Dag 25 28 dec Ampefy

Dag 25 28 dec Ampefy
Ik werd wakker rond 6u en koerste naar het toilet. Ai, ai, nu ik eens gezond eet in een deftig restaurant heb ik buikloop. Ik riskeerde me dus niet om al een wandeling te gaan doen. Ik wilde mijn diaree wat afwachten. Ik nam 2 immodiums en rond 10u voelde ik me weer supergoed. Ik kocht een fles water, een pakje koekjes en begon te wandelen tot aan het hotel Le Kavitaha. Dit hotel dateert van 1930 en is het oudste met een prachtig zicht op het Kavitahameer. Er is ook een zwembad. Ik belde gisteren reeds naar dit hotel maar alles was bezet. Ik checkte toch maar eventjes maar tevergeefs. Het meisje gaf me een rondleiding en ik had echt spijt dat ik daar niet kon logeren. Ze geven er ook een nieuwjaarsmenu en waarschijnlijk zal ik daar naar toe gaan om niet alleen te zijn. Aan het zwembad kwam ik de familie Laurent en Sidonie tegen en we gingen samen iets eten. Ik bestelde me een spagetti. Dat was het goedkoopste. Ik moet goed opletten met mijn geld want hier kan ik geen geld wisselen. Hier in Ampefy valt het me op dat er veel rijkere Malagassiers naar toe komen. Ook de kinderen, die met hun ouders verblijven in de hotels, zijn beleefd en netjes gekleed. We hadden een gezellige babbel. Ze vertelden dat het in het noorden heel leuk is en vooral Nosy Be wat prachtig zou zijn om te duiken. . Ik had liever dat ze er over zwegen want ik heb niet de kans gehad om die kant van Madagascar te zien. Ik zei hen ook dat ik het spijtig vond dat er niet meer gedanst wordt en je ook geen muziek op straat of elders ziet. Laurent zei dat dat in het Noorden wel het geval is. Pff… Rond 14u besloot ik van een toertje te gaan doen voor een 1e verkenning. Ik liep langs het meer wat prachtige taferelen gaf met als achtergrond de bergen. Ik zag hele grote spinnen te rusten in hun net. Bloedrode vogeltjes fladderden in de bomen. Ik genoot van de rust van de natuur. Mannen vroegen me of ik zin had in een prauwtocht maar ik wilde eerst wat stappen. Ik zag een grote hond waar de tepels bijna op de grond hingen. Ik had nog nooit in mijn leven zo een graatmagere hond gezien. Ik kon het niet aanzien. Jongens joegen de hond weg en ik maakte me kwaad. Ik opende mijn pakje koeken en gaf alles aan de hond. Gulzig at hij alles op. De jongens verstonden er zich niet uit dat ik eten aan een hond gaf. Ik riep hen achtena: “ Madagascar, c’ est quand meme grave ici! “ Ze trokken hun schouders op. Een jong meisje met haar vriend en hun baby van 6 maanden vroeg me of ik morgen met hen wilde meegaan naar de geisers. Ik vroeg wat me dat ging kosten achterop de moto maar ze zei dat het een vriendendienst was. Oei, oei, wat moet ik daar van geloven. Ik noteerde haar telefoonnummer en ging zelf wel contact opnemen. Zijzelf reden met hun baby op de moto. Amaai, dat zou ik niet durven maar in Madagascar kan alles! :) Ondertussen hoorde ik van Laurent dat een taxi tot aan de geisers 35.000 Ar kost wat ik erg veel vind. Zou het “louche” zijn van met dat koppel mee te gaan? Ik moest er over nadenken. Op een gegeven moment werd ik geblokkeerd door een rivier. Ik had geen zin om gans de weg terug te lopen! Het moest korter kunnen! Ik wilde aan de overtocht beginnen maar een jongen riep dat het te gevaarlijk was. Pff, dat kon toch niet?! Plots kwam er een andere jongen bij mij die me voorstelde om mij over de rivier te begeleiden. Ik had mijn goeie Tevasandalen aan die een hele goeie greep hebben op rotsen en stenen in het water. Heel beheerst en stilletjes sprong ik van de ene rots op de andere. Toen vond ik de afstand ietsje te ver en nam ik de hand van de jongen. Ik volgde goed enkele steen die de jongen nam. Soms gleed ik uit maar het water was niet te diep. Hij riep steeds: “ C’est tres