Dag 5 28 nov.
Blijf op de hoogte en volg Kristin
05 December 2012 | Bolivia, Tupiza
Dag 5 28 nov.
Deze nacht ben ik wakker geworden van het geronk van Danillo en/of Anje. Dan had ik kou, dan warm door de veel te zware wollen dekens. Ook Danillo beaamde dat Anje fel geronkt had. Nochtans ontkent ze dat ze snurkt. :-) Om 5u45 stond ik als eerste op. De twee Italianen hadden barstende hoofdpijn. Bij mij was het over. Anje had last in de buik, krampen en at bijna niets. Ze had weinig geslapen door het slechte bed. Ik at twee lekkere zelfgemaakte ( door de kokkin ) pancakes met leche dulce. Anje dronk een thee tegen de hoogteziekte. Ook buikproblemen zijn symptomen van hoogteziekte. Romeo, de 11 jarige Fransman, had deze morgen reeds overgegeven en zag lijkbleek. Om 7u40 waren we reeds onderweg. Anje en ik moesten nu achteraan gaan zitten, wisselen met de Italianen. Daar had je inderdaad veel minder beenruimte en ving je meer schokken op. Het was bewolkt. De zon wrong zich door de wolken. Er was wel een minder ijzige wind. Met mijn twee wollen pulls, handschoenen en mijn muts had ik het lekker warm. Enkel mijn voeten raakten maar niet opgewarmd. We reden uit het Nationale Park zonder problemen maar we mochten een gift doen, zogezegd om hun geschillen op te lossen. We gaven 50 Bol. Hij zal het wel in zijn zak steken. We zaten in de “Desierto Siloli”, een steentjeswoestijn met vicunas, bergen in aardtinten. We maakten een stop aan bizarre rotsformaties. Net een venster = Arbol de Piedra. 5 meter hoog en bestaat uit quartz, bovenaan uit ijzer. Daarna Laguna Honda Zuid, geel en witachtig door de kollpa, een schuimend mineraal. Honderde flamingo's bukkend met hun nek op zoek naar mineralen. De Charcotta laguna was kleiner en bevatte meer kollpa. Ai, mijn batterij van mijn fototoestel geraakte bijna op. Daarna bewonderden we de Laguna Honda Norte met duizende roze flamingo's en meeuwen. Sommigen zaten op hun nestje. In de auto kregen we een snack, een gel-dessert en een koekje. Ik ben benieuwd want vandaag moet mijn broer Mike naar de vrederechter gaan ivm met mijn hondjes. In het contract staat dat hij geen dieren mag houden. Ik hoop dat de rechter wat mild is en ze toch nog een paar maanden mogen blijven tot ik terug ben. Hij heeft zich wel een pro-deo advokaat genomen. Dit zal misschien toch wat voordelen hebben, hoop ik. En indien ze weg moeten, gaan ze terug bij Dieter maar daar deze een ganse dag werkt zijn de hondjes veel alleen. Mike werkt niet zodat het daar het aardparadijs is voor hen. Duimen maar. In de jeep werden we serieus dooreen geschud. We kwamen aan een vulkaan, mirador Allague. Op de zandige straat zag ik een fietser. Amaai, liever hij dan ik. Dat is toch niet te doen fietsen in zo'n gebied?!! We bevonden ons op het zoutmeer, Salar de Chilguana. Een wilde zoutwoestijn. Drie motorijders waagden ook de hobbelige weg. Soms zagen we fatamorgana's. Leuk. De chauffeur en de kokkin, Karina, gaven ons minder en minder goede uitleg. Wij lazen andere dingen in onze Lonely Planet dan dat zij uitlegden. :-( Ik botste een paar keer met mijn zonnebril, die op mijn hoofd stond, tegen het plafond van de jeep. Kleine windhozen, een soort tornado. De Italianen hun hoofdpijn ging maar niet over. Wij hadden niets van last meer. We betaalden ingang voor een kerkhof met tombes waar geraamtes inlagen van 800 jaar oud. Ze hadden nog hun kledij aan. Ik kon het me niet laten om stiekem eens aan zo'n stuk stof te voelen. Raar, skeletten te kunnen aanraken van zoveel jaren geleden. Ze zaten allen gehurkt. Hun tanden nog intact. Brr... Ook potten met schatten ( die natuurlijk allemaal gestolen waren ) stonden rond de skeletten. Nog eens 10 Bol voor een piepklein museum = necro... Daarna passeerden we aan grote Quinoavelden. We zagen de wc's van de lama's. Ze doen hun behoefte telkens op één zelfde plaats, niet zo maar verspreid in de natuur. Slimme beestjes. We zagen weer toefjes groen. Alle wit was weg. Er was veel stof. Anje had al een paar keer geniesd, ik had keelpijn. Ik hoop dat ik niet ziek word. In de verte zag ik het Salar de Uyuni. Een paar vicunas, soort lama. Deze mag men niet meer