Dag 2 5 aug. Sandboarding Volcan Cerro Negro

Dag 2 5 aug. Leon Nicaragua Lava boarding
Om 8u30 werd ik wakker met een dikke beet op mijn arm. Dat waren niet dezelfde beten dan in Roatan maar meer een gezwollen, grote rode beet, zoals een spinnenbeet. Ik had heerlijk geslapen in mijn nieuwe woonst. De lakens, die niet onder de matras geraken, lagen langs alle kanten. Vanavond slaap ik in mijn zijden slaapzak zodat ik niet op een vuile matras moet liggen wanneer het laken weer wegschuift. Ik had al direct gezelschap van het lieve poesje Lucia, die 1 maand oud is, en die de eigenaars van het hotel binnen gehaald hebben. Al gauw kroop ze over mijn valies, scherpte haar nageltjes en viel in slaap in mijn kleine rugzak. Hoe lief was dat! De jongen, die gisteren ook reeds langs geweest is om me de tours die hij organiseert uit te leggen, stond reeds te wachten in mijn hotel. Ik besloot van in de namiddag sandboarding te doen, of liever gezegd lavaboarding. Dat zag er spannend uit. Het kostte 30 $. Een gids zou me oppikken met een moto. Leuk! Toffer dan met een auto. Ik bekeek de citymap van Leon en stapte naar een bankcontact waar ik met volle spanning de nieuwe pincode zou proberen van mijn nieuwe Visakaart. In de eerste ATM zei men: card don't work. Ook mijn maestrokaart aanvaardden ze niet. Ik vond het al raar dat mijn maestrokaart werkte in Roatan. Bon, ik naar de volgende ATM, weer hetzelfde. Dan maar een derde en een vierde geprobeerd. Daar werkte mijn maestrokaart wêl maar niet mijn Visakaart. Pff, we zijn dus nog geen stap verder! Ik mail straks naar mijn bank om te vragen wat er nu weer scheelt. Ik liep wat rond in het lieve stadje Lêon. Ik stapte binnen in het Via Via hotel ( dat in vele landen enkel uitgebaat wordt door Belgen ) en nam er een ontbijt. Ik vroeg naar de Belgen maar ze zouden er enkel in de namiddag zijn. Ik bekeek een single kamer aan 19 $ / nacht. Ik zal toch maar in mijn hotel Lêon Imperial blijven waar het 15 $ / nacht kost. Het Via Via hotel was wel veel leuker, had een bar en een restaurant en er liepen menige toeristen rond. In mijn hotel ben ik gans alleen en het is ietsje meer afgelegen. In de supermarkt was er veel te veel volk aan de kassa's. Op zondag zijn die open. Ik zou mijn cola, water en sigaretten wel in een klein winkeltje kopen. Ik zag paardjes met een kar waar mensen in zaten. Ze wuifden naar mij. Een man in de straat danste mee op salsamuziek. Ik zag mooie kerken en de universiteit van Lêon in een koloniale stijl. Deze universiteit werd in 1813 opgericht, waardoor León het intellectuele centrum van Nicaragua werd. Om 13 uur was mijn gids er, Boni 25 jaar. Ik deed een helm op en via kleine straatjes reden we richting vulkaan Cerro Negro. Het wegje was bedekt met zwart lavaszand. Soms derapeerde ( oei dat is zeker geen juist woord?) de moto en ik probeerde niet te kijken. Indien we vallen is dat het lot. Ik kon er niets meer aan veranderen. Boni zei wel dat hij nog motorcross gereden had en ik voelde me wat meer op mijn gemak. Hij reed wel goed en redelijk langzaam. Hier zag ik opnieuw het echte land Nicaragua. Arme mensen, huisjes in golfplaten, hout of slechts een dekzeil tussen wat palen. Varkens op de weg. Ze hadden allen een driehoekige stok ( zie foto's ) rond hun nek zodat ze de jonge yucca's niet konden opeten. Ochere, dat moet ook niet gemakkelijk lopen zijn. Graatmagere paarden loslopend op de weg. Naar het schijnt gaan die niet te ver weg en komen ze altijd naar hun stal terug. Allé, een stal hebben die zelf niet. Die staan gewoon dag en nacht buiten. De kleine magere paardjes worden hier het meest gebruikt als werkdier. Ze trekken zwaar geladen