Dag 44 13 april Bundaberg - Labrador

Dag 44 13 april Bundaberg – Labrador ( 507 km )
Vrijdag de 13e!
De croc Hunter heet Steve Irwin en niet zoals ik voorheen reeds schreef! De vogel die lacht zoals een aap is Kuukaburra, ik wist de naam niet exact. Om hem eens bezig te horen kunnen jullie volgende link aanklikken: http://www.youtube.com/watch?v=lwoNRxiW6mM
Om 6 uur genoot ik reeds van de opkomende zon met een blauwe hemel en mijn papegaaitjes die in volle vorm waren. Het was wat frisjes en voor de eerste maal zette ik de verwarming aan in de auto. Ik hoorde op de radio dat het maar 16 graden was. Ook de avonden verfrissen, het begin van de herfst. Ik hoorde dat de fruitoogst met 10 % gedaald was door de vele harde regens. Ik tankte 50 $ voor 32,49 L ( 153,9 C/L ) en kocht me een broodje met kip en groenten, een brood en een blikje tonijn. Ik reed naar Childers en bezocht de memorial steen van de backpackers waar in het jaar 2000 15 toeristen omgekomen zijn bij een brand. Een gek werd niet toegelaten in dat backpackersgebouw en als wraak barrikeerde hij alle deuren en stak het gebouw in brand. Ik was bijna alleen op de saaie weg,een éénrichtingsbaan tussen bomen en waardoor je dus niks ziet van het landschap. In NZ is het daarvoor veel prachtiger. Elke meter die je doet, zie je een gevarieerd landschap, kom je watervallen tegen, dan eens sneeuw, prachtige meren, bergen enz. Na een paar uur rijden was er meer beweging. Vooral veel jeeps die een plooicaravan voorttrekken, rangerwagens en pick – ups. Soms zag ik een winery, dan een paar koeien maar geen enkel schaap. Ik moest veel stoppen of vertragen daar er constant wegenwerken waren en je niet harder dan 40 km / uur kon rijden. Daardoor verlies je veel tijd. Ook 100 km/u is niet zo snel. Ik stopte aan de Free Drivers Reviver, nam gratis thee en koffie en twee koekjes. De vrouw aan de bar was jaloers op mijn getinte huid en ik vertelde haar over het prachtige eiland Lady Elliot. Op de weg geen dode dieren meer. Een paar haviken zweefden boven mij uit. Er kwam meer en meer verkeer. Ook veel “ over size” vrachtwagens. Ik nam niet de tourist drive die mooier is maar wel langer in afstand. Ik wilde wat doorbollen en kilometers afleggen. In Gympie was het eventjes “ kermis in de hel”. Wat verder een overreden zwarte pony langs de kant van de weg. Hoe is die daar verzeild geraakt? Ochere! Ik reed op de Sunshine Coast, tussen Brisbane en Noosa, een soort autovrije versie van de Gold Coast. In Gympie hield ik een stop aan een recreatiepark met honderde witte papegaaien = de roodstaart papegaai. Een grote vijver met eenden, reigers, zwarte zwanen en nog vele andere soorten. Het uitzicht werd wat mooier. In de verte zag ik groen beboste bergen, een dode kangoeroe, kruisjes met bloemen langs de kant van de weg. “ Take Care, Highcrash Zone “ . Sporadisch wat gele bloemen op bomen maar niks spectaculair. Ook de radio stelde niet veel voor. Harde rockmuziek ( van ’s morgens vroeg ) of klassieke muziek. Ik luisterde naar pianoconcerten. Een 4 - main, prachtig gespeeld en ik dacht aan papa die voor ons piano speelde toen we kleintjes waren. Ik mocht dan ook een 4-main met papa spelen. Wanneer je uren in de auto zit, heb je tijd genoeg om over alles na te denken. Ik nam de afslag Noosa Heads ( Cooroy ) en maakte opnieuw een stop in Munna Beach. Vele boten, verhuur van jetski’s en kanoo’s. Een surfbeach met niet al te hoge golven. Aan het nationale park in de buurt van Noosaheads at ik een botehammetje met zalm. Deze had zijn tijd gehad maar ik at toch alles op. Een kalkoen bedelde. Ik gaf hem wat brood en al gauw zaten ze er met drie alsook grote dikke kraaien. Ik stopte met eten geven want de mensen bekeken me al boos. Een grote gekko wandelde langzaam over het grasperk. De mensen lagen als sardientjes op het strand. Wat verder op veel grotere stranden waar niemand was, hoge woeste golven. Dit zijn de Sunshine Beaches. Langs de Ocean Drive richting Caloundra werd het meer bewolkt. Ik herinner me net dat ik in Bundaberg in het zakje moest blazen. Natuurlijk had ik niet gedronken wanneer ik in de auto zit. Tijdens de schoolperiodes en rond Pasen zijn er heel veel politiecontroles. Zelfs heel vroeg op de morgen moeten vrachtwagenchauffeurs al in het zakje blazen. Ik tankte nog eens 40 $ voor 25,17 L ( 158,9 C/L) Het wasdruk op de baan. In Brisbane nam ik een afslag Red Cliff. Ik nam een foto en reed weer weg. De Gold Cost, tolweg. Nu zat ik op een autostrade zoals bij ons, en… een massa volk! Ik reed wel een uur op de ring en kwam terug uit op het punt waar ik vertrokken was. Nergens kon ik tol betalen. Toen herinnerde ik me dat Lisa me vertelde dat alles electronisch is en dat je een radar in je auto moet hebben. Ik wist niet wat ik moest doen. Het werd avond en ik zat nog rond te toeren. Ik was mijn weg kwijt. Met mijn kaart in de hand stapte ik een benzinestation binnen. Daar stond net een agent en ik voeg hem waar ik me bevond en hoe ik de tol kon betalen. Ik moest op internet gaan en mijn nummerplaat intikken en mijn visa-gegevens doorspelen. Amaai, dat is ook geen gemakkelijk systeem! Zelfs de agent , die een Kiwi is, zei dat het gecompliceerd wass. Hij stelde voor om achter hem te rijden en hij ging me loodsen tot op de juiste weg. Hij reed in een zwarte Golf. :) Je zag niet dat het een politieauto was. In de donker zocht ik een lange tijd naar een slaapplaats. Overal stond er “ camping verboden”. In Labrador stopte ik op een parking aan het strand en kocht me rechttegenover seafood met frietjes. De dame zei dat het geen probleem was als ik in mijn auto bleef slapen. Er waren toiletten aanwezig wat altijd handig is. Ik bezag een film en om 21 uur viel ik in slaap.