Dag 38 7 april Yeppoon -

Dag 38 7 april Yeppoon ( 423 km )
Om 6u30 was ik goed uitgerust. Wat had ik vele uren geslapen! Ik zag de zon opkomen. De vogels speelden in de bomen. Sommige vogels krijsten zoals een aap. Mijn muggenbeten jeukten nog steeds verschrikkelijk. De enige crème die ik nog zitten had in mijn medicijnenzak was Eurax en veelvuldig depte ik de crème. Ik had al 40 beten! Ik zette me thee en plakte me twee boterhammetjes met de lekkere konfituur. De oude man wuifde en vertrok. Ik ook. Ik reisde door de suikerrietvelden aan de tropische kust. Dit is hun belangrijkste product. Het gewas werd rond 1860 geîntroduceerd en bracht de raciale idealen van de Brtitse kolonialisten aan het wankelen. Boeren wilden een soortgelijk systeem als in de zuidelijke VS en lieten Kanaken – Solomon-eilanders – op de plantages werken. Zij zouden enkele jaren blijven en kegen in theorie loon en geld voor de reis naar huis. De Kanaken leden echter aan onbekende ziektes en de methodes die de “ Kanakenjagers” gebruikten waren op zijn minst twijfelachtig. Door de groeiende werkloosheid onder blanken en het nationalisme vanaf 1880 besloot de regering het Kanakenjagen te verbieden en de eilandbewoners terug te sturen. Een aaantal mocht blijven en in de daarop volgende vijftig jaar kwamen daar immigranten uit Italiê en Malta bij. Die vestigden zich vooral in het uiterste noorden en vormen tegenwoordig grote gemeenschappen tussen Mackay en Cairns. Nadat het suikkerriet in november is geplant, is het land snel bedekt met een groene deken. Voor het snijden, zeven maanden later, worden de velden in brand gestoken zodat de bladeren verschroeien en het suikergehalte wordt verhoogd. De korte suikerrietbranden vinden vaak in het schemerdonker plaats en zijn fotogeniek. Dit heb ik wel niet kunnen meemaken. Ik nam opnieuw benzine. Dat gaat er hier vlug door! 60 $ voor 39,24 L ( 152,90 C/L ) Ik poetste al de ruiten van de wagen. Die waren erg besmeurd. Een beetje verder zag ik mensen jerrykannen vullen met water. Ik vulde ook mijn half gevulde kruik. In Clairview hield ik een stop. Wat was dit een prachtig idylissche baai met mangroves ,idiaal voor de krokodillen. De bevolking viste. Ik vroeg aan hen of ze niet bang waren van de haaien en de krokodillen maar ze zeiden dat ze daar niet teveel aan dachten en toch hun leven moesten leidden. Ik reed verder op de rechte, eenzame en saaie baan. Je zou er van in slaap vallen. Ik hield regelmatig een stop, rekte mijn hals en strekte al mijn ledematen. Ik passeerde niet zoveel auto’s. Ik zat al aan mijn 50- ste dode kangoeroe. Verderop een bord: opgelet Koala’s. Ik passeerde een viertal “ spaceships” en we knipperden met onze lichten. Ik dronk cola om wakker te blijven en at wat snacks. De radio deed het niet in dit afgelegen gebied. Soms toeterde ik wat om toch eens een geluid te horen en mijn aandacht te wekken. :) Er was toch niemand. Nog 150 km tot Rockhampton… Het rietsuiker werd pluimgras, rood en fluogroen, voor mij beboste bergen. Overal bordjes: Stay alive, drive save – On this drive, don’t sleep. – play Trivial Persuit. Een bord toonde de eerste vraag aan: Wat is de hoogste berg in Queensland? Weet ik veel! Een paar km verder had je dan het antwoord. Maar daarna zag ik geen vragen meer!? Inderdaad houdt het je bezig en val je niet in slaap. Dit was de dodenbaan. Ik passeerde een paar motaars, met of zonder aanhangwagentje. Ik speelde meer het spel: hoeveel dode dieren tel je op je weg? :) Een bord: binnen 50 km een rest area. Dat hou ik wel nog vol. In Yaamba aangekomen zag ik prachtige groen- rode kleine papegaaien , een boedhist mediteerde, japanners zaten met zijn allen aan de picnic tafels. Ik sprak met drie aboriginals. Pikzwarte mensen. Ik nam een foto van hen, toonde die en ze lachten uitbundig. Je kon er gratis koffie en thee krijgen. Telkens wanneer je een bord ziet met : Driver Reviver. Je mag wel een donatie doen want de mensen die je bestellen zijn allemaal vrijwilligers. Ik nam afscheid van de exotische vogels en baande verder. Een veertiftal haviken zaten op de weg iets op te peuzelen. Ik zette me aan de kant en zette de motor af. Wat waren ze immens groot! Een auto passeerde, toeterde en de vogels schrokken op en vlogen boven me uit. In Rockhampton ging ik naar een I-site en vroeg een boekje met de gratis campingsites maar net waren ze uit stock. Ik besloot van de tourist drive te nemen op de Capricorn Coast , Highway 10 naar Yepppoon. Voor alle zekerheid tankte ik nog eens want op die lange eenzame wegen zijn er geen benzinestations en ik zou niet zonder benzine willen vallen. 