Dag 22-23 25 en 26 dec Tulear

Dag 22 – 23 25 en 26 dec Tulear – Tana Kerstdag
Ik nam een ontbijt in het zonnetje op het terras die over de zee helde, zwom wat. Er waren 2 mensen rond het zwembad. Ik had een vlucht om 15u en reed met een taxi tot daar. Op de luchthaven kwam ik de franse Nathalie tegen die ik al ontmoette in Mangily. Ze woont in La Reunion. Zij ging naar Port Dauphin waar ze bij vrienden ging logeren die ze in Bolivie tegen kwam toen ze daar 3 jaar getrouwd was met een man uit Paraqua. Het was een droomrelatie maar na 3 jaar voelde ze zich toch zo alleen en is ze teruggekeerd op kaar kousesokken bij haar ouders in Frankrijk. Ik nam afscheid van haar en vloog daar naar Tana. Ik had 3 zetels voor mij alleen en slipe wat. We hadden een turbulente vlucht. BB, mijn belgisch beertje, had ik ook vastgemaakt met zijn gordel in zijn zetel en de airhostesses moesten erom lachen. Ik weet niet of ik er goed aangedaan heb en ik misschien toch niet beter in Ifaty = Mangily gebleven was om met de fransen eindejaar te vieren. Ik kwam Gabriela tegen, een zwitsers meisje van 26 jaar. Ze werkte als psychologe en vrijwilligster in een centrum van de allerarmste mensen. Dokters van andere landen komen naar die plaats voor bepaalde operaties en bevallingen te doen. Ze toonde mij schrijnende foto’s van een baby van 1 dag oud waarvan de moeder onmiddellijk daarna gestorven is. De vrouwen hebben geen geld om ergens te bevallen en doen het zelf met alle gevolgen van dien. Ook toonde ze een jongetje met een opgezwollen buik van al de wormen . Ze gaven het jongetje bepaalde medicatie waardoor de wormen een weg zoeken buiten het lichaam. De wormen komen dan langs mond, neus en oren tevoorschijn. Ik dacht dat ik veel armoede gezien had maar blijkbaar in “ de bush” sterven er elke dag mensen van de honger. Ik vond het moedig van haar dat ze dat werk wilde doen. Ze mocht ook assisteren bij operaties waar ze op gegeven momenten dacht dat ze ging flauw vallen. Ja, wat wil je. We namen een taxi naar Ivato naar La Manoir Rouge waar ik in het begin verbleef maar tot onze grote verbazing waren ze gesloten tot 2 januari. We stonden daar ik het donker voor een gesloten hotel. Gabriela nam haar lonely planet en we belden naar de B & B La Frangipanier, bij Alain. We sleurden onze bagage tot daar, langs zandstraatjes, amaai met mijn valies was dat niet gemakkelijk. Alain deed open. Een dikke, franssprekende belg van over de 150 kg stelde ons een kamer voor à 33.000 Ar met ontbijt inclusief. Ja, we konden niet anders dan daar te overnachten. De kamer was muf. De ramen konden niet open want de sloten waren ervan afgebroken, zogezegd door al zijn toeristen. Alain stelde ons een diner voor aan 12.000 Ar maar we gingen wel buitenshuis eten. In de donkerte en met mijn hoofdlamp zochten we een restaurantje maar alles was gesloten met kerstmis! We wandelden weer naar de B&B en aten dan maar Alain’s plat malgasch. Alain spreekt alleen frans en ik moest alles vertalen voor Gabriela in het engels. Hij hield niet op met te vertellen tegen mij, over Belgie, over zijn restaurants die hij gehad had in Belgie, hoeveel hij verdiende etc. Hij is niet geschoold maar heeft heel veel geld verdient etc. Heel vermoeiend! Ik denk dat hij content was van eens een toerist te zien. Maar zelfs toen ik hem niet antwoordde bleef hij verder praten. Ik vertelde hem dat mijn broer Pieter en zijn vrouw Anja een B & B hebben in Wellington, Ons Stee, naast Cape Town en gaf hem een kaartje. Direct ging hij kijken naar hun site en hij vond het een prachtig huis met hele mooie verzorgde kamers. Ja, dat is inderdaad zo. Alain zou beter een voorbeeld aan hen nemen. Maar hij huurt het pand en heeft geen zin om wat dan ook maar te investeren in dat huis. Spijtig, want hij zou daar iets prachtigs kunnen van maken. Het is in kolloniale stijl. Ook van de tuin zou hij iets gezelligs kunnen maken. Zijn fut is eruit. Hij zei dat hij het beu was daar en dat hij in Zuid Africa iets wilde beginnen. Ik denk dat dat daar