Dag 7 27 okt. Hanga Roa Paardrijden

Dag 7 27 okt. Hanga Roa Paardrijden
De originele bevolking, de Rapa Nui, is vandaag de dag nog steeds aanwezig. In totaal leven er nu nog zo'n 4647 Rapa Nui volgens de volkstelling uit 2002. Daarvan wonen er 2269 mensen op Paaseiland zelf. De andere 2378 mensen emigreerden naar het vaste land in Chili, de helft daarvan leeft in of rond de hoofdstad Santiago. Sinds de 18e eeuw zijn ook vele eilandbewoners gevangengenomen door slavenhandelaren en over de hele wereld verspreid. Op Paaseiland wonen 4.000 mensen, die mensen verdienen hun geld in toerisme en handel met Chili. Het gehele eiland staat sinds 1995 op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
Om 8.15u stond ik op. Daar ik geen brood had ontbeet ik niet. Ik zal na het paardrijden wel nog eens eten. Om 9u30 stond de taxi er en we pikten nog 9 andere mensen op. Amaai, met zoveel mensen gaan paardrijden had ik nog niet gedaan! In andere landen was ik altijd alleen. Onze paarden stonden allen gezadeld. We kregen gespen die we rond onze jeans moesten spannen. Ook moesten we een tok dragen. Ik wilde die niet dragen. We doen geen jumping he! Het meisje vroeg of ik wel kon paardrijden want anders moest ik toch een tok dragen. Ik antwoordde dat ik jumping gereden heb. Ok, ik en de gids als enige zonder tok. Ik had een haarspeld in en een kippenhaarbandje. Ik had geen zin om dit allemaal los te maken. We wilden net vertrekken toen het paard naast mij wild begon te doen en half te steigeren. Het paard botste tegen mijn paard en ik hield me stevig vast en hield mijn paard in toom. Ik zag alles gebeuren en hop... een Italiaans meisje viel van haar paard. Een geluk dat ze haar tok aan had! :-) Ofwel was het paard van iets gestoken ofwel trok het meisje veel te hard aan zijn bit. De gids dacht dat het dit laatste wel was. Alle Italianen raakten in paniek, sprongen van hun paard om hun vriendin te helpen. Vijf mensen haakten af. We waren nog met vijf + de gids in onze groep. Het meisje had niets voor maar was enkel geschrokken. We stapten twee uur naar de top van de berg. Onderweg passeerden we koeien en opnieuw vele paarden in het wild met hun veulen. In deze streek kan geen auto passeren. Enkel te paard geraak je er. Het werd frisser en frisser. Een koude wind. Vanop mijn paard deed ik mijn rugzakje open, nam mijn windjak eruit. Net wanneer ik die wilde aantrekken, schrok mijn paard op en schoot in volle galop weg. In één hand mijn teugels, in mijn andere hand mijn rugzak. Mijn vest liet ik vallen. Ik spande mijn benen heel hard om toch maar op het paard te blijven zitten. Ik wilde er echt niet afvallen. ( Zonder tok! :-) ) Na een tijdje stond mijn paard stil. De gids had mijn vest gerecupereerd en zei dat ik die op de top van de berg moest aantrekken daar de paarden schrikken van wapperende windjakken. Ik bibberde maar was er goed van afgekomen. De gids zei: “ Een geluk dat je goed kan rijden want het zag er niet goed uit. “ Na jaren ervaring weet ik dat een paard op alle ogenblikken van iets kan schrikken. Mijn benen blijven constant stevig gespannen rond het paard. Ook merkte ik op dat er plots blaffende honden op de paarden kunnen aflopen en ook dan schrikken ze op. We bereikten de top waar een vlag stond. Het was er schitterend mooi. 360 graden oceaan. Je overkeek het ganse kleine eiland. In de verte zag je het dorp Hanga Roa liggen, de drie vulkanen en voor de rest niets anders dan open landschappen met soms eens een boom. De wind waaide er fel. Ik voelde me zo klein. Beseffend dat je hier op een nietig klein stukje grond zit middenin de Pacifische Oceaan. Het dichtst bijgelegen land is Chili op 3000 km afstand. Ik vroeg de gids of ze al een natuurramp meegemaakt hadden. 