Dag 27 2 juni Bacalar - Mahahual

Dag 27 2 juni Bacalar – Mahahual
Ik had me weer wat moed ingeslapen en werd gewekt door mijn trouwe gsm om 7u30. Ik maakte een kleine rugzak met mijn snorkel- en duikgerief, ging ( gratis ) ontbijten en stapte naar de halte van de taxis. We zaten met vier personen in een taxi, aan 30 peso per persoon , en reden naar Bacalar op 40 km van Chetumal. De naam 'Bacalar' is waarschijnlijk afgeleid van het Maya woord b'ak halal, wat vrij vertaald 'omringd door riet' betekent. Bacalar is een plaats in de Mexicaanse deelstaat Quintana Roo. Bacalar heeft 9.833 inwoners en is gelegen in de gemeente Othon P. Blanco. In de precolumbiaanse periode was Bacalar een Mayanederzetting. In 1543 werd de plaats onderworpen door Melchor Pacheco die er een Spaanse nederzetting stichtte. In de praktijk was Bacalar echter het grootste deel van de koloniale periode onbewoond of in handen van Engelse piraten. In 1729 werd door de Spaanse koloniale autoriteiten een fort gebouwd waarna de bevolking begon te groeien. In 1848 werd het tijdens de Kastenoorlog ingenomen door de Mayarebellen, waarvan het het belangrijkste verdedigingswerk werd. Pas in 1902 slaagde het Mexicaanse leger erin Bacalar weer in te nemen. Eerst bezocht ik het fort. Van daaruit had je een prachtig zicht op “La Laguna”, het meer met de zeven kleuren. Een schitterende kleurenpracht. Een verborgen paradijs dat nog weinig toeristen ontdekt hebben. De zoetwater lagune strekt zich als een lang lint door de jungle. De kleur van het water varieert van blauw naar blauwer naar zeegroen tot turkoois en in de avondschemering komen daar nog paars, roze en oranje bij. Het dorpje zelf is een waar rustoord. Ik wandelde door het eenzame dorpje naar de Katholieke Kerk. Niet de prachtigste kerk die ik al gezien heb, maar ik vind het altijd tof kerken te bezoeken. En ik moest ook een kaarsje doen branden voor mijn pasport he. Spijtig genoeg hadden ze geen kaarsen. :) Het was stikheet, min. 35 graden. Ik ging maar eens een plons wagen in het heldere meer. Op een houten ponton zat ik te turen en te dromen en genoot van het eenzame meer. Languit genietend van de zon. Elegante eendjes op het water. Fregatten buitelden over het meer. Niemand in het water. Zang van vogels, het bekoort me telkens weer. Ik sprong van op de steiger in het zalige warme water. Drijvend op mijn rug zag ik de wolken drijven. Twee mensen kwamen er bij. Een badmuts op hun hoofd. Twee kanovaarders zoefden langs me heen. Een onbekende plaats. Zo heb ik het graag. Geen toeristen te bespeuren. Na een paar uurtjes nam ik een taxi naar El Cenote, een negentig meter diep 'natuurlijk zwembad' met fantastisch helder water en een grote hoeveelheid vissen wat snorkelen een ware belevenis maakt. Ook kun je er duiken maar ik zag nergens de mogelijkheid. Een paar kinderen zwommen in het water. Een koppel lonkte naar de vissen. Ik lonkte mee en vroeg hen in mijn beste spaans wat uitleg over de Cenote. Rodolfo en Gabriella uit Mexico City. Ze vroegen me of ik al naar het strand geweest was. Eh, ik wist niet dat er hier een strand was. Enkel de Bahia met de krokodillen dacht ik. Ze stelden me voor om mee te rijden in hun pickup naar Mahahuals op een uurtje verwijderd. Ik stemde direct toe. Ik vertrouwde hen. In de auto praatten ze voortdurend met mij in een traag spaans. Ze zeiden dat ik heel goed spaans spreek maar ik vind van niet. Ik spreek enkel in “El Presente” en dat stoort me. Maar bon, ik leerde heel veel van hen. De man is 60 jaar en de vrouw 39 jaar. Onderweg werden we tegengehouden door de politie. Rodolfo mommelde wat in het spaans. Ze keken diep in mijn ogen maar zagen onmiddellijk dat ik een braaf meisje was en zeker geen drugs smokkelde. Als ze maar niet vragen naar mijn pasport want dan heb ik wel een probleem. :) Maar ik had toch een copij mee in geval van nood. Rodolfo nam een mexicaanse lifter mee. De man sprong achteraan in de open koffer en beschermde zijn gezicht voor de felle wind. 45 minuten nadien klopte hij op het raam want hij was ter bestemming. Amaai, indien die man dit elke dag moet doen om te gaan werken? We kwamen aan op het strand. Een