Dag 29 25 febr. Akaroa - Christchurch

Dag 29 25 febr. Akaroa – Christchurch ( 119 km )
Rond 8 uur werd ik wakker met een vreselijke kou. Dat is niet te doen… Wat een nacht. Het heeft niet opgehouden met regenen. Het feit dat ik een stokje miste aan mijn tent, kleefde het buitenzeil aan het binnenzeil zodat deze ook nat werd. Zelfs mijn kleine rugzak was vochtig. Mijn pc had ik in de auto op een droge plaats gezet. Dat was veiliger. Ik ben gisteren uiteindelijk in slaap gevallen met: 2 paar kousen, een lange broek, 2 truien, een pareo volledig rond mijn hoofd en gezicht gewikkeld, mijn windjack met de kap tot over mijn hoofd goed dichtgebonden, mijn handschoentjes gekregen van mama, een grote badhanddoek rond mijn benen gewikkeld en dan in mijn slaapzak. Zelfs zô had ik het nog koud en voelde ik de wind langs mijn lichaam en gezicht. Ik dacht aan Dixie Dansercoer. Wanneer die op Antarctica zit in zijn tent zal hij wel beter beschermd zijn en een goede slaapzak en warme thermische kledij dragen. Ik was op de koude niet voorzien. Toen ik 23 jaar geleden naaast Dixie op een familiefeest zat bij nonkel Hubert, hebben we uren gepraat over reizen, welke landen we al gezien hadden, welke we nog wilden zien etc. We reisden allebei heel graag en veel. Hij zei me toen dat hij veel meer wilde reizen en heel ver. Dat er toch ook iets anders moet zijn dan werken alleen. Ik zei dat ik ooit eens een wereldreis ging maken. En zie…hoe alles uitgedraaid is. Hij doet expedities en ik ben toch op wereldreis vertrokken. Dus zal het toch al een tijdje in mijn hoofd gezeten hebben. Ik dacht gisteren effe dat ik zou onderkoeld geraakt zijn. :) Maar ik moet niet overdrijven he. Het internet werkte niet. Ook bij anderen niet. Dat kwam door de storm hoorde ik zeggen. Ik kreeg wel mijn geld terug. Het was gestopt met regenen maar de weiden waren nog doorweekt. Ik hing mijn tent over een struik zodat het meeste water kon afdruipen. Ook mijn buren hadden het verschrikkelijk koud gehad. En zij kunnen dan nog in mekaars schootje slapen en zô lekker warm krijgen. Ik had niemand om me te warmen en aan mijn beer had ik ook niks. Die was al even koud dan ik. Ik vond een stuk harde plastiek die mijn verloren stokje van mijn tent moest vervangen. Ik ging naar de overvolle keuken, bakte mijn eitjes en spek met 2 kleine toastjes. Ik vond nog net een plaatsje naast 2 franse koppels. Sommigen aten boterhammetjes met choco en jam, de koreanen aten maîs en warme kip en de enige belg at spek met eieren. :) En mijn huurgeld voor mijn box potten en pannen kreeg ik niet terug. Ik checkte uit en reed naar Akaroa Harbour. Het schiereiland Banks waaronder Akaora; een klein stukje Frankrijk op Nieuw-Zeelandse bodem. De namen van de huizen en straten herinneren nog aan het Franse intermezzo tussen 1838 en 1849. Het historische Langlois-Eteveneaux-Cottage is gewijd aan die periode en kapitein Jean Langlois. Het zonnetje scheen. Ik droeg maar 1 pull meer. Het was een mooi plekje aan het water. Kinderen speelden of zwommen erin. Een reusachige cruisse passeerde. Kano’s dreven verder. Honden speelden in het water. Bejaarde mensen duwden hun karretje vooruit. Wanneer ik oud ben wil ik ook zo’n karretje hebben. Moet tof zijn denk ik. Eentje met versnellingen. :) Het was eens leuk van onder de mensen te zijn en soms eens een praatje te maken. Ik kwam een koppel tegen van Australiê en de man zei dat ze met 40 graden vertrokken zijn en het daar veel te heet is. Laat maar komen dacht ik bij mezelf. Ik wandelde in de drukke sympathieke straten. Het was er druk. Vele toeristen zaten op een terras. Ik deed wat souvenirwinkeltjes. Het voordeel van een wereldreis is dat je in zo’n shops niks koopt omdat je het allemaal toch niet kunt meesleuren. Zo doe je geen geld op. Nochtans waren er toffe spulletjes die ik me wilde kopen maar nee…enkel een haarband kocht ik me. Dat is niet zwaar. Ik mocht proeven van vele chocolades. De mevrouw raadde me een zachte chocolade met rhum en rozijntjes. Hij was lekker maar niet te vergelijken met onze belgische chocolade. Ik zei het de dame en ze begreep het: “ Daar hebben ze hele lekkere chocolade. “ In de supermarkt kocht ik me een Camembert kaasje die net in promotie was. De zalm vond ik te duur: 7,5 $ , een fles rode wijn, zoetsuiker en een doosje thee. Op een artisanaal marktje kocht ik me een ciabattabrood. Ze hadden ook zalm waar ik mocht vaan proeven. Hij was heel lekker maar kostte 14 $. Dus nee, ik moest opletten met mijn geld. Ik boekte zelfs geen boottrip of zwemmen met dolfijnen ( trouwens veel te koud ) , of parapent of kayak. Ik wilde liever mijn geld spenderen aan een warme slaapplaats. Dat had ik nodig, een goed warm bed. Ik vroeg prijs voor een kamer