niks voor hem zou zijn en trouwens spreekt hij enkel maar frans. Indien hij klanten had die wilden naar ZA gaan , ging hij zeker Ons Stee aanraden. Bon, wat ging ik doen? Waar ging ik heen? Zodat ik met de eindejaarsfeesten toch niet gans alleen zou zijn. In Tana valt er niet veel te zien en daar uitgaan doe ik toch niet. Ik wandelde naar de luchthaven waar ik een ticket wilde reserveren naar Nosy Be. Alles volzet! Geef me dan maar iets anders zei ik. Alles volzet! In gans Madagascar was er geen enkele vlucht meer naar gelijk welke kant! Wat nu gedaan?! Ik belde om mijn vlucht naar Johannesburg te vervroegen maar alles was volzet tot en met 2 januari. Ja, dat was ook de moeite niet want zowiezo vertrek ik op 5 januari naar Johannesburg. Ik kwam Jose tegen die in Mallorca woont en die ik leerde kennen door Gabriela die hem deze morgen opwachtte op de luchthaven. Ik toonde hem de B&B La Frangipanier. Jose stelde voor om een weekje met hem mee te gaan kyten in Kenia. Hij dacht dat dat niet zoveel kostte. Ik keek op internet maar een vlucht heen en weer kostte 850 €. Ook voor Mozambique was het veel te duur. Ik dacht dan een vlucht te nemen naar La Reunion aan 317 € maar Alain zei me dat het in Ampefy, 120 km hier vandaan, ook heel mooi is en misshien wel leuk zou zijn om daar de reveillon te vieren. Er is een groot meer en een waterval en je eet er heel lekker. Ja, Alain zal het wel weten met zijn gewicht! :) Ik wandelde weer naar de luchthaven om te zien of er niemand afgebeld had naar gelijk welke plaats in Madagascar maar tevergeefs. Ik moet morgen om 9u in de luchthaven zijn en zien of er mensen niet komen opdagen. Zo zou ik dan mee kunnen vliegen maar dan had je het probleem nog voor een vlucht terug. Pff, waarom ben ik niet in Ifaty gebleven?! Na een ganse namiddag lopen en doen heb ik toch besloten om morgen met de taxibrousse naar Ampefy te gaan. Ik reserveerde daar een hotel maar alles was bezet. Ze hebben enkel een kamer langs de straat aan 30.000 Ar. Die is echter niet zo leuk gelegen in het prachtige bungalowpark. Ik nam een optie. Ik belde naar een ander hotel en daar zijn er kamers aan 35.500 Ar maar ook volzet met de reveillon. Pff, desnoods slaap ik in mijn tent rond het meer. Maar er zitten daar wel heel veel spinnen las ik in mijn trotter. Brr… Ik ben al zô goed georganisseerd geweest tijdens mijn reis maar nu was het een echte ramp. Ja, wie had gedacht dat er met de feestdagen zoveel volk ging zijn!!! Een lesje voor mijn volgende wereldreis. :) Ook Jose zei het dat hij nooit iets reserveert maar wel met Kerst en Nieuwjaar. Pff, ik word hier weer gestoord door Alain die begint te babbelen over geld… Weer moet ik vertalen voor Jose die enkel engels en spaans spreekt. Ik ben mijn draad kwijt… Ik antwoord niet maar Alain begrijpt het niet en blijft toch maar doorpraten. Pff… Ik ga straks iets eten met Jose in een chinees, Malagassisch restaurant. Daarna ga ik slapen, allè, als Alain mij weer niet lastig valt. Morgen sta ik vroeg op om naar Ampefy te gaan. Tot later, dan schrijf ik verder want het gaat echt niet met diene Alain!
Ik at een soort Nasi Goreng. Jose nam een gefritteerde zeeboe met rijst. Toen we de rekening kregen zagen we 48.000 Ar staan. Ik viel bijna achterover en riep de ober om te zeggen dat de rekening niet klopte. Op de duur verstonden we hem en was het bedrag in oude Malgassische frank vermeld. Ook goed geprobeerd! Maar niet met mij hoor! Wanneer je het geld nog niet kent, zou je denken dat dat in Ariary is maar de oude Mfrank moet je delen door 5! Ik vind dat zo stom dat ze al de prijzen in de 2 munten zetten maar dat is zogezegd voor de oudere mensen die blijven rekenen in hun frank. En de meesten kunnen zelfs niet rekenen. Wat mij ook verwonderd is dat niemand van de oudere bevolking een leesbril draagt. Je gaat me toch niet zeggen dat die allemaal blijven goed zien?! Maar weer is het de armoede. Ze kunnen zich geen bril veroorloven. Rond 21u nam ik afscheid van Jose en ik las verder mijn boek in mijn bed. xxx