Dag 3 3 sept. Cartagena - Santa Marta

Dag 3 3 sept. Cartagena – Santa Marta
Om 9u15 stond ik uiteindelijk op. Ik was nog moe. Ik ben gisteren maar gaan slapen om 1u30 daar ik zoveel achter stond met mijn blog en al mijn foto's. Ik vroeg aan de plakker, die het ganse hotel plaastert, of hij mijn oude valies wilde. Ja. Hij hielp me mijn valies dragen op de trappen en ze was van de eerste maal gedoopt. Ze hing vol plaaster. Maar ja, na 1 dag reizen ziet ze er toch al smerig uit. Zolang de wieltjes het maar houden. Ik nam om 10u30 een taxi aan 10.000 Cop = 5 € naar de busterminal Brazilia. Daar vielen ze als vliegen op mij en trokken ze me in hun bus. Ik kocht me eerst een warme kippenbil met twee aardappelen in de schil. Je kreeg er een handschoen bij zodat je vingers in de bus niet teveel kleven. We vertrokken om 11u30. De bus, ongeveer 26 personen, naar Santa Marta kostte 24.000 Cop = 12 € en had zogezegd airco maar dat was enkel een warme wind ( tenslotte deden ze de vensters open ) , een vuile wc met een blauwe TL lamp ( natuurlijk zonder toiletpapier maar daar zijn we op voorbereid ) en een tv vooraan waar het geluid niet werkte wanneer de bus reed. Brommers, brommers en nog eens brommers reden zigzag langs vele auto's, kleurrijke schoolbussen, oude versleten bussen en de knalgele Kia taxi's. De achterste persoon op de brommer droeg een tv of plastic zakken met eten en groenten. Vele velotaxi's, jongens die met hun fiets in die hitte passagiers vervoerden. Massa's afval langs de kant van de straat. Gieren en valken. Het was een echte kakofonie. Moeders met baby's op hun arm wandelend door de straten. Ze hebben natuurlijk geen babykoetsen. Ezels en kleine paardjes trokken de kar. Vele stootkarren, straathonden met afhangende tepels, vele kraampjes met eten, fruit en groenten, felgroene dikke trossen bananen. Het was bewolkt maar heel warm. Venters, met eten en drank, kropen de bus op bij bijna elke stop die er was. De mensen in de bus dronken kleine zakjes water. De baby's dronken er ook van mee. Een man zat naast mij met zijn zoontje. De kleine viel in slaap en leunde telkens op mij. Ik was al nat in het zweet maar met dat kindje op mij droop het zweet van me af. Ik duwde hem telkens voorzichtig de andere kant op. De vader sliep ook en merkte het dus niet op. Mijn rugzak stond tussen mijn benen en ik kon me bijna niet draaien of keren. Ik probeerde te slapen maar tevergeefs. We waren de drukke stad uit en kwamen opnieuw in een mooi landschap terecht met veel groen. We passeerden kleine dorpjes, schooltjes met roosgeklede kindjes, finca's, witte, bruine en zwarte schapen, graatmagere koeien in de groene weiden, velden met natuurvijvers , geen bergen, loofbomen, bananen- en palmbomen ... We kwamen aan een tol= peaje. Boerderijen, verscholen in de bossen, met tractors. Kippen op het erf. De zijstraten waren aarden baantjes. Luihangende mensen in de schaduw. Ik was de enige toerist op de bus. Maat dat word ik op de duur wel gewoon. Het landschap veranderde en ik zag opnieuw bergen. De film was geëindigd en de tv speelde Colombiaanse muziek. Elk liedje was met accordeon en dat vond ik op de duur afgezaagd. Na twee uur riep de buschauffeur plots dat ik uit de bus moest. Ik wist niet wat er gaande was en pakte mijn spullen in mijn twee handen, zorgde dat ik deze keer, in alle haast, niets vergat. Een man droeg mijn valies en ik moest op een andere bus stappen. Deze keer een luxebus met een deftige tv en een ietsje betere airco maar toch nog te warm. De man vroeg geld en ik