Dag 10 10 sept. Salento Mirador

Dag 10 10 sept. Salento Mirador
Deze nacht was de muziek van de discotheek, gelegen onder mijn hotel, maar pas gestopt om vier uur! Zelfs met mijn oordopjes kon ik niet slapen. Het was alsof de muziek in mijn kamer was. Zo luid!! Om 6u30 liep de gsm al af. Ik skypte met Nicky die mijn hond gevonden had. Ze legde me alles nog eens uit. Ze had zelfs Picasso gewassen en geknipt. Ik vraag me af of ze niet zinnens was om hem te houden. Anders was je en knip je een hond toch niet?! Ik maakte mijn valies en om 7u45 nam ik een taxi aan 5000 Cop naar de terminal Del Sur waar de bussen vertrekken naar Armenia. Ik nam de firma “Flota Occidental”= 36.000 Cop. Goedkoper dan ik in mijn lonely Planet . Dat is ook raar, maar beter zo. In de luxebus, met heel veel beenruimte en platliggende zetels, zag ik de Australische Matt waarmee ik in Taganga gedoken had. Hij gaat ook naar Salento. Tof! Ik probeerde te slapen want ik was doodmoe. Ik had maar twee en een half uurtjes geslapen. Plots speelden ze de film af : The Dictator en die wilde ik zeker zien! Matt had aan de buschauffeur gevraagd om de dvd in Engelse ondertitels te zetten. Wat een luxe! Ik had twee plaatsen vrij dus ik kon me neerleggen. Er zat maar amper 12 mensen in de grote bus. Ik at mijn croissant met hesp en kaas op. Daarna probeerde ik wat te slapen maar een kleuter achter mij was zodanig luid aan het roepen dat het niet lukte. Na vijf uur, ik dacht dat de rit 6,5 uur zou duren, werden we met vijf mensen afgezet aan de afslag naar Salento. Daar namen we een kleinere bus naar het dorp. Ik kreeg mijn valies bijna niet langs de zitjes door. Een jongen hielp me en mijn zware valies werd op een zitplaats gezet. De minibus kwam voller en voller. Mensen hielden zich vast aan de baren. Na 45 minuten sleurde ik mijn valies uit de bus, betaalde 2500 Cop en iedereen ging zijn eigen weg. Sommigen hadden een hotel geboekt, anderen gingen op zoek. Op de bus kwam ik twee Spaanse meisjes tegen, Amaya en Anna, dertigers. Daar stond ik op de Plaza. Wat was het hier mooi. Een rustig dorpje met alle huisjes geverfd in felle kleuren. Een prachtig kerkje, een parkje. Ik voelde het al dat ik hier graag zou zijn. Dit is meer mijn ding. Kleinere plaatsjes. Ik bezocht vijf hotels. Sommigen te duur, anderen een te harde matras of geen badkamer. Ik twijfelde om een mooi hotel in de hoofdstraat te nemen met een leuk balkonnetje aan 50.000 Cop wat ik veel geld vond. Aan een kraampje op de straat mocht ik mijn valies achterlaten en ging ik verder op zoek. In een zijstraat van de plaza nam ik uiteindelijk het hotel “Posada del Angel.” Een mooi hotel aan 25.000 Cop, dus de helft met het andere, met mooie kamers met badkamer en tv, een zachte matras. Alle hotels zijn tof ingericht, rustiek, met balkonnetjes, patio's, houten vloeren. Op het terras aan mijn kamer heb ik een prachtig uitzicht op de bergen. Wanneer ik in mijn bed lig kan ik de hoge groene prachtige bergen zien. Net Zwitserland, maar dan zonder sneeuw. Salento, op een hoogte van 2000 meter, een country dorpje waar mannen met cowboyhoeden, een stok, plastieken laarzen en chique hemden rondlopen. De mensen zijn er heel vriendelijk maar ik versta echt niks van hun Colombiaanse Spaans! Vele winkeltjes met handicrafts, juwelen, poncho's en zo veel meer. Oude vrouwtjes verkopen rijstpudding. Vele relaxed bars, cafés en biljartzalen. Een architectuur van koloniale chocolade fantasie. :-) Wat me ook opvalt is dat vele mensen, jong en oud , hier “ blokjes” dragen. Waarschijnlijk zit hier meer geld waardoor ze zich dat kunnen veroorloven. Ik slenterde rond in het dorp. Ik kon het me niet laten van een derde hoed te kopen. 14.000 Cop = 7 €. Daarna wandelde ik naar een “mirador.” Ik begon aan de tocht. 250 trappen naar een hoogte van 2070 meter. Ik stopte een paar keer. Men is op deze hoogte vlug op adem. Het was zonnig maar ik kon mijn jeans goed verdragen. Boven kwam ik Matt en de twee Spaanse meisjes tegen. We hadden een prachtig uitzicht op het dorpje met zijn Kerkje, een riviertje en de bergen = Los Nevados en de zone Amortiguadora. Opeen kaart zag ik dat men soms twee besneeuwde bergen kon zien maar vandaag waren er teveel wolken. Aan een standje at ik de bekende Obleas, een ronde galette waar men een stroop van jam en / of gesuikerde melk op doet. Een dikmakertje maar lekker. Ik gaf een stukje aan een papegaaitje op zijn stok. Hij hield het koekje mooi vast tussen zijn pootjes. :-) Een paar dikke straathonden. Hier zijn ze niet mager, integendeel. Prachtige bloemen aan de bomen. Ik zat in een schommel en genoot van dit uitzonderlijke uitzicht. Het maakte me rustig en blij. De afdaling was stukken gemakkelijker. Samen dweilden we de winkeltjes af. Mannen dronken koffie in de bar, kaartten of speelden biljart. Op een terrasje op het plein dronken we een Colombiaans biertje “ Poker”. Het was rond 18 uur. Het voelde al frisser aan. Ik kon een giletje goed verdragen. De meisjes wilden gaan slapen. Matt en ik gingen een stukje eten. Ik had een klein lokaal restaurantje gezien waar ze kip of vlees verkopen voor 4000 Cop = 2 €. We aten vlees met rijst, gebakken bananen en wat spaghetti erbij. Voor die prijs kregen we er zelfs een drankje bij, een boomtomaten frisdrank. Niet fameus. Om 19 uur was het donker en ik ging naar mijn hotel. Op het pleintje vele kinderen met hun rollerskates. Morgen zien we mekaar terug om 7u30 om naar de vallei te gaan. Ik keek wat tv. Ik had maar drie zenders, een soort “Big Brother” en een soort “Expeditie Robinson. “:-( Het internet werkte niet. Ik kon dus niet zien of Picasso gezond en wel terug was. Ik ging vlug slapen. Ik wilde eens goed slapen, met een zachte matras en hoofdkussen maar vooral veel rust..