Dag 47 16 april Telegraph Point - Moorebank
Door: Kristin Daelman
Blijf op de hoogte en volg Kristin
16 April 2012 | Australië, Sydney
Dag 47 16 april Telegraph Point – Moorebank ( 441 km )
Ik ging gisteravond maar pas om 23 uur naar bed. Ik skypte met vienden en familie, plaatste mijn foto’s en las mijn honderde mails. Het was een relaxt dagje. Gisteravond nam ik benzine 42 $ voor 27,29 L ( 153,9 C/L ). De eigenaar van het benzinestation was opnieuw een Indiêr. Om 6u30 stond ik op, verfriste me en om 7u30 zat ik al op de motorway in de regen, regen en nog eens regen. Er waren nog weinig auto,s op de baan. Ik zag maar één overreden kangoeroe. Overal wegenwerken, slow…40 km/uur. Zo gaat het maar langzaam vooruit. Na 170 km maakte ik een stop. Ik zag de free Drivers Revivers niet meer. Het was zo’n 20 graden, bewolkt, geen zon, een saaie lange baan, veel gebabbel op de radio maar geen muziek. Ik plakte me een pistolet met kaas en hesp en at het op tijdens het rijden. 11 uur, nog 90 km en ik ben in Sydney. Oef. Ik tankte opnieuw 47 $ voor 30,84 L ( 152,4 C/L ) . Oei oei, nu ik zat in het drukke Sydney. Heel druk verkeer. Ik reed voorzichtig en zag wel waar ik zou uitkomen. Drie maal reed ik over de toll Harbour Bridge. Vanin mijn auto nam ik foto’s van de stad. Nergens kon je je parkeren. Dus ik bleef maar rijden. Ik belde Paul op die ik op de camping in Telegraph Point ontmoette. Zoals afgesproken zat hij op de Sydney Eastern Show. Hij legde de weg uit en ik zocht het op op de kaart. Het was zonnig geworden en lekker warm. Na een uurtje rijden kwam ik aan het ANZ Stadium aan. Het was een drukte van jewelste. 200.000 mensen waren er en ik zat daar tussen, in een vreemd land, filles, de weg niet wetend, niet wetend welke parking of welke ingang dan ook. Je kon het vergelijken met de Heizel maar dan 10 X groter. Ik belde verschillende malen naar Paul. Ik nam parking 1 maar die was gesloten, parking twee was ook vol. Ik nam een ticket in parking drie, reed tot het bovenste verdiep maar nergens was er één plaatsje te vinden. Ik nam de exit. De slagbomen waren gesloten. Ik kon er dus niet uit. Ik drukte op een knop en legde uit dat ik geen enkel plaatsje vond. De stem opende de slagbomen. Ik dacht eventjes van alles op te geven en ergens anders naar toe te rijden. Ik probeerde dan maar parking vier. Pff, 20 $. Ik vond een parkeerplaats aan het Hockey Stadium. Dat moest ik onthouden om ooit mijn auto terug te vinden. :) Ik vroeg de weg naar de ingang van de show, gelegen naast het treinstation, aan een parkwachter. Ik mocht meerijden en hij zette me zo dicht mogelijk af. De Ozzies zijn heel vriendelijke mensen en helpen je waar het kan. Het was anders zeker 25 minuten lopen. Hij raadde me aan van een shuttlebus te nemen deze avond. Het was ook net kermis. Grote carrousels op een immense parking. Een massa volk! Paul kwam me oppikken en had een gratis ingangskaart voor me ter waarde van 25 $. Zij hadden een stand met moto’s. Per dag betalen ze 1000 $ voor een klein standje. Het complex is speciaal gebouwd voor de show en kostte miljoenen dollars om dit te verwezenlijken. De show duurt 12 dagen. Er werden arena’s gebouwd, paddocks, zelfs een Woolworths shoppingcentrum, pistes voor hondenshows, voor motocross, een volledig dorp met restaurants, bars etc. Onvoorstelbaar! Ik wandelde rond en keek naar de stunts met brommers, dressages en jumpings, steekgevechten met paarden . In een paleis was er een hondentoilettagewedstrijd aan de gang. Ze kapten een bepaald soort poedel. Prachtig hoe ze het voor mekaar kregen. In een ander paleis zaten honderde honden, zeldzame soorten, Bull Mastifs, Sharpei’s, windhonden en nog veel meer. Je kon ze aaien en iedereen gaf uitleg over dat bepaald ras. Wat miste ik mijn hondjes toen ik al die anderen zag. Daarna zette ik me op een tribune en bekeek een wedstrijd van hondendressage. De honden moesten over stellingen lopen, in buizen kruipen, door banden