Dag 6 30 juni El Salvador - La Palma - Gracias

Dag 6 30 juni El Salvador La Palma – Gracias
Om 7 uur liep mijn gsm af maar ik verzette hem op 7u30. Ik wilde nog wat blijven liggen. Maar dat was niet mogelijk want reeds vanaf 6u30 had men de televizie al aangezet en werd er weg en weer gelopen. Ik nam een ontbijt wat in de prijs inbegrepen was. Twee tortillas met bonen, gebakken bananen, een omelet en een scherpe kaas. Een normale thee hadden ze weer niet dus ik dronk koffie met een zwarte fond onderaan. De twee duitsers kwamen me vergezellen. Spijtig dat ze de tegenovergestelde richting uitgingen. Het zou tof zijn om nog eens met iemand verder te reizen. Om 9u15 nam ik de eerste bus naar de grens met Honduras, El Poy. Ik had een plaatsje vrij en de valies moest naast mij staan. Deze keer niet in het ruim. De rit duurde een uurtje en kostte 0,70 $. In El Poy stapten er onmiddellijk mannen op me af om me te helpen en een rit aan te bieden met hun mototaxi = tuk tuk tot aan de immigratie. Men vroeg me eerst 5$ maar ik dingde af tot 2 $. De jongen van de tuk tuk bracht me tot aan de grens waar ik voor de eerste maal mijn pasport moest agfeven+ 3 $ fee betalen. Ik kreeg een ticketje dat ik opnieuw moest tonen aan een andere post. Ik stapte de tuk tuk in. Daarna moest ik immigratiepapieren invullen, weer mijn pasport afgeven. Een stempel is niet nodig. Je mag 90 dagen in verschillende landen verblijven zoals El Salvador, Honduras, Nicaragua. Stempels zijn niet meer nodig. De tuk tuk bracht me tot aan de taxi’s waar ik een collectieve taxi nam voor 16 lempira. 1€ is 25 Lempira. Dus maal 4 doen en twee nulletjes laten vallen. :) Ik was in Honduras. Je kunt ook een privétaxi nemen maar dat kost 5$ en een collectieve, met vier andere mensen erbij, nog geen dollar. Na 30 minuten kwam ik aan in Neuva Ocotepeque. Een dronken man kwam bij mij om me in een bus te laten stappen. Ik trok mijn valies uit zijn hand. Ik kan zelf wel mijn valies trekken. Een andere normale vriendelijke man zag dat en wees me de weg waar ik moest wachten op een bus naar Santa Rosa. Een kwartier later kwam de bus aan. De man nam mijn valies en ik wachtte tot deze veilig in het ruim gezet werd. Dan pas stapte ik op de bus. Deze chickenbus zette er 3,5 uur op. Hij stopte overal. Ik betaalde 80 L. Zo reizen is wel spotgoedkoop maar toch zo lang! Een geluk dat ik met iedereen begin te praten. Zo gaat de tijd vlug voorbij. In Santo Rosa nam ik een laatste bus van één uur aan 50 l. Spijtig dat ik niet door het raam kon kijken naar het landschap. De ruiten waren zodanig gebarsten dat je bijna niks zag. Ik zag nochtans een schim van hoge tropische begroeide bergen. Bananan zijn het belangijkste exportproduct maar de exploitatie ervan is geheel in Amerikaanse handen. Ik zat gans achteraan en voelde me op en neer gaan. Het waren telkens kloppen in mijn rug. De vering was heel slecht en het kussen heel dun. Het kussen rees ook telkens naarvoor waardoor ik me telkens achteruit moest duwen. Ook aan mijn benen was het heel heet. De motor zat daar waarschijnlijk. Je kon de hitte niet uithouden en ik legde mijn benen op mijn rugzak. Dat was de enige manier. Om 15u15 kwam ik uiteindelijk aan in Gracias, een klein bergdorpje. Ik kon de hele tijd nergens naar het toilet gaan dus ik moest dringend een hotel vinden. 