karren voort. Stokken en materialen rond hun buik gebonden. Ik zag een paard grazen maar er was geen gras. Het at verdord onkruid. Straathonden heb ik hier nog niet gezien. Nochtans zei men me dat er in Nicaragua mêêr straathonden zijn dan in Honduras. Koeien met een bult, mooie gekleurde vogels ( ik weet de naam nog niet ) , vele arenden, schamele huisjes, bevuilde kindjes. Onze scoutskampen waren in der tijd nog beter dan de huisjes die hier staan. Boni toeterde bij elke mens die hij zag. Zijn papa is naar het schijnt afkomstig van deze buurt. We zijn niet gevallen! :-) In de verte zag ik meerdere vulkanen. Hij legde de geschiedenis uit van elke vulkaan maar ik verstond niet alles in het Spaans. Ik zal het wel eens Googlen We kwamen aan bij “the office” van de vulkaan Cerro Negro, een zwarte vulkaan. De Cerro Negro is een zeer jonge vulkaan in Nicaragua, met een hoogte van 675 m. De vulkaan is ontstaan in 1850 en bestaat uit een eenvoudige vulkaankegel die sterk contrasteert met de omliggende heuvels. Daaraan dankt de vulkaan ook zijn naam: Cerro Negro betekent Zwarte heuvel. Sinds zijn ontstaan is de vulkaan regelmatig actief geweest; opvallend is dat de top van de vulkaan alleen as uitstoot, terwijl er lava vrijkomt uit breuklijnen bij de basis. De meest recente eruptie vond plaats in 1999; in 2004 was er zeer sterke seismische activiteit maar volgde geen uitbarsting. Boni toonde me een hok waar vele groene leguaantjes zaten. Ik zag wat toeristen aan een wasbak staan. Sommige meisjes zaten onder het bloed. Armen, benen en rug lagen open. Ik vroeg hen hoe dat kwam en ze vertelden door het vele vallen met het sandboard op de lava. Oei, oei ik wil niet vallen en open liggen. Ik ben ooit in Thailand eens van mijn scooter gevallen en lag aan mijn arm diep open. Het duurde minimum een week om te genezen. Door de vochtigheid droogt een wond niet gemakkelijk. Brr, ik kreeg een koude rilling over mij. Waar ben ik aan begonnen?! Maar al gauw zei Boni dat hij een beschermpak en handschoenen voor me had. Ah, dat was al veel beter. Het was stikheet. Vanaf nu moesten we die vulkaan beklimmen. Ik keek omhoog en zag de moed in mijn schoenen zakken. Ik vroeg hem of de vulkaan geen sulferdioxide bevatte want ik wilde weer niet aangetast worden op mijn longen zoals de vorige keer op de vulkaan in Hawaïi. Ik had geen zin om opnieuw aan de aerosol te hangen in een kliniek. De vulkaan sliep. De laatste uitbarsting was in 1996. Om de tien meter moest ik rusten. Ik hijgde vreselijk. De vulkaan was heel steil. Boni droeg mijn sandboard en liep als het ware op de vulkaan. Ja, hij doet dit wel elke dag. Zijn conditie is daar beter op getraind. Hij zou zelfs mij kunnen dragen de ganse weg naar boven zei hij. Hi, hi dat is heel goed. Wanneer ik niet meer kan, moet hij me maar dragen. :-) Ik hield het toch het ganse uur vol. Het was een ongelooflijk landschap van verschillende vulkanen, kraters, dampen, gele sulfer ( wat geen kwaad kon zei hij ) versteende lavastromen en...de glijbaan naar beneden. Je kon het vergelijken met een zwarte sneeuwpiste. Moet ik hier af? Kan ik me tegenhouden? Hoe vlug gaat dit ? Ik trok mijn beschermpak aan, zette een beschermbril op, gaf mijn rugzak en fototoestel aan Boni. Hij zou er aflopen, of liever staand afglijden en zo foto's van me nemen. Hij legde me uit dat indien ik traag wou gaan, ik rechtop moest zitten en remmen met mijn voeten. Indien ik vlug wou gaan, me volledig neerleggen en voeten omhoog. Ik begon maar met het zekere, rechtop zitten. Maar dit ging niet snel genoeg voor mij. Ik hou van snelheid. Ik legde me dus maar volledig plat en met mijn voeten omhoog. Ik liet me gaan en gaan