Dag 9 29 april Pu'u Loa Petroglyphs
Door: Kristin Daelman
Blijf op de hoogte en volg Kristin
29 April 2012 | Nederland, Amsterdam
Dag 9 29 april ( Pu’u Loa Petroglyphs )
Ik sta 5 dagen achter met mijn blog. Ik ben zwaar ziek en had dus geen zin of de macht om aan mijn blog te beginnen. Dus, details weet ik al niet meer. :) Ik zal zelf mijn foto’s moeten bekijken om mijn dag terug te bekijken. Angela en ik hadden afgesproken om 8 uur in de lobby. Tenslotte zijn we maar om 10 u vertrokken daar Angela nog van alles moest doen op internet. Dat was wel wat lang wachten voor mij. Ook vooral omdat het ongeveer 2,5 uur rijden is naar de vulkanen. Maar ja, een mens moet water in zijn wijn doen he. :) Ik reed door het zwarte landschap. Hoe hoger we klommen hoe kouder het werd. Ik had enkel mijn shortje aan en rilde. Ik was een lange broek vergeten mee te nemen. Ook niet slim. De zwarte lava reikte tot aan de oceaan. Je zag op sommige plaatsen heel goed waar de kokende lava stroomde in de zee en zo telkens het land deed groeien, groter maakte. De meeste landen brokkelen af, hier groeit het aan. We kwamen aan in het Hawai’i Volcanoes National Park waar je verscheidene hikes kunt doen via de Crater Rim Drive en de Chain of Craters Road. Op Rim Drive kun je de stromende oranje massa zien vloeien. We kwamen aan in de kletsende regen. Ik in mijn short en ook geen regenjas meegenomen. Normaal ben ik zo goed georganiseerd maar nu had ik er niet aan gedacht dat het in de bergen koud en regenachtig kon zijn. Het eerste wat ik dus deed was een regenvestje kopen aan 3$. Ik trok mijn fleece aan. Angela had haar stapschoenen vergeten. Ik had ook geen drinken of eten bij en er waren daar geen bars of restaurants te bespeuren. We keken eerst naar een heel interessante documentaire over het ontstaan van de vulkaan en de verdere lavastromen die er in verschillende jaren voorkwamen. In 1986 stroomde voor het eerst de lava in de oceaan en deze blijft recent het eiland vergroten. Deze vulkaan is de grootste, actiefste vulkaan in de werled. Raar te bedenken dat ik op een kokende vuurbol loop. Gans het eiland is één dikke lava. Ik had het koud. ( waarschijnlijk ben ik hier ziek geworden ) We reden een uurtje naar The End of the road. Onderweg stopten we verscheidene malen. Alles was te mooi om dit maar zo te laten voorbij gaan. Blinkende versteende lavastromen, diepe kraters, af en toe prachtige bloemen die het zich gewaagd hebben de lava te doorboren, toefjes pluimgras, struikjes… Ik zag een offer aan de Godin van het vuur = Pele. Het was een lavasteen omwonden met een palmblad. Wie had dat daar gelegd? Een toerist of een bewoner? Ze bidden nog steeds dat er toch niet weer een eruptie zou komen. In 1963 was er een uitbarsting die een volledig dorp uitgebrand heeft. Ik zag meetapparatuur aangedreven door een zonnepaneel. Waarschijnlijk meten ze hiermee de activiteit van de vulkaan. Zo ook kunnen de mensen gewaarschuwd worden bij gevaar. Meer aan de kust zie je ook borden met de tsunami area’s. De plaats waar je moet naar toe lopen bij een tsunami. Angela en ik keken mekaar aan: “ Hm, dat zouden we nooit halen! “ De afstand vanaf de oceaan tot het bord is veel te ver. Je zou moeten heeeeeeel vlug lopen. :) In 1969 was er een lava flow. Ik zag hoe de kokende brij in kronkels versteend was. Hoe de vuurrivier alles opzij geduwd heeft zich een weg banend naar de zee. Ik legde me op mijn buik en voelde de warmte van diep uit de aarde. Wat gebeurt er daar allemaal onder mij? Wanneer zou deze het begeven? Wat doet de natuur? Ik wilde er graag meer van weten maar dan moet je een gids nemen. Een volgdende recentere flow gebeurde in 1974. Op korte tijd herpakt de natuur zich en planten en bomen groeien opnieuw. We zagen een bord met: “ High amounts of dangerous sulfur dioxide gas may be present in the park! “ Zou dat de aanleiding geweest zijn van mijn longproblemen? Van mijn griep? Ann, die in het noorden woont, zij me nog op de luchthaven dat mensen met gevoelige longen uit deze area verhuizen. De vulkanische gassen gaven gekleurde zwavelkristallen af. Het landschap schitterde. Je mocht geen enkel steentje meenemen uit het park. Alles moet beschermd blijven. Tussen de lava zag ik een piepklein boompje staan die ik in Honolulu reeds zag in het “ Jurassic park “. De strawberry Guava. Ik gaf een vruchtje aan Angela om het te proeven. De vrucht moest wel iets roder, rijper geweest zijn. Dan smelt het in je mond. Angela was wat bevreesd maar ik zei dat het eetbaar is. We daalden 1128 meter af tot de kust waar de weg eindigt sinds 1986. Ongelooflijk! Adembenemend! Je ziet gewoon de lava die gestopt is op de straat!!! Dikke bulten en scheuren in het wegdek. We wandelden over de warme lava. Het leek alsof die glibberig was door het blinkend effect maar dat was het niet. Je had een goeie greep op de stenen. We stapten tot er een bord stond: End of Trail. Daarachter was het te gevaarlijk. De rotsen of de lava kunnen zo maar afbreken in de zee. Ja, als die echt afbreekt is het gelijk waar je staat denk ik. Dan breekt er veel meer af!!! Het zou moeten lukken dat dat net gebeurt wanneer ik er ben. Maar inderdaad mag je niet denken dat dat bij mij niet gebeurt. Een vulkaan expert was vele jaren terug de activiteit aan het opmeten toen plots een vuurkolk opsteeg en de man meesleepte in de zee. Brr, ik mag er niet aan denken. We reden naar de Pu’u Loa Petroglyphs. Daar moesten we over de lava stappen ongeveer 2,4 km om aan te komen waar er op de stenen kunsttekeningen stonden van 400 to 700 jaar terug. Hawaiaanse mensen , eeuwen terug, schreven hun verhalen en hun geschiedenis op de fragile versteende lava. Als een soort cultureel testament. Spannend. Voor vele mensen is deze plaats heilig. Het blijft nu nog steeds een traditie en een ceremonie om hun kinderen voor een lang leven te zegenen. Het moet toch maar raar zijn om hier gans je leven te wonen. Hebben die geen schrik dat er nog eens een eruptie komt en dat misschien het ganse eiland van de kaart geveegd wordt? Naast Big island bevindt er zich onder de zeespiegel nog een eiland die aan het groeien is. Telkens komt er een plaat bij. Tot de dag die zal uitbarsten en er opnieuw een eiland ontstaat. Soms regende het lichtjes, dan was er weer een warme zon. We waren bijna gans alleen op deze plaats. Wat voelde ik me klein toen ik rond me keek. Ik voelde me op de maan, kraters, heuveltjes , een dichte zwarte massa. Ik voelde me stralen. Ik kon er niet genoeg van krijgen. Als jullie ooit naar Hawai’i komen, zie dat je dan zeker dan naar de Big island komt! Het loont de moeite. In de verte zagen we een lichte mist, stoom, ontsnappen uit de vulkaan maar niet spectaculair. Je zou denken dat het gewoon wat mist is. Je zou er veel dichter bij moeten gaan. Aan The End of the road kon je zo’n 12 km te voet wandelen tot waar je de rode lava ziet stromen. Het was al veel te laat en we waren er dus niet op voorbereid . Geen eten of aangepaste kledij. Aan de oceaan zagen we een wonderbare boog, gevormd uit lava, die tot in het water reikte. Klotsende ruwe golven benevelden de arcade. Dan had ik het koud, dan weer warm. Was er iets aan het broeien? Plots zagen we een nene. Deze soort kip, eend zie je enkel op Hawai’i. Nergens anders ter wereld. Het zijn beschermde diersoorten. Ze was niet bang en liet zich fotograferen. Het werd donker. Ik reed niet graag in het donker. En zeker omdat het hier, wanneer het donker is ,ook ECHT donker is. Een paar katogen verlichtten de weg. We stopten toch nog gauw aan de lava Tube Thurston ( Nahuku ) . In het dichte regenwoud had je een 500 jaar oude lavatube. Een groot gat van 600 meter waar vroeger een kokende massa doorstroomde. Het was reeds 18u30. We besloten naar huis te rijden. De avondrit zou zeker 3 uur duren . Normaal gezien gingen we een nachtsnorkeling doen om de manta’s te zien. Om 20u30 moesten we aan de duikclub staan maar dat zouden we zeker niet halen. We belden naar de club om het uit te stellen en namen een afspraak voor de dag nadien een twee -tank duik te doen. Ik was moe gereden. De baan kronkelende en het licht van de tegenliggers verblindden mijn ogen. Uiteindelijk kwamen we rond 21u30 doodvermoeid aan. Angela wilde vlug nog iets gaan eten. Ik voelde me eigenlijk niet zo goed, heel moe. Was dat het begin van mijn ziekte? Waarschijnlijk wel. Ik had ook geen honger maar bestelde toch een koreaanse soep. De warmte deed goed aan mijn keel. We zaten in een karaokebar, restaurant. Een dame met een prachtige stem zong vele liedjes. In het hotel viel ik als een blok in slaap.
