Dag 10 16 okt. Titicacameer
Blijf op de hoogte en volg Kristin
21 Oktober 2012 | Peru, Puno
Dag 10 16 okt. Titicacameer
Om 5u30 op. Ik had het warm gekregen deze nacht met al mijn kleren. Te warm! :-) Ik kreeg een ontbijt. Een verse boterkoek met confituur en een theezakje van mezelf daar ze geen thee regular hadden. Enkel met verschillende smaken. Ik was alleen in het hotel. Om 6u35 vertrok de bus. We haalden meerdere mensen op. Wie zou er nu in mijn groep zitten? We reden naar de haven van het Titicacameer. We klommen over andere boten om tot aan onze voorziene boot te geraken. Ik zette me achteraan op een plaatsje alleen. Er waren een paar Japanners aanwezig die een privétolk mee hadden. Onze gids was Manuel. Om 7u30 vertrok onze boot. Het water was groen van het vele riet in het water = totorariet.
Geschiedenis:
Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km². Het ligt in de Andes tussen Peru en Bolivia op 3812 meter boven de zeespiegel, en is het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld. De diepte is gemiddeld 140-180 meter, maximaal 280 meter. Er monden 25 rivieren in het Titicacameer uit, maar geen hiervan is van bijzondere betekenis. In het meer liggen 41 eilanden. Sommige hiervan zijn dichtbevolkt. De bekendste eilanden zijn Isla del Sol, Amantaní en Taquile. Het meer is in twee delen verdeeld, een kleiner meer ten zuidoosten van het hoofdmeer is via de Straat van Tiquina met de rest van het meer verbonden. Niet ver van het meer liggen de ruïnes van de stad Tiwanaku, die zijn bloeitijd kende tussen 500 en 1000 n.Chr. Eigenlijk ligt een deel van de stad zelfs onder de waterspiegel. Bekend zijn de rieteilanden van de Uros-indianen. Deze eilanden zijn gemaakt van riet (totorariet) dat langs de oevers van het Titicacameer groeit. Circa 40 eilanden worden bewoond. De bewoners maken van alles van riet: huizen, huisraad, boten enz. Als de waterstand hoog is, drijven deze eilanden. Zodra het riet aan de onderkant vergaat, wordt een nieuwe laag toegevoegd. Oorspronkelijk waren deze eilanden het toevluchtsoord van de Uros-indianen voor de oprukkende Inca's. Tegenwoordig leven de Uros van de toeristen, die vanuit Puno de eilanden bezoeken. Puno ligt op 3800 meter boven de zeespiegel. We bezochten een eilandje waar 25 mensen op leven. We keken in de rieten slaapkamers, kleedden ons zoals hen. Grappig, ik was net een “ echte”. :-) Hun bed bestaat uit een dikke laag riet. Het voelde zacht aan. Wanneer ze naar het toilet moeten gaan, moeten ze 10 minuten met een kano naar een ander eiland varen waar een container staat. Wekelijks wordt de container op het vaste land geloodst. De kinderen gaan naar school op een, speciaal daarvoor voorzien, eilandje. Mannen werken in het riet. De vrouwen maken doekjes, kussenslopen enz. Ik kocht een mooi kussensloop. Ik sprong eventjes op het eiland op en neer en je voelde je als het ware zweven. De wortel is één meter dik en daarop leggen ze twee meter riet. Hun eiland ankeren ze zodat het niet wegdrijft. Je moet toch zin hebben om zo te leven! We proefden een stukje riet. Niet slecht. Het riet bevat veel calcium. Ze leven van de visvangt en jagen op flamingo's. Ze eten die en noemen ze “Pollo de Titicaca. “ Ik at nog nooit flamingo. Voor 10 sole mocht je een ritje maken met hun kano. Inderdaad een goede business voor hen. Daarna vaarden we gedurende twee uur naar een eiland. Ik zat op het dek van de boot. Er was een frisse wind maar de zon scheel fel. Ik legde me neer op mijn rug zodat ik uit de wind zat. Ik voelde het zalig zonnetje op mijn gezicht. Ik viel in slaap door het deinen van de boot. Op het eiland, op 4000 meter hoogte, klommen we via vele trappen tot aan het plein van het dorp. We stapten heeeeeeeel traag. We mochten bijna niets van energie verbruiken. Ik ventileerde fel. Heel raar dat je op zo'n hoogte niet meer normaal functioneert. Daar genoten we van het wondere uitzicht over de zee. De getrouwde mannen droegen een rode muts. De vrijgezellen een wit-rode muts. Ik zag niet veel vrijgezellen. :-) We namen een lunch aan 20 sole met zicht over de zee. Ik nam trucha met friet, rijst en daarna nam ik een speciale thee tegen de hoogteziekte. Mijn hoofdpijn was nog steeds niet over. Ik voelde mijn gezicht roder en roder worden. In een local barakje kocht ik een cola. 5 sole!! Normaal gezien kost dit maar 1,5 sole. Ja, dat is toeristisch he. Ze profiteren daarvan. We vaarden terug. Ik zat opnieuw op het dek maar legde me op mijn buik zodat de zon niet meer brandde in mijn gezicht. Maar het kwaad was geschied. Ik was verbrand. Mijn gezicht gloeide. Het is hier nochtans maar 18 graden maar de zon is hier heel fel. Ik had geen zonnecrème meer dus ik had me niet ingesmeerd . Soms kwam er eens iemand op het dek om een foto te nemen. Bijna iedereen zat beneden en sliep. Ik voelde dat de druk op mijn wenkbrauwen verdwenen was. Misschien ben ik reeds geacclimatiseerd. Ook mijn oog was ver genezen. Om 17u30 ankerden we in de haven. Ik sliep opnieuw in mijn ijskoude kamer. x
Om 5u30 op. Ik had het warm gekregen deze nacht met al mijn kleren. Te warm! :-) Ik kreeg een ontbijt. Een verse boterkoek met confituur en een theezakje van mezelf daar ze geen thee regular hadden. Enkel met verschillende smaken. Ik was alleen in het hotel. Om 6u35 vertrok de bus. We haalden meerdere mensen op. Wie zou er nu in mijn groep zitten? We reden naar de haven van het Titicacameer. We klommen over andere boten om tot aan onze voorziene boot te geraken. Ik zette me achteraan op een plaatsje alleen. Er waren een paar Japanners aanwezig die een privétolk mee hadden. Onze gids was Manuel. Om 7u30 vertrok onze boot. Het water was groen van het vele riet in het water = totorariet.
