Dag 8 11 aug. Granada - Ometepe

Dag 8 11 aug. Granada – Ometepe Island
Om 6u45 was ik wakker, maakte mijn valies, verfriste me en ging naar het ontbijt. Daar kwam ik Juan tegen. Hij zou vandaag ook verder reizen. Ik ga naar het eiland Ometepe. ISLA OMETEPE is een groot eiland in het meer van Nicaragua, gevormd door 2 vulkanen. Verspreid over het eiland wonen 35.000 mensen, er zijn slechts enkele kleine dorpjes. Vulkaan Conception is de hoogste van de 2 en bovendien actief. Vulkaan Maderas is niet actief, je kan er zwemmen in het kratermeer. Beide vulkanen kunnen beklommen worden, in het regenseizoen zijn de toppen echter meestal door wolken omringd. Het eiland is ook gekend om zijn +/- 1.500 jaar oude petrogliefen, tekeningen gegraveerd in de rotsen verspreid over het eiland. Deze zag ik reeds in Hawaï dus ik denk niet dat ik die ga bezichtigen. Om 8u15 nam ik een taxi aan 10 C naar het busstation. Daar zou de bus naar La Riva vertrekken om 8u30. Dat viel mee. Echter zat ik na één uur nog steeds in de hete bus te wachten op zijn vertrek. Een man was de bus van kop tot teen aan het poetsen. Pff, hij vertrok maar om 9u30. Ik stak mijn hoofd door het raam om af te koelen. Ik stond nat in mijn zweet. Ik had een goede plaats maar na een tijdje zat de bus opnieuw stampvol. Mensen stonden recht en helden over de zittende passagiers. Het was een echte chickenbus! :-) Er zaten verschillende toeristen op de bus die allen reisden naar Ometepe. Plots stopte de bus en al de mensen voor Ometepe moesten uitstappen in het midden van de straat. Een taxi stond ons op te wachten. Ik wist dat de prijs 20 C was maar de chauffeur vroeg ons 46C. Het dubbele! Daar we met veel toeristen waren kon ik niet onderhandelen. Had ik alleen geweest, ik zou niet ingestapt zijn en gewacht hebben tot er een taxi mij wilde vervoeren aan 20 C. Maar nu moest ik met de bende mee. Hij voerde ons tot aan de haven waar de ferry vertrekt naar het eilandje. Ik leerde de Engelse Jen kennen en trok met haar op. De ferry kostte 70 C en dan vroeg men nog eens een taks van 10 C. Om 12 uur vertrok de oude ferry. Ik klom tot op het hoogste dek waar ook de anderen reeds zaten, Hollanders, Oostenrijkers en Engelsen. De ferry ging heel langzaam waardoor we niets van wind hadden. Het was verschrikkelijk heet. We naderden de twee vulkanen die uit het meer staken. Verschillende taxichauffeurs stortten zich op ons. Voor 10 $ wilden ze ons naar ons hotel voeren. Ik besloot van naar het hotel Chico Largo te gaan aan 15 $/ nacht. Het was een ganse onderhandeling en discussie van onze groep met de taxi's. Iedereen vond dit te duur en zei dat ze maar een “low budget” hadden. Ik wachtte niet langer op de groep en besloot van een bus te nemen aan 10 C. Ook een Nederlands koppel van rond 55 jaar reisde met de bus. Ik zag de anderen niet meer. Ik vroeg aan de buschauffeur of hij me wilde verwittigen wanneer we aan mijn hotel aankwamen. De bus zat stampvol. Het was een echte kakofonie. Iemand met claustrofobie had het niet overleefd! :-) De man riep en ik baande me een weg tussen de mensen. Mijn valies werd op de grond gezet en daar stond ik gans alleen. Ik zag enkel een aarden weg. Eh, het zal wel langs hier zijn zeker?! Ik trok mijn zware valies in een vreselijke hitte door het slijk. Diepe modderige putten. Vele bladeren verhinderden het rollen van de wieltjes van de valies. Regelmatig schopte ik met mijn schoen de bladeren weg. Dan door zand een gesleur vanjewelste. En dan had je natuurlijke de verse, malse, groene koeienvlaaien die ik niet kon vermijden. Ik zag de wieltjes groener en groener worden. Pff, oh my God! Is het nog ver? Ik vroeg de weg aan een krotwoning. Altijd maar rechtdoor zeiden ze . Ja, dat weet ik ook. Er was geen andere weg. Een koe bezag me alsof ik van een andere planeet kwam. Ik rustte even, ze bleef me aankijken. Een witte koe met opnieuw die twee stokken rond haar nek. Ik passeerde haar, ze draaide zich om en volgde me de ganse weg. Pff, ik had beter mijn valies op haar rug gezwierd. Eindelijk zag ik bewoonde wereld. Een meisje sprak me aan. Er was inderdaad nog plaats in het hotel. Ja, dat zal wel want ik was er gans alleen. Ik zag wel het meer maar je kon er niet in baden. Er was ook geen strand. Wat zou ik hier in Godsnaam alleen doen? Dat kon niet zijn! Ik wist dat het Hollandse koppel naar een ander duurder hotel ging en ik besloot toch ook maar naar dat hotel te gaan waar er een strand is. Daar ik niet van plan ben om de vulkaan ( 8 uur ) te beklimmen wilde ik wel een strand. Het meisje belde een taxi. Ik kwam op adem. Ik moest me zetten. Het zweet droop van me af. Na 30 minuten kwam er een man van een ander hotel aan die me wilde meenemen naar het hotel Charco Verde . Hij vroeg daarvoor 5 $. Pff, op de duur zou even duur uitkomen dan dat ik in het begin direct een taxi had kunnen nemen . In dit hotel was een kamer aan het meer, 30 $. Ik zag het Hollandse koppel en vertelde mijn verhaal. Mijn muffe kamer heeft twee bedden, twee ventilators en een badkamertje. Echt zijn geld niet waard!!! Maar ja, indien ik opnieuw een taxi neem ergens anders komt het op hetzelfde neer. Ik zou hier toch maar twee dagen blijven. Ik zette mijn besmeurde stinkende valies af, trok mijn bikini aan en ging afkoelen in het meer. Dat had ik nodig! Ook de lokale bevolking komt zich wassen in het grote meer. Ik was doodop. Van niks te doen. De laatste tijd ben ik heel moe. Misschien moet ik wat afremmen en niet zoveel activiteiten doen. Maar wanneer ik niets doe is het alsof ik tijd verspeel. Maar ik moet me ook leren ontspannen en eens niks doen. Ik zou eens aan een boek kunnen beginnen. In 8 maanden heb ik nog maar één boek uitgelezen. Ik lees nochtans heel graag. Ik heb gewoonweg geen tijd. Altijd ben ik met iets bezig. Ik nam en douche en ging naar het restaurant. Ook hier kennen ze de prijzen. 7 $ oor een spaghetti met scampi's. Ik trakteerde mezelf op een pina colada , 5 $ :( . Die was echter niet zoals op het idyllische eiland Roatan. Om 18 uur lag ik in bed en sliep als een roosje. Ik ben eventjes wakker geworden van de regen maar sliep de ganse nacht door.