Dag 19 24 mei San Cristobal De Las Cass
Door: Kristin Daelman
Blijf op de hoogte en volg Kristin
24 Mei 2012 | Mexico, San Cristóbal de las Casas
Dag 19 24 mei San Cristobal De Las Casas
Ik ging eens lang uitslapen maar was om 7u20 reeds wakker. Iemand vroeg me op facebook of ik ook ooit eens rust of een dagje vrijaf neem? Eh ja, eigenlijk is dat waar. Bijna elke dag doe ik iets. Maar dat zit in mij. Ik wil precies geen tijd verliezen en zoveel mogelijk zien. Maar ik moet beseffen dat ik niet alles kan zien of doen. Dus Pascal S., vandaag wordt het eens een rustdag. Met het gevolg ik een ganse voormiddag op skype zat en op internet. Ik skypte lang met mijn broer Filip en Denise en ook met mijn ouders. Hun skype werkt nu prima. Dieter heeft hen mijn pc gebracht en een deftige skype erop gezet. Zalig was het van hen goed op het scherm te zien en duidelijk te verstaan. Dank je mijn jongen dat je dat allemaal voor mekaar gekregen hebt. Ik was stijf gezeten. Lee kwam in mijn kamer en stelde voor om een koffie te gaan drinken. Ok, ik kon toch niet de ganse dag in mijn kamer zitten? Mijn benen eens strekken zou deugd doen. Ik nam een tas green thee en Lee een straffe koffie van verse bonen. Het is een speciaalzaak voor koffie. Ik bestelde me een broodje met Serano hesp en kaas. Lee had nog nooit van serano hesp gehoord in Australiê. Raar. Ik had nog niet ontbeten dus het smaakte me. Lee betaalde alles. Ik zeurde daarover maar ze wilde er niets van weten. Ik zal haar binnenkort ook eens trakteren op een dineetje. We wandelden door de smalle straatjes met de kleurrijke huisjes en gezellige pleintjes waar ook de invloed van de Spanjaarden duidelijk merkbaar is. San Cristobal De Las Casas, de prachtige koloniale stad met een gemeenschap die een oud Mayadialect spreekt. We dropen de markt af. Elke dag komen Maya’s in traditionele klederdracht uit de verschillende, in de buurt gelegen bergdorpje,s naar hier om daar op de markt hun handgemaakte spulletjes te verkopen. Het is verleidelijk van niks te kopen en met Lee is dat niet gemakkelijk want ze vindt zoveel dingen mooi dat ze je aanspoort om toch maar iets te kopen. In een klein modern winkeltje kocht ik me dan toch een grijze short. Eens iets anders dan altijd die fushia short waarmee jullie me telkens op de foto’s zien staan. In dit winkeltje waren de prijzen wel zoals in Belgiê. Lee kocht fruit en groenten op de markt. Zij kookt elke dag. Voor haar is het leven hier hetzelfde dan in Australiê. Wanneer je hier vijf weken woont, ben je net een inwoner van San Cristobal en leef je zoals thuis. Ik heb het al eens gezegd maar als je zolang reist voel je je niet meer op vakantie. Daarom dat ik meer rustpauzes moet inlassen. Ik vraag me af wanneer ik eens mijn boek ga beginnen lezen? In Belgiê misschien? Plots begon het heel hard te regenen. We schuilden onder de parasols van de marktkramers. Ik had mijn hoed op zodat ik een goede bescherming had. :) De venters beschermden hun waar met grote plastieken zakken. We passeerden aan een toeristenbureau waar ik de prijs vroeg van een uitstap naar twee dorpjes; Chamula en Zinacantan. 250 pesos. De verkoopster zei dat ik het ook op mijn eigen kon doen en dat de bus dan maar 20 peso kost. Eh, erg commercieel was ze niet maar wel eerlijk. In de late namiddag gingen we naar onze kamer. Lee studeerde en ik zat op internet. Lee leerde drie amerikaanse meisjes kennen en ging ’s avonds met hen dineren. Ik ging niet mee daar ik volop mijn verdere reis aan het voorbereiden was. Ik mailde naar Connections in Brussel om te vragen of ik al mijn verdere vluchten kon verlaten. Dat was geen probleem en er komen ook geen kosten bij. Dat is het voordeel van een wereldticket. Je kan alles veranderen zoveel je maar wil. Ik ging naar het restaurant, waar ik reeds steak gegeten had, en bestelde me tortillas die ik zou opeten in mijn kamer. Tijdens het wachten dronk ik een glaasje vino tinto en sprak wat met de eigenaar. Ik beloofde hem van de dag nadien te komen eten met Lee. Hij bood me een tweede glas wijn aan die hij in een plastiek bekertje goot zodat ik dit kon meenemen naar mijn kamer. Heel lief van hem. s’ Avonds keek ik naar een film. De hond op mijn dak was er precies niet. De dag ervoor heeft hij tot 1uur zitten blaffen en zitten te ijsberen. Hij was razend op twee katten die tot dan zaten te miauwen. Ik had het koud en trok nog een tweede pull aan…