en gaan. Wow, niet te doen! Zo vlug! 80 km/uur. Ik dacht bij mezelf, Kristin, niet vallen of je zit ook onder het bloed. Ik hield goed mijn evenwicht. Enkel op het einde ging ik zodanig vlug dat ik wat van links naar rechts waggelde. Maar ik bleef toch recht en bolde op het einde vanzelf uit. Mijn handen beefden. Net zoals na mijn skydiving. Ik zat vol adrenaline. Maar ik vond het keileuk. Voor herhaling vatbaar. In Peru doen ze sandboarding in “echt” zand. Dat zal ik zeker ook doen. Boni kon me niet bijhouden natuurlijk en zei dat ik super vlug gegaan was. Ietsje later zag ik twee meisjes als een slakje naar beneden glijden. Ja, zo is dat wel niet tof he. Ook zij hadden geen protectiekleren aan. Ik dronk liters water. Mijn mond was één zwart plakkerig gedoe. Overal zat er lava. Tot in mijn oren. We wandelden, nu bergaf, naar de moto en keerden terug naar het hotel. Ik was heel tevreden en zat meer relaxed op de moto dan voorheen. Ik zei Boni dat ik eens een huisje zou willen zien. Zien hoe de mensen wonen en leven. Hij stopte bij een barak van een huis. Daar woonden zijn grootouders, 88 en 73 jaar. Ik mocht er foto's nemen, zag de keuken, het is te zeggen, een kampvuur waar een pot op stond. Ze slapen op een veldbed waar een plastiek op ligt. Ze hebben geen matras of deken. Ze hebben wel een klein tv'tje. ( Ze mogen hêêl arm zijn, maar iedereen heeft toch een tv. )Daarrond tientallen foto's van Mariabeelden. De grootvader zat in een plastic stoel te roken. Boni nam een foto van ons drie. Ik liet de foto zien aan de vrouw maar ze kon niets zien. Ik haalde mijn leesbril boven, zette die op haar neus en ze was verwonderd dat ze nu zichzelf op de foto zat. Indien er ooit iemand naar een arm land met vakantie gaat, koop aub een honderdtal goedkope leesbrilletjes in bvb het Kruidtvat. Je zou er zoveel oude mensen een plezier mee doen. Zij kunnen niks meer lezen en kunnen geen bril kopen. Ik omhelsde de vrouw en stopte wat geld in haar handen. Ze bedankte me duizend maal. De man gaf ik een pak sigaretten en zijn plezier kon niet op. Ik voelde me goed. Ik had mijn goede daad gedaan. Rond 17 uur zette Boni me af aan mijn hotel. Morgen heb ik opnieuw met hem afgesproken. Wel achter het hoekje van het hotel want ik doe het niet via het “toursbureau”. Ze mogen er niets van weten. De tour kost me 40 $ maar we gaan op twee plaatsen: viejo ruinas en een laguna. En opnieuw met de moto. Joepie. In het hotel stond de jongen van de tours me reeds op te wachten. Hij vroeg wat ik morgen zou doen. Ik loog dat ik niks ging doen. Hij verliet het hotel. Ochere maar ja, het is een groot verschil in prijs. Het poesje ,Lucia, lag in een grote ligzetel te slapen. Ik wandelde naar een restaurant waar ik een soort quesadillas kocht en een milkshake banaan. Die goten ze in een plastiek zakje en stopten er een rietje in. In het hotel kon ik dat zakje nergens rechtzetten. En een milkshake in één keer uitdrinken is niet te doen. Ik vroeg aan de eigenaar een kommetje zodat ik het zakje er kon in zetten. Ik at mijn avondeten op. Er waren drie kleine zakjes bij met pikante sausjes en een mengeling van groentjes. Hoe langer ik reis hoe pikanter ik kan eten. Je wordt er aan gewoon. Ik douchte me. In alle kledingstukken kwam nog lava uit. Mijn neus oren, lippen, haren en de rest zat onder het zwart. Ik stopte uiteindelijk al mijn vuile kleren in een linnenzak. 4 kg = 90 C = 3,6 € . Morgen zal alles weer netjes zijn. Het werd tijd. :-) Ik zal vroeg gaan slapen want om 7 uur moet ik achter het hoekje staan bij Boni. :-) Slaap zacht. Kunnen jullie al commentaren plaatsen na mijn blog??? Indien niet, altijd welkom op kristindaelman@live.be