10 jaar geleden hebben ze een tsunami gehad. Er is nog nooit een aardbeving geweest zoals ik voorheen reeds schreef. Foutje! Toen waren er geen doden maar was er veel schade. We namen prachtige foto's. Een Italiaan die het opgegeven had met het paard was ons te voet gevolgd. Soms stak hij ons zelfs voorbij. Wat had die een moed. Vier uur stappen. Maar naar het schijnt doet hij elke dag trekkingen. Hij wilde zonder fout met “de Belg” op de foto. :-) Nu nam ik voor de eerste keer foto's met BB. Ik dacht van een paar Moai's tegen te komen maar helaas. We bestegen alweer ons paard en daalden twee uur af. Ik voelde mijn poep niet meer. Ook mijn knieën, hals en rug moesten het verduren. Vier uur op een paard is ietsje te lang. Drie uur zou perfect geweest zijn. Dat wordt straks een “dafalganke.” Een iets oudere Amerikaanse vrouw ( ong. 58 jaar ) reed ook in onze groep. Zij deed vroeger ook jumping. Zij had vooraf een dafalgan genomen omdat ze wist dat ze erna zou afzien. :-) Ze reed heel goed maar had het moeilijk om haar paard te beklimmen. Gaat dat bij mij ook zo zijn binnen een paar jaar? Ga ik dan ook hulp moeten vragen? Of zou ik dan misschien niet meer paardrijden? Een mens verjongt er niet op he. Maar nu op mijn 49 e valt het nog altijd mee. :-) Als een aapje spring ik op mijn paard. Ik was content dat ik van het paard was. Ik stapte nog met gebogen benen. Waarschijnlijk had ik toch wat teveel mijn benen gespannen. Hi, hi. Ik betaalde 30.000 peso = 60 $. De Amerikaanse zag ik 65 $ betalen. We werden afgezet aan onze hotels. Ik stapte uit bij een restaurant aan de Oceaan. Het heeft een goede reputatie en misschien wordt het wel eens tijd van iets deftigs te eten. Op aanraden van iedereen nam ik de ceviche = rauwe vis. Ik at dit reeds tweemaal in andere landen maar lustte het niet. Ik wilde een laatste poging doen daar het hier bekend voor was. En inderdaad was het heel lekker. De vis werd geserveerd met rauwe worteltjes, veel koriander, gesnipperde tomaatjes en citroen. Maar wat was dat veel! Misschien stond mijn maag er niet meer op om veel te eten. Ik vroeg een doggybag wat geen probleem was. Ik betaalde 13000 peso = ong. 29 $. Zie je nu waarom ik niet veel eet? Het is hier veel te duur. Moest ik elke dag zo eten ik was al terug in België. Ik wandelde door het dorp op zoek naar een Moai zodat ik een foto met BB kon nemen. Ik trok me vooruit. Ik kon bijna niet meer gaan. Ik was doodmoe. Ik dacht eventjes van een taxi te nemen. Ik stapte traag en hield het toch vol tot aan mijn hotel. Mity had mijn was gedaan. Ik vroeg of ze nog enkel mijn laatste kleren kon wassen die ik aan had maar dat ging niet meer want ze moest weggaan. Niet aan te doen. Dan zal ik weer mijn vuile jeans en mijn twee slechtruikende pulls zo moeten aandoen tot een volgende wasbeurt in Chili. Ik heb geen deodorant of parfum meer om mijn pull wat op te frissen. Ik sliep een uur tot 18 uur. Ik had willen blijven liggen maar dan zou ik doorgeslapen hebben voor mijn nacht en ik wilde mijn blog nog schrijven en een hotel boeken in Santiago te Chili. Ik schrijf hier op mijn terras mijn blog, goed ingesmeerd met muggenmelk. Het zonnetje schijnt achter het glas. Kippen kakelen uit volle borst. Vogels tjilpen. Het is hier rustig. Mity had op mijn terrastafel een sinaasappel en een banaan gelegd. In 11 maanden ben ik nog nooit zo goed verzorgd geweest dan hier. Echt een moedertje. Zou ze het weten dat ik niet goed eet? :-) Ik zal alvast het fruit opeten zodat ik wat vitaminen binnen heb. Ook heb ik nog mijn halve ceviche, waar ik nu geen zin in heb. Morgen voert Mity mij om 6u30 weg naar de luchthaven. Ook dat doet ze voor mij. In mijn eerste hotel wilden ze dat niet doen daar ik maar één nacht bleef. Ze logen ook dat een taxi 20 $ zou kosten maar tenslotte was dit maar 4 $. Allemaal trucken ( van de foor zeggen ze in Ninof ) . Tot morgen in een nieuw land. Hopelijk lukt het daar met mijn blog. Hasta manana. De Paaseilanden was leuk maar één week is lang genoeg. Er is zo weinig te doen. Eenmaal je rond het eiland geweest bent, heb je alles gezien. Ik las op Facebook dat dit voor velen een droombestemming is maar dan zijn er veel mooiere droombestemmingen dan dit hoor. Ik ga deze avond toch aar niet naar de show. Het is pas om 21 uur en kost 10.000 peso = 20 $. En zou het zo spectaculair zijn??? xxx