Dag 1 14 dec. Asuncion - Recife

Dag 1 14 dec. Asunción – Recife
Om 7 uur maakte mijn biologische klok mij wakker. Gisteravond is de elektriciteit weer afgesprongen. Nochtans regende het niet meer. Na het ontbijt voerde een taxi van het hotel me weg naar de luchthaven. Ik vertelde hem over de thermos die ik wilde kopen maar dat er geen marktkramers te zien waren gisteren. Hij vroeg wanneer mijn vlucht was. We hadden nog genoeg tijd en hij nam me mee naar een grote supermercado waar hij bijna zeker van was dat ze daar thermossen verkochten. Echter waren het plastic thermossen en dat interesseerde mij niet. Toch was het vriendelijk van hem om dat voor mij te doen. In de grote moderne luchthaven checkte ik in. Toen het meisje zei dat ik twee kilo overgewicht had ( 25 kg ) wilde ik die niet betalen maar nam mijn toiletzak uit de valies en was het probleem opgelost. Ik zag kleine winkeltjes waar vele mooie dikke lederen thermossen stonden. In de derde winkel vertelde de dame me dat die thermossen enkel zijn om koud water in te doen en zeker geen warme dranken. De plastic binnenin houdt niet warm. Ja, dat had niemand me nog niet verteld. Inderdaad drinken ze hier meer koude maté dan warme. Ik kocht dan maar een gewoon thermosmodel en niet die speciale, dikke. Ik vond ook nog net één koffielepeltje. Spijtig dat ze er geen twee hadden. Het was een lange dag om eventjes van Paraguay naar Brazilië te vliegen. De eerste stop was na een half uurtje in La Ciuadad del Este in Paraguay. We bleven zitten, mensen stapten op en af. De tweede stop was na 2 uur in San Paulo in Brazilië. Daar moest ik file doen langs de douane, daarna mijn bagage ophalen ( die als allerlaatste van de band gegaan is ), dan weer eens een immigratiedienst door, dan mijn valies inchecken. Je moest alles maar goed weten of vooral goed vragen waar alles was want het was er groot en je liep er verloren. Een geluk dat die Brazilianen wat Spaans verstaan want Portugees vind ik zo moeilijk. Ik had toch nog eventjes tijd om rap een sigaretje te roken. Ik nam ook vlug Reaal af = Braziliaans geld. Ik weet nog niet wat de koers is. Ik typte zo maar een bedrag in bij de bankcontact maar heb nog geen flauw idee van hoeveel dit is. Dat kom ik wel vlug te weten hoor. :) Op een bord zag ik dat het 24 graden was maar het regende heel heftig. Bij het inschepen reed een bus tot voor het vliegtuig. De trappen van het vliegtuig werden eerst overdekt met een plastic dat als dak diende. Zo werd niemand van ons nat. Ik zit aan het venstertje en schrijf drie dagen blog. We hebben hier net een simpele sandwich gekregen met hesp en kaas, en een glas water of coca zero. Maar pover voor een vlucht van drie uur! De vrouw naast mij weigerde haar sandwich maar ik vroeg of ze er één extra wou nemen voor mij. Rond 20u30 zal ik aankomen in Recife. Daar neem ik een taxi naar het hotel en zal ik er vlug inliggen denk ik. Ik voel mijn te weinig uren slaap... xxx
In San Paulo was ik gelukkig te weten gekomen dat het daar een uur later was dan in Paraguay. Een geluk dat ik daar plots aan dacht dat dat eventueel mogelijk was of ik had mijn vliegtuig gemist. Toen ik dan weer in Recife aankwam werd het uur opnieuw zoals in Paraguay. Dus zit ik nog steeds 4 uur vroeger dan bij jullie in België. A propos, ik heb weer gsm-ontvangst. Als er mij iemand wil sms'en, altijd welkom. En daar had je Recife. Recife is een gemeente en de hoofdstad van de Braziliaanse staat Pernambuco en ligt ongeveer 100 kilometer ten zuiden van de oostelijkste punt van het Zuid-Amerikaanse continent. De stad zelf heeft 1,55 miljoen inwoners, de agglomeratie ruim 3,7 miljoen. De stad is gebouwd op de uiterwaarden van de rivieren Beberibe en de Capibaribe. Beide rivieren komen hier uit in de Atlantische oceaan. De stad wordt beschermd door een langgerekt zwart rif (Portugees: recife), hieraan heeft de stad haar naam te danken. De agglomeratie omvat onder andere de steden Jaboatão dos Guararapes, Olinda, Paulista, Abreu e Lima, Igarassu en Camaragibe. De metro van Recife is het belangrijkste vervoer per spoor binnen de stad. Het netwerk bestaat uit twee lijnen die vanuit het oude centrum van Recife in westelijke en zuidelijke richting verlopen. Men zegt ook wel van Recife dat het het Venetië van Brazilië is, vanwege het grote aantal bruggen over de hierboven genoemde rivieren in het centrum van de stad.
