Dag 13 9 nov. Torres del Paine
Blijf op de hoogte en volg Kristin
10 November 2012 | Chili, Torres del Paine
Dag 13 9 nov. Torres del Paine
Om 4u45 liep mijn gsm af. Ik was nog moe. Het was al klaar. Om 21u30 is het hier maar pas donker en heel vroeg klaar. Raar want in andere landen was het om 18u30 al donker. Om 5u30 wachtte ik in mijn hotel op de bus die er maar om 6u10 door kwam. Het was heel koud. Ik denk zo'n 4 graden. Na iedereen opgepikt te hebben vertrokken we om 7 uur. Een beetje verder moest ik als enige overstappen van bus. Ik weet niet waarom. Ik had gelukkig toch een plaatsje aan het venstertje en deze keer op de voorlaatste rij en niet gans achteraan waar het kouder is. We waren met 16 personen. Ik sliep onmiddellijk in de bus verder. Het was drie uur rijden tot in Puerto Natales. Daar namen we een ontbijt. Een groot rond warm broodje van vlees en kaas. Ik at maar de helft op en vroeg een doggybag. Opnieuw was ik enkel met Spaanssprekende mensen uit Chili. Naar het schijnt reizen de “ blanke toeristen” enkel naar Chili tijdens de zomer. Juan Paulo, ik noemde hem Jean Paul, sprak niet zo vlot Engels. Hij vertelde een half uur iets in het Spaans en 5 minuten in het Engels. :-( Niet leuk. We betaalden 2000 P om in “la Cueva del Milodôn” af te dalen. Een hele diepe grot uitgeslepen door een gletsjer. Het grote zoogdier El Milodôn zou hier geleefd hebben. We vervolgden onze weg tussen wederom een prachtig landschap van meren, lagunes, groene bergen en besneeuwde bergen. Lammetjes dronken van hun mama. Langs ons, Laguna Sofia. Vele grazende schapen. Plots zagen we zelfs een vos. De Patagonische vos is een kleine Zuid-Amerikaanse canid. Hij weegt 2,5 - 4 kg, en is 43-70 cm in lengte. Zijn dieet bestaat voornamelijk uit knaagdieren, vogels, en konijnen. Of was het De andesvos (Pseudalopex culpaeus of Lycalopex culpaeus)? Een hondachtige uit het geslacht Lycalopex. De andesvos komt voor in Zuid-Amerika, en wel van Ecuador en Peru tot de regio's van Patagonië en Vuurland. We gingen op zoek naar Condors. Een paar condors zoefden langs de bus voorbij. Andescondor: (Lat. Vultur gryphus – Linnaeus, 1758) is een gierensoort binnen de groep Cathartidae waartoe alle gieren in de Nieuwe Wereld behoren. De andescondor die tot de grootste vliegende vogels op aarde behoort, wordt op dit moment bedreigd en de populatie loopt langzaam terug, dit wordt veroorzaakt door de lokale boeren die de condor als een bedreiging zien voor hun vee. In het Spaans heet de andescondor cóndor andino. Een spanwijdte van drie meter. Maf! Een aarden hobbelige weg gecombineerd met steetjes. De steentjes maakten een spetterend geluid onderaan de bus. Onze volgende stop was aan het Lago Sacramiento. Een mooi blauw meer dat van kleur veranderde wanneer de zon erop scheen. Net postkaartjes. Aan het Nationale Park Torre del Paine moesten we een ingangskaartje kopen. Voor de Chilenen 5000 p, voor buitenlanders 15.000 P. Ik vroeg aan mijn gids of hij geen kaartje voor mij wilde kopen zodat men niet zag dat ik een blonde was en ik dus ook aan dezelfde prijs dan de Chilenen het kaartje kon bemachtigen. Jean Paul deed dit voor mij. Mmm, wat een verschil zeg. 10.000 P uitgespaard! Dat is een voordeel van met Chilenen te reizen. Niemand deed een controle. Had ik geen kaartje gekocht, niemand zou het geweten hebben. Het Nationale Park Torres del Paine, 182000 m2 uitgestrekte bergen, meren, gletsjers en schitterende uitzichten. Het park ligt 112 km ten noorden van Puerto Natales en 312 km ten noorden van Punta Arenas. Het park werd opgericht in 1959 als Parque Nacional de Turismo Lago Grey en kreeg zijn huidige naam in 1970. Het park is in 1978 door UNESCO aangewezen als World Biosphere Reserve. De torres (torens) staan los van het Andesgebergte. Ze zijn 12 miljoen jaar geleden ontstaan door een scheur in de Magellaan straat. Deze 3 zijn het toonbeeld van het park. De middelste torre is de hoogste, 2850 meter hoog. We zagen maar één torre daar de anderen in de mist zaten. Lady Florence Dixie gaf in haar boek in 1880 een beschrijving van de omgeving en verwijst naar de drie torens als Cleopatra's naalden. Zij was een van de eerste Europese bezoekers van het tegenwoordige Nationaal park Torres del Paine. Het park kent vier vegetatiezones: Patagonische steppe, Pre-Andes struikgewas ecosystemen, Magelhaens bladverliezend bos en Andeswoestijn.