eten daar ze met uitsterven bedreigd zijn. Later gaan ze parken maken om de lama's te beschermen maar de vicunas gaan er niet kunnen in overleven daar deze niet in gevangenschap overleven. Door de opwarming van de aarde gaat er minder water komen en dus minder groen waardoor de lama's minder eten gaan hebben. Ze moeten ze dus beschermen. Opnieuw cactussen op rotsachtige bergen. Dat was lang geleden. Vier ezeltjes. We kwamen aan in ons zouthotel waar we een betalende douche namen = 10 Bol. één douche voor 30 personen. Daar we als eersten aankwamen profiteerden we ervan. Een geluk want na ons stond er een lange file. Wat was het zalig om weer eens netjes te zijn. Heerlijk fris gewassen. Ook ons stoffig haar. We kochten opnieuw wc papier want nergens vind je papier in de toiletten. Alles in het hotel was van zout gemaakt. Prachtig en speciaal. Tafels, stoelen, muren, onderstel bedden, op de grond dikke vlokken zout, zelfs de luchters. We kregen koffie, thee en koekjes. Iedereen zijn hoofdpijn was over. Ik stak reeds al mijn spullen in het stopcontact. Er zijn maar een paar stopcontacten voor iedereen en er is enkel elektriciteit van 19 uur tot 22 uur. Ik had mijn gsm op te laden,mijn pc, een fototoestel van Anje en één van mij. Gelukkig had ik vanuit België een dominostekker mee. Ik hoop dat men niets steelt. Onze chauffeur zijn vrouw is gisteren bevallen maar hij weet het nog maar pas daar hij geen gsm-ontvangst had in de woestijn. Wij moesten een naam verzinnen voor zijn dochtertje. Ik stelde Xiomara voor en dat vond hij een goed idee. Ondanks ik gedoucht had zaten mijn poriën nog vol stof. Het licht ging aan en we konden eten. Soep en spaghetti. Ik betaalde ons een flesje Boliviaanse wijn aan 60 Bol. Spijtig want Karina en Edwin gaven ons net een fles wijn cadeau. Nu zitten we hier met twee flessen dat we niet uitdronken. Dit hotel was het tofste van de drie. Om 20u15 gingen we slapen. Edwin ging om 22 uur alles uit het stopcontact trekken en bewaren voor mij zodat er niets gestolen werd. Mijn gsm staat om 4u15u want morgen gaan we naar de zonsopgang kijken. x
Deze nacht ben ik wakker geworden van het geronk van Danillo en/of Anje. Dan had ik kou, dan warm door de veel te zware wollen dekens. Ook Danillo beaamde dat Anje fel geronkt had. Nochtans ontkent ze dat ze snurkt. :-) Om 5u45 stond ik als eerste op. De twee Italianen hadden barstende hoofdpijn. Bij mij was het over. Anje had last in de buik, krampen en at bijna niets. Ze had weinig geslapen door het slechte bed. Ik at twee lekkere zelfgemaakte ( door de kokkin ) pancakes met leche dulce. Anje dronk een thee tegen de hoogteziekte. Ook buikproblemen zijn symptomen van hoogteziekte. Romeo, de 11 jarige Fransman, had deze morgen reeds overgegeven en zag lijkbleek. Om 7u40 waren we reeds onderweg. Anje en ik moesten nu achteraan gaan zitten, wisselen met de Italianen. Daar had je inderdaad veel minder beenruimte en ving je meer schokken op. Het was bewolkt. De zon wrong zich door de wolken. Er was wel een minder ijzige wind. Met mijn twee wollen pulls, handschoenen en mijn muts had ik het lekker warm. Enkel mijn voeten raakten maar niet opgewarmd. We reden uit het Nationale Park zonder problemen maar we mochten een gift doen, zogezegd om hun geschillen op te lossen. We gaven 50 Bol. Hij zal het wel in zijn zak steken. We zaten in de “Desierto Siloli”, een steentjeswoestijn met vicunas, bergen in aardtinten. We maakten een stop aan bizarre rotsformaties. Net een venster = Arbol de Piedra. 5 meter hoog en bestaat uit quartz, bovenaan uit ijzer. Daarna Laguna Honda Zuid, geel en witachtig door de kollpa, een schuimend mineraal. Honderde flamingo's bukkend met hun nek op zoek naar mineralen. De Charcotta laguna was kleiner en bevatte meer kollpa. Ai, mijn batterij van mijn fototoestel geraakte bijna op. Daarna bewonderden we de Laguna Honda Norte met duizende roze flamingo's en meeuwen. Sommigen zaten op hun nestje. In de auto kregen we een snack, een gel-dessert en een koekje. Ik ben benieuwd want vandaag moet mijn broer Mike naar de vrederechter gaan ivm met mijn hondjes. In het contract staat dat hij geen dieren mag