Dag 10 23 noc. Cachi
Blijf op de hoogte en volg Kristin
05 December 2012 | Argentinië, Cachí
Dag 10 23 nov. Cachi
We stonden op om 6 uur en hadden goed geslapen. Eindelijk geen muggen op de kamer. Maar nu letten we er wel goed op dat we de deuren dicht houden en zo de muggen buiten houden. Om 6u30 kregen we zelfs al een ontbijt. Cerealen en een boterkoek met jam tussenin. Om 7 uur werden we als eerste opgepikt door een mooie minivan voor ongeveer 18 personen. Na 1 uur hadden we eindelijk iedereen opgepikt. Anje en ik moesten vooraan zitten daar we de enige Engelstalige waren en zo kon de gids ons de Engelse uitleg geven. Ai, dat wordt weer 20 minuten uitleg in Spaans en 2 minuten in het Engels.:-( Niet aan te doen. Anje installeerde zich aan het venstertje. We reden naar Cachi gelegen op een hoogte van 2210 meter. Een groen landschap met laaghangende wolken tussen de hoge bergen. Dit noemen ze horizontale regen. We reden langs tabaksvelden. De tabak wordt geëxporteerd naar China. Onze eerst stop was op 3000 meter, Piera del Molino. Opnieuw verbazingwekkende vergezichten van besneeuwde bergtoppen. In het dorpje Villa La Merced zagen we de Iglesia del Merced waar een standbeeld stond van een hond. Vijf maanden geleden huldigden ze dit monument. Een hond komt elke zaterdag en zondag de kerk binnen wanneer er een kerkdienst is. Hij bedelt niet om eten en dit is voor de locals een teken. Hm... We passeerden vele, brede rivieren die er poederdroog bijlagen. Enkel tijdens het regenseizoen, in de zomer, vullen ze zich met water. In het dorpje El Caril was er een tabacofabrica. Geen enkele palmboom meer te bespeuren, enkel groene loofbomen en struiken. Forellenkwekerijen. Bij Ecabra De Escoipe zagen we plots een gans ander landschap. In vele haarspeldbochten draaiden en keerden we door een dicht bos. Lemen huisjes, notenbomen. Hier leven ook poema's die je natuurlijk enkel 's nachts kunt spotten. Zwarte weduwe, de Tuna cactus alsook de Pasacanacactus. Verderop werd het landschap roder. Twee puppy's spelend in de straat. Mannen te paard. In het dorp El Nogalar een lief klein schooltje. Smalle straatjes. Hier heb ik niet graag een tegenligger! Een dichte groene begroeiing. Tijdens het regenseizoen kun je hier niet passeren. In het Noorden is er gisteren een aardbeving geweest van 5,9. We zitten hier in het aardbevingsgebied. We maakten een stop bij vele bombastische cactussen, Pasacana, tot 100 à 200 jaar oud. Sommigen kunnen tot 500 jaar oud worden. Na 50 jaar krijgen ze hun eerste bloem. Hier zijn het witte bloemen die in December groeien. We reden hoger en hoger door de Valle Calchaquies. Ik klaarde mijn oren. Anje hoefde dit niet te doen. Dit Argentinië heb ik veel liever dan BA. Bij het Condorgebied zagen we geen condors daar er teveel wolken waren. We maakten een volgende pipistop bij een local huis waar ze ook een paar kraampjes hadden met snoepjes, vooral de bekende caramelo, en een zaaltje waar je iets kon eten en drinken. Ik kocht me een thee. Anje niets. Anje en ik stapten tot achter het huis van de eigenaars waar we tientallen katjes zagen met hun jongen, schapen, kippen, een waterbronnetje dat uitgaf in een put waar de vrouwen met de hand hun kledij schrobden. Op deze plaats regent het niet daar de hoge bergen de wolken tegenhouden. De gids gaf ons op de bus een paar cocabladeren waar we moesten op kauwen, goed tegen de hoogte. We moesten wel het steeltje van het blad eraf doen daar dit zou kankerverwekkend zijn. In Peru hoefden we dit niet te doen en daar heb ik niets van kanker gehoord. Iedereen eet daar zijn blad met ook het steeltje eraan. Ik deed het er toch maar af. Je weet nooit. We moesten de bladeren tegen wang en tong plaatsen. Hier zijn geen cocaplantages. Deze bladeren komen uit Bolivia. Enkel in het Noorden en in Salta mag je cocabladeren eten. Op andere plaatsen in Argentinië is het verboden omdat het aanzien wordt als cocaïne. Anje wilde wat cocabladeren kopen om mee te nemen als geschenk in België. :-) Maar je mag daar niet mee over aan de grens. De drugshonden ruiken het onmiddellijk. Ze zou er mooi gestaan hebben op de luchthaven :-) Leg het maar uit... Op 2900 meter maakten we een volgende stop, la ventana del Diablo. We kochten gedroogde abrikozen en enkele caramelos. Ook op 3457 meter ,aan Piedra Del Molino, hadden