Dag 12 en 13 17 en 18 jan Addo - Jeffreys Bay

Dag 12 en 13 17 jan – 18 jan Addo park - Jeffreys Bay
Om 6u30 was ik wakker, weer als eerste :) . We braken onze tent af en om 7u15 zaten we al aan het ontbijt. Om 8u gingen we onze horse riding safari betalen. 240 Rand per persoon voor een rit van 2uur. We waren de enigen. We wandelden met het paard op zoek naar de dieren. De gids zei dat de weinige leeuwen die hier zitten allemaal een radar hebben zodat ze hun locatie kunnen terugvinden. De leeuwen zaten naar het schijnt heel ver zodat het paardrijden doorging. Wanneer de leeuwen zouden te dicht zitten gaat de riding niet door omdat ze niet weten hoe paard en leeuw op mekaar reageren en het te gevaarlijk is met toeristen. Al vlug kwamen we een 50-tal olifanten tegen. De gids ging wel niet te dicht bij hen, weeral omdat ze niet goed weten hoe de dieren op mekaar reageren. Spijtig, ik had nochtans op National Geografic gezien dat je met paardrijden heel dicht bij de dieren kon gaan daar de dieren meer het paard ruiken dan een mens. Maar blijkbaar klopt dat toch niet echt. Ik vertelde de gids dat er jaarlijks meer dodelijke accidenten gebeuren met olifanten dan bvb met haaien. Hij wist het niet. De vrouwelijke olifant is de leider. We zagen een vrouwtjesolifant die alleen de streek ging verkennen. Wanneer er geen onraad is, maakt ze een geluid en volgt de ganse groep haar pad. Een vrouwtje heeft een dracht van 2 jaar. De mannelijke olifanten hebben slagtanden, de vouwtjes niet. Wanneer er echter incest gebeurt kan het vrouwtje toch slagtanden hebben. Een olifant eet 18 uren per dag en verteert slechts 20%. Daardoor kun je soms in hun uitwerpselen volledige sinaasappels of dergelijke zien. In de verte zagen we weer zebra’s die kleintjes hadden. Plots liepen ze schichtig weg. Ze waren bang van ons en betrouwden het niet goed. We zagen een ganse groep elanden. Deze zaten redelijk dicht. Ik vond het heerlijk te rijden op het paard waar je hoog zat en je alles goed kon zien. We kwamen ook 2 schildpadjes tegen. De gids legde ons uit dat je door de ringen te tellen je kon weten hoe oud ze waren. Deze waren ong. 15 jaar. Het vrouwtje heeft een platte buik, het mannetje een holle. We probeerden te draven maar het ging niet voor Mike. Spijtig want ik had wel graag eens gegaloppeerd. De rit zat er op en we zetten ons paard op stal. In de stallen zagen we een 5-tal aapjes die de overschotten stalen van het eten van de paarden. Het was weer snikheet en we baadden in het zweet. Een frisse duik in het zwembad was nodig. Echter zaten er in het zwembad honderde wespen. Oei, oei, ik had geen zin om nog eens gestoken te worden. Ik nam vlug een verfrissende duik tussend e wespen door en ging zonnebaden ver genoeg van hen. We sloegen voorraad eten en drank op en reden weer met onze auto door het park. We hadden aan een gids gevraagd waar de olifanten zaten. Hij wees ons de plaats en inderdaad zagen we honderde olifanten die zich baadden in het water. Kleintjes speelden met mekaar, een ander koppel vocht en sloeg mekaar met hun slagtanden. Ze kwamen heel dicht bij de auto en ik stond al klaar om hem te starten. Vechtende olifanten op mijn auto was het laatste wat ik wou. We zagen verschillende mannetjes seksueel actief. Niet enkel door hun lange penis maar ook wanneer ze een vocht afscheiden aan hun oor of ze urine verliezen langs hun poten. We vervolgden onze weg en reden naar de overkant van het park die uitkwam in Colchester. Soms passeerden we een auto maar merendeels waren we alleen. Dat vond ik net tof. We kwamen nog enkele reusachtige grote olifanten tegen alsook struisvogels die elkaar het hof maakten. Het mannetje zat op zijn knieen met zijn kop tussen zijn veren. Daarna deed het vrouwtje hetzelfde om te zeggen dat ze akkoord was. Het vrouwtje lag neer en het mannetje besprong het vrouwtje. Dit duurde maar enkele minuten. We hadden