houden. Ik hoop dat de rechter wat mild is en ze toch nog een paar maanden mogen blijven tot ik terug ben. Hij heeft zich wel een pro-deo advokaat genomen. Dit zal misschien toch wat voordelen hebben, hoop ik. En indien ze weg moeten, gaan ze terug bij Dieter maar daar deze een ganse dag werkt zijn de hondjes veel alleen. Mike werkt niet zodat het daar het aardparadijs is voor hen. Duimen maar. In de jeep werden we serieus dooreen geschud. We kwamen aan een vulkaan, mirador Allague. Op de zandige straat zag ik een fietser. Amaai, liever hij dan ik. Dat is toch niet te doen fietsen in zo'n gebied?!! We bevonden ons op het zoutmeer, Salar de Chilguana. Een wilde zoutwoestijn. Drie motorijders waagden ook de hobbelige weg. Soms zagen we fatamorgana's. Leuk. De chauffeur en de kokkin, Karina, gaven ons minder en minder goede uitleg. Wij lazen andere dingen in onze Lonely Planet dan dat zij uitlegden. :-( Ik botste een paar keer met mijn zonnebril, die op mijn hoofd stond, tegen het plafond van de jeep. Kleine windhozen, een soort tornado. De Italianen hun hoofdpijn ging maar niet over. Wij hadden niets van last meer. We betaalden ingang voor een kerkhof met tombes waar geraamtes inlagen van 800 jaar oud. Ze hadden nog hun kledij aan. Ik kon het me niet laten om stiekem eens aan zo'n stuk stof te voelen. Raar, skeletten te kunnen aanraken van zoveel jaren geleden. Ze zaten allen gehurkt. Hun tanden nog intact. Brr... Ook potten met schatten ( die natuurlijk allemaal gestolen waren ) stonden rond de skeletten. Nog eens 10 Bol voor een piepklein museum = necro... Daarna passeerden we aan grote Quinoavelden. We zagen de wc's van de lama's. Ze doen hun behoefte telkens op één zelfde plaats, niet zo maar verspreid in de natuur. Slimme beestjes. We zagen weer toefjes groen. Alle wit was weg. Er was veel stof. Anje had al een paar keer geniesd, ik had keelpijn. Ik hoop dat ik niet ziek word. In de verte zag ik het Salar de Uyuni. Een paar vicunas, soort lama. Deze mag men niet meer eten daar ze met uitsterven bedreigd zijn. Later gaan ze parken maken om de lama's te beschermen maar de vicunas gaan er niet kunnen in overleven daar deze niet in gevangenschap overleven. Door de opwarming van de aarde gaat er minder water komen en dus minder groen waardoor de lama's minder eten gaan hebben. Ze moeten ze dus beschermen. Opnieuw cactussen op rotsachtige bergen. Dat was lang geleden. Vier ezeltjes. We kwamen aan in ons zouthotel waar we een betalende douche namen = 10 Bol. één douche voor 30 personen. Daar we als eersten aankwamen profiteerden we ervan. Een geluk want na ons stond er een lange file. Wat was het zalig om weer eens netjes te zijn. Heerlijk fris gewassen. Ook ons stoffig haar. We kochten opnieuw wc papier want nergens vind je papier in de toiletten. Alles in het hotel was van zout gemaakt. Prachtig en speciaal. Tafels, stoelen, muren, onderstel bedden, op de grond dikke vlokken zout, zelfs de luchters. We kregen koffie, thee en koekjes. Iedereen zijn hoofdpijn was over. Ik stak reeds al mijn spullen in het stopcontact. Er zijn maar een paar stopcontacten voor iedereen en er is enkel elektriciteit van 19 uur tot 22 uur. Ik had mijn gsm op te laden,mijn pc, een fototoestel van Anje en één van mij. Gelukkig had ik vanuit België een dominostekker mee. Ik hoop dat men niets steelt. Onze chauffeur zijn vrouw is gisteren bevallen maar hij weet het nog maar pas daar hij geen gsm-ontvangst had in de woestijn. Wij moesten een naam verzinnen voor zijn dochtertje. Ik stelde Xiomara voor en dat vond hij een goed idee. Ondanks ik gedoucht had zaten mijn poriën nog vol stof. Het licht ging aan en we konden eten. Soep en spaghetti. Ik betaalde ons een flesje Boliviaanse wijn aan 60 Bol. Spijtig want Karina en Edwin gaven ons net een fles wijn cadeau. Nu zitten we hier met twee flessen dat we niet uitdronken. Dit hotel was het tofste van de drie. Om 20u15 gingen we slapen. Edwin ging om 22 uur alles uit het stopcontact trekken en bewaren voor mij zodat er niets gestolen werd. Mijn gsm staat om 4u15u want morgen gaan we naar de zonsopgang kijken. x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
