Dag 17 13 febr. Omarama - Haast

Dag 17 13 febr. Omarama – Haast ( 265 km )
Om 9 uur werd ik wakker. Zelfs niet vroeger. Waarschijnlijk werd ik telkens wakker van de kou. Deze keer was het bewolkt maar die zure wind was er niet meer. Mijn autokoffer, rugzak, handdoeken en kleren zaten onder het stof. Toen ik gisteren op die stoffige grintweg reed is alles naar binnen gewaaid, tot zelfs volledig in de koffer. Ik trok mijn zelfde jeans en mijn twee truien aan en om 10u45 ben ik vertrokken. Ik had me een extra beker thee gevuld om mee te nemen in de auto. Zo eentje met een dekseltje. Ik was al een tijdje weg toen ik besefte dat ik mijn half brood, mijn thee en mijn “ goei” boter vergeten was in de frigo. Ja, ik had geen zin om er terug achter te rijden. Ik begaf me op de Highway 8 naar Tarras richting Fox Glacier. Ik nam eerst om 58 $ benzine, kocht me een broodje “onion en cheese” en een mars en een cola voor onderweg wanneer ik suikers nodig had. Ik poetste mijn ruiten en weg was ik. In Omarama stond een standbeeld van een Merinoschaap. Ik las op mijn blog dat op een bepaalde weide die ik gefotografeerd heb in Wellington, de film, Samourai daar zou opgenomen zijn. Dank je voor de informatie. Reeds een beetje verder zag ik een duikende valk en mijn dag kon niet meer stuk. Het zijn prachtige dieren. Bruin, witgevlekt. Van ver zien ze er pikzwart uit. Ik bevond me weer alleen op de baan. Op de rechte stukken kon ik opnieuw 120 lm/ uur rijden. De bergtoppen lagen nog in de wolken. Hopelijk klaart het op. Er was geen radiozender, zelfs geen godsdienstige zender. :) Het landschap was weer adembenemend in de Lindiss Pass. Bruin gekleurde bergen door het vele lage pluimgras. Ik zag een bordje met: “High Crash Rates. Slow down” Dat deed ik dan maar. Ik neem geen enkel risico en anders zijn het gecontroleerde risico’s. :) Er woei een fris gezond bergwindje. Het was wat zonniger. Ik liet een jeep passeren, kronkelde door de haarspeldbochten, klaarde regelmatig mijn oren. Rita S., NZ zou geen land zijn voor jou met je hoogtevrees en al die bochten! :) In tegenovergestelde richting reden motaars, ook een paar met drie wielen. De weinige zonnestralen verlichtten de bergflanken goudbruin. Een mooi zicht. Ik vergeleek sommige panorama’s met de kraters van de maan. Koeien en vele schapen, valken en andere roofvogels. In Tarras nam ik de Highway 8a naar Wanaka, de Westcoast. Opnieuw passeerde ik twee motaars. Het was een zonnige dag dus dan halen die hun motor buiten zeker. Mijn pols deed al een paar dagen pijn. Die waar ik aan geopereerd ben. Waarschijnlijk komt dit doordat ik altijd op éénzelfde manier mijn stuur vast neem. Die pols is toch nog steeds niet in orde hoor. Nu zag ik opnieuw Wineyards, wijde vlakten, grote balen verpakt stro en weer de valken. Ik heb in mijn leven nog zoveel valken niet gezien. Soms passeerde ik een jeep met boot of jetski. De radio speelde opnieuw. Het was een rockzender. Ik hoorde het liedje “Glycerine”. Dieter, speelde jij dat ook niet met je groep? Heb je nog optredens gehad? Soms kwam ik één farm tegen. Wat woonden die mooi! Het eerste meer dat ik tegenkwam was, Lake Hawea. Één woord, prachtig! Het was er muizestil, enkel het getjilp van vogels of het gezoem van bijen en vliegen hoorde ik. Een mens zou hier wat langer moeten blijven, een picnic houden, wat zonnebaden en zwemmen in het meer. Op een bankje in het zonnetje met het prachtige uitzicht op het meer en de bergen las ik de kaart. Rechts zag ik de Mount Melina ( 1905 m ) en links in Mount Young