Dag 24 30 mei Palenque - Chetumal

Dag 24 30 mei Palenque – Chetumal
Deze nacht heb ik lang nagedacht over de dag die volgen zou. Was het wel verstandig om geen hotel te boeken en daar ’ s nachts toe te komen? Ik ken de streek niet dus ik weet niet of het er gevaarlijk is of niet. Ik besloot een duurdere ADO bus te nemen naar Chetumal om 17u40 zodat ik rond 1u ‘ s nachts toekom en niet om 4uur. Ik boekte ook een hotel zodat ik nog wat kon rusten tot ’s middags om daarna de watertaxi te nemen naar Caye Caulker, een eiland voor Belize City. Uren zat ik opnieuw op het supertrage internet. Telkens ik aan het boeken was, viel internet uit en kon ik opnieuw beginnen. Ik werd er zot van! Ik probeerde een ticket te boeken voor de ADO bus. Na uren gaf ik het op, nam een bus en bestelde een ticket aan het ADO bus loket. Dat duurde juist 5 minuutjes. Ik kocht me wat voedsel en drank voor in de bus, ging tortillas eten( weer met mole = chocolade, amaai mijn regime ) in een local restaurant en nam een colectivo = bus terug naar mijn hotel. Daar probeerde ik nog eens een watertaxi te bestellen naar Belize maar weer gaf ik het internet op. Ik had nog een uurtje tijd. Plots hoorde ik roepen: “ Monkeys!”. De brul-apen zaten in een boom vlak aan het restaurant. Het was een familie van vijf apen, met twee babietjes. De jongen klampten zich vast aan de vacht van de moeder. Ze brulden niet maar aten de vruchten van de bomen. Ik nam vele foto’s en de apen bekeken me aandachtig. Men zei dat ze nog nooit zo dicht gekomen waren. We were lucky! Pikzwarte,fel behaarde, polygame brulapen = Alouatta. Ze behoren tot de grootste apen van de Nieuwe Wereld. Ik had ze me wel groter voorgesteld wanneer je ze zo luid hoort brulkoren. Vooral bij zonsopgang en bij zonsondergang laten de mannetjes hun brulkoren horen. Deze brullen kunnen van verre te horen zijn, soms tot 3 km . Dit deed me denken aan de lemuren in Madagascar die je ook hoorde op een afstand van 3 km en het voelde aan alsof ze naast je zaten. De brullen dienen voornamelijk om andere apen erop te wijzen waar de groep zich bevindt. Door hun locatie bekend te maken, kunnen groepen elkaar mijden, waardoor territoriale gevechten worden voorkomen. Ze meten tussen de 60 cm en 1 meter. Het was een leuk afscheid van Palenque voor me. Deze wonderlijke dieren maakten me gelukkig. Ik gaf mijn sleutel af aan de receptie, dronk nog wat, nam een collectivo ( bus ) naar de ADO bushalte. De bus was een half uur te laat. De rit ging 7 uur duren. Naast mij was de stoel vrij zodat ik goed kon slapen. Dat is het voordeel van klein te zijn. Ik kan op twee zetels slapen. :) Je zit in een bus eigenlijk beter dan in een vliegtuig. Je hebt veel meer beenruimte en de zetels kun je meer achterover klinken. Ik las mijn documentatie over vrijwilligerswerk. Daar ben ik ook nog niet uit. Ik stopte mijn oordopjes in, deed mijn ooglapjes om, legde mijn badhanddoek over mij, want weer was het er bitter koud. Ze zetten die airco veel te hard. Op de vorige bus ben ik het de chauffeur gaan zeggen want mijn neus voelde bevroren aan. Plots stopte de bus en twee politieagenten stapten op de bus. Iedereen moest zijn pasport tonen. Enkel ik niet. Raar. Ik had reeds kennis gemaakt met een jongen van Israel die ook naar het eiland Caye Caulker in Belize reist om er vier dagen te gaan duiken, zoals ik. Hij was illegaal van Guatemala naar Mexico gegaan en was doodsbang dat men hem van de bus zou halen. De agente liet het zo en zei hem dat hij in Mexico onmiddellijk een stempel moest gaan halen. Raar dat ze aan mij niets vroegen! Kwam dat door het feit ik blond was en ze enkel de locals controleren om illegalen na te gaan? Ik sliep verder. Twee uur nadien weer een controle. Hetzelfde, iedereen werd gecontroleerd, ook weer de jongen van Israel en ik niet. Een geluk want mijn pasport zit, normaal gezien, op slot in een vak in mijn rugzak. Het zou een gans gedoe zijn om in het donker het slotje te openen, en vooral eerst mijn leesbril te vinden. Rond 1 uur kwamen we aan in Chetumal. Mijn God, het regende zo fel dat je geen hand voor ogen zag. Ik liep vlug naar een taxi ( dus het was daar zeker niet gevaarlijk hoor ) en we reden voor 40 peso naar hotel Real Azteca in het centrum. Aan het hotel zag ik een vrouw op straat slapen. Plastiek beschermde haar. Ochere, hoe heeft ze het toch zo ver geschopt? De vriendelijk mevrouw aan de receptie gaf me de sleutel en vroeg me 350 peso + 49 taks. Dat heb ik nog nooit moeten betalen! Taks! Pff! Mijn kamer heeft twee vensters die niet open kunnen. Ik heb twee bedden, één zo hard als steen, de andere was ok. Een grote badkamer. Het rook wat vochtig, overal in de gangen staan emmers om water op te vangen. Het bed was wel mooi opgemaakt in speciale vormen, versierd met bloemen gemaakt uit roos wc papier en de handdoeken prachtig geplooid in de vorm van een zwaan. Twee flesjes water en twee milkyways als welkomstgeschenk. Ik telde mijn geld om te zien hoeveel ik nog over had en toen gebeurde het… Ik vond nergens meer mijn pasport!!!!! Oh nee, toen dacht ik eraan dat ik in mijn vorig hotel mijn pasport aan de receptie moest afgeven en ze hebben die me niet teruggegeven bij het afgeven van de sleutel!!! Ik heb er zelf ook niet aan gedacht daar het de eerste maal is dat ik ergens mijn pasport moest afgeven. Wat nu gedaan??? Mijn slaap was onmiddellijk over. Ik mailde naar het hotel Maya Bell in Palenque om te vragen hoe ik dit probleem kon oplossen. Ik had geen zin om opnieuw 7 uur met de bus naar daar te rijden om daarna 7 uur terug te komen. Pff, wat nu???? Men antwoordde natuurlijk niet op mijn email. Ondertussen was het al 3 uur ’s nachts. Mijn watertaxi morgen naar Belize kon ik alvast vergeten. Ik zou eerst wat slapen en morgen naar de receptie gaan om mijn probleem uit te leggen. Het duurde een tijdje vooraleer ik in slaap viel. Ik was zo kwaad op mijn eigen. Hoe kon ik dit nu voorkrijgen? Ik die zo goed geôrganiseerd ben. Man, man man…