we een prachtig uitzicht met de bergen in de wolken. We bewonderden op de achtergrond ,op 6300m meter, de Nevado de Cachi met zijn besneeuwde toppen. Het nationale park Hanaca bestaat uit 65.000 ha. De vele lage toefjes struiken heetten churcal. Daarna verbaasden we ons over massa's grote hoge cactussen. Ze groeien 1 cm / jaar. Eerst groeit er rond de cactus een plant die de cactus water geeft. De eerste tien jaar zijn de moeilijkste jaren om te overleven. We stopten bij een dorpje waar je verschillende kruiden kon kopen. De gids vertelde ons over “muna-muna” de natuurlijke thee voor onze mannen. Een soort viagra.:-) Ook voor de vrouwen was er “Baila Buena.” Aan een kraampje kochten we enkele kruiden en proefden twee wijnen. Ik vond ze niet zo lekker. Het was meer een zoete wijn om mee te koken. Gedroogde paddenstoelen, abrikozen, snoepjes en vazen in cactushout. Het was heel warm. Voor Anje te warm. In Cachi, een klein gezellig dorpje, postte ik mijn kaartjes en namen we een lunch van Cabrito = geit. Grote stukken sappige geit hingen boven de grill. Daar wij als enige Europeanen niet wisten wat alles was,mochten we van de kok uit elke pot een stukje vlees proeven. We namen een stoofpotje van Cabrito. Echter zaten er onmiddellijk tientallen vliegen rond ons. Het werkte op Anje haar zenuwen. Ik was dit echter gewoon van in Madagaskar waar honderde vliegen op mijn eten zaten. Aan mij deert dit niet meer. Anje was bang dat de vliegen zouden eitjes gelegd hebben in haar eten. Zo ver denk ik niet. Na het eten verzette ze zich van plaats waar er een ventilator boven de tafel draaide en er dus minder vliegen waren. In het dorpje testte ik nog eens mijn nieuwe Visakaart maar het lukte niet. Met mijn vorige Visakaart wel. Raar. De dag zat er op en gedurende 3,5 uur reden we terug. In de bus draaiden ze een film met Hugh Grant. We zaten vooraan en konden goed zien. Ik vroeg of ze Engelse ondertitels wilden opzetten en na wat pruttelen deed de chauffeur het toch. Om 19 uur waren we in het hotel. We waren beiden tevreden over onze leuke dag. We douchten, betaalden ons hotel en gingen vroeg slapen daar we de dag nadien zouden opstaan om 4u15. Adios...xxx
We stonden op om 6 uur en hadden goed geslapen. Eindelijk geen muggen op de kamer. Maar nu letten we er wel goed op dat we de deuren dicht houden en zo de muggen buiten houden. Om 6u30 kregen we zelfs al een ontbijt. Cerealen en een boterkoek met jam tussenin. Om 7 uur werden we als eerste opgepikt door een mooie minivan voor ongeveer 18 personen. Na 1 uur hadden we eindelijk iedereen opgepikt. Anje en ik moesten vooraan zitten daar we de enige Engelstalige waren en zo kon de gids ons de Engelse uitleg geven. Ai, dat wordt weer 20 minuten uitleg in Spaans en 2 minuten in het Engels.:-( Niet aan te doen. Anje installeerde zich aan het venstertje. We reden naar Cachi gelegen op een hoogte van 2210 meter. Een groen landschap met laaghangende wolken tussen de hoge bergen. Dit noemen ze horizontale regen. We reden langs tabaksvelden. De tabak wordt geëxporteerd naar China. Onze eerst stop was op 3000 meter, Piera del Molino. Opnieuw verbazingwekkende vergezichten van besneeuwde bergtoppen. In het dorpje Villa La Merced zagen we de Iglesia del Merced waar een standbeeld stond van een hond. Vijf maanden geleden huldigden ze dit monument. Een hond komt elke zaterdag en zondag de kerk binnen wanneer er een kerkdienst is. Hij bedelt niet om eten en dit is voor de locals een teken. Hm... We passeerden vele, brede rivieren die er poederdroog bijlagen. Enkel tijdens het regenseizoen, in de zomer, vullen ze zich met water. In het dorpje El Caril was er een tabacofabrica. Geen enkele palmboom meer te bespeuren, enkel groene loofbomen en struiken. Forellenkwekerijen. Bij Ecabra De Escoipe zagen we plots een gans ander landschap. In vele haarspeldbochten draaiden en keerden we door een dicht bos. Lemen huisjes, notenbomen. Hier leven ook poema's die je natuurlijk enkel 's nachts kunt spotten. Zwarte weduwe, de Tuna cactus alsook de Pasacanacactus. Verderop werd het landschap roder. Twee puppy's spelend in de straat. Mannen te paard. In het dorp El Nogalar een lief klein schooltje. Smalle straatjes. Hier heb ik niet graag een tegenligger! Een dichte groene begroeiing. Tijdens het regenseizoen kun je hier