Dag 5 8 aug. Las Penitas

Dag 5 8 aug. Las Penitas
Deze nacht was er opnieuw een hevig onweer. Ik opende mijn deur om het gebeuren van dichtbij te bekijken. Plots schrok ik op. Aan mijn voet zat een dikke krab. Mee gespoeld met de regen waarschijnlijk. Die kon ik echter niet als huisdier houden zoals dat poesje en ik loodste de krab naar buiten. Er stond water in mijn kamer. Ook vanuit de douche komt er water naar de slaapkamer binnen. Raar. Ik verplaatste maar het best mijn valies. Om 7u15 werd er op mijn kamerdeur geklopt. Het was de gids met een Amerikaans meisje Sue die op me wachtten om een toer te doen. Jeetje, ik was vergeten mijn gsm te zetten. Ik wilde om 6 uur opstaan! Ik had nochtans 10 uur geslapen maar ik was niet vanzelf wakker geworden! Ik vroeg hen een kwartiertje om me vlug wat op te frissen. Ik verontschuldigde mij en met een regenjas wandelden we door de modder en diepe plassen naar een soort bureau waar we 60 C = 1,5 € ingang voor het park moesten betalen. Toen we aan het bootje kwamen zat die vol met water door het hevige onweer. De gids Franciscus begon alles uit te scheppen met de peddel. Hij plaatste een plank tussen de romp en legde er een doek op. Dat was onze zitplaats. Hij maakte de motorblok vast aan de boot en we vaarden door dichte mangroves. We zagen verschillende grote vogels die opschrokken wanneer ze de motor hoorden. De krokodillen zagen we niet. IK vraag me af of dat ze dat niet zeggen om hun toer te promoten. Ik praatte met Sue. Ze vertelde dat ze op een eiland met een kano aan het varen was toen er plots een storm opstak. Ze moesten hard roeien om het vaste land te bereiken en door een windstoot heeft ze haar pols verstuikt. Dit was reeds vijf dagen geleden en de pijn verergerde. Inderdaad zag haar pols er niet gezond uit. Ze zou vandaag een bus nemen naar Leon om toch maar een dokter te zien. De bootrit duurde 3 uur. Ik vond het niet zo spectaculair. Ik had meer wildlife verwacht. De regen was gestopt. We stopten aan een eenzaam strand. De weg daar naar toe zat vol met krabben, groot en klein. Hun schild was pikzwart, hun pootjes knal oranje en hun oogjes schitterend geel. Het was net een invasie van krabben. Het deed me denken aan een thrillerfilm waar vele krabben je aanvielen. Maar hier was het zo niet. De krabben vluchtten van het moment ze je hoorden aankomen. Het waren mooie exemplaren met lieve oogjes. De gids hield een schelpje in de hand en het beestje piepte naar buiten en vluchtte over zijn arm. De ruwe zee, agressieve golven. De zon priemde uitnodigend door de wolken? Er blies een zacht zuurstofrijk windje. Mijn ademhaling werd snel één met de natuur. Wat was het hier mooi. Het zwarte zandstrand vind ik wel niet zo aangenaam om er te zonnen. Het is ook steeds vochtig of nat door de regens of het aanspoelende water. We stapten terug en alle krabben waren inderdaad verdwenen! Misschien zaten ze allen in een holletje te schuilen voor ons, de indringers op hun terrein. Ik zag een nest met twee jonge vogeltjes in. Ongeduldig te wachten op het voedsel dat hun ouders aan het zoeken waren. De vaart was voorbij. De plassen waren verminderd en was nu één modderige poel. Honden lagen er in te slapen. Kinderen speelden. Ik zag de huisjes die ook onder water stonden. Hun living ( ?) was een modderpoel. De biggetjes hadden dolle pret. Ik vind die huizen al zo erg wanneer het droog is maar bij regen is het nog schrijnender. Ik denk dat die mensen van hun stoel zouden vallen wanneer ze een normaal huis in België zien. Ze kunnen zich dat