Dag 8-9 21-22 dec. Recife - Brussel (BACK HOME)
Blijf op de hoogte en volg Kristin
11 Januari 2013 | België, Dilbeek
Als een waakvlammetje die nog aangewakkerd moest worden ontwarde de rode zon haar stralende lokken. Haar sterrendeken liet ze achter in het zonnestelsel. Haar gezicht spiegelde in de golven van de blauwe zee. 5 uur en nog steeds ziek. Met dikke ogen genoot ik van de laatste blik op het strand, mijmerde over de golvende oceaan. De eerste wandelaars lieten hun opgewonden honden uit. Zwemmers ploeterden reeds in de turquoise plas vôôr het mooie rif. Met gemengde gevoelens nam ik afscheid van de zee. Met een mijmerende blik liet ik de warme zon over mijn lichaam stralen. Met mijn hart bij het thuisfront. In gedachten sloot ik de unieke periode van mijn leven af. Wat had ik het moeilijk... De vuurbol steeg omhoog. Vogeltjes fladderden van de ene palmboom naar de andere. Ga ik nog zo'n speciale vogels zien in België? Wil ik wel naar huis? Wat kan ik daar doen? Wat gaat er van mijn leven worden? Ik herpakte me en nam me voor dat de tijd het wel zou uitmaken. Ik was vast besloten van mijn zoon en mijn familie terug te zien. Ik betaalde mijn rekening aan de balie en liep naar de kapper van het hotel. Op aanraden van Debora leek dit een goeie kapper te zijn. Ik probeerde me zoveel mogelijk uit te drukken dat ik mijn grijze haren weg wou en wat meshes wilde in chocoladekleur. Na twee uur viel ik bijna omver. Mijn haar was nog even wit met twee rode meshes! Oh nee, ramp ramp! In paniek liep ik naar het appartement van Debora en legde haar alles uit in het Frans. Met wat vrienden waren ze kerstgeschenkjes aan het verpakken voor de arme kindjes. Meer dan 300 cadeautjes verspreid over de vloer. De kapper was ook al in paniek naar het appartement gelopen. Iedereen keek me verwonderd aan. Ik was afschuwelijk! Hoe kan ik nu met zo'n hoofd Kerstmis gaan vieren met mijn familie? De kapper wilde alles herbeginnen maar ik had er schrik van. Mijn haar was reeds zo broos en beschadigd dat het wel geen goed idee was om daar nog eens opnieuw een kleur in te zetten. Maar zo kon ik ook niet blijven. Debora legde hem nog eens uit wat ik wilde. Hij vertelde dat hij er reeds twee kleuren ingestoken had, chocolade en koper maar dat het niet gewerkt had. Kan dat nu? Hij gaf de schuld aan mijn broze haar. Na lang twijfelen besloot ik toch maar van de uitdaging aan te gaan. Een uurtje later was het effect hetzelfde. :-( Tegen mijn zin betaalde ik de dure kapper. Eigenlijk had ik hem niets moeten betalen. Mijn haar was nog meer stuk. Ik zie wel in België of er mij iemand kan helpen. Ik had nog twee uurtjes alvorens een taxi me naar de luchthaven zou brengen. Ik nam de lift naar het appartement van Debora en hielp wat met geschenkjes in te pakken. Ze werkt al een paar jaar als vrijwilliger en zet zich in voor de arme kindjes. Ondanks ik deze streek niet als arm kon beschouwen, leven er hier toch nog veel arme mensen. Alle kindjes hadden een brief naar haar gestuurd met hun wensen. Ze vertaalde een paar brieven. Ze hadden er mooie tekeningen bij gezet. Sommigen vroegen heel dure cadeaus, anderen enkel een pop of een auto. Ik bezag al de mooie dure cadeaus die door vrijwilligers en de lokale mensen geschonken werden. Sprekende poppen en barbies, gsm's, telegeleide auto's, sport- en andere leuke schoenen en nog zoveel meer. Wat attent van de mensen dat ze ook deze kindjes een mooi kerstcadeau konden geven. Ik ben overtuigd dat ze heel gelukkig gaan zijn. Eventjes had ik spijt dat ik nergens vrijwilligerswerk gedaan had in een land. Maar door al die problemen met mijn Visakaart heb ik bijna twee maanden tijd verloren en had ik de kans niet meer. Misschien doe ik dat ooit wel nog eens. Ik nam afscheid van Debora en bedankte haar voor alle hulp die ze me gaf