weigerde. Ik had hem niet gevraagd van mijn valies te dragen. Hij trok ze zelf uit mijn hand. Ai, ai hij was wel heel kwaad. Ik vroeg aan de chauffeur hoe lang het zou duren naar Santa Marta. Nog anderhalf uur. Amaai, dat is in totaal 4,5 uur en ze hadden me gezegd dat het maar drie uurtjes was. Ik hoop dat Santa Marta de moeite is want ik reis nu naar het Noorden om daarna weer naar het Zuiden te gaan. :-( In Barranquilla stapten mensen op en af de bus. Het regende eventjes. Zon, hitte en regen. Maar het verfriste me . Ik had twee zetels voor mij alleen. Dan kun je eens je benen strekken. We passeerden ondertussen een derde peaje. Plots begon een meisje luid te praten in de bus. Ze vertelde over haar zieke moeder, dat ze epilepsie heeft en dat ze God dankt dat zij, de dochter, het niet heeft. We moesten allen in de handen klappen om God te danken! :-) Daarna begon ze te wenen, ja krokodillentranen! Ik lachte binnensmonds. Na haar preek begon ze crèmepjes te verkopen. “ Mentol” dat goed is tegen hoofdpijn, griep, verkoudheden, muggenbeten enz. Het potje kostte 2000 Cop = 1 €. Het verwonderde mij dat bijna gans de bus het kwakzalverijpotje kocht. Ik zag een vrouw dit goedje onmiddellijk op haar voorhoofd wrijven. We reden uren langs de kust. Brede verlaten stranden, hoge cactussen trotseerden de lage bomen. Immense plassen vôôr het strand. Net het zwin. Ik vraag me af dat dat geen zoutontginningen zijn. Op de bus kocht ik me een warme cake, 2000 Cop, die lekker smaakte. De vierde peaje. Sloppenwijken vôôr het strand. Ze leven wel op de mooiste plaatsen. In de verte zag ik hoge bergen. Vele truckers, bussen, velo- en motortaxi's. Het bleef warm op de bus. Of kwam dit door het feit ik vooraan in de bus zat? Normaal zet ik me altijd achteraan. Daar zit ik op mijn gemak en kan ik op twee stoelen slapen zonder dat ze me teveel bekijken. San Cristobâl, vele mensen stapten af, venters met warme sandwiches, koeken en drankjes. Verhongeren zal je nooit doen op een bus. :-) Ik zag een paard met kar. De man schopte telkens in het gat van het paard. Ochere, dat paardje. Opnieuw vele straathonden. Ik denk dat Colombia een record zal halen. Een man begon plots ook te praten op de bus maar deze verkocht broekriemen met een rits in om je geld weg te stoppen, plastic geldbeugels, lederen heupzakjes enz. Ik had medelijden met hem want hij verkocht niets. Daarna kwam hij af met armbandjes. Zogezegd gemaakt uit echte stenen maar het was pure plastic. Hij had ook beter kwakzalverij verkocht. Dat werkt. :-) In de verte zag ik hoge buildings. Zou dat Santa Marta zijn? Langs de andere kant de bergen. Uiteindelijk arriveerden we om 16 uur Santa Marta. Ik vond het maar niks maar ik bevond me nog niet in het echte centrum. Direct taxi's. Ik vroeg de prijs naar Hotel Las Vegas. 8000 Cop. Ik kende de prijzen niet en vroeg het aan een andere taxi in de straat. 5000 Cop! De vorige taxi trok een kwaad gezicht. :-) Ik stopte aan het hotel. Er was nog plaats voor 29.000 Cop met airco, tv en privébadkamer. Het is een piepkleine kamer in een gang. Een koude douche die je toilet en je wasbakje volledig nat maakt, een hard bed, maar toch boekte ik de kamer. Het is goedkoop. Het venster heeft kapotte lamellen waar je door ziet. Er hangt een stuk stof voor om het meeste af te sluiten. Hm, niet echt evident. Ik vroeg naar toers en een man legde me alles uit. Een toer naar de mooiste stranden van de wereld ( hm ) kost tussen 50.000 en 120.000 Cop = 60 €!!!!!! Pff, betalen voor een stukje strand waar je tenslotte maar 1 uurtje kan op blijven want ze gaan direct naar een ander strand!! Dat zal ik nog bezien. Ik stapte naar Hotel Mirador waar ze vele toers organiseren die NOG duurder waren. Ik vroeg inlichtingen over het duiken en men belde voor mij. In het Engels legde de man aan de telefoon mij uit hoe alles werkte. 