facile “ . Ja, die doen dat wel elke dag he en dan nog op hun blote voeten. Vissers bekeken me verbaasd aan, kinderen lachten met me, jongens floten me na. Ik mocht ech niet vallen of ik zou nogal een figuur geslaan hebben. :) De stroming was redelijk fel. Eindelijk bereikte ik de overkant. Ik volgde de jongen langs kleine paadjes en toen moesten we over een kapotte brug die steil naar beneden helde. Ik zag hoe een oud meneerke en een vrouw het deden, dus moest ik dat ook maar kunnen. Zonder kleerscheuren kwam ik in het dorp aan. De jongen lokte me binnen in een hotely = restaurant waar hij zijn tante, nicht en grootmoeder voorstelde. Ik gaf hen de hand, nam wat foto’s van het stinkende restaurant. De kippen liepen er binnen en buiten en de vliegen hadden er pret. Ik bedankte de jongen en liep naar mijn hotel. Ik zei tegen iedereen “ Salâma “ en dat apprecierden ze. In een winkeltje kocht ik een cola = 600 Ar. Dat had ik nog nooit meegemaakt zo weinig! Normaal vragen ze altijd 1500 Ar. Dus al die tijd hebben ze me weer bedrogen! Ik beloofde de jonge verkoper van het glazen flesje binnen te brengen. De eigenaar van het hotel had me gezegd dat ik gerust mocht op hun terras gaan zitten aan het meer. Je kunt er ook ontbijten. En inderdaad is het daar prachtig. Ik was natuurlijk weer alleen maar dat vond ik zalig. Ik zag vele fruitbomen zoals mango, sinaasappel, avocado, ananas en 1 boom met wel honderde, rode sappige litchees. Ik installeerde me in een zetel met een dik kussen , genoot van het landschap, de vissers in hun prauw op het meer, de eendjes die hun toilet maakten, de rode vogeltjes in de bomen, de rust van de natuur. Ik genoot van mijn boek toen plots de lucht pikkedonker werd. Ah nee he! Nu ik hier net zo zalig zit, gaat het toch niet weer onweren?! Ik sloeg mijn badhanddoek rond me om me wat op te warmen en wachtte de 1e druppels af. Bon, dat was het dan…Ik liep naar het winkeltje waar ik mijn flesje terug gaf en de jongen zei dat de andere jongen verliefd op me was. Ik schat hem misschien 17jaar! Ik lachte er wat mee. Ja wat kun je daar anders opzeggen ? En hij verstaat geen frans. Hij vroeg of ik geen honing wilde kopen maar een 1 liter fles vond ik wel wat te copieus! Hij gaf me een klein vuil bekertje waar hij wat honing in deed en me liet proeven met een vuil lepeltje. De honing was echt lekker en zoet. Ik nam enkel een stokbrood en liep naar mijn bungalow. Ik douchte me met warm water maar de druk van het water is toch ook niet alles! Om mijn haar uit te spoelen duurt het wel een tijdje. Ik trok een pull aan en kousjes. Ik vond het wat fris. Ik lig hier nu in bed te schrijven. Ik vind het spijtig dat ik geen stoel en tafel heb vôôr mijn bungalow zodat ik daar wat kan schrijven, allè , indien het niet regent. Het is nu 18u. Ik ga niet dineren vanavond. Ik heb nog 3 stukjes vache qui rit, een stokbrood, een avocado die ik op straat vond en een fles water. Ik zag weer de hele grote zwarte nachtvlinder in de badkamer en loodste hem naar buiten langs het vensterraampje afgeplakt met plastiek. Daarna zal ik vroeg gaan slapen. Morgen is er weer een andere nieuwe stralende dag. Om 8u komen ze trouwens mijn kamer al kuisen. De grote schildpad Arthur heb ik niet meer gezien in de tuin. Waar zou die rondhangen? Ik zag wel de hele grote hond Bill van de eigenaars. Het is een Zuid Africaanse hond die ze daar gebruiken om te jagen op leeuwen. Een ridge black of zo iets. Het pachtige beest vleidde zich tegen me aan. Ik speelde wat met hem en hij genoot er van. Eindelijk een nette hond zonder vlooien of wonden die ik mag aaien. Mmm, de avocado was lekker en vooral omdat ik hem zelf gevonden had. :) Slaapwel, iedereen, tot morgen met een nieuw verhaal. Mis jullie… Kristin. xxx