Dag 31 3 jan Ampefy
Door: kristindaelman
Blijf op de hoogte en volg Kristin
03 Januari 2012 | Madagascar, Ampefy
Dag 31 3 jan Ampefy
Ik sliep tot 9u. Jean-Yves kwam kloppen aan mijn deurtje en vroeg of ik wilde meegaan naar de geisers. Ik zei dat ik een taxi aan 40.000 Ar niet meer kon betalen en hij zei dat hij wel alles ging betalen. Ook de twee kinderen, Olaf en Tina van Claude en Masch, en Jean-Yves ‘dochtertje , Kami van 7 jaar, gingen mee. We reden naar de geisers op ongeveer 20 km van het hotel. De ingang voor de bevolking bedroeg 500 Ar en voor mij 2000 Ar! Maar opnieuw moest ik niks betalen. Het water borrelde omhoog uit de vulkanische kraters. Je kon er onder baden. Dit deed deugd aan mijn rug. We gingen in het natuurlijk zwembad wat ploeteren wat vol met solfer zit. Het gaf een rare smaak in de mond. Ook bij sommige bronnen nam de solfer op je adem. We zagen dat mensen zich volledig insmeerden met klei die je kon uitscheppen in de poel ernaast. De kinderen en ik deden hetzelfde. Olaf, de zoon van Claude 13 jaar, masseerde mijn rug met het spul. Ook vele huisjes zijn hier gemaakt uit klei. Daarna gingen we ons allen afspoelen in het natuurlijk zwembad. Tegelijkertijd was het een aangename peeling voor mijn lichaam. De twee meisjes van 7 jaar hadden hun zwempak vergeten en gingen dan maar zwemmen in hun slipje. Na twee uurtjes moesten we al weer vertrekken want de taxi wachtte nog steeds op ons. Ik gaf de twee meisje een staaltje van een parfum en ze koesterden het met grote zorg. Je kan een kind hier content maken met niks. Het was een mooie ervaring, een prachtig uitzicht. Ik was tevreden dat ik al dat moois kon zien. We reden terug maar telkens we een bergop hadden, begaf de auto het. Hij schokte en daverde. Misschien een vuile bougie werd er gezged. Als we maar niet moeten duwen! Ook in deze taxi was alles bijna kapot wat er stuk kan gaan. De deuren moest je openen met een draad, geen enkel accessoire hing nog in de auto. Verschrikkelijk. We passeerden een overreden hond en ik wenkte mijn ogen af. Ik vroeg aan Olaf wat ze met die dode honden deden en hij zei dat iemand die wel begraafde aan de kant. Ze lachten met me en zeiden dat Brigitte Bardot nr twee weer bezig was… Toen ik sprak van een centrum te openen voor verlaten honden zeiden ze dat ik niet veel sympathie van de bevolking zou krijgen omdat zij veel armer zijn dan de honden! En ze het hier niet apprecieren dat je een hond te eten geeft. Ze slaan er liever op en verdrijven ze. In het hotel mocht ik aan de tafel zitten van de eigenaars. Zij aten boulettes met vermicelli en uitjes erin en rijst met een sausje. Ik bestelde me een spagetti aan 9000 Ar wat weer duur was voor Mada maar ik had daar eens zin in. Ik ging betalen en iplv 30.000 Ar per nacht was het 35.000 Ar. Ai, ai daar had ik niet op gerekend! Ik kwam 32.000 Ar te kort. Ik ging de volgende dag naar Ivato, hotel Manoire Rouge waar ik aan de eigenaar Patrick mijn schuld mocht betalen. Zij zien mekaar toch regelmatig en zo zou het geld wel terecht komen. Nadat ik op mijn kamer een grote kuis deed in al mijn hotelbriefjes vond ik nog 30.000 Ar. Oef, zo kon ik toch alle hotelkosten regelen. In de namiddag ging ik wat rusten op mijn bed want mijn rug deed weer pijn. Ik sliep bijna 3 uur! Wat was ik verschoten toen ik zag dat het al 17u45 was. Ik douchte me, wreef nog eens goed al de aangekoekte klei van me af. Deze gaf een grijze kleur op je huid. Van mijn witte horloge krijg ik spijtig genoeg de klei er niet af langs de binnenkant. Het zal er met de tijd wel afslijten. De regen kwam met bakken naar beneden! Ik trok mijn regenjasje aan, nam mijn pillampje en ging naar het restaurant waar ik weer een aperitief moest nemen van Claude en Jean-Yves. Ik bestelde me voor de laatste maal warme fois gras met litchees. Mijn hard brood drenkte ik in de sappige litcheegelei. Heerlijk! Er waren geen klanten meer. Met de regen komen ze niet eten. We zaten met ons drietjes nog wat te genieten en dronken een glaasje rode wijn. Claude was erg gul. Ik besloot toch maar te gaan slapen want morgen moest ik een lange rit maken naar Ivato dat op 700 meter van de luchthaven ligt. Ik mocht normaal gezien met Jean-Yves meerijden naar Tana maar zijn dochtertje, Kami, wilde nog een paar dagen langer blijven bij haar nichtje, Tina. Dan zal het maar weer een avontuur worden met al die taxibrousses, 2 cheveaux taxi’s en taxi-be’s. xxx
