Dag 33 5 jan Ivato - Johannesburg
Door: kristindaelman
Blijf op de hoogte en volg Kristin
05 Januari 2012 | Zuid-Afrika, Wellington
Dag 33 5 jan Ivato Johannesburg
Gisteravond sprak ik met vier franse jongens. Hun maand zat er ook op en vlogen s’anderendaags terug naar Frankrijk. Zij zeiden dat ze wel redelijk veel Vazaha’s gezien hebben. Oei, dan hebben zij misschien meer toeristische routes gedaan. Ze zagen de indri indri’s niet alsook de tjingi’s niet. Dan heb ik toch wat meer gezien dan zij dacht ik. Ze vertelden dat vrienden van hen vrijwilligerswerk wilden doen in Saint Marie. Maar toen ze daar aankwamen was er geen tehuis. Het was omkoperij. Ze betaalden veel geld via het internet om er te kunnen werken maar hebben nooit daarvan iets gezien. Oei,oei, ik hoop dat ik dat niet zal meemaken in Ecuador.
Ik sliep op een heel harde matras, een stukje dun schuimrubber met een plank eronder. Ik legde mijn slaapzak in een bolletje onder mijn rug zodat die toch wat zachter lag. Om 5u30 werd ik gewekt door mijn geburen. De kamers zijn heel slecht geîssoleerd. Je hoort zelfs iemand hoesten. Ik stak mijn boule quies wat dieper in mijn oren en sliep tot 7u30. Ik verfriste me in het toilet en ging ontbijten. Ik at een volledig stokbroodje met pruimenkonfituur op. Lekker gegrild in de broodrooster. Hier is het ontbijt à volonté! Ik nam wel drie grote koppen thee en nam er één mee naar mijn kamer. Aan het ontbijt praatte ik met een frans koppel. Zij vertrekken overmorgen en zijn wat verveeld dat ze hier nog twee dagen opgesloten zitten . Zij zagen de indri indri’s niet. Ik zei hen dat ze nu nog vlug een taxibrousse konden nemen, gedurende 3,5u, naar Andasibe. Daar kunnen ze overnachten en morgenvroeg naar het park wandelen waar ze toch de indri’s kunnen zien. Die moet je toch gezien hebben wanneer je naar Mada komt! Ze gingen het er op wagen. De vrouw zei dat Fort Dauphin zô prachtig is. Zoals het einde van de wereld! Lappe, ook niet gezien. Ik moet zeker eens terugkomen om ook die kant nog te ontdekken. Ik kwam één van de franse jongens tegen van gisteravond. Hij had zin in een koffie maar hun geld was allemaal al op. Ik zei dat hij zich een koffie kon nemen aan het buffet. Ik denk dat mijn ouders en mijn broer Mike rond deze tijd, 9u, zullen aangekomen zijn in Cape Town. Hopelijk hebben ze een goede vlucht gehad en was het niet te vermoeiend. Vooral met mama haar rug. Ze zullen content zijn van hun zoon en schoondochter nog eens terug te zien. Ook ik zal tevreden zijn om iedereen terug te zien. Spijtig dat mijn zoon Dieter en mijn andere broer er niet kunnen zijn. Dat zou pas leuk zijn! Maar Dieter is gisteren beginnen werken. Zijn eerste werk, een nieuwe stap in zijn leven. Hopelijk doe je het graag jongen! Veel sterkte… Vanuit mijn kamer zie ik hoe de tuinman het gras maait met een manuele grasmaaier die hij trekt en duwt. Wat een luxe! Hier hoeven ze het niet met de handzeis te doen. Wat verder zie ik kinderen op hun blote voeten ploeteren op een vuilnisbelt op zoek naar eten. Een uur later is de tuinman nog altijd bezig het gras te maaien op 4m². Ofwel gaat het niet voorruit ofwel blijft hij op zijn plekje. :) Ik ontmoette een frans meisje , Julie 26 jaar, in