Dag 15 11 febr. Kaikoura - Christchurch

Dag 15 11 febr. ( 207 km ) Kaikoura – Christchurch
Deze nacht had ik het echt koud! Mijn handen en neus waren ijskegels. Ik had al mijn warme kleren aan en nog kon ik me niet verwarmen. Het regende en waaide heel hard. Uiteindelijk ben ik om 00 uur in slaap gevallen. Om 7 uur wekte mijn gsm me. Ik zag geen zon op mijn tent. Dat beloofde. Ik kroop mijn tentje uit en ja, weer zeer erg bewolkt en koud. Ik denk dat het maar 12 graden was. Dat zal geen “whalewatching” worden zeker? In de keuken waren er maar een paar mensen reeds actief. Ik had geen zin in spek met eieren. Hoe zou dat komen? :) Ik maakte me een paar warme toastjes met goei boter, frambozenkonfituur ( nog van op de ferry ) en fijn gesneden plakjes Brie. Mmm, eens iets anders dan mijn eieren. Twee tassen thee moesten me opwarmen. Een meneer was eergisteren naar de walvissen gaan kijken. Ze zagen twee blauwvinwalvissen die hier heel raar zijn. Ze zijn enkel op doortocht. Dus, die hadden geluk. Ik zal mijn handschoentjes, die ik gekregen heb van mama vôôr mijn vertrek, goed kunnen gebruiken. Ik ging naar de tv zaal, schreef mijn blog en zapte wat met de tv. Hier was het ietsje warmer. Het is nu 8u30. Binnen een uurtje ga ik toch kijken of de whalewatch doorgaat. Ik moet mijn braadpan ook nog teruggeven. Hier vroegen ze daarvoor 20 $; die ik wel terug krijg. Ik zet de verwarming op hoog en wacht wel wat in de warme auto. De vaart ging toch door. Ik betaalde 145 $. In de view-room konden we in afwachting naar een documentaire zien van walvissen. Om 10 uur kregen we een security video te zien. We stapten op de bus richting South Bay. Daar kregen we de boot” Auraki”. Ze hadden de mensen gewaarschuwd dat de zee ruw ging zijn. Mensen die vlug zeeziek werden moesten een pilletje slikken. Inderdaad de boot ging op en neer. Het kriebelde in mijn buik. Ik vond dat heel leuk. Ook boven mijn ogen gaf dat een bepaalde druk. Raar. Echter een achttal mensen waren heel ziek en kotszakjes werden weggebracht. Ik ben nog nooit zeeziek geweest. Ik vind het juist leuk wanneer alles wat ruw en snel gaat. Een gids vertelde ons over de walvissen die we konden zien. We vaarden naar de Kaikoura Canyon waar de zee een diepte heeft van 1600 meter. Daar hadden we kans om walvissen te zien. We vaarden wat zachter. Een gids dompelde een soort sonar onder water. Zo kan hij horen waar er walvissen zitten. Hij hoorde spijtig genoeg niks. Maar dan, een vijftal minuten later, spotten we de Spermwalvis. Deze walvis blijft in het algemeen rond deze plaats hangen daar er heel veel plankton en vis zit. De walvis was 18 meter lang. Natuurlijk zie je hem nooit in zijn geheel. Enkel de rug en wanneer ze naar beneden duiken eventjes de staart. Ze kunnen hun lucht 2 à 3 meter uitspuiten. Een walvis blijft ongeveer 45 à 60 minuten onder water en kan dan 5 tot 15 minuten boven water blijven. Naast mij begon er nog een vrouw te kotsen. Ochere, ik zag al die lijkbleke gezichten. De gids had gezegd dat het zou kunnen helpen wanneer je op je vingernagel, je oorlel of je pols duwt. Toch bleven ze maar kotsen. :) Deze walvis is de grootste van alle walvissen met tanden. Ze hebben een grote mond en een superkleine tong. Ze eten tot 8 ton plankton per dag. