Dag 20 25 mei Chamula - Zinacantan

Dag 20 25 mei Chamula – Zinacantan
Ik zette mijn gsm om 8 uur maar ik kon er niet uit. Ik was nog veel te moe. Om 9 uur stond ik dan toch maar op. Ik stapte naar het busstation en al gauw riep een chauffeur: “ Chamula? “. Si si, de rit duurde een half uurtje. Ik werd op een plein gedropt waar zich de Katholieke Kerk San Juan bevindt. De ingang voor de toeristen was 20 pesos. De bewoners die gingen bidden mochten er gratis in. De man zei duidelijk dat er geen foto’s mocht gemaakt worden. Ai, dat is spijtig! Ik was aangenaam verrast toen ik de kerk binnenkwam. Overal lag er gras op de grond en duizende kaarsjes stonden op de grond. Men hield de kaars schuin, liet wat kaarsriet op de grond vloeien en zo fixeerden ze hun kaarsen. Iedereen dronk cola of limonade! Ik vroeg een man waarom iedereen een zoete frisdrank dronk. Hij antwoordde dat dat is om het lichaam te reinigen zodat je niet ziek wordt. Het zou goed zijn tegen griep, darmklachten etc. Vlug maakte ik een kruisje en dronk van mijn cola. :) De mensen op de grond bezagen me en knikten voldaan. Dat was voor mij geen probleem want ik hou van cola. :) Zelfs de babys gaven ze cola. Sommigen hadden kleine glaasjes mee en gaven zo hun kindjes te drinken. Plots hoorde ik een schreeuwend geluid. Ik zag een vrouw twee kippen uit haar tas halen. De kip jammerde alsof ze dood gedaan werd. Ze legde de kip op de grond en begon luidop te bidden. De juiste reden weet ik niet. Dat vind ik nu net spijtig dat, wanneer je geen gids hebt, je niks weet van de cultuur of de geschiedenis. De volgende keer neem ik weer een georganiseerde toer. Ik bekeek de vele “ heiligen” waarvoor de mensen baden. Plots zag ik een brandje op de vloer. De vrouw probeerde het vuur te doven met gras. Ja, dat zal nietveel helpen. Integendeel, het droge gras verergerde de brand. Een man kwam naar haar toe en met een spatel doofde hij het vuur en schepte al het aangedroogde kaarsriet op. Dat was zijn taak voor een ganse dag. Brand vermijden. :) Ik vroeg me dit al af toen ik de kerk binnenstapte. Het is zo gevaarlijk met al die kaarsen op de grond en dat gras! Kinderen en babys lagen op de grond. Vrouwen baden luidop en gaven ondertussen de borst zonder schroom. Ik hoorde daarna van lee dat ze de kippen hun nek omwringen in die kerk en dan bidden ze. Eh ja, misschien was dat wel het geschreeuw dat ik hoorde , maar dit offer heb ik niet gezien. Een geluk want dieren voor mijn neus doden, daar ben ik wat te gevoelig voor. Ik had zo graag een foto genomen zodat jullie dit alles konden zien maar ik riskeerde het me niet. Er staan zware straffen op en het neemt de ziel van de mensen weg. Anders moeten jullie eens googelen en zien of je foto’s van deze kerk vindt. Echt speciaal! Buiten hoorde ik vuurpijlen die afgeschoten werden. Ik vroeg iemand waarom ze dit deden. Er was een heilige optocht bezig. Vele Maya’s gekleed in hun traditionele klederdracht volgden de optocht. Aan bepaalde kruisen baden ze. Er kwam ook veel wierrook bij te pas. De mannen hadden een lange wollen jas aan , zwarte of witte wol, met een ceintuur in hun middel. Vrouwen en kinderen waren prachtig kleurrijk gekleed. Ik volgde als enige toerist de stoet . Ik zag hen bidden en muziek maken. Een paar mannen met gitaren, trommels en accordeons. Naast mij hield een man een vuurpijl in zijn hand, stak die aan met houtskool die ze in potjes verwarmden en liet de pijl vanuit zijn hand de lucht in schieten. Ik vond dit heel gevaarlijk. Wat als die pijl in zijn hand ontplofte? Ik schrok me haast dood en beschermde mijn oren door het oorverdovende geluid. Hoe culturen toch zo kunnen verschillen he? Het was mooi om aan te zien. Al die vrome mensen tesaam. Ik slenterde door de straatjes. Hier werd veel meer gebedeld dan in San Cristobal. Ook voor elke foto die je neemt moet je hen een peso betalen. Ik volgde eventjes een franse gids die op stap was met zijn groep. Ik luisterde stiekem naar zijn uitleg. Ze gingen naar een kraampje waar een vrouw aan het weven was. Daarna liepen zij naar de kerk maar dat had ik al gezien. Ik zag dat de gids een paar stukken watermeloen kocht en die aan de arme kindjes gaf. Hun geluk kon niet op. Daarna stonden ze allen rond mij om polsbandjes te verkopen. Ik kocht er een paar nadat ik eerst eentje cadeau kreeg. Hoe lief! Ze hadden nog niet genoeg en bedelden opnieuw om geld. Er stonden zodanig veel kindjes rond mij dat ik niet aan iedereen geld kon geven. Ik gaf een paar wat peso’s en liep daarna maar vlug weg. Ik wilde naar