dus geluk dat we dat eens konden meemaken. Ik liet Mike eens rijden met de auo. Ik leerde hem hoe hij zijn vitesses moest gebruiken. Na een kwartiertje nam ik weer het stuur over want de auto begon een beetje te stinken. :) We reden Addo buiten en via Port Elizabeth keerden we huiswaarts, naar Wellington. In Port Elizabeth hing er heel veel polutie. Ik zag de smog over de stad dwalen. In Kaapstad heb je ook veel polutie. Daar blaast de “ Kaapse dokter “ , een wind die de polutie en de uitlaatgassen over zee duwt. Ik ging proberen om 700 km in één stuk te rijden. We hadden geen geld meer dus moesten we wel naar huis. :) Ik was content dat we eindelijk een benzinestation tegenkwamen. We zaten bijna zonder! Oef! Wanneer je door de bergen rijdt kan het soms uren duren vooraleer je een station tegenkomt. Het rijden ging prima. Wanneer ik vermoeid was stopten we eventjes, strekten onze benen en zetten onze tocht verder. Op onze weg zagen we een 20 – tal baboons de straat oversteken. Vlug namen we enkele foto’s. Ze waren echter schuchter. In de auto was ik aan het nadenken of ik een benjisprong zou wagen in Bloukrans. Daar is de hoogste brug in de wereld en doe je een sprong van 216 meter. Je hebt een vrije val van 5 seconden aan 120 km/uur. Dit kon ik toch niet laten liggen! Ik sprong reeds 3 x. Vanop de brug van Grenoble in Frankrijk sprong ik vanop een hoogte van 190 meter. Ik was besloten en reed naar het park. Er waren nog twee hollandse meisjes die het ook gingen wagen. De sprong kostte 690 Rand en de foto’s en video 250 Rand. Een man zette ons in het gareel, we werden gewogen en het gewicht werd met een dikke stift op ons hand geschreven. Ja, dat is wel belangrijk zodat ze weten hoe lang ze de elastiek moeten laten hangen he. Het akeligste was dat je eerst moest stappen naar de brug en dit op een hoogte van 400 meter langs een smal brugje waar je de grond kon doorzien. Soms keek ik eens naar beneden. De andere meisjes niet. Ik moest als eerste springen. Een man had gezegd dat je met de ogen open moet springen en van die 5 minuten vrije val moet genieten. Ik deed een verre sprong, de diepte in. Het was een kriebelende ervaring. Maar heel tof. Toen hing ik met mijn hoofd naar beneden en moest ik wachten op een man die afdaalde met een kabel en me zo oppikten, me recht zette en samen werden we opgehaald. Dat wachten vond ik nog het ergste. Wat als er mij niemand kwam ophalen? Dan hang ik hier te bengelen op nog eens een hoogte van 100 meter. Ik voelde dat mijn scratchen aan mijn voeten losten. Ik durfde mijn enkels niet strekken daar ik het gevoel had dat de scratch zou wegglijden. Brr, raar was dat. Daarna zei ik dat tegen de man maar die zei dat dat normaal was maar dat ze dat nooit aan de toeristen op voorhand zegden want anders zou er niemand meer durven springen. Hij zei dat alles 100% save was en dat die scratchen nooit kunnen lossen. Anja had me net een videoclip laten zien van een australisch meisje die een bungy sprong deed in Zimbabwee en de elatiek schoot af. Ze is in het water terecht gekomen, zwom weg van de krokodillen en heeft zichzelf tot aan de rand kunnen begeven. Ze hield er een paar schrammen van over. Ze heeft heel veel geluk gehad. De man zei dat inderdaad elk bungicentrum nu extra goed alles checkt vooraleer er gesprongen wordt. Je moet het maar tegenkomen he. Op een uurtje waren we daar weg en reden in één stuk door naar Wellington. Onderweg hadden we politiecontrole. We kregen een boete daar de sticker op de voorruit vervallen was. Ik belde naar Eric om te vragen wat we moesten doen. Die zei dat hij de boete wel zou betalen. Rond 19u waren we weer allen verenigd en dronken een paar flessen champagne op onze veilige thuiskomst. Luc, Rita, Pieter, Anja en ik gingen sushi eten en dronken daarna veel te veel wijn om goed te zijn. We gingen slapen rond 4u. Amaai, veel te laat! Maar het was gezellig. x