Dag 2 1 dec. San Pedro de Atacama

Dag 2 1 dec. San Pedro de Atacama
Goede morgen deze morgen...
Rond 7u40 stond ik als eerste op en ging naar de badkamer. Ik versta niet dat vrouwen zo vuil kunnen zijn. Wc papier ligt naast het emmertje en op de wasbakken liggen er gebruikte cleenex. Kunnen ze dat niet werpen waar het hoort?! Ik skypte met papa en met Denise. Mama was spijtig genoeg naar een begrafenis. . Dieter was weer niet on line. Ik wil nochtans die Picasa in orde krijgen want anders kan ik jullie geen foto's meer doorlinken. Er was al een zalig zonnetje en een blauwe hemel. Toch veel toffer te reizen in een warm land. Om 10u30 wandelden we tot aan het pleintje en bezochten we het kerkje met de uitgezette houten plankenvloer en het dak in cactushout. Op een terras namen we een Amerikaans ontbijt van eindelijk spek met eieren en een thee aan 5,6€. Een man stapte voorbij met een lama. Een filmploeg rond hem. Ik moest ook rond de lama staan en een paar toeristen werden geïnterviewd. We boekten een tour naar Valle de la Luna aan 7000 P = 14€. en een astrologische tour om de sterren te verkennen aan 38$. In een kleine tienda kochten we koekjes, bananen, kersen en drank. Om 12 uur tot 16 uur bleven we in ons hotel. Ik begon alvast aan mijn achterstallige blog die maar niet afgeraakt. We stapten naar een afgesproken plaats waar we met ongeveer 15 toeristen op een bus stapten. Het landschap was adembenemend mooi. Grote diepe valleien, reusachtige besneeuwde bergen, vulkanen en canyons. Op de mirador de la Cordinera zagen we een filmploeg een Christelijke film maken over gladiatoren. Van ver volgden we het spektakel. De bus reed traag over de hobbelige grint- en zandweg naar de Death Valley. De gids vertelde ons de legende van de cocabladeren zowel in het Spaans als in het Engels. We zagen afdalingen voor sandboarding. Hier zijn geen planken voorzien waarop je liggend de bergen kunt afzoeven. Het zijn echte snowboardplanken. Dus dit was niet voor ons. Ik kan skiën maar snowboarden lukt niet. Dat laten we over aan de jeugd. Op een prachtige berg stond een groot kruis. Gesteenten in verschillende kleuren en het landschap had een bizarre rotsformatie. Ongelooflijk als je weet dat dit voorheen vol water stond. De zee trok weg en liet zo iets moois achter. Het droge en stoffige landschap had geen plantje of struikje. Enkel stenen en zandige bergen. Mijn cameralens ging moeilijk open en toe. Ai ai, dat zal van al dat stof zijn. Hopelijk gaat hij nog een paar maanden mee. Als voorlaatste stop was er de Valle de la Luna met de “tres Marias”. Drie rotsformaties in de vorm ( als je heel goed keek ) van een biddende Maria, een knielende en één met een dragend kind. Tenslotte reden we verder en klommen we naar een hoog punt waar we ons op de maan waanden. Het was er heel mooi. Mooi gladgestreken grijze zandvlakten; kloven en bergen. Anje en ik zochten ons een plaatsje op een rots waar we geduldig de zonsondergang afwachtten. Het werd frisser en frisser. Een koude wind. We trokken een pull meer aan. Ik deed ook mijn dikke sjaal aan. Ik wilde mijn verkoudheid nier verergeren. De zon ging vlug onder. Het was mooi maar ik heb al spectaculairdere zonsondergangen gezien. We wandelden terug naar de bus. De afdaling was gemakkelijker dan het vele stijgen. Anje viel in slaap om 23 uur. Ik kroop erin om middernacht. Ik zat nog altijd te sukkelen met die Picasa en het werkte op mijn zenuwen. De mensen die me volgen verstaan niet hoe het komt dat ik geen foto's meer publiceer of ook geen blog meer plaats. Het is echt moeilijk om mijn blog verder te schrijven wanneer je met twee bent. Ik kan moeilijk mijn vriendin telkens alleen laten omdat ik moet schrijven. Als ze terug in België zal zijn ,zal het gemakkelijker zijn. Dan ben ik jullie weer trouw :-) x