springen. Sommige honden deden alles foutloos en heel vlug. Dat was mijn ding. Steffie, jij zou hier ook graag rondgelopen hebben hoor! Ik kocht me een Donor Kebab en luisterde naar een Bolivische band met pamfluiten en gitaren. Ik kon me al een beeld vormen van mijn volgende reisbestemming. Spaanse zang waar ik dol op ben. Het was 17 uur. Ik kreeg het koud in mijn t shirtje. Bob, de collega van Paul, gaf me zijn veel te grote motorvest. Het was beter dan niks. Ik zocht een plaatsje op de tribune. Ik bekeek al de gelukkige gezinnen met hun kinderen. Toen voelde ik me eventjes alleen. Ook omdat je geen toeristen ziet, enkel maar families met lachende en spelende kinderen. Er was een parade van de Swatt. Ze simuleerden een staking en een optocht en toonden hoe ze de stakers aanvallen met honden, paarden, schilden enz. Loeiende sirenes… Ondertussen maakten ze een rodeo parcour. Zware ijzeren stellingen werden neergezet. Sterk genoeg om wilde paarden en stieren tegen te houden. Er was een wedstrijd tussen Queensland en New South Wales ( Sydney dus ). Ik zag hoe ze rond de paarden en stieren een singel strak aanspanden onder hun buik aan hun geslachtsdelen. Ik vroeg het me reeds af hoe een paard of stier zo kan steigeren. Nu verstond ik het. Ze worden wild omdat ze die singel van rond hun buik er willen afkrijgen. Sommige cowboys vielen van de stier en liepen weg van de op hol geslagen wilde stieren die hen wilden aanvallen. Rond 20 uur kwam Paul me opzoeken. Ze sloten hun stand. Ik had graag nog wat gebleven want er was nog van alles te doen en te zien. Met ons drietejs namen we de shuttlebus, Paul betaalde mijn parking en reed met mijn Spaceship naar zijn huis. Hij zette Bob af aan zijn auto. Ik was content dat ik nog eens in een eigen zacht bed kon slapen. Ik vond het heel vriendelijk van Paul dat ik mijn laatste dagen bij hem mag blijven logeren. Zijn huis is dicht tegen een treinstation zodat ik met de trein naar Syndey stad kan gaan en niet mijn auto met nemen in de drukke stad. Ik sliep heerlijk in het bed. x
Ik ging gisteravond maar pas om 23 uur naar bed. Ik skypte met vienden en familie, plaatste mijn foto’s en las mijn honderde mails. Het was een relaxt dagje. Gisteravond nam ik benzine 42 $ voor 27,29 L ( 153,9 C/L ). De eigenaar van het benzinestation was opnieuw een Indiêr. Om 6u30 stond ik op, verfriste me en om 7u30 zat ik al op de motorway in de regen, regen en nog eens regen. Er waren nog weinig auto,s op de baan. Ik zag maar één overreden kangoeroe. Overal wegenwerken, slow…40 km/uur. Zo gaat het maar langzaam vooruit. Na 170 km maakte ik een stop. Ik zag de free Drivers Revivers niet meer. Het was zo’n 20 graden, bewolkt, geen zon, een saaie lange baan, veel gebabbel op de radio maar geen muziek. Ik plakte me een pistolet met kaas en hesp en at het op tijdens het rijden. 11 uur, nog 90 km en ik ben in Sydney. Oef. Ik tankte opnieuw 47 $ voor 30,84 L ( 152,4 C/L ) . Oei oei, nu ik zat in het drukke Sydney. Heel druk verkeer. Ik reed voorzichtig en zag wel waar ik zou uitkomen. Drie maal reed ik over de toll Harbour Bridge. Vanin mijn auto nam ik foto’s van de stad. Nergens kon je je parkeren. Dus ik bleef maar rijden. Ik belde Paul op die ik op de camping in Telegraph Point ontmoette. Zoals afgesproken zat hij op de Sydney Eastern Show. Hij legde de weg uit en ik zocht het op op de kaart. Het was zonnig geworden en lekker warm. Na een uurtje rijden kwam ik aan het ANZ Stadium aan. Het was een drukte van jewelste. 