Dag 15 18 dec Ambalavao - Ranohira

Dag 15 18 dec Ambalavao -Ranohira
Om 5u45 werd ik wakker. Mijn stijfheid viel redelijk mee. Enkel mijn kuiten en knieên wilden niet goed mee maar zolang ik in beweging bleef ging het. Ik betaalde mijn 2 overnachtingen, mijn rivierkreeftjes en 1 ontbijt. Ik verschoot toen ze mij daarvoor 13.000 Ariary vroeg. Ik had enkel een eitje besteld maar blijkbaar hebben ze mij een Amerikaans ontbijt aangeboden. Na wat discussieren moest ik maar 9000 Ar betalen. Om 7u waren we al op pad. In Fianarantsoa stopte Nénéde auto en ik kocht mij een rozijnenkoek, à 1400 Ar = 0,46 eurocent, en die was zo heerlijk! Echt lekker! Ik at het op in de auto omdat we niet teveel tijd mocht verliezen voor onze volgende bestemming want met die trekking was ik 1 dag later op schema. De verkoopster toonde mij dat ze ook belgische chocolade verkochten. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik de prijs van een klein doosje” Rocher” en dat bedroeg 23.000 Ar= 7,6€ . Een kg litchees kost hier 30 eurocent dus ik kon het mij niet laten van een halve kg te kopen. . Ik wilde zeker naar een eucharistieviering gaan daar Anna Tour, via mijn blog, mij dat zeker aanbeveelde. Ik kwam net op tijd voor de communie. Natuurlijk bekeek gans de kerk mijweer alsof ik een ruimtewezen was. Maar het huis van God is voor iedereen he. :) Er werd inderdaad gezongen en in de handen geklapt. We reden verder en hadden 2 politiecontroles. Alles was in orde. Hoe meer we naar het zuiden reden hoe meer het landschap veranderde. De wijngaarden namen de plaats in van de rijstvelden. Ambalavao ligt genesteld in een keteldal omringd door de uitlopers van het Andringitramasief. Hier begint officieel het zuiden. Het is al warmer , de omgeving is woestijnachtig en ruw. Ambalavao is de draaischijf van de zeboehandel in de regio. Spijtig genoeg heb ik de zeboemarkt niet kunnen zien daar die enkel op woensdag en donderdag is. We stopten aan het fabriekje van Antemoropapier. Ik kreeg een demonstratie en de vrouw vertelde me dat de productie wordt gekenmerkt door het gebruik van een struik, de Avoha, waarvan de bijzonder soepele vezels de vervaardiging van papier mogelijk maken . Antemoropapier zou naar het schijnt geluk brengen. Ik was verwonderd hoe ze verse bloemen verwerkte in het “ masj “papier. Daarna reden we naar het ecotoeristisch park Anja. De ingang bedroeg 7000 Ar en de gids 14.000 Ar voor 2 uur. Heel vlug zagen we de maki Caty. De lemuur met de zwart - wit staart. Deze waren niet mensenschuw en ik kon er prachtige foto’s van nemen. De babylemuurtjes van amper 4 maanden oud speelden roekeloos in de bomen. Leuk om te zien. Ik verschoot van een slang aan mijn voeten. Ik zag ook cameleons, het wijfje is felgekleurd met veel rood en het mannetje is veel groter en meer bruin. Ik passeerde een paar toeristen maar ik zag dat wij een andere weg opgingen. En wêêr werd het klimmen en klauteren. Op een gegeven moment noemde ik het bergbeklimmen. Ik had mijn teva - sandalen aan en die waren prima voor zo’n beklimmingen. Mijn stapschoenen zouden van de granieten rotsen afgegleden zijn. Soms rijkte de gids mij de hand bij moeilijke stukken. Indien je daar zou vallen zou je morsdood zijn. Ik weet niet hoe het komt dat iedereen mij die moeilijke parcours laat doen. Is dat misschien op mijn gezicht geschreven? Maar natuurlijk vond ik het weer heel spannend. We klommen tot het hoogste punt waar je de berg, les Trois Soeur, de berg Femme à Coucher en de Vasiancivo, of zo iets, kon zien. Het uitzicht was betoverend! Ik waande mij in een documentaire van Madagascar. Dit gebergte heette: Akaramahafanina. Daarna daalden we in grotten waar in het jaar 1800 de mensen in leefden. Ik zag geen muurschilderingen of zo maar de gids toonde mij waar er geslapen en gekookt werd. Dit is intact gebleven. Je kon er zogezegd de as nog zien en een beetje stro, raffia etc waar ze op sliepen. Ja, ik heb daar wel mijn twijfels over maar ik liet hem praten… Daarna zagen we in de hoogte graven waar nu nog altijd mensen gegraven in worden. Om iemand daar te krijgen hebben ze een ganse dag nodig want via koorden moeten ze afdalen met het lichaam, de stenen verplaatsen etc. Ze worden zo hoog begraven zodat de wilde zijde, die ze met de doden meegeven, niet kan gestolen worden. De grotten en graven bestaan uit prachtige graniet maar daar ze geen machines hebben om deze te verwerken blijft alles er zo maar bij liggen.