Verder naar de watervallen. Salto grande is de waterval in het park. Het was een wandeling van 20 minuten waar we tegen windstoten van meer dan 120 km/u in mochten boksen. Plots hadden we felle windstoten. We draaiden ons tegen de wind in. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Steentjes, stof en aarde vlogen krachtig tegen mijn achterbenen. Een vrouw uit onze groep werd letterlijk opgenomen en viel op haar rug. Twee anderen zetten zich direct op de grond om zich te beschermen. Ik school achter een koppel en probeerde me goed recht te houden. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zo'n felle windstoten meemaak, tot 120 km/uur. Ik zag zwart verbrande struiken. In december 2011 veroorzaakte een brand schade aan tienduizenden hectare natuurgebied. De oorzaak ken ik niet. Aan het prachtige uitzicht van de Salto Grande hield iedereen zich goed vast aan de omheining. Ik zou niet willen weggeblazen worden in de koude wilde watervallen. :-) Ondanks de felle wind voelde die niet zo koud aan dan de dag voorheen. Ook hadden we vandaag zon en dat scheelt wel veel. Gisteren was het grijs. Ik ben inmiddels redelijk verwend met mooie uitzichten over meren en bergen, maar Torres del Paine was erg mooi. En toen kwamen we aan het, voor mij mooiste, Lago Grey. Een groot steentjesstrand. Kleine felgekleurde ijsbergen trotseerden aan de rand van het mee. Felblauw. Ijsbergjes afgescheurd van de grotere gletsjer. Ook hier konden we voorover buigen door de felle wind. Het kind van ongeveer 8 jaar moesten ze met twee personen tegenhouden. :-) Ik voelde eventjes aan het water en dit voelde niet zo ijskoud aan zoals ik me voorgesteld had. Het was er adembenemend mooi. We mochten niet tot aan de mirador gaan daar het vandaag te fel woei en het zou te gevaarlijk geweest zijn. Spijtig want miradors zijn altijd de mooiste uitkijkposten. Maar veiligheid vôôr alles he. We stapten opnieuw over de hangbrug gespannen over de Rio Pingo. We mochten maar met zes personen over de wiebelende brug. We reden terug naar het restaurant waar ik me een empanada bestelde met carne. Deze empanada was heel lekker in vergelijking met die van Ecuador en Colombia die ik telkens veel te droog vond. Daarna reden we drie uur terug van Puerto Natales naar Punta Arenas. Ik sliep zeker twee uur in de bus. Om 23 uur werd ik afgezet in mijn hotel. Het was een lange maar aangename dag.
Om 4u45 liep mijn gsm af. Ik was nog moe. Het was al klaar. Om 21u30 is het hier maar pas donker en heel vroeg klaar. Raar want in andere landen was het om 18u30 al donker. Om 5u30 wachtte ik in mijn hotel op de bus die er maar om 6u10 door kwam. Het was heel koud. Ik denk zo'n 4 graden. Na iedereen opgepikt te hebben vertrokken we om 7 uur. Een beetje verder moest ik als enige overstappen van bus. Ik weet niet waarom. Ik had gelukkig toch een plaatsje aan het venstertje en deze keer op de voorlaatste rij en niet gans achteraan waar het kouder is. We waren met 16 personen. Ik sliep onmiddellijk in de bus verder. Het was drie uur rijden tot in Puerto Natales. Daar namen we een ontbijt. Een groot rond warm broodje van vlees en kaas. Ik at maar de helft op en vroeg een doggybag. Opnieuw was ik enkel met Spaanssprekende mensen uit Chili. Naar het schijnt reizen de “ blanke toeristen” enkel naar Chili tijdens de zomer. Juan Paulo, ik noemde hem Jean Paul, sprak niet zo vlot Engels. Hij vertelde een half uur iets in het Spaans en 5 minuten in het Engels. :-( Niet leuk. We betaalden 2000 P om in “la Cueva del Milodôn” af te dalen. Een hele diepe grot uitgeslepen door een gletsjer. Het grote zoogdier El Milodôn zou hier geleefd hebben. We vervolgden onze weg tussen wederom een prachtig landschap van meren, lagunes, groene bergen en besneeuwde bergen. Lammetjes dronken van hun mama. Langs ons, Laguna Sofia. Vele grazende schapen. Plots zagen we zelfs een vos. De Patagonische vos is een kleine Zuid-Amerikaanse canid. Hij weegt 2,5 - 4 kg, en is 43-70 cm in lengte. Zijn dieet bestaat voornamelijk uit knaagdieren, vogels, en konijnen. Of was het De andesvos (Pseudalopex culpaeus of Lycalopex culpaeus)? Een hondachtige uit het geslacht Lycalopex. De andesvos komt voor in Zuid-Amerika, en wel van Ecuador en Peru tot de regio's van Patagonië en Vuurland. We gingen op zoek naar Condors. Een paar condors zoefden langs de bus voorbij. Andescondor: (Lat. Vultur gryphus – Linnaeus, 1758) is een gierensoort binnen de groep Cathartidae waartoe alle gieren in de Nieuwe Wereld behoren. De andescondor die tot de grootste vliegende