200.000 mensen waren er en ik zat daar tussen, in een vreemd land, filles, de weg niet wetend, niet wetend welke parking of welke ingang dan ook. Je kon het vergelijken met de Heizel maar dan 10 X groter. Ik belde verschillende malen naar Paul. Ik nam parking 1 maar die was gesloten, parking twee was ook vol. Ik nam een ticket in parking drie, reed tot het bovenste verdiep maar nergens was er één plaatsje te vinden. Ik nam de exit. De slagbomen waren gesloten. Ik kon er dus niet uit. Ik drukte op een knop en legde uit dat ik geen enkel plaatsje vond. De stem opende de slagbomen. Ik dacht eventjes van alles op te geven en ergens anders naar toe te rijden. Ik probeerde dan maar parking vier. Pff, 20 $. Ik vond een parkeerplaats aan het Hockey Stadium. Dat moest ik onthouden om ooit mijn auto terug te vinden. :) Ik vroeg de weg naar de ingang van de show, gelegen naast het treinstation, aan een parkwachter. Ik mocht meerijden en hij zette me zo dicht mogelijk af. De Ozzies zijn heel vriendelijke mensen en helpen je waar het kan. Het was anders zeker 25 minuten lopen. Hij raadde me aan van een shuttlebus te nemen deze avond. Het was ook net kermis. Grote carrousels op een immense parking. Een massa volk! Paul kwam me oppikken en had een gratis ingangskaart voor me ter waarde van 25 $. Zij hadden een stand met moto’s. Per dag betalen ze 1000 $ voor een klein standje. Het complex is speciaal gebouwd voor de show en kostte miljoenen dollars om dit te verwezenlijken. De show duurt 12 dagen. Er werden arena’s gebouwd, paddocks, zelfs een Woolworths shoppingcentrum, pistes voor hondenshows, voor motocross, een volledig dorp met restaurants, bars etc. Onvoorstelbaar! Ik wandelde rond en keek naar de stunts met brommers, dressages en jumpings, steekgevechten met paarden . In een paleis was er een hondentoilettagewedstrijd aan de gang. Ze kapten een bepaald soort poedel. Prachtig hoe ze het voor mekaar kregen. In een ander paleis zaten honderde honden, zeldzame soorten, Bull Mastifs, Sharpei’s, windhonden en nog veel meer. Je kon ze aaien en iedereen gaf uitleg over dat bepaald ras. Wat miste ik mijn hondjes toen ik al die anderen zag. Daarna zette ik me op een tribune en bekeek een wedstrijd van hondendressage. De honden moesten over stellingen lopen, in buizen kruipen, door banden springen. Sommige honden deden alles foutloos en heel vlug. Dat was mijn ding. Steffie, jij zou hier ook graag rondgelopen hebben hoor! Ik kocht me een Donor Kebab en luisterde naar een Bolivische band met pamfluiten en gitaren. Ik kon me al een beeld vormen van mijn volgende reisbestemming. Spaanse zang waar ik dol op ben. Het was 17 uur. Ik kreeg het koud in mijn t shirtje. Bob, de collega van Paul, gaf me zijn veel te grote motorvest. Het was beter dan niks. Ik zocht een plaatsje op de tribune. Ik bekeek al de gelukkige gezinnen met hun kinderen. Toen voelde ik me eventjes alleen. Ook omdat je geen toeristen ziet, enkel maar families met lachende en spelende kinderen. Er was een parade van de Swatt. Ze simuleerden een staking en een optocht en toonden hoe ze de stakers aanvallen met honden, paarden, schilden enz. Loeiende sirenes… Ondertussen maakten ze een rodeo parcour. Zware ijzeren stellingen werden neergezet. Sterk genoeg om wilde paarden en stieren tegen te houden. Er was een wedstrijd tussen Queensland en New South Wales ( Sydney dus ). Ik zag hoe ze rond de paarden en stieren een singel strak aanspanden onder hun buik aan hun geslachtsdelen. Ik vroeg het me reeds af hoe een paard of stier zo kan steigeren. Nu verstond ik het. Ze worden wild omdat ze die singel van rond hun buik er willen afkrijgen. Sommige cowboys vielen van de stier en liepen weg van de op hol geslagen wilde stieren die hen wilden aanvallen. Rond 20 uur kwam Paul me opzoeken. Ze sloten hun stand. Ik had graag nog wat gebleven want er was nog van alles te doen en te zien. Met ons drietejs namen we de shuttlebus, Paul betaalde mijn parking en reed met mijn Spaceship naar zijn huis. Hij zette Bob af aan zijn auto. Ik was content dat ik nog eens in een eigen zacht bed kon slapen. Ik vond het heel vriendelijk van Paul dat ik mijn laatste dagen bij hem mag blijven logeren. Zijn huis is dicht tegen een treinstation zodat ik met de trein naar Syndey stad kan gaan en niet mijn auto met nemen in de drukke stad. Ik sliep heerlijk in het bed. x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