niet passeren. In het Noorden is er gisteren een aardbeving geweest van 5,9. We zitten hier in het aardbevingsgebied. We maakten een stop bij vele bombastische cactussen, Pasacana, tot 100 à 200 jaar oud. Sommigen kunnen tot 500 jaar oud worden. Na 50 jaar krijgen ze hun eerste bloem. Hier zijn het witte bloemen die in December groeien. We reden hoger en hoger door de Valle Calchaquies. Ik klaarde mijn oren. Anje hoefde dit niet te doen. Dit Argentinië heb ik veel liever dan BA. Bij het Condorgebied zagen we geen condors daar er teveel wolken waren. We maakten een volgende pipistop bij een local huis waar ze ook een paar kraampjes hadden met snoepjes, vooral de bekende caramelo, en een zaaltje waar je iets kon eten en drinken. Ik kocht me een thee. Anje niets. Anje en ik stapten tot achter het huis van de eigenaars waar we tientallen katjes zagen met hun jongen, schapen, kippen, een waterbronnetje dat uitgaf in een put waar de vrouwen met de hand hun kledij schrobden. Op deze plaats regent het niet daar de hoge bergen de wolken tegenhouden. De gids gaf ons op de bus een paar cocabladeren waar we moesten op kauwen, goed tegen de hoogte. We moesten wel het steeltje van het blad eraf doen daar dit zou kankerverwekkend zijn. In Peru hoefden we dit niet te doen en daar heb ik niets van kanker gehoord. Iedereen eet daar zijn blad met ook het steeltje eraan. Ik deed het er toch maar af. Je weet nooit. We moesten de bladeren tegen wang en tong plaatsen. Hier zijn geen cocaplantages. Deze bladeren komen uit Bolivia. Enkel in het Noorden en in Salta mag je cocabladeren eten. Op andere plaatsen in Argentinië is het verboden omdat het aanzien wordt als cocaïne. Anje wilde wat cocabladeren kopen om mee te nemen als geschenk in België. :-) Maar je mag daar niet mee over aan de grens. De drugshonden ruiken het onmiddellijk. Ze zou er mooi gestaan hebben op de luchthaven :-) Leg het maar uit... Op 2900 meter maakten we een volgende stop, la ventana del Diablo. We kochten gedroogde abrikozen en enkele caramelos. Ook op 3457 meter ,aan Piedra Del Molino, hadden we een prachtig uitzicht met de bergen in de wolken. We bewonderden op de achtergrond ,op 6300m meter, de Nevado de Cachi met zijn besneeuwde toppen. Het nationale park Hanaca bestaat uit 65.000 ha. De vele lage toefjes struiken heetten churcal. Daarna verbaasden we ons over massa's grote hoge cactussen. Ze groeien 1 cm / jaar. Eerst groeit er rond de cactus een plant die de cactus water geeft. De eerste tien jaar zijn de moeilijkste jaren om te overleven. We stopten bij een dorpje waar je verschillende kruiden kon kopen. De gids vertelde ons over “muna-muna” de natuurlijke thee voor onze mannen. Een soort viagra.:-) Ook voor de vrouwen was er “Baila Buena.” Aan een kraampje kochten we enkele kruiden en proefden twee wijnen. Ik vond ze niet zo lekker. Het was meer een zoete wijn om mee te koken. Gedroogde paddenstoelen, abrikozen, snoepjes en vazen in cactushout. Het was heel warm. Voor Anje te warm. In Cachi, een klein gezellig dorpje, postte ik mijn kaartjes en namen we een lunch van Cabrito = geit. Grote stukken sappige geit hingen boven de grill. Daar wij als enige Europeanen niet wisten wat alles was,mochten we van de kok uit elke pot een stukje vlees proeven. We namen een stoofpotje van Cabrito. Echter zaten er onmiddellijk tientallen vliegen rond ons. Het werkte op Anje haar zenuwen. Ik was dit echter gewoon van in Madagaskar waar honderde vliegen op mijn eten zaten. Aan mij deert dit niet meer. Anje was bang dat de vliegen zouden eitjes gelegd hebben in haar eten. Zo ver denk ik niet. Na het eten verzette ze zich van plaats waar er een ventilator boven de tafel draaide en er dus minder vliegen waren. In het dorpje testte ik nog eens mijn nieuwe Visakaart maar het lukte niet. Met mijn vorige Visakaart wel. Raar. De dag zat er op en gedurende 3,5 uur reden we terug. In de bus draaiden ze een film met Hugh Grant. We zaten vooraan en konden goed zien. Ik vroeg of ze Engelse ondertitels wilden opzetten en na wat pruttelen deed de chauffeur het toch. Om 19 uur waren we in het hotel. We waren beiden tevreden over onze leuke dag. We douchten, betaalden ons hotel en gingen vroeg slapen daar we de dag nadien zouden opstaan om 4u15. Adios...xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
