Dag 32 4 jan Vertrek Ampefy

Dag 32 4 jan Vertrek uit Ampefy
Gelukkige verjaardag mijn broerke Filip! Hip hip hoera!
Ik had mijn wekker gezet om 7uur. Een straaltje zon piepte door de gleuven van mijn luikje. Het regende nog steeds. Het heeft geen minuut opgehouden deze nacht. Ik pakte alles in, brak mijn klamboe af en ging een stevig ontbijt nemen, ja weer een eitje met gegrild hard stokbrood en een thee. De familie Claude at samen rijst met vlees. Pff, van s’morgens vroeg zou ik dat toch niet binnen krijgen. Jean-Yves vertelde dat zij in Madagascar ongeveer 1 keer per maand brood eten. Voor de rest is het altijd rijst en pasta. Ik gaf de 3 kinderen een hangertje van Belgacom waar ze hun sleutels kunnen aanhangen en ze waren heel tevreden. Hier is er geen Belgacom, enkel Orange met grote publiciteiten. Mijn telefoonkaart is echter Telma. Een vrouw die aan Claude vis verkocht, smeekte om ook zo een hangertje te krijgen. Ik had nog eentje over en gaf die weg. Haar vriendin riep: “ Moi aussi cadeau! “ en ik liep naar mijn kamer waar ik twee zeepjes achtergelaten had alsook een zakje peper, zout en creamer vanop het vliegtuig. Ze waren zô content. Een mens mag eigenlijk niks wegsmijten want de armen zijn er heel tevreden mee. Ik vertelde aan Claude dat ik thuis nog 5 kg balonnen en stylo’s liggen heb maar door het gewicht van mijn valies het niet kon meebrengen. Hij vond het spijtig want daar amuseren de kinderen zich kostelijk mee. Dat zal voor in Ecuador zijn waar ik 3 weken een vast adres ga hebben wanneer ik vrijwilligerswerk ga doen bij straatarmen en weeskinderen. Het regende nog steeds. Ik zag hoe de mensen toch op hun blote voeten bleven lopen. Sommigen hadden een kapotte paraplu en anderen hadden zich een regenjas gesknipt uit plastiekzakken. Jean-Yves hield een taxi-brousse tegen voor mij. Mijn zware valies werd met tegenzin op het dak van de rimboetaxi gezwierd en ik had nog een klein plaatsje over om te zitten. Met één dij op de bank. Ik telde de plaatsen in de taxi. Normaal is er plaats voorzien voor 14 personen en we zaten er met 20 in. Het moet opbrengen he! Gelukkig stapten er wat verder op mensen af en had ik een iets deftiger plaats. Mijn rugzak kon net op mijn knieên staan maar drukte fel tegen mijn borst . Eventjes had ik een soort claustrofobie. Wanneer er iemand moest uitstappen moest iedereen rechtstaan en de anderen doorlaten. Ook in het gangetje stond een jerrykan waar iemand moest op gaan zitten. We zaten als sardientjes gevangen. Indien de auto ooit zou omkantelen, kon je er langs geen enkele kant uit. Er was maar 1 schuifdeur langs waar iedereen doormoest. Ik probeerde me toch wat te ontspannen, keek naar het landschap want dit was mijn laatste dag. Ik ga ooit toch terugkomen want ik wil zeker het noorden nog zien alsook Port Dauphin in het Zuiden. 1 maand is te kort voor Madagascar. Ik praatte met een Malagassisch koppel van rond de 65 jaar. Ik zag dat bij elke politiecontrole weer geld toegestopt werd. Claude vertelde me dat de chauffeuur tussen de 500 en 2500 Ar in de hand van de politie stopt bij elke controle. Dat komt de chauffeur nog goedkoper dan 4 personen in zijn taxibrousse te verliezen. Zo controleert de politie niet het aantal personen. Claude geeft normaal niks aan de politie maar op een dag heeft hij zijn grijze kaart moeten afgeven omdat hij geen geld gaf. Hij is er gedurende vier uur ondervraagd geweest en heeft tenslotte toch maar betaalt om van alles af te zijn. Hoe kun je de corruptie nu stoppen met zo’n praktijken!? Na drie uur bereikten we Tana, de hoofdstad. Het koppel stelde voor van met hun zoon mee te rijden iplv een taxi te nemen. Dat vond ik een prima idee. Een taxichauffeur schelde het koppel uit omdat ze zo hun klanten, hun vazahas, afnamen. De vrouw zei me dat ze het heel erg vindt dat sommige mensen zo onvriendelijk zijn. Ze werkt in een kerkgemeenschap om opnieuw de mensen te leren sollidair zijn. Ze vroeg me wat ik van de armoede vond en ik zei mijn gedacht. Ook zij beaamde dat Madagascar alles heeft qua voorzieningen, water, veeteelt, wateren met vissen, vruchtbare grond en saffierontginning maar dat er toch nog zoveel armoede is. Ik hoorde dit al veel… Ze voerden mij tot aan een taxi-be. De vrouw vroeg mijn adres en wilde converseren met mij via email. Ik bedankte hen vriendelijk. Mijn valies werd naast de chauffeur geduwd want op een taxi-be is er geen bagagerek bovenop de taxi. Ik moest dus wel twee plaasten betalen. 800 Ar iplv 400 Ar. Bon, dat kan er nog van af. Weer had ik maar een plaatsje van 1 dij op de bank. Na 1,5 uur kwam ik aan in hotel Manoire rouge in Ivato. Ik kreeg de goedkoopste kamer aan 26.000 Ar. Nu geeft ze uit op de tuin en niet aan de straatkant. Er is dus minder lawaai. Het is nu 15u. Ik ga vlug naar de bank want ik ben blut. Ik moet ook euro’s vragen want naar het schijnt kun je op de luchthaven enkel met euro’s betalen en niet in Ariary. Ik wil wat fois gras kopen om morgen aan onze Pieter te geven in Wellington. Tot straks… Ik ging naar de bank maar je kunt enkel geld krijgen in Ariary en dus niet in euro. In de luchthaven zal ik dus met de bankkaart moeten betalen. Ik kocht me aan een barakje een huisgemaakte yoghourt, 200 Ar, , een gefritteerde banaan, 100 AR, een warme maîs, 200 Ar, een tas warme melk ,200 AR, een croissant met boter 700 Ar + de boter aan 200 Ariary en een stukje chocoladetaart aan 1700 Ar. Alles voor een appel en een ei. Zo heb ik eten voor deze avond. Het zal een rustige avond worden. Een film bekijken en slapen. Morgen vlieg ik naar Zuid Africa. Naar mijn derde land. Joepie! Xxx