120.000 Cop voor twee duiken, lunch en een overnachting ergens op een verlaten eilandje in een hangmat. Dat ziet er wel spannend uit. Ik zou trouwens toch niet te lang blijven in Santa Marta want ik vond het maar niets. Men zegt dat het veel toffer is dan Cartagena maar voor het moment ondervind ik daar nog niets van. Ik boekte de duik en morgen komen ze me oppikken om 7u30. De duik vertrekt in Taganga. Ik was eerst van zin om daar te overnachten. Ik had het beter gedaan. Maar bon, ik neem mijn valies mee en zie morgen wat het daar voor een locatie is. Ondertussen weet ik dat Ik ook in het nationale park kan slapen, bvb El Zaino en daar zelf wandelen langs de mooie stranden. Dat komt me veel goedkoper uit. Je kan hier ook naar La Cuidad Perdida hiken. Dit is een stad die ze maar pas in 1975 per toeval ontdekt hebben. De toch duurt echter wel 6 dagen. Pff, dat zie ik niet zitten. Met een helikopter ben je er op 15 minuten maar ik ken de prijzen ervan niet. Ik wandelde vanaf de haven op het vuile strand. Hoe verder ik liep hoe ietsje beter het was maar ik vond er echt niets aan. Het water heeft een bruine kleur, de stranden zijn vuil. Ik had het me anders voorgesteld. Ik zag wel een prachtige zonsondergang! Om 19 uur is het hier donker. Het was al te laat dus ik had geen tijd meer om de stad in te trekken en een bezoek te brengen aan de kerken en musea. Aan een kraampje kocht ik me een brochette met twee “pellepatatjes” op geprikt. Het vlees vond ik niet lekker en ik gaf de helft aan een straathond die het wêl lekker vond. :-) Ik zag een man met sterrenkijkers. Hij zei dat hij astroloog is en dat deze maand Saturnus voor de laatste maal gezien zal worden, tot volgend jaar. Hij vroeg daarvoor 1700 Cop. We moesten enkel de wolken afwachten. Hij bood me zijn stoeltje aan en al vlug zat ik rond de locals. Een jongen met een kar waar hij een limoen frisdrank verkocht, de klanten rond zijn kraam en een andere man met een snoepkraam. Sommigen kenden België niet. In moest vertellen, in mijn beste Spaans, over mijn wereldreis en ze vonden het allemaal spannend. Na een uur was er nog steeds geen enkele ster te zien! :-( Ik besloot rond 19U30 uur naar het hotel te gaan. Ik stapte door een rare straat waar opnieuw dronken mensen rondliepen, clochards slapend op een muurtje, een soldaat met een schaars gekleed meisje. Ik zei aan alle mannen dag terug. Dat is de beste oplossing. Ze zien dat je niet bang bent. Ik kreeg een kusje geblazen van een man en ik blies er een terug. Ik was toch content dat ik in mijn hotel zat. Ik nam een koude douche. Maakte mijn duikzak en een kleine rugzak voor 1 overnachting. Ik heb hier maar een klein beetje internet zodat ik mijn blog en foto's niet zal kunnen publiceren. Ma en pa, tof dat jullie nu ook op facebook zitten. Ik hoop dat je je er uit verstaat. Maar het is leuk dat je ons allen kunt volgen, zien wat we uitsteken. :-) Dieter heeft, op mijn aanraden , stiekem een facebookpagina aangemaakt. Het is reeds 22u30. Ik moet gaan slapen want het zal vlug dag zijn. De tv in de receptie staat nog keihard. Dat zal opgelost worden met mijn goede siliconen oordopjes. :-) Tot morgen. Hopelijk is het daar wat leuker dan hier! Xxx
PS: Mijn Belgische gsm werkt hier niet.