Dag 22 16 juli Rondrit op het eiland Roatan

Dag 22 16 juli Rit rond Isla Roatan
De Argentijn Ricardo en ik hadden afgesproken om 10 uur. De taxichauffeur reed ons een ganse dag langs het eiland. Hij vroeg hiervoor 25 $ / persoon. Ik zat achteraan in de taxi en genoot van het mooie landschap die zo variërend was. We reden langs heuvels, door het tropisch oerwoud met zijn vele palmbomen, varens en vele bijzonder boomsoorten. De jungle is nog onaangetast en propvol met allerlei bontgekleurde vreemde vogels. Heerlijke stranden, dure resorts die te koop stonden en waar amper een paar toeristen verbleven. Via Sandy Bay raasden we verder naar Coxen Hole waar ik nog wat geld afhaalde met mijn maestrokaart. Ik was er nu toch zodat ik later geen extra taxi meer hoefde te betalen. Daar telefoneerde ik in een telefooncabine naar Visa America. Ik kon 10 minuten bellen voor 20L = 0,80 €. Amaai, dat is niet duur hier! Opnieuw zeiden ze hetzelfde: je thuisadres is niet correct en je bank moet toelating geven. Pff... telkens heb je iemand anders aan de lijn, die je dossier niet opvolgt ,zodat we weer van vooraan kunnen beginnen. Ze gingen mijn bank bellen en me daarna zelf terugbellen. In French Harbour vroeg de chauffeur ons of we het leguanenpark Arch's Iguana Farm & Marine Park wilden bezoeken. Ik stemde direct toe. Ricardo vond 8 $ daarvoor wat veel maar ging tenslotte toch akkoord. Ja dat heb je hé wanneer je met twee reist. Men moet beiden akkoord zijn. We hadden de ingang nog niet betaald of honderde leguanen, groot en klein, versperden de weg. Je moest je een baan waden tussen de immense dieren. Sommigen lagen te zonnebaden op mekaar. Anderen kropen onmiddellijk naar je toe. Ik aaide ze. Ze zagen er angstaanjagend uit, voorhistorische dieren. Meer dan 4.000 leguanen liepen vrij rond in een beschermde oase. Sommigen groeien tot vier meter lang! Green Iguanas en Hammo Negro Iguanas, Monkey Lalas, Jesus and Blue Head lizards. Toen ze net de hagedissen wilden voeden stapte Ricardo reeds in de taxi. Wat had ik zo graag gebleven om dit mee te maken. Ik had beter de rit alleen gedaan! :-( Elk jaar worden de leguanen vrijgelaten om de inheemse reptielenpopulatie te handhaven. Ik zag nog vlug, vlug een paar aapjes ( in een kooi ) en zeeschildpadjes, die men gered heeft, tarponvissen en barracuda's . We passeerden arme wijken. Kinderen speelden onder de bouwvallige houten paalwoningen. Mannen lagen te niksen in hangmatten. Vrouwen deden de was. Dit was het echte Honduras. Rivieren bevuild door tonnen afval. Daartussen liepen magere honden. Vuilzakken verspreid over de straat. Soms stopten we aan een “mirador” waar ik een prachtig uitzicht had over de Caraïbische zee , koraalriffen en vele rotsformaties in de zee. Wuivende palmbomen. Roatan is het eiland waar ze al die tropische reclames opnemen. Roatan is het enige 'Bay Island' met een fatsoenlijke autoweg. In de dorpjes zijn de wegen in stoffige aarde. In West End zijn ze nu echter wel druk bezig met een betonnen baan aan te leggen. Aan een baai aan zee vonden we twee grote, lege schelpen. We nemen ze mee naar ons hotel daar ze die kunnen gebruiken als asbak. Een beetje verderop zag ik een dame allerlei soorten grote, blinkende schelpen verkopen. Ik dacht dat dit niet meer mocht??? Maar blijkbaar mag alles in Honduras :-) De chauffeur stopte aan een duur resort waar we eventjes rusten op het mooie terras. Er was een zwembad aangelegd in zee zodat de toeristen rustig konden zwemmen. Rond de ligzetels, strooien parasols. Ik hoorde later dat ik hier eventjes een plons mocht maken maar opnieuw was Ricardo gehaast en wilde hij telkens verder gaan. Hij zweette zich kapot. Ik vond 35 graden “perfecto “ en zweette geen druppel. In de taxi met airco had ik het zelfs wat koud maar dat woord durfde ik niet uitspreken. Ik had liever open ramen waar ik met mijn hoofd buiten kon hangen en genieten van de warme wind in mijn gelaat. Zwaaien naar de mensen, ze fotograferen en ze observeren. Zo zie je maar dat iedereen zijn manier van reizen heeft. Kinderen in schooluniformen wandelden naar huis. Met een uniform wordt er geen onderscheid gemaakt tussen rijk en arm. Wat verderop, een klein Venetië. Een rivier stroomde tussen krotten en mooiere paalwoningen. Gezinnen met hun hond in kleine motorbootjes. Barakjes waar men voedsel en wat spullen verkocht. We reden tot aan Punta Gorda. Daar vroeg de chauffeur of we verder willen in een streek waar er bijna niets te zien is. Ricardo besliste om naar huis terug te gaan. We moesten bijbetalen indien we verder wilden gaan. Later hoorde ik van Emmanuel, een argentijnse jongen die hier een paar jaar gewoond heeft, dat zich daar het mooiste strand van het eiland bevindt. Nl: Camp Bay Marina Parc. Ja, ik zou de rit nog eens moeten over doen. Maar dan wel alleen. Maar nog eens 50 $ daarvoor betalen had ik er niet voor over. Rond 14u30 arriveerden we in het hotel. De receptioniste vroeg verwonderd: “ Zijn jullie al terug? Normaal is de toer tot 16 uur! “ . Ja, ik weet hoe dat komt... de schuld van Ricardo. Maar toch was ik tevreden dat ik het eiland wat gezien had. Eens iets anders dan het duurdere en meer toeristische West End. In het hotel at ik een goedkoop maar lekker gerecht. Ik was zo moe dat ik niet aan mijn blog kon beginnen. Om 19 uur viel ik reeds in slaap.