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik een walvis zag. Dus, weer was ik gelukkig. Je kon ook veel zeevogels spotten. Onder andere zagen we de Albatros. Een prachtige grote vogel met een vleugelwijdte van anderhalve meter. Soms kunnen ze tot drie meter wijdte hebben. Ik probeerde zoveel mogelijk foto’s te nemen maar met een gewoon fototoestel was dat niet gemakkelijk. Dieter, had ik jouw toestel nu maar gehad! Ook de walvissen waren niet gemakkelijk om te fotograferen. Ik was een beetje teleurgesteld dat ik er maar één zag. Eergisteren hebben ze een blauwvinwalvis gespot die heel raar is. We zagen een sportvliegtuigje rondcircellen. Daar was iets te zien dan! Inderdaad zagen we minimum 6 orca’s. Dit was ook zeldzaam van die hier te zien. Ze zijn hier enkel op doortocht. So, we were lucky! En ik zeker. We zagen deze exemplaren heel dicht bij de boot. Soms zag ik gedaantes onder de boot doorgaan. Ze waren ook veel actiever dan de spremwalvis zodat we veel meer van hen konden genieten. Ik stond op het bovenste dek terwijl ik me goed vasthield aan de ijzeren baren daar de zee heel wild was. Ik had zoals ik al zei de handschoentjes van mama aan, twee truien, een sjaaltje en mijn windjak. Nog had ik het niet te warm maar mijn adrenaline was zo hoog dat ik de kou vergat. Een orca is de grootste dolfijn die er bestaat. Hij wordt ook de “killer whale” genoemd daar hij, de orca, de enigste is die een walvis kan doden. Hij eet dan slechts enkel de tong van de walvis. De rest laat hij liggen. De mannetjes hadden een puntige zwarte rugvin en meetten 10 meter. De rugvin van het vrouwtje is meer gebogen. Ze zijn iets kleiner dan de manntjes. Een orca is, zoals de meesten weten, heel zacht van karakter. Er zijn nooit accidenten bewezen van een aanval van een orca met een mens in de pure natuur. In parken wel maar niet in open zee. Orca’s jagen altijd in groep. De spermwalvis niet. Ik had graag nog wat langer gebleven maar onze twee uur zat er op. We vaarden terug. Weer werden de kotszakjes boven gehaald. Ik ging me zelfs vooraan zetten want daar voelde je de schommelingen nog beter. Er waren denk ik golven van 3 à 4 meter hoog. De boot vaarde aan 60 km/uur de woeste golven in. Het was precies “Walibi!” :) Om 13u30 reed ik op de highway 1 richting Christchurch. Ik had de gloed in mijn gezicht. Dat zal waarschijnlijk van de boottocht geweest zijn. Ik heb datzelfde gevoel na het skieên wanneer je in een warme ruimte komt. Daar gingen we weer in de haarspeldbochten. Ik liet 6 auto’s passeren zodat ik weer rustig kon rijden en eventueel stoppen wanneer ik wilde. Besneeuwde bergen zag ik nog steeds niet. Ik passeerde heel veel golfterreinen. Dat zou hier iets voor jou zijn Guyken V.M. ! Verschillende soorten dennenbomen raasden langs me voorbij. Ook waren er zilverdennen, die dure in Belgie. De lucht was fel ondanks dat er geen zon was. Heel af en toe piepte ze door de vele wolken. Ik was moe en had niet veel zin om ergens te stoppen. Ik moet wat meer slapen zodat ik in de dag in volle vorm ben. Of misschien is het die regen en de kou… De bochten verdwenen, het pluimgras verscheen opnieuw, het landschap werd vlakker. Veel wijngaarden. Een valk had zijn prooi tussen zijn pootjes en keek zenuwachtig rond naar de naderende auto’s. Het zal weer een overreden Pusson geweest zijn die hij aan het oppeuzelen was. Andere valken vlogen over de dorre velden. Eigenlijk is het niet dor maar is het een soort bruin klein pluimgras. In Amberley maakte ik een cappucinostop. Zo’n koffie kost wel 4,5 $. Ik forceerde me toch van eens een binnenweg af te slaan. “ Beach 4 km” stond er aangeduid. Ik stopte aan een meer. Ik had nog wat oud brood en kroepoek over. Ik voederde een vijftigtal eenden en ganzen. Sommigen aten uit mijn hand. Dat vond ik weer heel tof. Als het maar met dieren is. De beach heb ik nooit gevonden. Ik kwam wel terecht in een heel lief dorpje. Daar haalde ik geld uit de