6 uur was wat te lang. Ik was in Honduras. Onmiddellijk zag ik vele straathonden. Nog meer dan in El Salvador! En iemand zei me dat het in Nicaragua nog erger is. Ik had van het duitse koppel een adres gekregen en reed direct met een tuk tuk naar die locatie. Ik vroeg een kamer met badkamer en een tv. Men vroeg 200 L = 8 € dat viel mee. Ik had een kleine kamer met een versleten badkamer ( maar dat is zo overal ) , koud water en een wasbak. Geen internet. :) Ik moet ook gaan roken boven op het dak. Reeds drie maal ben ik gaan zeggen dat ik geen water had. Telkens zetten ze dan wel het water op maar dat is wel geen gemakkelijk systeem. Je staat in je douche en je hebt geen water meer. Pff… Wat hebben wij het goed. Wij draaien de kraan open en hebben zoveel water we maar willen. Ook bijna alle kranen van hotels staan los. Je moet de kraan tegenhouden om de kraan open te draaien. Het was tijd om geld af te halen. Ik had wat lempiras gekregen van het duits koppel en gaf hen in de plaats dollars. Zo kon ik toch mijn tuk tuks en bussen betalen alsook 1 nacht in het hotel. Toen ik geld wilde afhalen werkte mijn kaart niet! Ik had dat al eens voorgehad in een ander land, ik denk El salvador of Belize en nu opnieuw! Oh nee, en morgen is het zondag dus mijn bank kan niks doen vôôr maandag. Hier sta ik mooi! Als een landloper! Ik stapte een chique hotel binnen en vroeg de dame of ze niet wat dollars wilde wisselen voor lempiras daar ik geen geld had en mijn kaart niet werkte. Ze wilde 6 dollar omwisselen wat natuurlijk niet genoeg was. Maar een biljet van 10 $ ,met een heel klein scheurtje in, wilde ze niet aanvaarden. Ik kon wel eens mijn kaart proberen bij hen met hun bancontactapparaatje. Indien dit werkte zou ze me 500 L geven. Mijn kaart werkte prima. Misschien heeft Visa mijn kaart voor Honduras niet geactiveerd of misschien, zoals de vorig keer, is de verwerking van de vorige maand nog niet gebeurd. Pff, verleden maand deden ze de verwerking maar pas de 9e van de maand. Bon, ik zit vast, kan niet weg en moet zien wat ik doe, eet of drink. Ik heb nog een klein beetje geld over. Ik wandelde wat rond in het park central. In het midden stond een leuke kiosk dat diende als infocenter maar waar ze nu ook een koffiebar van gemaakt hadden. Een jongen gaf me wat info over wat er allemaal te doen is in de buurt. Ik ging binnen in de Iglesia San Marcos XVIII, een antieke kerk. Niet echt heel mooi. Ik maakte een kruisje en wenste dat mijn visakaart zo vlug mogelijk in orde kwam. :) Aan de kiosk kon ik gratis op internet en ik schreef een email naar mijn bank. In mjn hotel sprak in met een man van Honduras die al 10 jaar in America woont en nu voor 3 maanden zijn familie komt bezoeken. Zijn dochters van 10 en 8 jaar heeft hij al die tijd niet meer gezien. Hij werk in America en stuurt geld naar zijn familie hier. Amaai, wat een opoffering. Ook hij vertelde dat Honduras heel slecht is om te leven. Dat je geen werk vindt en indien je er vindt je heel weinig betaald wordt. Ook hij beaamde dat de politie corrupt is. Hij vroeg wat ik de dag nadien ging doen. Ik vertelde hem dat ik niet veel kon doen daar mijn kaart niet werkte. Hij stelde voor om me deze omgeving te leren kennen en wilde met mij morgen naar de hotsprings gaan. Ik zei hem vooraf dat ik deze heel graag wou zien. Het is nu 19 uur. Ik ga me een brochette op de bbq halen. Dat kost maar 30 L = 1 €. Dat kan ik nog betalen. Dan kijk ik een film en kruip ik erin. Tot morgen. X De brochette smaakte maar het leek wat op een pitabrochette. De volgende maal vraag ik me kip. Dat smaakt tenminste altijd naar kip. Ik nam er ook een dikke aardappel bij. Mm, en die smaakte. Eindelijk nog eens een goeie patat! :) De drie tortillas at ik niet op. De tortillas komen langs mijn oren uit. Ik hou die bij om morgen aan de honden te geven. Ochere, vele honden stonden naast de bbq te wachten op misschien ooit eens een stukje vlees. Een man stak een hond met een stok in zijn buik. Hij liep huilend weg. Mijn hart weende. Kan ik dan toch echt niets doen aan al dat leed van die honden? Het is schrijnend! Ik mag niet aan ze denken of ik kan er zelfs niet van slapen. Ik ga hen wel die tortillas geven maar dat is niet zo goed voor een hond. Hun maag zwelt daar van op. Ze hebben eens vlees nodig en vitaminen. Och ja, er is zoveel leed in de wereld. Bij de mensen en bij de dieren. Het is altijd al zo geweest en het zal altijd zo blijven. Spijtig genoeg. ..