bij mijn ziekte. Ik stapte tot aan het zwembad, blikte over de zee en met gebogen hoofd slenterde ik droevig naar de taxi. Ik vloog met “Condor.” De vlucht was 1 uur vertraagd. Ik vroeg me af of ik dan mijn nipte aansluiting nog zou halen in Frankfurt? Ik had maar anderhalf uur tijd om te veranderen van vliegtuig. De kapitein zei in de micro dat hij wat sneller zou vliegen zodat niemand zijn aansluitingsvlucht zou missen. In plaats van 10 uur vloog hij in 9 uur naar Frankfurt. :-) Ik lonkte naar de uiteenspattende zon die een rood – oranje sluier achter liet over een donzig wolkentapijt. In Brazilië vroeg ik in de tax free hoeveel sloffen sigaretten men mocht meenemen. “Twee sloffen mag “, antwoordde de man. Toen ik in Frankfurt de security passeerde moest ik mijn handbagage open maken alsook de taxfree zak. De jonge gast zei dat ik maar één slof mocht meenemen. Ik smeekte om het aub zo te laten daar men in Brazilië me iets anders wijs maakte maar lachend zei de jongen dat hij niets kon doen daar zijn baas hem in de gaten hield. 70 € boete!!! Ik zei de jongen dat ik bij elke sigaret aan hem zou denken daar het een heel dure sigaret was geworden. Hij verontschuldigde zich maar daar bleef het bij. :-) Bij een volgende controle was er maar één band vrij en duurde het een kwartier vooraleer het mijn beurt was. Ik had nog maar vijf minuten meer de tijd om in te schepen in het vliegtuig. Dat komt niet goe, dacht ik. En ik wil zeker in België geraken. Ik had een ganse zak met medicatie mee in mijn kleine rugzak. Ik moest alle flesjes in een zipzakje steken. Ik had doorschijnende plastic zakjes bij zonder een zip , maar dat mocht niet. Ik kon opnieuw naar buiten gaan en in een apotheek een zipzakje gaan kopen zo niet moest ik mijn medicatie achter laten. Dat kon niet daar ik nog veel te ziek was en ik die medicatie nodig had. Ik liep zo vlug mogelijk naar een apotheek in de hall. Daar stuurden ze me door naar een stand waar men de valiezen met cellofaanpapier verpakt. Ik kocht vlug één klein zakje en keerde terug naar de douane. Ik had geen zin om opnieuw de file te doen want dan miste ik zeker mijn vlucht. Ik stak iedereen voorbij en moest opnieuw alles laten scannen. Een geluk dat ik wel niet weer mijn schoenen en broeksriem moest uitdoen. Ik zei de dame dat het de eerste keer was in 13 maanden dat ik zo'n problemen had aan een douane. “ Wij doen onze job maar he”. Ik moest ook mijn flesje water en een flesje cola achter later en rende als een zot naar de gate. In geen enkel ander land moest ik mijn ceintuur of schoenen uitdoen. Ook mag je overal door met drank. Behalve in Europa, londen en America. :-( Hoestend en piepend kwam ik aan de gate aan. Pff, deze vlucht was ook vertraagd. Ik had nog alle tijd. Ik rustte even uit. Alles was toch nog goed gekomen. In het vliegtuig was ik voor de eerste keer in mijn leven bang. Bang dat het vliegtuig zou neerstorten. Ik dacht erover na dat het toch erg zou zijn moest, na 13 maanden, het vliegtuig neerstorten en ik zo mijn familie niet meer kon zien. Ik verbande die gedachte en probeerde wat te rusten. Na 40 minuten vloog ik over België en zag geen enkele berg meer. “Mon plat pays qui est le mien... “ Een grijze hemel, regen en bitter koud. De moed zakte me in de schoenen met dit 30 graden verschil in temperatuur. Maar ik had het zelf gewild... voor mijn familie. Ik wachtte als laatste op mijn valies. De bagageband bleef maar draaien en draaien maar zonder een fel rode koffer. Het is niet waar he?! Mijn koffer is er niet bij! Nu dat nog. In 13 maanden heb ik niets van problemen gehad en nu ik in Europa, België, ben beginnen de problemen. Ik belde naar Dieter dat hij een uurtje later me mocht afhalen daar ik aangifte moest doen. En net nu die valies vol zit met kerstgeschenkjes. En mijn kerstkleedje. Ik