59 $ voor 38;84 L ( 151,9 C/L ) Daar kocht ik een beefteck die 4 dagen vervallen was maar de dame zei dat je tot 7 dagen later mag gaan. Bon, als ik ziek ben weet ik van wat. Ik kocht me ook een klein potje Nutella. Eens iets anders dan mijn konfituur. In Yeppoon was het eindelijk weer een prachtig gezicht. Prachtige brede stranden met een turkoise zee. Eventjes leek het zoals onze kust met zijn brede strand. Enkel is onze zee niet zo blauw en is het ook niet zo heet. Ik praatte met een Kameroen meisje die hier al 3 jaar woont. Leuk om nog eens frans te spreken. In de supermarkt, waar de airco veel te hoog stond en ik rilde in mijn shortje en topje , kocht ik een artisanaal brood, een halve warme kip aan 5,5 $ en een busje mayonaise. Spijtig genoeg vond ik geen appelmoes. Dat kennen ze hier precies niet. Dit wordt mijn paasdiner. Het was 16 uur. Wat gaat de tijd hier toch veel te snel voorbij! Ik moest een slaapplaats vinden. Aan een binnenmeer zag ik vele mensen kamperen. Ze hadden hun eigen gasbbq mee, tafelden met hun families, er werd gevist, jetskies raasden op het water en trokken wakeboarders voort, mensen met kano’s. Ik had een prachtig uizicht aan het water met de bergen voor mij. Ik stalde mijn tafel en stoel uit en genoot van een glaasje wijn. This was perfect! Naast mij zat een koppel te vissen. Tweemaal na mekaar haalden ze een grote catfish boven. Ik vroeg hen of ik hier wel mocht slapen en ze antwoordden dat indien ik in mijn auto slaap en niet in een tent het wel mocht. Ik at mijn lekkere kip op met mayonaise en verse ananas. Dat smaakte. De avond viel. De campeerders kraamden op. Het werd eenzaam. Ik zag de sandflies en muggen rond me zoemen. Oh nee, dat zal niet waar zijn. Zelfs met mijn muggenspray zaten ze nog op mij. Ik nam mijn muggengaas en wikkelde dit volledig rond mij. Sommigen lachten met mij maar liever dit dan weer overbeten te worden. Ik genoot van een adembenemende zonsondergang. Een jeep stopte. Drie vissers smeten hun hengel uit. Ze vroegen of ik hun spray wilde gebruiken maar bedankte hen. Mijn muggengaas is nu de beste remedie. Ze vingen niks en reden weg. Ik wilde in mijn auto kruipen toen plots een vrouw zei dat ik hier niet kon overnachten. Ze was de eigenares van de camping recht tegenover. Ze legde me uit waar ik wel een gratis camping kon vinden. Met tegenzin vertrok ik van dit oh zo mooie plaatsje. Het was te mooi om waar te zijn. In het pikkedonker reed ik aan 30 km/uur op de smalle kronkelende weg. Ik vond de parking niet. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik kon bijna niets zien! Zo donker was het. Aan een ferryhaven zag ik een parking maar iedereen had in zijn auto een P-kaart zitten. Hier riskeerde ik het me niet. Ik reed de berg af en zag een rest area. Een man stond daar reeds geparkeerd en ik vroeg hem of ik hier kon staan. Hij antwoordde dat hij de nacht ervoor er ook sliep met zijn twee kindjes. Bon, ik zal hier maar blijven. De man, Steve, bood me een stoel aan en een biertje. De kindjes keken een DVD in de auto. In het toilet zaten dikke padden. Wanneer je de rug aait geven ze een gif af. Twee vogels in een boom. Dezelfde prachtige vogels die krijsen zoals een aap. Het was een zwoele avond, een prachtige volle maan, het geruis van de zee . Om 20 uur ging ik slapen. Steve zei dat ik niet bang moest zijn en dat hij over mij zou waken. Hm…Door mijn gordijntjes bezag ik de volle maan met zijn sterk getekende kraters en viel in een diepe slaap. x