Ik sta 5 dagen achter met mijn blog. Ik ben zwaar ziek en had dus geen zin of de macht om aan mijn blog te beginnen. Dus, details weet ik al niet meer. :) Ik zal zelf mijn foto’s moeten bekijken om mijn dag terug te bekijken. Angela en ik hadden afgesproken om 8 uur in de lobby. Tenslotte zijn we maar om 10 u vertrokken daar Angela nog van alles moest doen op internet. Dat was wel wat lang wachten voor mij. Ook vooral omdat het ongeveer 2,5 uur rijden is naar de vulkanen. Maar ja, een mens moet water in zijn wijn doen he. :) Ik reed door het zwarte landschap. Hoe hoger we klommen hoe kouder het werd. Ik had enkel mijn shortje aan en rilde. Ik was een lange broek vergeten mee te nemen. Ook niet slim. De zwarte lava reikte tot aan de oceaan. Je zag op sommige plaatsen heel goed waar de kokende lava stroomde in de zee en zo telkens het land deed groeien, groter maakte. De meeste landen brokkelen af, hier groeit het aan. We kwamen aan in het Hawai’i Volcanoes National Park waar je verscheidene hikes kunt doen via de Crater Rim Drive en de Chain of Craters Road. Op Rim Drive kun je de stromende oranje massa zien vloeien. We kwamen aan in de kletsende regen. Ik in mijn short en ook geen regenjas meegenomen. Normaal ben ik zo goed georganiseerd maar nu had ik er niet aan gedacht dat het in de bergen koud en regenachtig kon zijn. Het eerste wat ik dus deed was een regenvestje kopen aan 3$. Ik trok mijn fleece aan. Angela had haar stapschoenen vergeten. Ik had ook geen drinken of eten bij en er waren daar geen bars of restaurants te bespeuren. We keken eerst naar een heel interessante documentaire over het ontstaan van de vulkaan en de verdere lavastromen die er in verschillende jaren voorkwamen. In 1986 stroomde voor het eerst de lava in de oceaan en deze blijft recent het eiland vergroten. Deze vulkaan is de grootste, actiefste vulkaan in de werled. Raar te bedenken dat ik op een kokende vuurbol loop. Gans het eiland is één dikke lava. Ik had het koud. ( waarschijnlijk ben ik hier ziek geworden ) We reden een uurtje naar The End of the road. Onderweg stopten we verscheidene malen. Alles was te mooi om dit maar zo te laten voorbij gaan. Blinkende versteende lavastromen, diepe kraters, af en toe prachtige bloemen die het zich gewaagd hebben de lava te doorboren, toefjes pluimgras, struikjes… Ik zag een offer aan de Godin van het vuur = Pele. Het was een lavasteen omwonden met een palmblad. Wie had dat daar gelegd? Een toerist of een bewoner? Ze bidden nog steeds dat er toch niet weer een eruptie zou komen. In 1963 was er een uitbarsting die een volledig dorp uitgebrand heeft. Ik zag meetapparatuur aangedreven door een zonnepaneel. Waarschijnlijk meten ze hiermee de activiteit van de vulkaan. Zo ook kunnen de mensen gewaarschuwd worden bij gevaar. Meer aan de kust zie je ook borden met de tsunami area’s. De plaats waar je moet naar toe lopen bij een tsunami. Angela en ik keken mekaar aan: “ Hm, dat zouden we nooit halen! “ De afstand vanaf de oceaan tot het bord is veel te ver. Je zou moeten heeeeeeel vlug lopen. :) In 1969 was er een lava flow. Ik zag hoe de kokende brij in kronkels versteend was. Hoe de vuurrivier alles opzij geduwd heeft zich een weg banend naar de zee. Ik legde me op mijn buik en voelde de warmte van diep uit de aarde. Wat gebeurt er daar allemaal onder mij? Wanneer zou deze het begeven? Wat doet de natuur? Ik wilde er graag meer van weten maar dan moet je een gids nemen. Een volgdende recentere flow gebeurde in 1974. Op korte tijd herpakt de natuur zich en planten en bomen groeien opnieuw. We zagen een bord met: “ High amounts of dangerous sulfur dioxide gas may be present in the park! “ Zou dat de aanleiding geweest zijn van mijn longproblemen? Van mijn griep? Ann, die in het noorden woont, zij me nog op de luchthaven dat mensen met gevoelige longen uit deze area verhuizen. De vulkanische gassen gaven gekleurde zwavelkristallen af. Het landschap schitterde. Je mocht geen enkel steentje meenemen uit het park. Alles moet beschermd blijven. Tussen de lava zag ik een piepklein boompje staan die ik in Honolulu reeds zag in het “ Jurassic park “. De strawberry Guava. Ik gaf een vruchtje aan Angela om het te proeven. De vrucht moest wel iets