deed een file van een uur aan de balie van de “verloren koffers”. Blijkbaar was ik niet de enige die zijn valies niet gekregen had vanuit Frankfurt. Alle papieren waren in orde. Zaventem zou me bellen wanneer de valies toe kwam. Waarschijnlijk dezelfde dag nog of de dag nadien. Indien het maar vôôr Kerstmis is. In de felle regen wachtte ik buiten op de komst van mijn zoon. Mijn hart bonsde. Ik was zenuwachtig om hem terug te zien. Ik zocht naar een witte bestelwagen maar herinnerde mij dat hij een zwarte firmawagen gekregen had. Daar kwam hij aan... We vlogen beiden wenend in mekaars armen. Zonder woorden losten we mekaar niet meer. We waren doodgelukkig. Heel emotioneel. Dieter voerde me naar Sint Martens Bodegem. Ik keek naar het platte, natte landschap. Wat was dat raar om geen bergen meer te zien na 13 maanden. Ik wist niet hoe ik me moest voelen. Ik kon het niet geloven dat het afgelopen was. Dat ik gisteren nog in het mooie warme Brazilië zat en nu in dit koude België. Een angst viel over mij. Wat gaat er van me worden? In ons huisje te Bodegem leek alles hetzelfde. Het voelde raar aan om thuis te zijn. Ik wist niet meer waar de lichtschakelaars stonden, hoe het wasmachine werkte of welke afstandsbediening ik moest gebruiken voor de televisie. In mijn kleine tuin zocht ik naar papegaaien of andere exotische vogels. :-) Enkel kraaiende eksters. Plots vlogen er een paar grasparkieten over mij. Ik fleurde onmiddellijk op. Zijn die me gevolgd misschien? :-) Het huis was leeg. Ik miste mijn hondjes die bij Mike logeren. Ik mocht die echter niet gaan halen vôôr 24 december daar niemand van mijn aankomst iets mocht afweten. Ik was nog maar net thuis of ik kreeg een sms van mijn mama. Mijn eerste gedachte was dat mijn mama het te weten was gekomen dat ik in België was. Maar dat kon niet. Ik las het berichtje: “ Ik ben ongerust omdat je zo ziek bent en ik heb geen nieuws meer van jou. Als je ziek bent moet je maar vroeger afkomen”. Ik dacht na over wat ik terug zou sms'en. Ik mocht me niet verspreken. Ik antwoordde: “ Ik voel me al veel beter. Alles is hier nog heel tof”. Hi, hi, moest ze het eens weten dat ik al thuis ben. Ik moet me nu echter nog twee dagen kalm houden. Niemand mag me zien. Ik durfde niet meer te skypen. Ik besloot om vanaf vandaag niets meer van mij te laten horen. Men zal dan wel niet content zijn omdat ik voor kerst niets meer laat weten. Dieter en ik vertelden al onze gebeurtenissen. We hadden heel wat bij te praten. Hij heeft dat heel flink gedaan. Hij vroeg lachend of we dat nog zullen gewoon worden weer met twee te leven? Ik denk het wel. We vormen een goed team en verstaan mekaar goed. Dus dat lukt wel. :-) Spijtig dat ik mijn valies nog niet had. Nu kon ik nog niet wassen en al mijn cadeaus en herinneringen boven halen. Ik maakte mijn kleine rugzak leeg, wierp papieren weg en probeerde alles een plaats te geven. Ik had aan Debora een paar T-shirts en wat spulletjes achter gelaten dat ze aan de arme kindjes kon geven. Wat had ik een zin om naar mijn ouders te telefoneren. Maar ik moest me gedeisd houden. Ik voelde me bijna illegaal in België. Me verstoppend voor jan en alleman. :-) Ik warmde mijn waterbed op en legde frisse nette lakens. Wat gaat dat zalig zijn om in mijn eigen bed te slapen. Ik hunker er al naar. Ik keek naar de Vlaamse tv. Nergens geen Spaanse zender. Hoe ga ik nu mijn Spaans opnieuw onderhouden? Om 21 uur werd er gebeld aan de voordeur. Een Afrikaner stond aan de deur met mijn koffer. Wat een service! Ik vertelde de man over mijn wereldreis. Hij vertelde over zijn geboortestad Congo. Toen hij naar mijn telefoonnummer vroeg, wat ik hem niet wilde geven, droop hij triestig af. Na een film te bekijken viel ik in een diepe slaap. x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley