Dag 9 5 febr. Ohakune - New Plymouth

Dag 9 5 febr. Ohakune – New Plymouth ( 355 km )
In ontwaakte om 7u30 . Het was weer koud. Ik ging me douchen en merkte op dat ik in de vorige camping mijn handdoek laten liggen had. Mijn eerste verlies… Ik nam dan maar mijn badhanddoek. In de nette douches hingen infraroodlampen om je te verwarmen. Dat had ik nodig. Ook een verwarmd rek voor de handdoeken was ter beschikking. Je ziet dat ze hier voorzien zijn op skiêrs. Buiten hing zelfs een bordje met een opschrift in het nederlands. Ik maakte me in de keuken spek met eieren. De anderen vonden het heerlijk ruiken. Ik praatte met de mensen en ook zij gingen verder doorreizen ten gevolge van het slechte weer. Spijtig want ik zou geen enkele vulkaan, krater of meer zien. Ik belde naar de luchthaven en natuurlijk werd er niet gevlogen. Ik vertrok rond 9u20 op de Highway 4 , ingeduffeld met 2 pulls en een regenjas. Het miezelde nog steeds. Zelfs mijn stapschoenen waren nog niet opgedroogd. Ik reed richting Taumarunui. Ik zag verscheidene valken, speciale koeien, donzige schapen ( anders dan bij ons, ze hebben zo een lief snoetje ) en ook lama’s. Ik nam een afslag op een klein grintbaantje. Op het bord stond Final Railway Spiral ( 200 m ). Dat moesten we eens uitproberen. Ik schudde langs alle kanten. Ai, die auto! Op zo’n wegen zie je natuurlijk meer vogels en dieren dan op de Highway. Ik was die 200 meter al heel lang voorbij. Oei, oei de putten werden dieper en nergens kon ik me nog keren. Voorzichtig bolde ik verder. Het was alsof ik op het einde van de wereld was. Prachtige landschappen met bergen, groene immense grasvlakten met honderde schapen. Hier hadden de schapen meer schrik. Ze zijn waarschijnlijk niet veel auto’s gewoon. Het was ietsje meer opgeklaard. Ik kon al één pull uittrekken. Een valk schrikte op in de struiken en vloog mee naast mijn auto. Prachtig! Op een gegeven moment zag ik een oprit van één of andere boerderij en ik besloot van me daar maar te draaien. Wie weet waar ik anders zou uitkomen. En trouwens stond er plots: private. In Raurimo bleef het uitzicht prachtig. Ook opnieuw hoog pluimgras. Ik passeerde door Owhango maar wilde het bord “ Ohinetonga Scenis Reserve “ niet negeren en sloeg maar weer eens een baantje in. Op de grintweg zag ik twee kleurrijke parkieten en massa’s vogeltjes. Ik nam een ander baantje en belandde in een bos. Ik vroeg me af of ik daar wel door mocht rijden. Het dichte bos met zijn hoge varens, pluimgras, naaldbomen maakte een oorverdovend geluid. Dat waren de krekels. Ik kwam uit aan een brug “ Whakapapabridge “ Ik zag twee tenten staan op een picnicsite en zag een zestal hikers zich voorbereiden voor een trektocht. Op het bordje stond: enkel voor ervaren hikers, het weer kan vlug omslaan, neem water mee op deze 2u30 durende tocht. Niks voor mij dus. Veel te lang. Ik begaf me naar de Highway. Telkens je een spoorweg over wil gaan, moet je zelf letten of er geen trein aankomt. Er zijn nooit slagbomen. Rond de middag werd het ietsje warmer. Soms kwam het zonnetje eens piepen. Op een scenic place praatte ik met twee motaars. Ik vroeg hen de naam van al die overreden dieren. Het waren Possums. In Australiê zijn die beschermd en hier weten ze niet hoe ze hen kunnen uitroeien. De twee mannen zeiden dat er net een trein gepasseerd was in het dal. Ik zag hem nog net het tunneltje doorrazen. Een beetje verder ging ik voor alle zekerheid nog eens tanken. 36$ voor 17,35 l. In Taumarunui ging ik eventjes naar de Mc donnald’s om mijn blog te publiceren. Het was ook de verjaardag van mijn papa. Ik mailde naar Anja en Pieter om papa een gelukkige verjaardag te wensen. Spijtig dat ik er niet bij kon zijn. Ik stapte in de I-site binnen en vroeg info om naar New Plymouth te rijden. De vriendelijke vrouw gaf me een duidelijke kaart. Je kon de gemakkelijke weg nemen, de autostrade, of de moeilijke de 43 “ The Forgotten World Highway “ . Ik nam de laatste maar. Het is 150 km ver en dit kan je in 2,5 uur doen. Er was zoals altijd bijna niemand op de baan. Soms passeerde ik eens een tegenligger. Ik hield er wel van om in mijn eentje door het landschap te rijden. Het is alsof alles alleen van mij is. :) Ik zag spijtig genoeg dode egels en possums op de weg. Ik zag een bord “ Ohurafalls 18 km “ Eh, dat moet te doen zijn. Ik had toch tijd genoeg. Ik vond het leuk die kleine binnenbaantjes. Valken trotseerden boven de grasvlakten. Voor de eerste maal kwam ik een appelboom en kersenboom tegen. Ik kon het me niet laten en trok een appel af. Later zou ik hem proeven. Aan de kersen kon ik jammer genoeg niet aan. Ik verschoot me een bult toen plots 4 grote kalkoenen naast mijn auto wandelden. Ik stapte uit en nam foto’s. Ze waren bang. Eentje vloog een paar meter omhoog. Ook die blauw, zwarte kip waggelde langzaam over de straat. Naar het schijnt kun je die niet eten. Ze zijn veel te taai. Soms zag ik een afgelegen villa staan. Amaai, wanneer die eens een brood vergeten zijn mogen ze uren rijden vooraleer ze in de bewoonde wereld komen. Na 18 km zag ik een bordje met nog 10 min wandelen naar de watervallen. Door het natte gras stapte ik een paar meter verder en besloot maar terug te keren. Ik zag dat het gras door niemand platgelopen was. Ik vond het ietsje te gevaarlijk. Indien er mij iets zou voorvallen zou niemand me vinden in maanden. Ik wilde toch niet teveel risico’s nemen. Pff, dus 36 km gereden op een gravelroad aan 25km/uur voor niks!! Of misschien toch wel voor iets… Plots zag ik een boer op een quad met 4 blaffende honden rond hem. Daarvoor een massa schapen op de weg. De boer drijfde de schapen naar zijn weiland. Hij vroeg me van achter hem te blijven rijden totdat de schapen veilig waren. Ik bezag de inteligente honden die de schapen bijeen hielden. Wanneer er eentje probeerde te ontnappen, beet de hond lichtjes in de billen van het schaap. Vanin mijn auto filmde ik het gebeuren. De boer sloeg links af en hij wuifde naar mij. Op de terugweg kwam ik weer de kalkoenen tegen. Nu waren er ook twee enorme grote bij. Ik bevond me opnieuw op The Forgotten Highway. 150 km geen benzinestation , las ik. Ik had vol getankt. Tongakorau Senic reserve. Soms moest ik afgevallen rotsblokken op de weg vermijden. Op sommige plaatsen in de bochten was het zo smal dat er maar plaats was voor één auto. Ik lette goed op. Ik bleef maar draaien en kronkelen. Ook mijn hoofd begon te tollen. Wanneer ik uitstapte draaide ik nog. :) Verder op de 42 reed ik weer voor 12 km op gravel. Er was maar plaats voor één auto. Ma ja, veel auto’s passeer je hier toch niet. Ik reed onder de impressionante Moki tunnel, nam verderop een afslag Raekohuafalls op 3 km. Dat zou te doen zijn. Ik zag kleine watervalletjes. Niet echt de moeite. Langs de kant van de weg zag ik tientallen gekleurde dozen staan met erond honderde bijen. Ik deed vlug mijn raampje dicht. Ik wilde niet opnieuw gestoken worden! Ik denk dat dat honingkasten zijn. Ik bevond mij net in een regenwoud. Oei, oei het was al 17u en ik bevond mij nog in de middle of nowhere. Drie geitjes zaten op de weg. Toen ze me hoorden aankomen begonnen ze te lopen alsof hun leven er van af hing. Ik reed met de auto achter hen aan. Eindelijk hadden ze het verstand om in een bosje weg te springen. Ik voelde me al een echte rallyrijder. Soms wanneer er geen tegenligger aankwam, durfde ik al eens een haarspeldbocht af te snijden. Ik deed een plasje in de natuur met een prachtig uitzicht op de bergen. Ik denk dat je hier in de winter goeie sneeuwbanden moet hebben want het zigzagt hier fel. Soms zette ik me in tweede vitesse of ik geraakte de berg niet op Een verloren gelopen zwart schaap sprong haastig weg in de bush. Eenzaam en alleen raasde ik door het landschap. Enkel een krakende radio als gezelschap. Iplv 2,5uur was ik al 5uur aan het rijden voor een afstand van 150 km. Ik begon moe te worden. Ik moest vlug een slaapplaats vinden. Om 18u begon het weer te miezelen. Ah, ik passeer hier net 3 motaars! Er bestaan toch andere mensen?! Het was 18u30. Het regende feller. Pff, ik ben deze morgen vertrokken met regen en opnieuw kom ik aan in regen. Het is nog 10 km tot Stratfort. “Volhouden Kristin” zei ik bij mezelf. “Je bent er bijna.” In Stratfort wilde ik wat kaas en wijn kopen. In het enige geopende winkeltje op zondag hadden ze geen van beiden. Het was nog 36 km naar New Plymouth. Ik besloot maar van de korte pijn en door te rijden tot daar. Daar is er ook een Top 10 holidaypark. Rond 20u zag ik eindelijk de camping. Ik boekte aan 22 $, kocht een internetkaart, om straks naar mijn papa te skypen voor zijn verjaardag. Ik zette mijn kletsnatte tent op. Met toiletpapier kuiste ik de natte binnenkant. Ik dacht direct te gaan slapen maar wilde toch eerst nog douchen. Ik verkende de camping. Er was ook een klein zwembadje maar brr met dat koude weer zie je er mij niet in. Ik at niet meer, ging naar de tv ruimte mijn pc opladen en skypte naar Zafrika. Daar was het 11u30 ‘ s middags. Papa zat in het zwembad. Ze aten oesters. Mmmmmmm….Ik was content van hen allen nog eens te horen. Dat doet altijd plezier van iemand te horen wanneer je zo ver van huis bent. Een tafeltje nabij me zat Klaas, een nederlander. Hij is al 8 weken op rondreis en heeft al meer dan 8000 km afgelegd. Amaai. Hij toonde me zijn route. Hij boodt me een glas rode Italiaanse wijn aan. ( En dat in Nieuw-Zeeland! ) Ik probeerde mijn foto’s up te loaden maar het internet was te langzaam. Ik zou binnenkort wel weer naar Mc Donnalds gaan. Ik was te moe om aan mijn blog te beginnen. Rond 23uur viel ik in een diepe slaap. x