Ik ging eens lang uitslapen maar was om 7u20 reeds wakker. Iemand vroeg me op facebook of ik ook ooit eens rust of een dagje vrijaf neem? Eh ja, eigenlijk is dat waar. Bijna elke dag doe ik iets. Maar dat zit in mij. Ik wil precies geen tijd verliezen en zoveel mogelijk zien. Maar ik moet beseffen dat ik niet alles kan zien of doen. Dus Pascal S., vandaag wordt het eens een rustdag. Met het gevolg ik een ganse voormiddag op skype zat en op internet. Ik skypte lang met mijn broer Filip en Denise en ook met mijn ouders. Hun skype werkt nu prima. Dieter heeft hen mijn pc gebracht en een deftige skype erop gezet. Zalig was het van hen goed op het scherm te zien en duidelijk te verstaan. Dank je mijn jongen dat je dat allemaal voor mekaar gekregen hebt. Ik was stijf gezeten. Lee kwam in mijn kamer en stelde voor om een koffie te gaan drinken. Ok, ik kon toch niet de ganse dag in mijn kamer zitten? Mijn benen eens strekken zou deugd doen. Ik nam een tas green thee en Lee een straffe koffie van verse bonen. Het is een speciaalzaak voor koffie. Ik bestelde me een broodje met Serano hesp en kaas. Lee had nog nooit van serano hesp gehoord in Australiê. Raar. Ik had nog niet ontbeten dus het smaakte me. Lee betaalde alles. Ik zeurde daarover maar ze wilde er niets van weten. Ik zal haar binnenkort ook eens trakteren op een dineetje. We wandelden door de smalle straatjes met de kleurrijke huisjes en gezellige pleintjes waar ook de invloed van de Spanjaarden duidelijk merkbaar is. San Cristobal De Las Casas, de prachtige koloniale stad met een gemeenschap die een oud Mayadialect spreekt. We dropen de markt af. Elke dag komen Maya’s in traditionele klederdracht uit de verschillende, in de buurt gelegen bergdorpje,s naar hier om daar op de markt hun handgemaakte spulletjes te verkopen. Het is verleidelijk van niks te kopen en met Lee is dat niet gemakkelijk want ze vindt zoveel dingen mooi dat ze je aanspoort om toch maar iets te kopen. In een klein modern winkeltje kocht ik me dan toch een grijze short. Eens iets anders dan altijd die fushia short waarmee jullie me telkens op de foto’s zien staan. In dit winkeltje waren de prijzen wel zoals in Belgiê. Lee kocht fruit en groenten op de markt. Zij kookt elke dag. Voor haar is het leven hier hetzelfde dan in Australiê. Wanneer je hier vijf weken woont, ben je net een inwoner van San Cristobal en leef je zoals thuis. Ik heb het al eens gezegd maar als je zolang reist voel je je niet meer op vakantie. Daarom dat ik meer rustpauzes moet inlassen. Ik vraag me af wanneer ik eens mijn boek ga beginnen lezen? In Belgiê misschien? Plots begon het heel hard te regenen. We schuilden onder de parasols van de marktkramers. Ik had mijn hoed op zodat ik een goede bescherming had. :) De venters beschermden hun waar met grote plastieken zakken. We passeerden aan een toeristenbureau waar ik de prijs vroeg van een uitstap naar twee dorpjes; Chamula en Zinacantan. 250 pesos. De verkoopster zei dat ik het ook op mijn eigen kon doen en dat de bus dan maar 20 peso kost. Eh, erg commercieel was ze niet maar wel eerlijk. In de late namiddag gingen we naar onze kamer. Lee studeerde en ik zat op internet. Lee leerde drie amerikaanse meisjes kennen en ging ’s avonds met hen dineren. Ik ging niet mee daar ik volop mijn verdere reis aan het voorbereiden was. Ik mailde naar Connections in Brussel om te vragen of ik al mijn verdere vluchten kon verlaten. Dat was geen probleem en er komen ook geen kosten bij. Dat is het voordeel van een wereldticket. Je kan alles veranderen zoveel je maar wil. Ik ging naar het restaurant, waar ik reeds steak gegeten had, en bestelde me tortillas die ik zou opeten in mijn kamer. Tijdens het wachten dronk ik een glaasje vino tinto en sprak wat met de eigenaar. Ik beloofde hem van de dag nadien te komen eten met Lee. Hij bood me een tweede glas wijn aan die hij in een plastiek bekertje goot zodat ik dit kon meenemen naar mijn kamer. Heel lief van hem. s’ Avonds keek ik naar een film. De hond op mijn dak was er precies niet. De dag ervoor heeft hij tot 1uur zitten blaffen en zitten te ijsberen. Hij was razend op twee katten die tot dan zaten te miauwen. Ik had het koud en trok nog een tweede pull aan…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
