tegen mijn aangezicht. 40 graden. Sandflies en kleine spinnetjes vielen me aan. Jeukend en onverdraagzaam. Ik ging het water in om te snorkelen. Ik dreef stijf om het ondiepe koraal niet aan te raken. Ook paste ik op voor schorpioenvissen en rotsvissen. Door de wind was het zicht in het ondiepe water troebel. Een eindje verder voelde ik het water verkoelen. Daarna zag ik een blauwe diepte, helder blauw water, honderden vissen. Ook uiteindelijk mijn lievelingsvis, de koffervis met zijn prachtige ogen, net of ze gemaquilleerd zijn met lange wimpers. Harde kleurrijke koralen. Zachte koralen zwiepen heen en weer. Vissen lieten zich meedrijven met de stroming. Het was er wondermooi. Ik bevond me al ver in zee. Ik was niet gerust. Je weet nooit wat er gebeurt. En ik was alleen. Ik zwom langzaam terug en volgde de witte boeien tot aan het strand. De wind was wat gaan liggen. Slechts een zacht briesje koelde me af. Ik dronk mijn warme cola. Op dit piepkleine strandje kost een cola 40 L iplv van 17 L in de winkel. Slechts één cola kon mijn geldbeugel verdragen. Mijn twee vrouwelijke struise geburen waren knalrood verbrand maar bleven bakken in de zon. Mijn voeten vervelden. Waarschijnlijk smeer ik die minder vaak in. De muziek in de bar stond zacht. Ik luisterde naar het klotsen van de golven tegen de rotsen, het aanspoelen van het water. Een gele kano dobberde op het water. Een paar werkmannen lachten uitbundig en klapten in hun handen. Men bouwt een zoveelste hotel. Twee locals speelden een soort bakschieten maar dan met drie gekleurde zandzakjes die ze op een verhoogde plank moesten werpen. Het liefst in het gat wat moeilijk was. Het waren net kinderen die zich uitleefden. De wind stak opnieuw op. 15 uur. Nog te vroeg om naar huis te gaan. Ik verslond mijn koude baleada van 25 L = 1€. Ik vulde mijn zoveelste Sudoku in en dacht aan onze Pieter die die heel vlug oplost. :-) Blaadjes en takjes vlogen over het strand. Vogeltjes rustten op de rotsen. Een valk of arend zweefde boven mijn hoofd, alert voor een prooi. Ik bond mijn badhanddoek beter vast aan aan de ligzetel. Wat is het hier mooi! Ik vraag me af waarom mensen met vakantie gaan naar Spanje of Turkije en ze daar als sardientjes op mekaar liggen. Hier heb je altijd goed weer, een helderblauwe zee en vind je de beste ligplaatsjes die je je kan inbeelden. Rustig. Roatan, een droomparadijs. Je kunt verblijven in prachtige resorts met zwembad en “ all in” of je kunt economisch backpacken. Je kunt een goedkope baleada eten aan 1 € of een duurdere lekkere kreeft aan 8 €. Ik at een tweede koude baleada. Vliegjes en miertjes wilden dit ook. En boot trok een opblaasbare banaan met drie mensen op. Om 16 uur wandelde ik terug en liftte. Een pick-up stopte en ik kon meerijden tot in West End. Ik was deze keer op 15 minuten thuis. Ik kocht me in mijn vertrouwd winkeltje een kruik water en sigaretten Belmont. Marlboro hebben ze hier zelden of zijn duurder. Ik begon aan mijn blog. Pff, ik heb nog geen internet. Nochtans lukt het prima aan de overkant . Ik checkte daar mijn mails. Mijn Visakaart zit in Barbados. Amaai, moet die langs daar passeren voor in Honduras te geraken? Raar! Ik bestelde me nachos met mozzarella in een bruine bonengelei. Ik kreeg maar de helft op. Er begint hier net een spannende horrorfilm. Mijn mama zou zeggen: “ Zie dat je ervan kunt slapen hoor” .:-) Slaapwel. Ik mis jullie allemaal en ik zie jullie doodgraag. Hopelijk gaat alles goed in Belgie. Xxx
