Dag 18 18 maart Kata Tjuta

Dag 18 18 maart Kata Tjuta
Regina wekte ons om 4u45. We verfristen ons, plooiden onze swag op en namen een ontbijt van geroosterd brood met jam en pindaboter, cornflakes, koffie en thee. Het was nog pikkedonker. Om 5u45 reden we naar een zonsopgang. Ik had weer mijn fleece aan, anderen liepen reeds in t-shirt. Weer was er een massa volk die een goed plaatsje zocht om mooie foto’s te maken. Schitterende kleuren verlichtten de rots en de uitgestrekte vlakten. Je stond in de middle of nowhere. We reden naar Kata Tjuta. De bijzondere formatie was ooit een monoliet die tien keer zo groot was als Uluru. Die is in de loop der eeuwen echter afgesleten tot 36 “ enorme koepels” zoals ontdekkingsreiziger Ernest Giles het uitdrukte. Tussen de gladde, ronde rotsen zaten smalle kloven of bredere valleien. Kata Tjuta heeft een andere strucuur dan Uluru en dit is goed te zien aan de grote rotsen die zijn gevat in een cement van zandsteen. Het fascinerende doolhof was helaas alleen toegankelijk via twee wandelroutes. Dit kwam vanwege problemen die vroeger zijn veroorzaakt door al te fanatieke toeristen, maar ook omdat de oostkant van Kata Tjuta heilig is voor de Anangu en dus niet toegankelijk is. We deden de rondwandeling van 7,5 km ( 2 u 45uur ) in de Valley of the winds. Gina vond het te zwaar en gaf het op. Deze hoofden liggen 53 km van Uluru. Ik vond het er ook prachtig. De sterke wind blies ons bijna achterover. Spectaculair. Deze wandeling was al ietsje zwaarder maar toch liep ik dapper voorop samen met Angela die ook een goeie conditie heeft. We deden gevaarlijke afdalingen en klommen op rotsen. Ik hou niet zo van hiking maar wel van de natuur, dus ben je wel verplicht van te wandelen. En toch genoot ik ten volle van de wandeling en zijn omgeving. Op een andere campsite aten we om 12 uur burrito’s in de daarvoor voorziene open keuken. Plots bemerkte regina dat er twee swags van de trailer gevallen waren. Ai, wiens zijne was het???? “Wie heeft er verboden foto’s genomen?” vroeg ik. Daar begon het ongeluk reeds. :) Regina telefoneerde om twee andere swags te bemachtigen. Na drie uur bus stapten we uit om hout te sprokkelen voor het kampvuur van ’ s avonds. Het hout noemt Mulga en brandt onmiddellijk. Het geeft een gif af en we moesten voorzichtig zijn dat we ons niet bezeerden. Ik vond al gauw dikke stammen die ik naar de trailer sleurde goed oplettend voor slangen want dit is hun territorium. Ik wierp een dikke, zare stok met kleinere takken op de trailer en een takje bleef haken in mijn kuit. Mijn kuit bloedde erg. Ik riep Regina en vroeg lachend of ik nu dood ging? “Nee nee, het hout moet echt door je spier gaan” zei ze. De wond werd ontsmet en ze gaf me een ontstekingremmende crème en een plakkertje. Heather kreeg het plots benauwd in de felle zon en voelde zich misselijk. Dit was waarschijnlijk het begin van een deshydratatie. Angela vroeg Lien, de dokter in spe, raad maar die antwoordde: “ Wat kan ik daar nu aan doen?”” Hm, dat vond ik wel geen goeie reactie. Als je vijf jaar geneeskunde gestudeerd hebt, kun je toch een diagnose stellen en eens het meisje checken?! Regina gaf haar ijszakken om af te koelen, nam een medicijn die Heather in haar waterflesje moest doen en dat groen opkleurde. Brenda gaf haar een snicker en veel water. Zo moest het beteren. We passeerden voorbij de gevangenis waar de seriemoordenaar zijn oude dag slijt na de moorden in Woolfs Creek op 700 km hiervandaan = waargebeurde film “ Woolfs Creek.” We reden twee uren en kwamen aan in Kings Creek, onze tweede slaapplaats. Johannes en ik namen een plons in het zwembad. Dat was zalig na zo een flinke wandeling. Ik trok een tiental baantjes en ging daarna helpen in “ de keuken” . :) Regina stak de bbq aan en maakte ons worstjes, kippebrochettes en kangoeroe. Er werd een kampvuur aan gestoken. De hete as legden we op dikke potten waar een aardappelgerecht mee gekookt werd. Brenda maakte zelfs een applecrunch op het kampvuur. Alles smaakte heerlijk. Na de afwas zaten we allen rond het kampvuur waar marshmallows op een takje geprikt werden. Ik zong het scoutslied ’ s avonds als het kampvuur brandt “ . Ze konden wel niet meezingen in het nederlands. :) Ik leerde hen ook een “ dank bouquet “ zoals nonkel Jules dat altijd deed op familiefeesten. Het verbaasde me dat het geklap in de handen van de eerste keer correct was! Ook Regina, Angela en een paar anderen wisten spelletjes of zongen een lied. Om 23 uur was iedereen doodmoe en kroop in zijn swag. Ik had mijn swag, dus ik had geen “ verboden” foto’s genomen. :) Ik stak mijn oordopjes wat dieper want de jeugd was blijkbaar nog niet van plan om te gaan slapen, keek naar “mijn” sterren en viel in een diepe slaap. Iedereen wordt een paar keer wakker ’ s nachts maar ik geen enkele keer. Ik vind het heerlijk buiten te slapen in de natuur. Ook thuis slaap ik bij warm weer in mijn hangmat wat ik heerlijk vind. Het werd een korte nacht…