roder, rijper geweest zijn. Dan smelt het in je mond. Angela was wat bevreesd maar ik zei dat het eetbaar is. We daalden 1128 meter af tot de kust waar de weg eindigt sinds 1986. Ongelooflijk! Adembenemend! Je ziet gewoon de lava die gestopt is op de straat!!! Dikke bulten en scheuren in het wegdek. We wandelden over de warme lava. Het leek alsof die glibberig was door het blinkend effect maar dat was het niet. Je had een goeie greep op de stenen. We stapten tot er een bord stond: End of Trail. Daarachter was het te gevaarlijk. De rotsen of de lava kunnen zo maar afbreken in de zee. Ja, als die echt afbreekt is het gelijk waar je staat denk ik. Dan breekt er veel meer af!!! Het zou moeten lukken dat dat net gebeurt wanneer ik er ben. Maar inderdaad mag je niet denken dat dat bij mij niet gebeurt. Een vulkaan expert was vele jaren terug de activiteit aan het opmeten toen plots een vuurkolk opsteeg en de man meesleepte in de zee. Brr, ik mag er niet aan denken. We reden naar de Pu’u Loa Petroglyphs. Daar moesten we over de lava stappen ongeveer 2,4 km om aan te komen waar er op de stenen kunsttekeningen stonden van 400 to 700 jaar terug. Hawaiaanse mensen , eeuwen terug, schreven hun verhalen en hun geschiedenis op de fragile versteende lava. Als een soort cultureel testament. Spannend. Voor vele mensen is deze plaats heilig. Het blijft nu nog steeds een traditie en een ceremonie om hun kinderen voor een lang leven te zegenen. Het moet toch maar raar zijn om hier gans je leven te wonen. Hebben die geen schrik dat er nog eens een eruptie komt en dat misschien het ganse eiland van de kaart geveegd wordt? Naast Big island bevindt er zich onder de zeespiegel nog een eiland die aan het groeien is. Telkens komt er een plaat bij. Tot de dag die zal uitbarsten en er opnieuw een eiland ontstaat. Soms regende het lichtjes, dan was er weer een warme zon. We waren bijna gans alleen op deze plaats. Wat voelde ik me klein toen ik rond me keek. Ik voelde me op de maan, kraters, heuveltjes , een dichte zwarte massa. Ik voelde me stralen. Ik kon er niet genoeg van krijgen. Als jullie ooit naar Hawai’i komen, zie dat je dan zeker dan naar de Big island komt! Het loont de moeite. In de verte zagen we een lichte mist, stoom, ontsnappen uit de vulkaan maar niet spectaculair. Je zou denken dat het gewoon wat mist is. Je zou er veel dichter bij moeten gaan. Aan The End of the road kon je zo’n 12 km te voet wandelen tot waar je de rode lava ziet stromen. Het was al veel te laat en we waren er dus niet op voorbereid . Geen eten of aangepaste kledij. Aan de oceaan zagen we een wonderbare boog, gevormd uit lava, die tot in het water reikte. Klotsende ruwe golven benevelden de arcade. Dan had ik het koud, dan weer warm. Was er iets aan het broeien? Plots zagen we een nene. Deze soort kip, eend zie je enkel op Hawai’i. Nergens anders ter wereld. Het zijn beschermde diersoorten. Ze was niet bang en liet zich fotograferen. Het werd donker. Ik reed niet graag in het donker. En zeker omdat het hier, wanneer het donker is ,ook ECHT donker is. Een paar katogen verlichtten de weg. We stopten toch nog gauw aan de lava Tube Thurston ( Nahuku ) . In het dichte regenwoud had je een 500 jaar oude lavatube. Een groot gat van 600 meter waar vroeger een kokende massa doorstroomde. Het was reeds 18u30. We besloten naar huis te rijden. De avondrit zou zeker 3 uur duren . Normaal gezien gingen we een nachtsnorkeling doen om de manta’s te zien. Om 20u30 moesten we aan de duikclub staan maar dat zouden we zeker niet halen. We belden naar de club om het uit te stellen en namen een afspraak voor de dag nadien een twee -tank duik te doen. Ik was moe gereden. De baan kronkelende en het licht van de tegenliggers verblindden mijn ogen. Uiteindelijk kwamen we rond 21u30 doodvermoeid aan. Angela wilde vlug nog iets gaan eten. Ik voelde me eigenlijk niet zo goed, heel moe. Was dat het begin van mijn ziekte? Waarschijnlijk wel. Ik had ook geen honger maar bestelde toch een koreaanse soep. De warmte deed goed aan mijn keel. We zaten in een karaokebar, restaurant. Een dame met een prachtige stem zong vele liedjes. In het hotel viel ik als een blok in slaap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