het hotel. Ze kwam van Namibiê waar ze met vakantie was met haar vriend waarmee ze reeds één jaar verkering heeft. Ze hebben het echter uitgemaakt deze week en nu reist ze alleen verder. Ze wilt ergens vrijwilligerswerk doen maar vertikt het om daarvoor maar één frank te betalen. Ze zegt dat dat geld toch maar in handen komt van de organisatoren en niet tot bij de weeskinderen komt. Ik gaf haar de naam Père Pedro uit Tana die een echte weldoener is. Wanneer ik vrijwilligerswerk ga doen in ecuador zal het me ook 800 € kosten voor drie weken. Ik ben wel gelogeerd en krijg er eten. Rond 12u30 deelden we een taxi naar de luchthaven op 700 meter. Zelfs “ haar “ rugzak van 16 kg is te zwaar om 700 meter te stappen. Eerst mopperde de taxichauffeur . Maar ik stond op mijn strepen en zei dat de taxi 6000 Ar kost voor de gehele taxi en niet per persoon. Daar toegekomen checkte ik in en smeekte van toch maar geen overgewicht te hoeven betalen. Ik had 25 kg. Mijn zak met medicamenten, die 3 kg weegt, had ik al in mijn klein rugzakje gestoken. Het was ok en ik bedankte de vrouw vriendelijk in mijn beste Malagassisch. :) Julie zou nog tot 20u wat rondzwerven in de luchthaven want dan kwamen er vrienden van haar toe uit La Réunion. Er is een wifizone in de luchthaven en ze ging een film bekijken op haar pc. Een arme vrouw met een baby op haar arm en daarnaast een kindje van 7 jaar bedelden om geld. Ik gaf het meisje mijn laatste Belgacomhangertje. Ik nam afscheid van Julie en wenste haar veel moed. In de luchthaven kreeg ik een glas aangeboden van een Malagassisch koppel die op safarie vertrok naar Zuid Africa. Ik moest geen kaartje afgeven van mijn broer Pieter en Anja van” Ons Stee “ daar hun volledige reis zou georganiseerd worden met een touroperator. Ik kocht 400 gr fois gras, een blik ” poc poc “ , iets wat je bij de fois gras moet eten, wat verse vanillestokjes en een potje lekkere litcheehoning. Dit zal Pieter en Anja wel apprecieren. Ik durfde dit wel niet aan een barakje voor hen kopen want alles wordt in vuile flesjes gedaan en wie weet welke ziekte ik hen dan meegeef. Mijn vlucht naar Johannesburg duurde drie uur. Ik had twee plaatsen zodat ik kon slapen. Er was veel turbulentie. De piloot zei dat we ons niet ongerust moesten maken en dat we het onweer wel zouden doorstaan. Ik zette me recht, spande mijn gordel wat steviger vast en kruiste de vingers. Ja, dat is altijd iets wat ik doe wanneer het vliegtuig zijn kuren krijgt. :) In Johannesburg vond ik redelijk vlug terminal B, ging mijn bagage ophalen, checkte weer in, smeekte weer om niet hoeven bij te betalen, en ik had zelfs nog eventjes tijd om een sigaretje te gaan roken in de rokerszone. Na twee uur kwam ik in Cape Town aan. Pieter en mama kwamen me oppikken. Ik was heel content dat ook mama er bij was. Het weerzien was heerlijk. Mijn lieve mama! We reden rond 22u naar de B & B Ons Stee in Wellington. Ik lette goed op hoe Pieter reed want later zou ik ook moeten rijden maar dan links en dat had ik nog nooit gedaan. Enkel met de scooter. Het zal wel lukken. We kraakten een flesje champagne op het blijde weerzien en op een gelukkig nieuwjaar. Mijn broer Mike had voor de tweede maal in zijn leven