Geschiedenis:
Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km². Het ligt in de Andes tussen Peru en Bolivia op 3812 meter boven de zeespiegel, en is het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld. De diepte is gemiddeld 140-180 meter, maximaal 280 meter. Er monden 25 rivieren in het Titicacameer uit, maar geen hiervan is van bijzondere betekenis. In het meer liggen 41 eilanden. Sommige hiervan zijn dichtbevolkt. De bekendste eilanden zijn Isla del Sol, Amantaní en Taquile. Het meer is in twee delen verdeeld, een kleiner meer ten zuidoosten van het hoofdmeer is via de Straat van Tiquina met de rest van het meer verbonden. Niet ver van het meer liggen de ruïnes van de stad Tiwanaku, die zijn bloeitijd kende tussen 500 en 1000 n.Chr. Eigenlijk ligt een deel van de stad zelfs onder de waterspiegel. Bekend zijn de rieteilanden van de Uros-indianen. Deze eilanden zijn gemaakt van riet (totorariet) dat langs de oevers van het Titicacameer groeit. Circa 40 eilanden worden bewoond. De bewoners maken van alles van riet: huizen, huisraad, boten enz. Als de waterstand hoog is, drijven deze eilanden. Zodra het riet aan de onderkant vergaat, wordt een nieuwe laag toegevoegd. Oorspronkelijk waren deze eilanden het toevluchtsoord van de Uros-indianen voor de oprukkende Inca's. Tegenwoordig leven de Uros van de toeristen, die vanuit Puno de eilanden bezoeken. Puno ligt op 3800 meter boven de zeespiegel. We bezochten een eilandje waar 25 mensen op leven. We keken in de rieten slaapkamers, kleedden ons zoals hen. Grappig, ik was net een “ echte”. :-) Hun bed bestaat uit een dikke laag riet. Het voelde zacht aan. Wanneer ze naar het toilet moeten gaan, moeten ze 10 minuten met een kano naar een ander eiland varen waar een container staat. Wekelijks wordt de container op het vaste land geloodst. De kinderen gaan naar school op een, speciaal daarvoor voorzien, eilandje. Mannen werken in het riet. De vrouwen maken doekjes, kussenslopen enz. Ik kocht een mooi kussensloop. Ik sprong eventjes op het eiland op en neer en je voelde je als het ware zweven. De wortel is één meter dik en daarop leggen ze twee meter riet. Hun eiland ankeren ze zodat het niet wegdrijft. Je moet toch zin hebben om zo te leven! We proefden een stukje riet. Niet slecht. Het riet bevat veel calcium. Ze leven van de visvangt en jagen op flamingo's. Ze eten die en noemen ze “Pollo de Titicaca. “ Ik at nog nooit flamingo. Voor 10 sole mocht je een ritje maken met hun kano. Inderdaad een goede business voor hen. Daarna vaarden we gedurende twee uur naar een eiland. Ik zat op het dek van de boot. Er was een frisse wind maar de zon scheel fel. Ik legde me neer op mijn rug zodat ik uit de wind zat. Ik voelde het zalig zonnetje op mijn gezicht. Ik viel in slaap door het deinen van de boot. Op het eiland, op 4000 meter hoogte, klommen we via vele trappen tot aan het plein van het dorp. We stapten heeeeeeeel traag. We mochten bijna niets van energie verbruiken. Ik ventileerde fel. Heel raar dat je op zo'n hoogte niet meer normaal functioneert. Daar genoten we van het wondere uitzicht over de zee. De getrouwde mannen droegen een rode muts. De vrijgezellen een wit-rode muts. Ik zag niet veel vrijgezellen. :-) We namen een lunch aan 20 sole met zicht over de zee. Ik nam trucha met friet, rijst en daarna nam ik een speciale thee tegen de hoogteziekte. Mijn hoofdpijn was nog steeds niet over. Ik voelde mijn gezicht roder en roder worden. In een local barakje kocht ik een cola. 5 sole!! Normaal gezien kost dit maar 1,5 sole. Ja, dat is toeristisch he. Ze profiteren daarvan. We vaarden terug. Ik zat opnieuw op het dek maar legde me op mijn buik zodat de zon niet meer brandde in mijn gezicht. Maar het kwaad was geschied. Ik was verbrand. Mijn gezicht gloeide. Het is hier nochtans maar 18 graden maar de zon is hier heel fel. Ik had geen zonnecrème meer dus ik had me niet ingesmeerd . Soms kwam er eens iemand op het dek om een foto te nemen. Bijna iedereen zat beneden en sliep. Ik voelde dat de druk op mijn wenkbrauwen verdwenen was. Misschien ben ik reeds geacclimatiseerd. Ook mijn oog was ver genezen. Om 17u30 ankerden we in de haven. Ik sliep opnieuw in mijn ijskoude kamer. x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
