Dag 5 18 dec. Recife

Dag 5 18 dec. Recife
Misschien heb ik een paar uurtjes geslapen. Mijn krampen waren nog steeds niet voorbij en de buikloop ook niet. Ik was zelfs te slap om naar de apotheek te gaan rechtover. Plots vond ik nog wat medicijnen “ tegen zware darmontsteking”. Ik nam dat maar in en probeerde weer te gaan slapen. Ik at een yoghurtjet en sliep. Ik was een wrak. In de namiddag was het ietsje beter en ik riskeerde mij van toch eens ergens naar toe te gaan. Ik nam een taxi naar een winkelcentrum. Daar stond ik 45 minuten in de file bij het postkantoor. Ik had het gevoel dat ik alle minuten ging flauw vallen. Drie postbedienden waren meer aan het lachen, onnozel doen en fluiten dan dat ze werkten. Had ik Portugees gekend, ik had hen iets verweten. 15 mensen stonden nog voor mij en nog eens 15 achter mij. In geen enkel land in de wereld kan ik “goed” spreken over postbedienden. Ik weet niet hoe dat komt. Zijn zij allen zo opgeleid om traag te werken of wat? Niet te doen. Zelfs toen ik mijn acht zegeltjes vroeg was het nog steeds in alle kalmte, een klapke met de buur, eens roggelen, eens neus snuiten, eens fluiten... Het werkte op mijn zenuwen. Ook de andere mensen trokken gezichten dat het hier steeds hetzelfde was. Misschien irriteerde alles mij zo omdat ik niet goed was. Bon, geen koffielepeltjes. Ik zal dat misschien vinden in meer toeristische area's. Ik nam een taxi terug aan 25 Reaal = 9 €. Ik at mijn 4e yoghurt en ging slapen. Dat was de beste remedie. Eigenlijk ben ik in 1 jaar nog niet ziek geweest in mijn buik en nu ik in een geciviliseerd land een normale steak eet, ben ik ziek. x