waarschijnlijk niet voorstellen. Alhoewel ze dat wel zien op tv . Zes arenden zaten op een stok te rusten. Wachtend op een dood dier. Naar het schijnt zou Nicaragua het tweede armste land zijn van Centraal Amerika. Maar als ik het vergelijk met Madagaskar is het er niets tegen. Hier hebben ze kleren aan zonder scheuren of gaten en ze dragen schoenen of slippertjes. In Madagaskar hadden ze dat niet. Ook lagen de kinderen daar op straat te slapen, of in de modder. Hier niet. Ze hebben toch een dak boven hun hoofd, of een plastiek. Een baby'tje van twee maanden lag met een papfles in de mond te slapen in een hangmat die de mama regelmatig wiegde. Honden keerden de vuilbakken onderste boven. Ik betaalde 15 $ en stapte met Sue mee naar haar hotel La Roca waar we een ontbijt namen. Ik betaalde slechts 35 C = 1,4 €. Eitjes, veel toasten brood, jam, een vers fruitsapje en een thee. In mijn hotel betaalde ik daarvoor 70 C en zonder een vruchtensap. Wie van de twee is mis in prijs??? We ontbeten aan het strand. Er was niemand in het water. Het strand lag er verlaten bij. Soms zag je eens een toerist wandelen. Mannen waren grote plastic zakken aan het vullen met zand. Waarschijnlijk gebruiken ze die bij onweders om hun barakken te beschermen. Sue vertrok naar de dokter. Ik wandelde langs het strand naar mijn hotel. Daar verkocht een oude visser twee grote vissen. Hij was fier dat hij die zelf gevangen had. Ik ging wat rusten. Hoe komt het dat ik hier zo moe ben? Ook Sue is hier constant moe. Zou dat de zeelucht zijn? Ik sliep een uurtje. Om 15u30 stond ik klaar om paard te rijden op het strand. Ik was alleen als toerist dus nu zou ik waarschijnlijk voluit mogen galopperen. Ik heb dit nog nooit gedaan op het strand. Het was heerlijk en we galoppeerden in het zachte zand. De paardjes hijgden verschrikkelijk in die hitte. Ik was al kletsnat van enkel op het paard te zitten dus je kan je voorstellen hoe de ondervoede paardjes zich voelden. Ze ontweken het aanspoelende water. Honden vielen hen aan. De gids kletste met zijn zweep om de honden te verwijderen. Ik vroeg om eventjes te stoppen want ik voelde hoe mijn huid aan mijn enkel open lag. Ik heb geen normale stijgbeugels maar zo'n leren ding waar je je voet moet insteken. Daar steken ijzers uit die telkens tegen mijn enkels schuurden. De gids had gewone stijgbeugels. Ik zette meer mijn tip in het lederen ding en probeerde mijn voeten weg te houden van de ijzers wat niet gemakkelijk was. We klommen op een paar trappen en via een smal voetpad stegen we naar de rotsen. De gids zei dat ik niet ongerust moest zijn daar de paarden de weg goed kenden en niet van de klif zouden vallen. :-( Daar hadden we een prachtig uitzicht over de rotsen en de wilde zee. Op een rots zag ik een reusachtig kruis staan. De gids vertelde dat een paar jonge gasten teveel gedronken hadden en één jongen wilde zwemmen in de zee maar is nooit boven gekomen. Wie duikt er nu in het woeste water aan rotsen? Gans Las Penitas was erg aangedaan door dit voorval. De rit duurde maar 45 minuten en geen uur zoals afgesproken. “ Ja, zei de gids, dat is omdat je vlug gegaloppeerd hebt!” Hm, ook een uitleg maar bon, ik was tevreden. In mijn hotel at ik camarones = scampi's met een romige tomatensaus, rijst, gefrituurde bananenschijfjes en wat sla met grote schijven rauwe wortels. Ik had al beter gegeten. Het leek meer voor konijnen. Ik nam een douche en dacht nog tot aan het hotel te gaan van Sue maar deed het tenslotte maar niet. Ik keek een film op mijn pc en viel in slaap.