Dag 4 9 mei Mexico City

Dag 4 9 mei Mexico city
Oei wat voelde ik me slecht toen ik opstond. Ik was nog steeds doodmoe en kon bijna niet ademen. Ik nam een ontbijt in de eetzaal waar we elke dag met ongeveer 10 personen ontbijten. Ik sprak met een paar mensen die tot twee weken nodig hadden om te wennen aan het hoogteverschil maar vooral aan de smog. Mexico City ligt op een hoogte van 2200 meter hoog en in een vallei waardoor de smog blijft steken. Er leven 20 miljoen mensen enkel in de stad. Ik had geen moed om naar de Zocalo te gaan en de Kathedraal te bezoeken. Ik besloot langzaam te wandelen naar de apotheek. Daar zeiden ze dat ik gratis een dokter kon bezoeken. Er was één persoon voor mij dus ik bleef toch maar wachten. De dokteres onderzocht me en stelde me voor van naar de kliniek te gaan waar ik aan de aerosol kon hangen. Ze schreef me een puf voor en een soort hoestsiroop. Ik zou het daarmee maar eerst proberen. Ik had eens zin om mijn haar te laten brushen. Dit was al maanden geleden en daar ik hier toch niet duik of zwem kan ik met een brushing een tijdje voort. In een klein kapsalon waar 6 man in kan ,moest ik aan een wasbak zitten waar ik zelf de wasbak met mijn hoofd moest rechthouden. De dame deed de brushing wel heel goed. Het kostte me 90 pesos wat ook geen geld is he. Het begon plots heel erg te onweren. Een luide donder net boven ons hoofd. De regen viel met bakken naar beneden. De kapster knipte me een vuilzak die ik over mijn hoofd hield tot aan mijn hostel. In mijn straat loopt het vol van federale politie. Mannen met zware geweren en kogelvrije vesten. Zware tanks. Er is daar een kliniek waar de gevangenen heen gebracht worden na bvb een drugtrafiek of zo. Ik voel me hier wel veilig in Mexico City ondanks vele vrienden me zeiden dat ik moet oppassen. Amaai, wanneer je dat vergelijkt met PNG of Madagascar voel ik me hier perfect veilig. In de namiddag ging ik wat rusten op het bed. Ik had ’ s avonds een afspraak voor een etentje met Vicente die ik ontmoet heb aan zijn eetstand. Ik was daar al twee dagen eten gaan kopen en we raakten aan de praat. Hij is een salsadanser en speelt in een professionele groep. Maandag treden ze op in Oaxaca waar ik toevallig zal zijn. Hij nodigde me dus uit om 19 uur. Ik had niet veel zin met mijn ziekte maar ik had het hem beloofd. We namen een taxi naar een plein waar vele zangers en muzikanten spelen voor de mensen. Ze hadden verschillende kostuums aan naargelang hun afkomst. Rode, witte en zwarte mooi geborduurde pakken, sombreo’s, prachtige hoeden. Ik vond het een heel gezellige sfeer. We gingen eten in een grote zaal waar verschillende eetstanden zijn met verschiilende lekkernijen. Ik moest een tequilla proberen want die was daar de beste zei Vicente. Ik ben niet zot van tequiila maar dronk er toch eentje voor de fun. Zout op de hand, een slok en doorspoelen met citroen. Brr, straffen toebak! :) Daarna wandelden we nog wat op het plein. Ik moest hem een arm geven want een mexicaan loopt nooit gewoon maar naast een meisje. Ze zouden hem verbaasd aanstaren. Bon, dat kon wel geen kwaad he. Hij liet een groepje voor mij zingen. Een liedje over Kristina. Ik vond dat heel lief. We gingen naar een salsabar. Spijtig genoeg was er niemand want het was nog veel te voreg op de avond. Hij vroeg me of ik een salsadans wou wagen. Ik danste drie jaar salsa in Brussel dus het viel nog goed mee. Enkel, na één dans kon ik bijna niet meer ademen en moest ik dringend gaan zitten. Ook Vicente heeft een rare hoest, een smoghoes,t waar hij ook niet van afgeraakt. Ik hoor vele mensen hoesten hier in Mexico City. We praatten nog wat en in plaats dat ik spaans wilde leren, wilde hij perse nederlands leren. Ja, zo zou ik ook niet veel leren. Ik moet echt dringend spaanse les volgen want het stoort me dat ik niet genoeg versta. Ik moet daar echt werk van maken. En natuurlijk werd de avond afgemaakt met een rode roos. Ik zei hem dat hij een echte macho was. Maar zo zijn ze hier opgevoed. Om 22 uur namen we een taxi terug en zette hij me braafjes af aan mijn hostel. Ik had een leuke avond. Het was nog eens tof om zoveel aandacht te krijgen van een man. Het is toch heel verschillend met Belgie hoor. Daar kunnen de mannen je het hof niet meer maken. Ook de koppeltjes die ik hier zie rondlopen zijn veel intiemer met mekaar. Lopen allen arm in arm, dicht bij mekaar en liefkozen mekaar veel meer dan ik ooit in Belgie zag. De man beschermt en koestert zijn vrouwtje hier heel erg. Ik probeerde in mijn bed rustig te ademen, me te concentreren , want soms was het alsof ik ging stikken.Pff…