Range de Mount Brewster ( 2423 m ) De zon brandde op mijn huid. Wat is alles toch toffer en mooier in de zon. Ik verliet met tegenzin het meer en langs de Highway 6 = Haast Pass, Tioripateu kwam ik 12 motaars tegen. Filip en Denise, met jullie motors zou dit het paradijs zijn voor jullie . Allè, toch als het niet regent. De Haastpas stelde niet zoveel voor. Deze bergpas van 563 meter is de laagste en zuidelijkste van de vier overgangen over de Main Divide van de Southern Alps. Naast mij de Haast River in het nationale park . Links van mij Mount Aspiring met de Mount Alba ( 2355 m ) en de Mount Pollux ( 2542 m ). Een beetje verder de Makapora river. Tussen de vele gele bloemen graasden herten en reeên. De rivieren waren halfdroog. In de winter moet het prachtig zijn en zouden het brede rivieren zijn. Ook de creeks die ik tegenkwam waren uitgedroogd. Een waar genoegen voor de skiêrs in de winter. Soms overleefde een watervalletje het. Ik naderde de “ eeuwige” sneeuw. Het rook er lekker en fris. Gezonde berglucht. Het was 15 uur. Een bordje wees Fox Glacier 173 km aan. Zou dat nog te doen zijn? Op zich is dat niet zoveel in km’s maar door de vele bochten duurt het veel langer. Toevallig zag ik een waterval. De Thunder Creek falls. Hoe dichter ik kwam, hoe frisser. Het water was ijskoud! Ik was er gans alleen. Waarschijnlijk reed iedereen daar te snel en hebben ze het gewoonweg niet gezien. Het was er erg romantisch. Een beetje verder zag ik een “outlook” staan, Pleasant Flat. Ik parkeerde mijn auto en wandelde in een dicht begroeid baantje met doornen tot aan de oevers van de rivier Thomas River. Ik stond in de halfuitgedroogde rivier waar ik een prachtig uitzicht had op de brug met daarachter de gletsjers. Ik trok een blauwe framboos af. Hopelijk zijn die niet giftig. Gelukkig zitten hier geen slangen in NZ. In Australiê ga ik dat niet moeten doen want daar zit veel giftig gespuis. Binnenkort ga ik me eens een picnic prepareren zodat ik op deze prachtige plekken langer kan blijven. Op de stenen op de bedding van de rivier lagen koeien te rusten. De gletsjers verdwenen… In Haast Beach zag ik de Tasman Sea. Ik kocht me een hotdogbroodje en wilde dit op het prachtige witte strand opeten. Het duurde echter niet lang. Ik werd overbeten door de zandvliegen. Ik liep vlug naar mijn auto en at het daar verder op. Spijtig. Het was misschien daarmee dat er niemand op het strand was. Een dame zei dat van het moment het wat regent, de zandvliegen verschijnen. Het had een uurtje geleden inderdaad wat geregend. Het is nu 17u30. Ik heb geen zin om nog zo ver te rijden. In Haast nam ik de Top 10 Holiday Park. Het was een splinternieuwe. Keuken en badkamers in een nette hangaar. Mijn tentje heeft een uitzicht op de bergen. Zalig. Naast mij heeft er net een duitser zijn tent opgezet. Hij fietst 5 weken in Nieuw Zeeland. Hij is in Auckland vertrokken. Gisteren had hij het wat moeilijk op de gletsjers. Ja, je zou voor minder! Klaas had me gesmst dat hij de laatste twee dagen nog een uitstap zou doen. Een kennis van hem was gestorven en op een bordje las hij in passant: Life is short, love what you do. Dat deed hem nadenken. Ja, het is waar, men moet van elke dag profiteren en genieten. Ik ben gewassen, ook mijn haren na al dat stof! Ik ga nu ergens stroom zoeken, mijn acherstallige blogs publiceren en wat kuieren. Hierbuiten bijten de zandvliegen mij teveel. Ik spoot nochtans met een product. Sorry voor de vele foto’s maar ik heb geen zin om een selectie te maken. Teveel werk. :) Tot later. xxx