Dag 11 14 december 2011 Ambositra -Fianarantsoa

Dag 11 14 dec Ambositra – Fianarantsoa
Om 6u ontwaakte ik en om 7u stond die gids van gisteren al aan mijn raam te zagen voor een tour te doen. Ik was verschoten toen ik hem plots zag. Ik vroeg hem van mij gerust te laten zodat ik kon ontbijten. Dat was mijn half broodje en de rest van mijn kaas. Daarna een stukje banaan.
Voor ik het vergeet: “ Dank je Ana voor de leerijke commentaren die je me geeft via mijn blog! “
Mijn kuit is in orde hoor. Het zal enkel een blauwe plek worden. We reden richting Fianarantsoa door het landschap dat me soms deed denken aan onze Ardennen. Ze hebben hier wel geen herten, soms wat everzwijnen. De rode huisjes zijn uit baksteenmet dakpannen of strooien daken. Ook de mensen veranderen van kledij. De vrouwen hebben pareo’s aan en doen me soms denken aan Peru. We zagen weer een dode hond op straat. Néné verstond niet dat ik nog niet ziek geweest ben van al hetgeen ik hier eet. Hij durft zelf bijna niet aan de barakjes te eten. Alles zit vol vlooien en is onhygiênisch zei hij. Hm… Hij heeft last in zijn buik van het Malgasch eten van gisteren. Maar ik nog altijd niks. Een sterk gestel zeker. :) Hopelijk blijft het zo. Hij zei ook dat het de 1e x is dat hij met een toerist reist die zo op haar geld ziet. Hij reist normaal met rijke mensen die de duurste hotels nemen en in de mooiste restaurants eten. Ik legde hem nog eens uit dat ik moet oppassen want dat ik anders misschien mijn wereldreis niet kan afmaken. “Jullie zijn toch rijk” zei hij? Hij vond het ook raar dat ik altijd dezelfde broek aan heb. Ja se, dat is mijn probleem he. Zo leert hij eens toeristen kennen die er anders over denken en die niet europees willen eten maar leven zoals de locals. Hij vindt het ook raar dat ik geen hotel wil dat duurder is dan 30.000 Ar = 10 € Het is nog altijd prachtig weer en we raasden door de groene hoogvlakten. We passeerden een wagen met geldtransport en Néné vertelde dat er nooit aanslagen zijn. Enkel eens 10 jaar geleden. Dat valt mee he. We zagen standjes waar ze Miel de L’eucalyptus verkopen. Deze had ik al eens bij Eugene geproefd en smaakte heerlijk zoet. Er bestaat ook litchee honing. Dat zal ik ook eens uitproberen. Mijn verslagen moet ik hier altijd schrijven met mijn ledlampje op mijn hoofd want in elke kamer hebben ze hier maar enkel 1 zwakke spaarlamp hangen. Pff, Néné zit hier regelmatig te roggelen en spuwt het dan door het raam. Als het maar niet terug binnenwaait! Hij rijdt wel goed en kent elke put in het wegdek. Ik passeerde vele kin djes met een blauwe schort aan. Dat is het uniform van de publieke scholen. De privescholen hebben een wat deftiger uniform. Het is 10u45 en de school is al uit. Ze hebben zoals bij ons woensdagnamiddag vrij. Er speelt in de auto Malgasch muziek. Naar het schijnt een populaire zanger maar het is best mooie muziek. In de rijstvelden zag ik mannen zeboes opjagen zodat deze wild door de velden liepen. Zo woelen ze de aarde om en kan de grond vruchtbaar gemaakt worden om rijst op te planten. Kinderen spelen in de modderpoelen, vrouwen werken met hun baby’s op hun rug gebonden. Néné legde me uit dat ik morgenvroeg een trein moet nemen naar Mankara. Ik was niet op de hoogte. Het is een avontuur op zijn eigen vertelde hij. De rit duurt ong. 10 à 12uur als de trein niet in panne valt tenminste. Het zou een prachtig landschap zijn en eenmaal in het oosten kan je varen met een prauw op het kanaal van Pangalanes. Inderdaad las ik dit in mijn trotter. Néné zou me dan oppikken na 12 u in Mankara. Ik heb dat kanaal wel al gezien en dat gedurende 8u op een goederenboot he!!! We gingen mijn ticket reserveren = 30.000 Ar. Ik kwam toe in de hall van het loket en een sterke walm overheerste gans de ruimte. Brr……. Ik verstond direct hoe het kwam. Mensen lagen op de grond te slapen of te eten samen met groenten en fruit, kartonnen dozen, manden etc. Misschien urineerden ze daar ook wel ter plaatse. Die mensen zijn al 2 dagen aan het wachten op hun trein. Die zou normaal gezien dinsdag mieten vertrokken zijn maar tevergeefs. Het is ook niet zeker dat de trein morgenvroeg vertrekt want naar verluidt zou de locomotief ergens in panne staan. Ik reserveerde een ticket maar ik mocht morgenvroeg pas betalen indien de trein er zou staan. Ik stapte eventjes in een wagon die oud en versleten was met kapotte zetels. Ook daar lagen er mensen op de grond. Dat zijn van die treinen van de jaren stilletjes die ze ergens opkopen en dan wat repareren. Pff, daar weer zo lang inzitten en waarschijnlijk zonder weer 1 toerist te zien. Ik weet het niet… Néné stelde voor indien ik niet echt wil, we ook direct kunnen doorrijden naar Ranomafan waar er parken zijn, watervallen, natuurlijke bronnen en vooral dieren. Eigenlijk interesseert mij dit meer dan die trein. Ik ga Néné straks bellen om te zeggen dat ik liever wil doorrijden. Hij zette me af aan een Malgasch restaurant en weer at ik er rijst maar nu met kip, een bouillon erbij en het gratis Ranovola = warm afkooksel van rijst. Ik at ook nog een yoghourt en betaalde 2900 Ar := 90 eurocent. En ik had lekker gegeten. Ik nam eens een duurder hotel aan 30.000 Ar= 10 € enkel en alleen omdat er daar Wifi is en ik zo nog eens met het thuisfront kan bellen. Ik heb hier natuurlijk veel luxe. Een grote kamer met badkamer en wc op de mooie houten gang. Heel verzorgd. Er is zelfs een bad!!!! De badkamer zal misschien toch weer voor mij alleen zijn. Aan het raam is een muggengaas geniet. Amaai, kinderen zijn hier buiten aan het roepen en wenen. Ik was net aan het skypen toen ik het hoorde donderen. Internet viel uit zodat ik mijn foto’s niet verder kon uploaden. Ik ging naar de receptie maar door het onweer sloten ze internet een paar uur af. Het regende hier voor de allereerste keer een 10 tal minuten. Nu is de zon weer al van de partij. Ik ga me nu eens douchen of een bad nemen en mijn haar eens wassen met warm water! Daarna misschien in het restaurant van het hotel eten. Morgen is er ontbijt dat in de prijs inbegrepen is. Wat een luxe! :) Tot binnenkort. xxx