Oei, de website van mijn blog is volledig veranderd van structuur. Hopelijk versta ik me er uit. :-)
Amaai, ik ben hier al bijna 1 maand. Dat is langer dan gepland. Een geluk dat ik hou van Honduras. Maar ik zou toch verder willen gaan. Ik sta veel achter op mijn verdere geplande reizen. Om 10 u werd ik wakker. Ik had geen internet. De stroom is deze morgen uitgevallen en daardoor kon het een tijdje duren vooraleer internet heropstartte. Ik had gehoord dat er naast West Bay een klein strandje is met enkel één restaurant en waar je goed kunt snorkelen. Ik stapte naar de lancha maar weer was het hetzelfde liedje: “ Wanneer er nog twee personen bijkomen varen we uit”. Pff, ik ging niet zitten wachten maar ging liften. Ik stak mijn duim uit en een groentewagen stopte. Ik zat tussen twee mannen in de cabine. Één man had me reeds opgemerkt in het restaurant van mijn hotel. Ja, op zo'n eiland val je wel vlug op he. :-) Ze zetten me in het centrum af. Het zou 10 minuutjes lopen zijn naar het andere strand. Het was weer heel warm. Ik stapte de steile heuvel op. Pff, dat was heel vermoeiend in die hitte. Ik voelde het in mijn kuiten. Ik had een prachtig uitzicht op de zee die zoveel lager lag dan me. Ik zal daarna weer moeten dalen om op zeeniveau te geraken. Na een flinke wandeling van 20 minuten vond ik het Smuggler's strand. Drie mensen lagen te zonnen. Een lief mooi strandje. Ik wandelde wat verderop en passeerde mooie ligzetels van privéhotels. Waarschijnlijk zou ik hier niet mogen liggen. Alhoewel er geen haan naar zou kraaien. Prachtige dure resorts. Grote terrassen met uitzicht op zee. Een paar leguaantjes keken me verwonderd aan. Ik zag een prieeltje. Rondom een wondermooi uitzicht over de Caraïbische zee. Ik bleef er even dagdromen. Meerdere mensen zouden dit land moeten leren kennen. Honduras is een prachtig land, met heel arm en heel rijk. Tussenin vind je niet. Het weer is aangenaam. De blauwe zee is heerlijk om te zwemmen, snorkelen of duiken. De mensen zijn er vriendelijk. ( Niet altijd de taxichauffeurs ) Het eten is lekker. Je vindt hier wel geen steak bearnaisesaus. :-) Wanneer ik thuis kom moet mijn mama mij een dikke steak bakken met verse frietjes en een heerlijke zelfgemaakte bearnaisesaus. Mm, ik mag er niet aan denken... Ik wandelde terug naar het strandje, nam me een ligzetel en genoot van dit moois. De zon verschool zich boven een wit wollen tapijt. Een warme wind blies fel. Aan de horizon laaghangende wit-blauwe wolkjes. Er binnenin een helderblauwe opening. Meerder plezierboten versperden mijn vergezicht. De tien – meter hoge palmbomen zwiepen van links naar rechts alsof ze plots konden afkraken. Is er een storm op komst? Zouden we ook een aardbeving krijgen zoals gisteren op het vasteland? (Christophe mailde me op facebook dat zijn kamer in Copan Ruinas twee minuten geschud heeft. ) De bladeren van de pas geplante bananenboompjes woeien kriskras door mekaar alsof ze om hulp vroegen om overeind te blijven. Het zeegras kwam steeds dichter bij. Het verstrengelde zich met de lage rotsen en werd opnieuw meegesleurd door de branding. Zeventien ligstoelen. Amper vier ervan ingenomen. Mijn handdoek wapperde tegen mijn aangezicht. 