vogels op aarde behoort, wordt op dit moment bedreigd en de populatie loopt langzaam terug, dit wordt veroorzaakt door de lokale boeren die de condor als een bedreiging zien voor hun vee. In het Spaans heet de andescondor cóndor andino. Een spanwijdte van drie meter. Maf! Een aarden hobbelige weg gecombineerd met steetjes. De steentjes maakten een spetterend geluid onderaan de bus. Onze volgende stop was aan het Lago Sacramiento. Een mooi blauw meer dat van kleur veranderde wanneer de zon erop scheen. Net postkaartjes. Aan het Nationale Park Torre del Paine moesten we een ingangskaartje kopen. Voor de Chilenen 5000 p, voor buitenlanders 15.000 P. Ik vroeg aan mijn gids of hij geen kaartje voor mij wilde kopen zodat men niet zag dat ik een blonde was en ik dus ook aan dezelfde prijs dan de Chilenen het kaartje kon bemachtigen. Jean Paul deed dit voor mij. Mmm, wat een verschil zeg. 10.000 P uitgespaard! Dat is een voordeel van met Chilenen te reizen. Niemand deed een controle. Had ik geen kaartje gekocht, niemand zou het geweten hebben. Het Nationale Park Torres del Paine, 182000 m2 uitgestrekte bergen, meren, gletsjers en schitterende uitzichten. Het park ligt 112 km ten noorden van Puerto Natales en 312 km ten noorden van Punta Arenas. Het park werd opgericht in 1959 als Parque Nacional de Turismo Lago Grey en kreeg zijn huidige naam in 1970. Het park is in 1978 door UNESCO aangewezen als World Biosphere Reserve. De torres (torens) staan los van het Andesgebergte. Ze zijn 12 miljoen jaar geleden ontstaan door een scheur in de Magellaan straat. Deze 3 zijn het toonbeeld van het park. De middelste torre is de hoogste, 2850 meter hoog. We zagen maar één torre daar de anderen in de mist zaten. Lady Florence Dixie gaf in haar boek in 1880 een beschrijving van de omgeving en verwijst naar de drie torens als Cleopatra's naalden. Zij was een van de eerste Europese bezoekers van het tegenwoordige Nationaal park Torres del Paine. Het park kent vier vegetatiezones: Patagonische steppe, Pre-Andes struikgewas ecosystemen, Magelhaens bladverliezend bos en Andeswoestijn.
Verder naar de watervallen. Salto grande is de waterval in het park. Het was een wandeling van 20 minuten waar we tegen windstoten van meer dan 120 km/u in mochten boksen. Plots hadden we felle windstoten. We draaiden ons tegen de wind in. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Steentjes, stof en aarde vlogen krachtig tegen mijn achterbenen. Een vrouw uit onze groep werd letterlijk opgenomen en viel op haar rug. Twee anderen zetten zich direct op de grond om zich te beschermen. Ik school achter een koppel en probeerde me goed recht te houden. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zo'n felle windstoten meemaak, tot 120 km/uur. Ik zag zwart verbrande struiken. In december 2011 veroorzaakte een brand schade aan tienduizenden hectare natuurgebied. De oorzaak ken ik niet. Aan het prachtige uitzicht van de Salto Grande hield iedereen zich goed vast aan de omheining. Ik zou niet willen weggeblazen worden in de koude wilde watervallen. :-) Ondanks de felle wind voelde die niet zo koud aan dan de dag voorheen. Ook hadden we vandaag zon en dat scheelt wel veel. Gisteren was het grijs. Ik ben inmiddels redelijk verwend met mooie uitzichten over meren en bergen, maar Torres del Paine was erg mooi. En toen kwamen we aan het, voor mij mooiste, Lago Grey. Een groot steentjesstrand. Kleine felgekleurde ijsbergen trotseerden aan de rand van het mee. Felblauw. Ijsbergjes afgescheurd van de grotere gletsjer. Ook hier konden we voorover buigen door de felle wind. Het kind van ongeveer 8 jaar moesten ze met twee personen tegenhouden. :-) Ik voelde eventjes aan het water en dit voelde niet zo ijskoud aan zoals ik me voorgesteld had. Het was er adembenemend mooi. We mochten niet tot aan de mirador gaan daar het vandaag te fel woei en het zou te gevaarlijk geweest zijn. Spijtig want miradors zijn altijd de mooiste uitkijkposten. Maar veiligheid vôôr alles he. We stapten opnieuw over de hangbrug gespannen over de Rio Pingo. We mochten maar met zes personen over de wiebelende brug. We reden terug naar het restaurant waar ik me een empanada bestelde met carne. Deze empanada was heel lekker in vergelijking met die van Ecuador en Colombia die ik telkens veel te droog vond. Daarna reden we drie uur terug van Puerto Natales naar Punta Arenas. Ik sliep zeker twee uur in de bus. Om 23 uur werd ik afgezet in mijn hotel. Het was een lange maar aangename dag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