Toen ik in de luchthaven aankwam voelde ik me wat verloren. Ttz, niemand sprak Spaans of Engels. Ik ga al mijn Spaans kwijt zijn hier in mijn laatste land! Portugees is toch wat anders hoor. In mijn beste Spaans legde ik met handen en voeten uit wat ik wilde. Een meisje die vijf woorden Engels sprak zocht voor mij een goedkope en veilige taxi. 35 Real = 13 € voor een niet-verre rit hoor. Daar heb je het al. Brazilië is een duur land. :-( Maar ja, dat wisten we he. De oude taxichauffeur voerde me tussen vele andere toeterende auto's naar mijn hotel in het centrum. Hij zette nooit zijn richtingsaanwijzers aan en reed maar van links naar rechts. Auto's achter hem toeterden kwaad en moesten telkens een botsing vermijden. Mijn chauffeur lapte het aan zijn laars. Hij zette me af en ik checkte in. Plots zag ik dat ik niet in het juiste hotel zat! Hij had me gedropt in “Blue Tree,” een hotel aan 266 real = 98 €. Ik had geboekt in “Hotel Golden Beach and Flats”!!!! Hm, een andere taxi bracht me tot daar. Nog eens 15 real = 5,5 € erbij. :-( Een chique hotel, grote lobby, frontdesk in het Engels, prachtig zwembad. Een jongen bracht me naar mijn kamer op het 17e verdiep. Een mooie kamer maar ik had een balkon gevraagd zodat ik wat buiten kan zitten en gaan roken. Er werd direct naar de desk gebeld en ik kreeg een betere, grotere kamer aan dezelfde prijs. Tof! Een kamer met drie bedden en balkon met zicht op zwembad en de zee. Het was nog te donker dus veel van de zee zag ik niet. Een supergrote badkamer op het 8 e verdiep met broebelbad, een keuken met frigo, microgolf, keukentafel en vier stoelen, flatscreen, airco. Allé, voor mijn laatste land ben ik goed gevallen. Om 21u30 belandde ik eindelijk in mijn kamer. Het was nog 27 graden. Een zalig briesje. Ik leefde direct open. Ik voelde me super gelukkig. Toch ook eens leuk van geen backpacker te spelen en eens een zalige kamer te hebben hoor. Wifi is wel niet gratis. Voor bvb 6 dagen betaal ik 30 real = 11 €. Voor zo een chique hotel hadden ze er wel gratis internet kunnen bijgeven, vind ik. Er speelde mooie Braziliaanse muziek bij mijn buur. De deur stond open. Ik piepte naar binnen. Ik denk dat die mensen daar constant wonen want er stond een stereo-installatie en meubelen. Ik wilde mij een tas thee maken maar was niet zeker of het drinkwater was. In mijn beste Spaans ging ik bij het koppel. Het meisje zei dat je het water zeker niet mag drinken. Hm, een geluk want ik zou het bijna gedaan hebben. Ik dacht, als je dat kookt het toch geen kwaad kon. Het meisje bood me een ganse kan water aan ondanks ik maar één glaasje vroeg. Ik mag de kan morgen terug geven. Zo lief van hen. Ik nam een heerlijke douche. De jacuzzi probeer ik morgen uit. Alle zenders op tv zijn wel in het Portugees. Ze hebben enkel kabel zodat er geen Engelse posten beschikbaar zijn. Maar ja, zo leer ik ook wat Portugees. :-) Het is nu 23 uur. Ik zit nog steeds op het balkon te genieten van de zalige warme wind. Amaai, ik mag er niet aan denken aan ons koude weer in België! Ik ga bevriezen. Zelfs 25 graden is voor mij al te koud. Maar ik mag niet klagen want waarschijnlijk reis ik door naar Zuid Afrika. Mijn ouders gaan opnieuw onze Pieter bezoeken en misschien gaat mijn zoon Dieter ook mee. Ik zie hen dan allen daar en...opnieuw in een warm land. Ik zie er al naar uit van iedereen terug te zien. Onze Filip en Denise kunnen spijtig genoeg niet mee door hun winkel. Wat zou het tof zijn om eens allemaal in Zuid Afrika te mogen zijn. Te vejo amanhã...