muur. Het geld gaat er hier vlug door. Een geluk dat ik geen twee maanden blijf in NZ zoals eerst gepland. Ik kreeg regelmatig een smsje van Klaus en Steve en Roger. Dat doet plezier van nog eens smsen te krijgen want vanuit Belgie krijg ik niks meer. Wat normaal is want dat is heel duur. Ik volgde graag op de voet wat Klaas nu aan het doen was. Waar hij heen zou gaan etc. Ook steve en Roger hadden al verschillende vissen gevangen en zouden die deze avond grillen. Ik zal hen toch ergens moeten inhalen zodat ik mee kan genieten van een dagje vissen. Ik belandde in Christchurch. Verleden jaar in februari hebben ze hier een erge aardbeving gehad. Er waren 150 doden. Het was met een kracht van 6,4. Vele kerken, huizen, bureaus en hotels zijn stuk gegaan of gebarsten. De schok duurde maar 15 seconden en heeft toch zo veel schade aangericht. Het gebeurde tijdens de dag. Mensen op kantoor zijn gesneuveld. Andere mensen door het feit dat ze naar buiten gelopen zijn en muren, daken ed op hen kregen. Ik zag het Crown Plaza ook half stuk. Daar ze goed verzekerd zijn gaan ze dit gebouw volledig afbreken en een nieuw, lager en steviger hotel bouwen. Ik vroeg aan een koppel op straat of ze geen schrik hebben om hier elke dag te moeten leven. Ze woonden daarvoor in wellington. Deze stad heeft normaal gezien meer aardschokken. Daardoor zijn ze naar Christchurch verhuisd en ietsje daarna kregen ze hier een hele zware aardvebing. “Ja “zei ze,”Nieuw- Zeeland is ons leven en ergens anders wonen zien we toch niet zitten. “ Het is nu 1 jaar geleden en nog steeds is de stad afgezet. Alles duurt zo lang omdat er onderzoek moet gedaan worden van alle gebouwen. Sommige huizen, gebouwen, cafe’s en kantoren zijn al gesloopt. Ook een prachtig houten kerkje hield niet stand. Het koppel zei dat er na de beving heel veel vuil water uit de aarde opgestegen was. Alles stond blank. In de scholen leren ze de kinderen dat ze bij een aardbeving niet naar buiten mogen lopen maar direct onder schoolbanken of een tafel moeten schuilen. In september 2011 hadden ze ook al een zware aardbeving van 7,4 maar die was minder katastrofaal dan die in februari. Ze verwachten nog meer aardbevingen. Ze noemen het niet voor niks het ” shaking Island”. Deze morgen was er hier ook een aardbeving van 4 maar velen hebben dat zelfs niet gevoeld. Ik zit hier nu op de camping dicht bij het epicentrum. Ik dacht dat er op deze camping niemand zou zijn omdat ze misschien allemaal schrik hebben voor een volgende beving. Maar deze camping zit bomvol. Klaas durfde niet blijven overnachten in Christchurch door eventuele bevingen. Het zou moeten lukken zeker dat er net één aan komt wanneer ik hier ben. Ik zal schuilen onder de tafel in mijn tent. Ah nee, ik heb geen tafel in mijn tent. :) Morgen ga ik eens proberen van lang uit te slapen. Alhoewel iik altijd om 7 uur klaarwakker ben. Misschien doe ik hier een skydive, tenminste als het goed weer is. Trouwens is het in Christchurch vandaag lekker weer geweest. Er waren minder wolken en in de zon was het heel warm. Hopelijk is het morgen nog zo. Het is nu 22 uur. Ik wil nog een film bezien om mij wat te ontspannen. Een man van het onthaal is me hier al twee maal dag komen zeggen. We vertelden over hondenkweken en over de aardbeving die zijn huis verwoest heeft. Zijn vier honden zaten tot aan hun hals onder het slijk. Ze zaten in hun ren dus konden ze er niet uit. Ze hebben het overleefd maar zijn getraumatiseerd. Na 1 jaar verliezen ze nog steeds plakken haar. Ochere die beestjes. De man gaat hier alles afsluiten. Dus ik moet stoppen. Tot morgen. See you…