Dag 32 28 febr. Christchurch

Dag 32 28 febr. Christchurch
Vandaag zal het opnieuw een rustige dag worden. Om 8u20 wekten spelende en krijsende kinderen me. De werkmannen waren reeds vertrokken naar hun werk. Ze zitten hier voor 1 jaar om de stad weer op te bouwen. Al de rioleringen zijn stuk en nieuwe waterleidingen moeten aangelegd worden. Velen willen niet naar Christchurch komen werken omdat ze bang zijn van nieuwe aardschokken. Dit zijn dus inderdaad moedige mensen die van het veilige Auckland naar hier komen om er te werken. Ik dronk een tasje thee op mijn bankje voor mijn cabine. Het was zonnig maar altijd met die koude wind. Het is vreemd. Je ziet mensen met donzige Miletvesten en wollige winterlaarzen aan, anderen in een short , een topje en op teenslippers. Die laatsten denken zeker dat het zomer is! :) Dus warm gekleed wachtte ik op mijn eendjes en mijn vogeltjes. Sporadisch vloog er een vliegtuig over het eiland. Die mensen hun vakantie zit er op. Bij mij duurt het nog één jaar. Ik heb nog wat tijd. Ik ben al drie maanden onderweg en alles gaat veel te vlug. De dagen vliegen voorbij. Ik denk dat 1 jaar vlug zal daar zijn. Ik heb geen aardbeving meer gehad. Ik dacht aan de orkaan Andrew. Ann P. deed me daar aan terugdenken. Vele jaren terug ben ik dan geêvacueerd geweest vanuit Miami naar Orlando. Daar hebben we de orkaan op tv gevolgd en daarna zijn we teruggereden naar Miami waar het verschrikkelijk was. Vanaf 10 uur is de camping rustig. Iedereen is uitgecheckt, de badkamers zijn vrij, de keuken is leeg. De televisie zond opnieuw enkel reclame en lezingen uit de bijbel uit. Hoe je moet leven, hoe je moet gelukkig zijn, je mag niet drinken of roken, je mag niet computeren etc. Op het einde van de uitzending geven ze een site door waar je meer informatie kunt vinden. Hoe? Je mag toch niet op computer???? Bon, maar soms zijn er wel diepdenkende citaten bij waar je iets kunt van opsteken. Ik bakte me… je weet wel wat…, deed mijn afwasje, las wat in mijn Rough Guide Australiê en reed naar de Mc Donnald’s om opzoekingen te doen. Mijn broek had ik mooi genaaid. Ze was wel erg gescheurd. Ja, een zijden broekpak in een wasmachine en droogkas steken is niet het ideale. Maar ik kan weer verder. Ik zat twee uur op internet en las over Australiê. Ik ga bij Rebecca slapen in Sydney. Ze woont aan het strand, dus dat zal wel top zijn. Ik blijf daar een paar dagen en vlieg dan naar Perth bij Lisa. Samen gaan we dan een paar dagen bij Barbara, een vriendin van haar, in Exmouth of zo iets. We mogen daar gratis logeren. Dus leuke vooruitzichten. Daarna reed ik naar het magazijn waar ik mijn huurauto moet binnenleveren. Zo ken ik de weg vooraf. Ik wil niet op de dag van mijn vlucht verloren rijden. Het is maar een kwartiertje van de camping. . Ze geven me daarna een lift naar de luchthaven. Ik nam om 28 $ benzine zodat de tank vol is. Morgen ga ik de auto toch wat poetsen. Dit was niet nodig zei de man. Maar toch, er hangt nog overal modder en zo aan en ik zou niet willen dat ze me daarvoor iets aanrekenen. Ik heb geen accident gehad met de auto. Ook geen enkel blutsje dus dat is goed meegevallen. Ik kwam thuis rond 16u30 en het gezin kwak stond aan mijn deur. Ze kennen me al goed. Ze eten uit mijn hand maar ik kan ze wel niet aaien. De kleintjes zaten zelfs al in mijn cabine waar ze de gevallen kruimeltjes oppikten. Ik gaf hen mijn oud brood, ik had toch een vers ciabattabrood gekocht in de mall, en het was weer een feest voor hen. Alles was verorberd. Ze maakten hun toilet en legden zich op hun buikje dicht bij mekaar. De mama lag wat verder maar hield goed de wacht. Ik genoot er van. Eigenlijk had ik vroeger veearts moeten worden of dierenschool, zoals Steffie, gevolgd hebben. Misschien kan ik na mijn reis iets beginnen met dieren, honden of paarden. Een hondenkwekerij, wat al lang in mijn hoofd zit, maar dan zal er van reizen niet veel spraak meer zijn. Het is dus geconfirmeerd, schapen en koeien staan tegen de wind om zich te beschermen. Dank je Monique voor je opzoeking. :) In de “gratis” winkel in de keuken nam ik me een doosje tomatensoep en nog een blikje smoked tuna. In de mall kocht ik me iets chinees wat ik deze avond in de microgolf nog eens ga opwarmen. Eugene kwam langs om een babbeltje te slaan. Ietsje later ging zijn walkie talkie. De plicht riep hem. Ik maakte een praatje met mijn buren, de werkmannen, die uitgeput een pintje dronken. Ze hadden het nodig zeiden ze. Morgen is het mijn laatste dag, auto poetsen, rugzak vullen, luchtmatras en al mijn eten labelen en “ free” erop zetten, nog eens naar de Mc Donnald’s , mij uitgebreid douchen en haren wassen en …niksen. Steffie, proficiat met je stoofvlees he. Als ik terug ben moet je me maar eens uitnodigen op een etentje he. Valt het mee het samenwonen? Dat zal wel zeker. Er is hier net een documentaire begonnen over de aardbeving 1 jaar geleden. Ik ga vanavond eens naar mijn ouders bellen. Mijn nieuw- zeelandse gsmkaart opbellen. Hopelijk zijn ze thuis. Ik ben al frisjes gewassen. De zon schijnt nog wat. Het heeft vanddaag maar eventjes geregend. Nu ik weg ga begint het hier beter weer te worden. Ik zag net op tv een 2,5 uur durende reportage over de 3 zware aardbevingen verleden jaar hier in Christchurch. Dat was hier wel een grote ramp nu ik al die beelden zie. In 1 jaar tijd zijn er al meer dan 10.000 naschokken geweest. Die van verleden zaterdag niet inbegrepen. :) Ik belde net naar mama. Wat deed me dat veel plezier haar stem te horen. Ik zie jullie graag. Hou jullie goed. Dikke kus. Tot morgen. See you…
Deze nacht werd ik wakker rond 03u20 door een nieuwe kleine aardschok. Hij duurde ongeveer 40 sec. wat veel langer was dan die van zaterdag. Mijn hoofd beefde lichtjes in mijn bed. Het moet toch vervelend zijn van hier te wonen en elke dag die angst te beleven van een opnieuw grote aardbeving. Vele mensen zijn daarvoor verhuisd naar Australiê. Hun huis was tot drie maal verwoest en ze konden die stress niet meer aan. Je zou voor minder…