gevlogen en alles verliep prima. Ze hadden alle drie begeleiding met een rolstoel zodat het hen vergemakkelijkte om de lange afstanden in de luchthavens te overbruggen. Het eten vonden ze niet lekker. Ik had twee maal lekker gegeten. Maar ja, wat wil je, ik kwam uit een heel arm land, en alles wat ik van eten kon krijgen, verorberde ik met veel smaak. Wanneer je echt honger hebt, eet je alles. Ook papa en Anja zagen er heel goed uit en ik was tevreden dat we allemaal herenigd waren. We dronken nog wat witte wijn en deelden onze ervaringen. Ik was op het vliegtuig langs alle kanten gestoken door iets. Ik vraag me af of het geen vlooien zijn. Mijn buik, mijn hals en mijn benen jeukten verschrikkelijk. Mama gaf me wat Vix om er aan te strijken. Ja, daarvoor zijn er mama’s he! Die leggen je altijd goed in de watten. Rond 1u30 gingen we slapen. Oh, zalig! Luxe! Wat een zachte matras, een mooi proper interieur. Een flesje welruikende bodylotion. Zelfs oorstokjes netjes verpakt. Een koffiezet. Een prachtige douche. Zelfs een ligbad. Een LCD scherm. Het kon niet op. Weer was de cultuurshok groot maar dan in de positieve zin… xxx
Conclusie van het land:
Een heilgdom der natuur. Een milieu dat uniek is op aarde. Gelegen in de Indische oceaan met zijn 25 miljoen inwoners. Het eiland dat miljoenen jaren afgescheiden werd van het Africaanse continent biedt een grote diversiteit aan planten en dieren waarvan de meeste soorten nergens anders voorkomen. Een echt bestiarium, of nog beter: een ark van Noach van de natuur, die 25 miljoen jaar oud is. Madagascar met zijn eigen typische fauna, met zijn maki, lemuur of vosaap , met zijn kameleons, gekko’s, uroplatus, schildpadden, krokodillen, slangen, boomkikkers, tenreks, fossa, votsotsa = reuzenspringratten, insecten en vlinders, vogels, schorpioenen, vogelspinnen, scolopenders, kwallen, vissen, zeeschildpadden ( niet gezien) , haaien ( niet gezien ) , bultruggen ( niet gezien ), coelacanten, longvissen, zeboe’s en nog zoveel meer. De straathonden. De saffiermijnen. De variatie en verscheidenheid in de landschappen, bomen, bloemen en planten. De reusachtige Baobabs. Vriendelijke mensen maar oh toch zo arm!!! Een goede aanpak van een regering zou te wensen zijn zodat dit mooie land meer welvaart zou kennen. Want ook al zeggen ze soms dat ze gelukkig zijn: de meesten zijn ongelukkig! Ook de hygiêne is een katastrofe alsook de medische hulp. De scholen zijn rudimentair. Ik wil hier terugkomen met vakantie maar ik zou er zeker nooit willen wonen zoals de 25.000 fransen die hier wel wonen.
Gisteravond sprak ik met vier franse jongens. Hun maand zat er ook op en vlogen s’anderendaags terug naar Frankrijk. Zij zeiden dat ze wel redelijk veel Vazaha’s gezien hebben. Oei, dan hebben zij misschien meer toeristische routes gedaan. Ze zagen de indri indri’s niet alsook de tjingi’s niet. Dan heb ik toch wat meer gezien dan zij dacht ik. Ze vertelden dat vrienden van hen vrijwilligerswerk wilden doen in Saint Marie. Maar toen ze daar aankwamen was er geen tehuis. Het was omkoperij. Ze betaalden veel geld via het internet om er te kunnen werken maar hebben nooit daarvan iets gezien. Oei,oei, ik hoop dat ik dat niet zal meemaken in Ecuador.