uitgestrekt strand met koralen vooraan. We installeerden ons in de ligzetels. Echter verschenen de wolken als een koele schaduw. Gabriella zwom in de kalme zee. Ik deed het niet daar ik het veel te koud ging hebben erna. Het regende. Verscholen onder een parasol. Ik had geen pull bij dus waagde het me niet. Ik bestelde ons een Pina Colada. Kleine houten klaptafeltjes werden naast ons geplaatst. Geen toeristen, enkel wat locals, een paar kinderen in het water. Men kwam vragen of we mee wilden op “ de banana” . Waarom niet? Dat was meer dan 15 jaar geleden. Ik herinner me nog goed dat ik daarna 4 dagen mijn armen niet meer kon strekken of plooien. Ik had me zo hard vastgeklampt om toch maar niet van de banaan te vallen. :) We waren nog maar net vertrokken. Bij de eerste bocht viel iedereen in het water. Amaai, wat een klop. Een man viel op mijn kuit. Ik klom onmiddellijk weer op de banaan. Eh, waar bleven de anderen? Het duurde voor iedere persoon zeker vijf minuten om op de banaan te geraken. Ik trok uit alle macht aan de benen en de amen van Gabriella die er maar niet opgeraakte. En wij weer weg. We botsten op en neer. Ik vond het heerlijk. Voor de tweede keer viel iedereen in het water. Oh nee, weer tien minuten kwijt! :) Gabriella vergeleek me met een aapje omdat ik soepel op de banaan klom. Ook de struisere mannen hadden het moeilijk. Een man ,als laatste, trok zo hard aan de banaan dat opnieuw iedereen in het water viel. We schaterden het uit. Ik had de slappe lach. Ik denk dat we niet veel gaan varen. Het duurt veel te lang vooraler iedereen er weer opzit. De kapitein had het begrepen en nam geen bochten meer. Natuurlijk wel nog een allerlaatste bochtje op het einde van de rit. Het was leuk. Ik heb weer eens goed kunnen lachen. En lachen is gezond. We kregen honger. De ober installeerde een tafeltje midden op het strand. We bestelden ons quesadillas. Het koppel had rode wijn mee. Niet echt mijn genre. Een zelf geprepareerde wijn met schweppes erin. Ik zei niks en dronk het toch maar uit. Hoe zalig was het te dineren op het strand aan het water met bijna niemand in de buurt. Het aardsparadijs. Ik was heel tevreden dat ik met het koppel meegegaan was. Zo’n dingen doe je niet alleen. Opnieuw voelde ik me diepgelukkig dat ik dit allemaal kon meemaken. Ik mocht niets betalen! Ze hadden me trouwens uitgenodigd, zeiden ze. Hoe lief. Ik voelde me gegeneerd. Ik had enkel twee coctails betaald. Het regende niet meer. Het was een zwoele avond. Rond 20 uur kraamde het restaurant op en wij vertrokken voor een rit van anderhalf uur terug naar Chetumal waar ook het koppel in een hotel verblijft. Geen verlichting op de straat. Weinig tegenliggers. Rodolfo reed traag maar ik had het liever zo. Hij rijdt niet graag ’ s avonds. Ze zijn bang voor overvallen van drugsbendes. Verderop moesten we stoppen. Oei, oei toch geen bendes? Nee, het was de politie. In het donker kon je eerst niet zien welk soort mensen het waren. Met een pillamp schenen ze in mijn gezicht, vroegen me vanwaar ik was en moest ik mijn rugzak open maken. Alles was ok en we mochten verder. Ik dommelde in. Een rechte saaie donkere baan. Rond 21u30 zette het koppel me af in mijn hotel. Ze gingen de dag nadien met een catamaran de rivier afvaren in Chetumal en nodigden me uit. Daar zei ik zeker geen nee tegen. Ik hou van water, rivieren en boten. Ze zouden me oppikken om 9 uur. Ik zei hen dat ik normaal gezien naar de ruines zou gaan met de bus en taxi en ze waren akkoord om ook daar naartoe te rijden met mij. Ze hadden deze ruines nog nooit gezien. Ik vroeg mijn sleutel aan de receptie en een dame zei me dat ik een pakje ontvangen had. Het lag op mijn kamer. Ik kon al denken wat het was. Mijn pasport!!!!!!! En ja, in een grote kartonnen omslag met als opschrift: Urgent 24 hours – Express Multi Pack Mensajerîa y Paqueterîa. Amaai, wat een service! En iedereen die me zo schrik aangejaagd heeft dat ik mijn pasport nooit zou terugzien. In mijn hotelkamer was ik tevreden dat ik weer een mooie dag had. Je ziet, een mens moet buitenkomen om toffe dingen mee te maken. En waarschijnlijk zal het dat morgen ook wel zijn. Hasta luego…