We raasden verder door het dorre en drogere landschap. De weerspiegeling van de straten leken op fatamorgana’s. Ik dacht telkens dat het wat verder geregend had. :) We zagen een accident met 2 rimboetaxi’s. Hoe kunnen die nu op mekaar gereden zijn als er geen enkel ander voeruig op de baan is?! Een dikke dode slang lag op het wegdek. We zagen zelden een auto , enkel een paar boeren met kar getrokken door zeboes. Grote rotsblokken verschenen en wezen op een nieuw territorium. Plots werden we geconfronteerd met kuddes zeboes die het volledige wegdek innamen. Ik waande mij in de Far West . Het bergmassief van de Isalo waar we naar toe reden wordt voor niets het “ Colorado van Madagascar “genoemd. In Sandrakely kreeg ik 2 enorme, afgeronde rotsen in het vizier , de ene boven op de andere. De Malagassiers noemen ze niet zonder humor “ de muts van de bisschop” of “ van de paus”. Langs Zazafotsy “ het blanke kind” doorkruisten we de de steppen van het plateau van Horombe, met zijn reusachtige termietenheuvels en zijn zeboekudden. Ik kocht een kippebil en een ciabattabroodje aan een kraampje en at het opnieuw in de auto op. Daarna verorberde ik mijn ananas en litchees. Als hotel nam ik Chez Alice à 18.000 Ar per nacht . Hier zal ik 2 nachten verblijven. Het is hier prachtig. Ik zit in de laatste bungalow liggend tegen een heuvelflank tegenover de bergen, het Isalomassief. Ik zit hier buiten mijn blog te schrijven en nu het zonnetje weg is moet ik wel mijn fleeze aantrekken. Er is ook een felle wind. Tijdens de dag zou het hier nochtans stikheet zijn. Néné zegt telkens dat hij vroeg wil vertrekken om niet in de hitte te moeten rijden maar ik heb daar geen probleem mee. Het mag zelfs nog ietsje warmer zijn voor mij. Ik ben al inlichtingen gaan nemen voor het park. Een gids wilde mij weer een trekking aansmeren van 170.000 Ar maar ik zei hem dat ik morgenvroeg beslis en eerst wil zien hoe het met mijn stijfheid is. Ik denk dat ik enkel het natuurlijk zwembad en de watervallen ga nemen. Iets van 2u. Ik zag hier net een frans koppel die aan mijn hut passeerde en de man zei dat Madagascar ietsje verbeterd is na 3 jaar maar toch nog niet fameus en heel arm blijft. Hun kleren zijn verbeterd zei hij. Amaai, ik vind het nu al zo erg! Wat moet het voordien dan geweest zijn?! Hij sliep in dit dorp 3 jaar geleden en toen was er 1 hotel met half open hutten waar de ratten op het strooien dak liepen. En dat was ook verbeterd zei hij. Brr, een geluk! :) Ik douchte en daar de deur niet op slot ging douchte ik als het ware in de natuur. Zalig, niemand kon me zien. Rond 17u was er een electriciteitspanne dus ik dacht bij mezelf dat er dan geen eten in het restaurant kon gemaakt worden. Ondertussen keek ik een film op mijn pc en rond 20u was er weer licht. Ik stapte met mijn hoofdlamp naar het restaurant maar mijn batterijen waren bijna op dus ik zag niet veel. Ik heb zeker 15 minuten gestapt in het pikkedonker op de slechte baantjes op het domein van het hotel. Ik was verloren gelopen... In de verte zag ik wel de lichtjes van het resaturant maar ik kon er niet geraken. Ik riep een paar keer ” help “ maar niemand hoorde mij. Had ik nu maar mijn alarm mee! Ik hield me kalm en concentreerde mij op 1 lichtje dat ik had aan mijn hut. “ Ga op je passen terug en probeer weer je hut te vinden”, dacht ik bij mezelf. Eindelijk kwam ik aan mijn hutje aan. Oef! Ik waagde het me niet meer om het nog eens te proberen en at dan maar mijn laatste 4 litchees op en ik had ook nog wat water. Dus sterven van de honger ging ik niet he. :) Dan maar vroeg naar bed, dat stilt de honger. Er was heel veel wind maar ik was veilig in mijn hutje. Ik doodde een spin, spande goed mijn klamboe rond de matras en luisterde naar de natuurlijke geluiden. Tot morgen voor een nieuw avontuur. Slaapwel. xxx