Ik sliep tot 9u. Jean-Yves kwam kloppen aan mijn deurtje en vroeg of ik wilde meegaan naar de geisers. Ik zei dat ik een taxi aan 40.000 Ar niet meer kon betalen en hij zei dat hij wel alles ging betalen. Ook de twee kinderen, Olaf en Tina van Claude en Masch, en Jean-Yves ‘dochtertje , Kami van 7 jaar, gingen mee. We reden naar de geisers op ongeveer 20 km van het hotel. De ingang voor de bevolking bedroeg 500 Ar en voor mij 2000 Ar! Maar opnieuw moest ik niks betalen. Het water borrelde omhoog uit de vulkanische kraters. Je kon er onder baden. Dit deed deugd aan mijn rug. We gingen in het natuurlijk zwembad wat ploeteren wat vol met solfer zit. Het gaf een rare smaak in de mond. Ook bij sommige bronnen nam de solfer op je adem. We zagen dat mensen zich volledig insmeerden met klei die je kon uitscheppen in de poel ernaast. De kinderen en ik deden hetzelfde. Olaf, de zoon van Claude 13 jaar, masseerde mijn rug met het spul. Ook vele huisjes zijn hier gemaakt uit klei. Daarna gingen we ons allen afspoelen in het natuurlijk zwembad. Tegelijkertijd was het een aangename peeling voor mijn lichaam. De twee meisjes van 7 jaar hadden hun zwempak vergeten en gingen dan maar zwemmen in hun slipje. Na twee uurtjes moesten we al weer vertrekken want de taxi wachtte nog steeds op ons. Ik gaf de twee meisje een staaltje van een parfum en ze koesterden het met grote zorg. Je kan een kind hier content maken met niks. Het was een mooie ervaring, een prachtig uitzicht. Ik was tevreden dat ik al dat moois kon zien. We reden terug maar telkens we een bergop hadden, begaf de auto het. Hij schokte en daverde. Misschien een vuile bougie werd er gezged. Als we maar niet moeten duwen! Ook in deze taxi was alles bijna kapot wat er stuk kan gaan. De deuren moest je openen met een draad, geen enkel accessoire hing nog in de auto. Verschrikkelijk. We passeerden een overreden hond en ik wenkte mijn ogen af. Ik vroeg aan Olaf wat ze met die dode honden deden en hij zei dat iemand die wel begraafde aan de kant. Ze lachten met me en zeiden dat Brigitte Bardot nr twee weer bezig was… Toen ik sprak van een centrum te openen voor verlaten honden zeiden ze dat ik niet veel sympathie van de bevolking zou krijgen omdat zij veel armer zijn dan de honden! En ze het hier niet apprecieren dat je een hond te eten geeft. Ze slaan er liever op en verdrijven ze. In het hotel mocht ik aan de tafel zitten van de eigenaars. Zij aten boulettes met vermicelli en uitjes erin en rijst met een sausje. Ik bestelde me een spagetti aan 9000 Ar wat weer duur was voor Mada maar ik had daar eens zin in. Ik ging betalen en iplv 30.000 Ar per nacht was het 35.000 Ar. Ai, ai daar had ik niet op gerekend! Ik kwam 32.000 Ar te kort. Ik ging de volgende dag naar Ivato, hotel Manoire Rouge waar ik aan de eigenaar Patrick mijn schuld mocht betalen. Zij zien mekaar toch regelmatig en zo zou het geld wel terecht komen. Nadat ik op mijn kamer een grote kuis deed in al mijn hotelbriefjes vond ik nog 30.000 Ar. Oef, zo kon ik toch alle hotelkosten regelen. In de namiddag ging ik wat rusten op mijn bed want mijn rug deed weer pijn. Ik sliep bijna 3 uur! Wat was ik verschoten toen ik zag dat het al 17u45 was. Ik douchte me, wreef nog eens goed al de aangekoekte klei van me af. Deze gaf een grijze kleur op je huid. Van mijn witte horloge krijg ik spijtig genoeg de klei er niet af langs de binnenkant. Het zal er met de tijd wel afslijten. De regen kwam met bakken naar beneden! Ik trok mijn regenjasje aan, nam mijn pillampje en ging naar het restaurant waar ik weer een aperitief moest nemen van Claude en Jean-Yves. Ik bestelde me voor de laatste maal warme fois gras met litchees. Mijn hard brood drenkte ik in de sappige litcheegelei. Heerlijk! Er waren geen klanten meer. Met de regen komen ze niet eten. We zaten met ons drietjes nog wat te genieten en dronken een glaasje rode wijn. Claude was erg gul. Ik besloot toch maar te gaan slapen want morgen moest ik een lange rit maken naar Ivato dat op 700 meter van de luchthaven ligt. Ik mocht normaal gezien met Jean-Yves meerijden naar Tana maar zijn dochtertje, Kami, wilde nog een paar dagen langer blijven bij haar nichtje, Tina. Dan zal het maar weer een avontuur worden met al die taxibrousses, 2 cheveaux taxi’s en taxi-be’s. xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