in een motorlodge en het goedkoopte was een dubbel bed aan 250 $. Ik had het al begrepen. Ik verliet het toeristisch dorpje rond 13 uur . Ik wilde weer dingen zien waar geen toeristen waren. In mijn trotter las ik dat Akaroa’s zonnige kant het zandstrand van Wanui, ten zuidwesten van de haven zou zijn. Ik reed gans de harbour rond. Bijna geen auto’s te zien. Klimmen aan 30 km/uur, haarspeldbochten, prachtige vergezichten, lekker zonnig. Toch achter glas want de wind was heel fris. Na 10 km kwam ik op het strand en was ik ontgoocheld. Het was er wel heel mooi maar het zandstrand was nat. Je kon er niet gaan opzitten. Ik zette me op een bankje en wilde wat eten maar het was veel te koud. Ik besloot dan maar naar Christchurch te rijden waar niet veel te beleven is maar ik wilde wat rusten, mijn kleren eens goed wassen, mijn natte rugzak laten drogen, de auto poetsen, want in deze toestand durf ik die niet teruggeven, eens lang slapen, mijn reis wat voorbereiden en mezelf eens wat te verzorgen. Misschien kan ik eindelijk eens mijn boek verder lezen of een sudoku doen, eens gewoon niks doen. Vanin Akaroa belde ik naar de Top 10 in Christchurch maar de cabines aan 70$ waren fully booked. Ik zal wel iets anders vinden eenmaal ik in Christchurch ben. In de I-site was het jonge meisje niet vriendelijk. Ze zei dat er niks meer vrij was onder de 120 $ en dat ik dan maar in mijn tent moest slapen. Ze belde naar de Top 10 en ook voor morgen was er geen cabine meer vrij. Ah nee, het gaat toch weer een koude nacht worden in die natte tent! Niks aan te doen. Ik betaalde een tent site 24 $ en vroeg of er voor morgen geen cabine vrij was. “Tochwel”, zei het vriendelijke meisje. Ach zo, in de I-site zeiden ze me wat anders. Ik boekte maar voor mirgen zodat ik niet moet uitchecken om 10 uur en morgen in mijn cabine kan kruipen. En me daar wat verwarmen indien ik weer een koude nacht zou hebben. Ik kocht een 5$ wifikaart. Ik vroeg of ze ook zo’n zware storm gehad hebben maar blijkbaar hier niet. Morgen geven ze wel regen. Alle, voor de verandering! Misschien zit ik dan wel een ganse dag in die cel! Ik zette mijn tent op. Ik had deze keer een betere plaats en naast een bank. Het zonnetje scheen nog dus ik wilde er van profiteren om op de bank te eten. Ik haalde mijn lekkere brood boven, de Camenbert en de wijn. In de keuken haalde ik mij 2 tassen thee en genoot van de ondergane zon. Ik had wel al weer mijn twee truien aan. Mama eend en haar kroost van zes kleintejs aten met me mee. Ik had nog wat oud brood over. Ik had gezelschap. Naast mij zetten twee fietsers hun tent op. Ik begon met hen te praten en mocht vlug overschakelen op nederlands want het waren hollanders. Ze zijn net aangekomen na een vlucht van 36 uur. Hun fietsen hadden ze ineen gezet en ze verkenden de buurt. Ik wenste hen beter weer en niet teveel regen. Ze gingen 5 weken fietsen. Amaai, ik wenste hen goede moed. Soms zouden ze ook de bus nemen waar de fietsen in gaan. Ze vertelden dat ze op het vliegtuig mensen tegenkwamen die van Australiê kwamen en die daar 1 maand eregen gehad hebben. Oei oei, het is niet waar he! En die Austarliêr zei dat het daar hittegolf is. Het land is wel groot enhet is te zien waar je gaat. Hopelijk zoek ik niet opnieuw de regen op of ik zal vlug weg zijn naar Papoua New Guinea. De zon was weg. Ik ging naar de keuken, laadde mijn pc en batterij op in de eetkamer en begon aan mijn blog. Ik keek nieuwsgierig in de frigo of mijn vergeten zak met eten er toevallig niet meer inlag en inderdaad; mijn beschimmelde boter, brie en brood. De theezakjes waren gestolen. Een familie had lekker gekookt en aten samen met hun luidruchtige kinderen. Een ouder koppel dronk vele pintjes na hun maaltijd en ik zat “alleen” te typen. Een jong koppeltje kuste mekaar intens. Ik werd stiekem wat jaloers en vroeg me af of ik ooit nog iemand zou leren kennen enen en en mijn leven met die persoon slijten? En dan ook vooral gelukkig zijn. De toekomst zal het uitwijzen. Ik zoek er niet achter. Het zou wel leuk zijn als je al die ervaringen met een partner kunt delen en beleven. Het is bijna 21 uur. Ik ga me niet meer douchen want ik heb het veel te koud. Ik doe dat morgen wel wanneer ik in mijn cel zit. Iedereen is weg. Er is weer rust. Nog een laatste koppeltje heeft net gekookt en installeert zich naast mijn tafel. Het zag er lekker en speciaal uit. Ik stelde voor om een foto van hen te nemen want de jongen was zijn fototoestel op automatisch aan het zetten. Ze apprecieerden het. Tot morgen. Het regent niet dus we kunnen droog in de tent kruipen. See you tomorrow. Bye bye…
PS: Ik heb net een mail gekregen dat ik mijn boete van 40 $ toch moet betalen! Het heeft niet mogen baten mijn uitleg.