Ik sliep op een heel harde matras, een stukje dun schuimrubber met een plank eronder. Ik legde mijn slaapzak in een bolletje onder mijn rug zodat die toch wat zachter lag. Om 5u30 werd ik gewekt door mijn geburen. De kamers zijn heel slecht geîssoleerd. Je hoort zelfs iemand hoesten. Ik stak mijn boule quies wat dieper in mijn oren en sliep tot 7u30. Ik verfriste me in het toilet en ging ontbijten. Ik at een volledig stokbroodje met pruimenkonfituur op. Lekker gegrild in de broodrooster. Hier is het ontbijt à volonté! Ik nam wel drie grote koppen thee en nam er één mee naar mijn kamer. Aan het ontbijt praatte ik met een frans koppel. Zij vertrekken overmorgen en zijn wat verveeld dat ze hier nog twee dagen opgesloten zitten . Zij zagen de indri indri’s niet. Ik zei hen dat ze nu nog vlug een taxibrousse konden nemen, gedurende 3,5u, naar Andasibe. Daar kunnen ze overnachten en morgenvroeg naar het park wandelen waar ze toch de indri’s kunnen zien. Die moet je toch gezien hebben wanneer je naar Mada komt! Ze gingen het er op wagen. De vrouw zei dat Fort Dauphin zô prachtig is. Zoals het einde van de wereld! Lappe, ook niet gezien. Ik moet zeker eens terugkomen om ook die kant nog te ontdekken. Ik kwam één van de franse jongens tegen van gisteravond. Hij had zin in een koffie maar hun geld was allemaal al op. Ik zei dat hij zich een koffie kon nemen aan het buffet. Ik denk dat mijn ouders en mijn broer Mike rond deze tijd, 9u, zullen aangekomen zijn in Cape Town. Hopelijk hebben ze een goede vlucht gehad en was het niet te vermoeiend. Vooral met mama haar rug. Ze zullen content zijn van hun zoon en schoondochter nog eens terug te zien. Ook ik zal tevreden zijn om iedereen terug te zien. Spijtig dat mijn zoon Dieter en mijn andere broer er niet kunnen zijn. Dat zou pas leuk zijn! Maar Dieter is gisteren beginnen werken. Zijn eerste werk, een nieuwe stap in zijn leven. Hopelijk doe je het graag jongen! Veel sterkte… Vanuit mijn kamer zie ik hoe de tuinman het gras maait met een manuele grasmaaier die hij trekt en duwt. Wat een luxe! Hier hoeven ze het niet met de handzeis te doen. Wat verder zie ik kinderen op hun blote voeten ploeteren op een vuilnisbelt op zoek naar eten. Een uur later is de tuinman nog altijd bezig het gras te maaien op 4m². Ofwel gaat het niet voorruit ofwel blijft hij op zijn plekje. :) Ik ontmoette een frans meisje , Julie 26 jaar, in het hotel. Ze kwam van Namibiê waar ze met vakantie was met haar vriend waarmee ze reeds één jaar verkering heeft. Ze hebben het echter uitgemaakt deze week en nu reist ze alleen verder. Ze wilt ergens vrijwilligerswerk doen maar vertikt het om daarvoor maar één frank te betalen. Ze zegt dat dat geld toch maar in handen komt van de organisatoren en niet tot bij de weeskinderen komt. Ik gaf haar de naam Père Pedro uit Tana die een echte weldoener is. Wanneer ik vrijwilligerswerk ga doen in ecuador zal het me ook 800 € kosten voor drie weken. Ik ben wel gelogeerd en krijg er eten. Rond 12u30 deelden we een taxi naar de luchthaven op 700 meter. Zelfs “ haar “ rugzak van 16 kg is te zwaar om 700 meter te stappen. Eerst mopperde de taxichauffeur . Maar ik stond op mijn strepen en zei dat de taxi 6000 Ar kost voor de gehele taxi en niet per persoon. Daar toegekomen checkte ik in en smeekte van toch maar geen overgewicht te hoeven betalen. Ik had 25 kg. Mijn zak met medicamenten, die 3 kg weegt, had ik al in mijn klein rugzakje gestoken. Het was ok en ik bedankte de vrouw vriendelijk in mijn beste Malagassisch. :) Julie zou nog tot 20u wat rondzwerven in de luchthaven want dan kwamen er vrienden van haar toe uit La Réunion. Er is een wifizone in de luchthaven en ze ging een film bekijken op haar pc. Een arme vrouw met een baby op haar arm en daarnaast een kindje van 7 jaar bedelden om geld. Ik gaf het meisje mijn laatste Belgacomhangertje. Ik nam afscheid van Julie en wenste haar veel moed. In de luchthaven kreeg ik een glas aangeboden van een Malagassisch koppel die op safarie vertrok naar Zuid Africa. Ik moest geen kaartje afgeven van mijn broer Pieter en Anja van” Ons Stee “ daar hun