het andere dorpje gaan ,Zinacantan, maar er was geen bus tot daar. Ik kon wel een taxi nemen aan 60 pesos. Na wat onderhandelen wilde de chauffeur me voor 50 peso tot daar voeren. Het was een half uur rijden. Wanneer je dit georganiseerd doet heb je een eigen bus. Het komt je eigenlijk niet veel duurder uit. Een les voor later. In dit dorpje was er bijna niemand! Het was er zo eenzaam. Er was een prachtige kerk, waar ik geen foto’s mocht nemen. Ik wist dat niet en na twee foto’s kwam er mij iemand zeggen dat ik moest stoppen. Oei, ga ik nu ongeluk hebben???? Op het plein hoorde ik klokken luiden van twee kerken. Ik zag mannen in de toren handmatig de klokken luiden. Ik wilde naar het museum gaan van de mayacultuur maar dit was gesloten. Het is laag seizoen. Ze hebben niet genoeg toeristen. Spijtig! In een restaurantje at ik taco’s met twee pikante sausen. Ik stapte rond 14u30 de bus op naar San Cristobal. Daar bezocht ik nog een paar prachtige kerkjes, langs de buitenkant, want ze waren gesloten. Ik nam een taxi tot aan het busstation waar ik de uren wilde weten naar Palenque de dag erop. Een kaartje kostte 158 pesos. De bus zou vertrekken om 11u15. Rond 17 uur liep ik langs bij lee en vertelde over mijn uitstap. Plots kwamen Shirin en Samira Lee’s kamer binnen. Wat leuk om ze terug te zien. In een heel tof restaurant op een mooie binnenkoer dronken we warme choco en koffie. Een Argentijn zong tangomuziek. Samira, die haar baby verloor, maakt het goed. Ze reist naar Californie, waar ze haar vriend ziet, en gaat daar een tijdje met hem blijven wonen. Je moet het maar doen. Shirin gaat binnenkort terug naar Duitsland. Zij heeft een mexicaanse vriend die ze regelmatig gaat komen bezoeken. Ze reist via Brussel daar een ticket van Cancun naar Brussel maar 250 € kost en naar Duitsland meer dan het dubbele! We namen afscheid van mekaar. Waarschijnlijk zien we nu mekaar nooit meer terug. In mijn kamer zat ik een paar uur te zoeken naar een hostel voor de dag erop in Palenque. Shirin had me gezegd dat ik zeker niet in het centrum moest boeken maar in El Panchan, in de jungle. Ik mailde naar een paar hostels daar je via een site niks kon boeken. Ook raar. Enkel één hotel , Mayabell Hotel, mailde me terug dat ik voor 400 pesos een kamer kon hebben. Ik confirmeerde eindelijk. Zo was ik gerust. Alhoewel iedereen me zegt dat ik niks op voorhand moet boeken. Daar het laag seizoen is, is er overal plaats. Eigenlijk is dat waar maar toch voel ik me dan wat geruster. Ik wilde Jungle Palace boeken maar ik kreeg geen antwoord. Dat is een leuk hostel met cabanas in de jungle gelegen. Lee en ik gingen om 21u30 eten in het restaurant waar ik al twee maal gegeten had. Er zou life muziek zijn. Hopelijk is er nu volk want de vorige keren was zat er niemand . Ik keek eventjes naar het eurovisiesongfestival op de spaanse zender. In Belgiê blijf ik daarvoor elk jaar thuis, maak me een uitgebreide fondue, neem een blad papier en geef mijn stem uit. Mijn vrienden lachen met me hiervoor maar ik vind het leuk van al die verschillende landen te zien. Ze tonen dan ook een stukje van het land, hun cultuur en hun klederdracht. En dat vind ik leerrijk. Er was geen life music in het restaurnat. De muzikant was niet komen opdagen. Twee tafeltjes naast ons. Lee bestelde zich vegetarisch, ik quesadillas met carne en queso. Er waren maar drie zwarte tortillas met weinig vlees ertussen. Ik had daarmee niet genoeg maar tot daar toe. Het had me deze keer ook niet zo gesmaakt. Ik betaalde nu alles daar Lee me al zoveel gegeven had. Dat was waarschijnlijk ons laatste dinertje samen. Morgen vertrek ik naar Palenque en nu zouden we mekaar waarschijnlijk nooit meer zien. In de plaast daarvan trakteerde ze me op een margarita in een leuke salsabar. De eigenaar was een lieve Argentijn met zijn vrouwtje en we raakten aan de praat. Een cubaanse life band speelde ambiance muziek. Verschillende koppels dansten op de maat. De margarita was overheerlijk. Ik nam een aardbeien margarita en lee één met citroensmaak. Het was één van de allerbeste coctails die ik ooit dronk. De eigenaar, Dario, bood ons een kleine coctail aan met salsasaus. Dit smaakte heel speciaal maar heerlijk. Lee bestelde zich nog een pure Mezcal maar dat lust ik niet. Veel te straf. Dario raadde me een Mezcal aan van koko met munt en dat ging er nog door. Rond middernacht stapten we naar ons hotel. Het euroviesiesongfestival was gedaan. Wie heeft er tenslotte gewonnen???? Ik zette mijn gsm om 8 uur en viel in slaap. Het was een leuke avond…