40 graden. Sandflies en kleine spinnetjes vielen me aan. Jeukend en onverdraagzaam. Ik ging het water in om te snorkelen. Ik dreef stijf om het ondiepe koraal niet aan te raken. Ook paste ik op voor schorpioenvissen en rotsvissen. Door de wind was het zicht in het ondiepe water troebel. Een eindje verder voelde ik het water verkoelen. Daarna zag ik een blauwe diepte, helder blauw water, honderden vissen. Ook uiteindelijk mijn lievelingsvis, de koffervis met zijn prachtige ogen, net of ze gemaquilleerd zijn met lange wimpers. Harde kleurrijke koralen. Zachte koralen zwiepen heen en weer. Vissen lieten zich meedrijven met de stroming. Het was er wondermooi. Ik bevond me al ver in zee. Ik was niet gerust. Je weet nooit wat er gebeurt. En ik was alleen. Ik zwom langzaam terug en volgde de witte boeien tot aan het strand. De wind was wat gaan liggen. Slechts een zacht briesje koelde me af. Ik dronk mijn warme cola. Op dit piepkleine strandje kost een cola 40 L iplv van 17 L in de winkel. Slechts één cola kon mijn geldbeugel verdragen. Mijn twee vrouwelijke struise geburen waren knalrood verbrand maar bleven bakken in de zon. Mijn voeten vervelden. Waarschijnlijk smeer ik die minder vaak in. De muziek in de bar stond zacht. Ik luisterde naar het klotsen van de golven tegen de rotsen, het aanspoelen van het water. Een gele kano dobberde op het water. Een paar werkmannen lachten uitbundig en klapten in hun handen. Men bouwt een zoveelste hotel. Twee locals speelden een soort bakschieten maar dan met drie gekleurde zandzakjes die ze op een verhoogde plank moesten werpen. Het liefst in het gat wat moeilijk was. Het waren net kinderen die zich uitleefden. De wind stak opnieuw op. 15 uur. Nog te vroeg om naar huis te gaan. Ik verslond mijn koude baleada van 25 L = 1€. Ik vulde mijn zoveelste Sudoku in en dacht aan onze Pieter die die heel vlug oplost. :-) Blaadjes en takjes vlogen over het strand. Vogeltjes rustten op de rotsen. Een valk of arend zweefde boven mijn hoofd, alert voor een prooi. Ik bond mijn badhanddoek beter vast aan aan de ligzetel. Wat is het hier mooi! Ik vraag me af waarom mensen met vakantie gaan naar Spanje of Turkije en ze daar als sardientjes op mekaar liggen. Hier heb je altijd goed weer, een helderblauwe zee en vind je de beste ligplaatsjes die je je kan inbeelden. Rustig. Roatan, een droomparadijs. Je kunt verblijven in prachtige resorts met zwembad en “ all in” of je kunt economisch backpacken. Je kunt een goedkope baleada eten aan 1 € of een duurdere lekkere kreeft aan 8 €. Ik at een tweede koude baleada. Vliegjes en miertjes wilden dit ook. En boot trok een opblaasbare banaan met drie mensen op. Om 16 uur wandelde ik terug en liftte. Een pick-up stopte en ik kon meerijden tot in West End. Ik was deze keer op 15 minuten thuis. Ik kocht me in mijn vertrouwd winkeltje een kruik water en sigaretten Belmont. Marlboro hebben ze hier zelden of zijn duurder. Ik begon aan mijn blog. Pff, ik heb nog geen internet. Nochtans lukt het prima aan de overkant . Ik checkte daar mijn mails. Mijn Visakaart zit in Barbados. Amaai, moet die langs daar passeren voor in Honduras te geraken? Raar! Ik bestelde me nachos met mozzarella in een bruine bonengelei. Ik kreeg maar de helft op. Er begint hier net een spannende horrorfilm. Mijn mama zou zeggen: “ Zie dat je ervan kunt slapen hoor” .:-) Slaapwel. Ik mis jullie allemaal en ik zie jullie doodgraag. Hopelijk gaat alles goed in Belgie. Xxx
Oei, de website van mijn blog is volledig veranderd van structuur. Hopelijk versta ik me er uit. :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