volledige reis zou georganiseerd worden met een touroperator. Ik kocht 400 gr fois gras, een blik ” poc poc “ , iets wat je bij de fois gras moet eten, wat verse vanillestokjes en een potje lekkere litcheehoning. Dit zal Pieter en Anja wel apprecieren. Ik durfde dit wel niet aan een barakje voor hen kopen want alles wordt in vuile flesjes gedaan en wie weet welke ziekte ik hen dan meegeef. Mijn vlucht naar Johannesburg duurde drie uur. Ik had twee plaatsen zodat ik kon slapen. Er was veel turbulentie. De piloot zei dat we ons niet ongerust moesten maken en dat we het onweer wel zouden doorstaan. Ik zette me recht, spande mijn gordel wat steviger vast en kruiste de vingers. Ja, dat is altijd iets wat ik doe wanneer het vliegtuig zijn kuren krijgt. :) In Johannesburg vond ik redelijk vlug terminal B, ging mijn bagage ophalen, checkte weer in, smeekte weer om niet hoeven bij te betalen, en ik had zelfs nog eventjes tijd om een sigaretje te gaan roken in de rokerszone. Na twee uur kwam ik in Cape Town aan. Pieter en mama kwamen me oppikken. Ik was heel content dat ook mama er bij was. Het weerzien was heerlijk. Mijn lieve mama! We reden rond 22u naar de B & B Ons Stee in Wellington. Ik lette goed op hoe Pieter reed want later zou ik ook moeten rijden maar dan links en dat had ik nog nooit gedaan. Enkel met de scooter. Het zal wel lukken. We kraakten een flesje champagne op het blijde weerzien en op een gelukkig nieuwjaar. Mijn broer Mike had voor de tweede maal in zijn leven gevlogen en alles verliep prima. Ze hadden alle drie begeleiding met een rolstoel zodat het hen vergemakkelijkte om de lange afstanden in de luchthavens te overbruggen. Het eten vonden ze niet lekker. Ik had twee maal lekker gegeten. Maar ja, wat wil je, ik kwam uit een heel arm land, en alles wat ik van eten kon krijgen, verorberde ik met veel smaak. Wanneer je echt honger hebt, eet je alles. Ook papa en Anja zagen er heel goed uit en ik was tevreden dat we allemaal herenigd waren. We dronken nog wat witte wijn en deelden onze ervaringen. Ik was op het vliegtuig langs alle kanten gestoken door iets. Ik vraag me af of het geen vlooien zijn. Mijn buik, mijn hals en mijn benen jeukten verschrikkelijk. Mama gaf me wat Vix om er aan te strijken. Ja, daarvoor zijn er mama’s he! Die leggen je altijd goed in de watten. Rond 1u30 gingen we slapen. Oh, zalig! Luxe! Wat een zachte matras, een mooi proper interieur. Een flesje welruikende bodylotion. Zelfs oorstokjes netjes verpakt. Een koffiezet. Een prachtige douche. Zelfs een ligbad. Een LCD scherm. Het kon niet op. Weer was de cultuurshok groot maar dan in de positieve zin… xxx
Conclusie van het land:
Een heilgdom der natuur. Een milieu dat uniek is op aarde. Gelegen in de Indische oceaan met zijn 25 miljoen inwoners. Het eiland dat miljoenen jaren afgescheiden werd van het Africaanse continent biedt een grote diversiteit aan planten en dieren waarvan de meeste soorten nergens anders voorkomen. Een echt bestiarium, of nog beter: een ark van Noach van de natuur, die 25 miljoen jaar oud is. Madagascar met zijn eigen typische fauna, met zijn maki, lemuur of vosaap , met zijn kameleons, gekko’s, uroplatus, schildpadden, krokodillen, slangen, boomkikkers, tenreks, fossa, votsotsa = reuzenspringratten, insecten en vlinders, vogels, schorpioenen, vogelspinnen, scolopenders, kwallen, vissen, zeeschildpadden ( niet gezien) , haaien ( niet gezien ) , bultruggen ( niet gezien ), coelacanten, longvissen, zeboe’s en nog zoveel meer. De straathonden. De saffiermijnen. De variatie en verscheidenheid in de landschappen, bomen, bloemen en planten. De reusachtige Baobabs. Vriendelijke mensen maar oh toch zo arm!!! Een goede aanpak van een regering zou te wensen zijn zodat dit mooie land meer welvaart zou kennen. Want ook al zeggen ze soms dat ze gelukkig zijn: de meesten zijn ongelukkig! Ook de hygiêne is een katastrofe alsook de medische hulp. De scholen zijn rudimentair. Ik wil hier terugkomen met vakantie maar ik zou er zeker nooit willen wonen zoals de 25.000 fransen die hier wel wonen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
