Dag 1 25 juni Guatemala City - El salvador

Dag 1 25 juni Guatemala City – San Salvador
Gisteravond keek ik wat tv. Er waren twee mannen aangekomen en sliepen in de kamer naast mij. Ik vind het leuker wanneer er nog volk in een hotel zit. Zo ben ik niet gans alleen. Ik vond het wel minder tof dat die mannen zo luid snurkten! Pff… ik stak mijn sliconenoorplugs wat dieper in mijn oren en probeerde te slapen. Toen ik deze morgen opstond rond 7 uur hadden ze de kamer al verlaten. Ik maakte mijn valies wat natuurlijk niet veel werk was want alles blijft in de valies zitten indien ik niet langer dan 3 dagen ergens blijf. Ik wilde een overschrijving doen via selfbanking maar het toestelletje van de selfbanking gaf geen kik meer. Ik mailde mijn bank om te vragen of dit werkt met batterijen. Ze antwoordden me onmiddellijk. Dit werkt inderdaad met batterijen maar indien je het toestelletje opent, wordt alles gewist. Bon, dit is dus het einde van mijn selfbanking. Wel niet gemakkelijk want ik kan niet meer zien hoeveel geld ik al opgedaan heb! :) En zo’n bakje kennen ze hier waarschijnlijk niet. Ik nam een ontbijt. Een ontbijt van de armen denk ik. Drie droge getoaste boterhammetjes met konfituur en een koffie. Ook hier hadden ze geen gewone thee. Bon, beter dan niks, mijn honger was gestild. Ik bestelde een taxi die me naar de bushalte ( Ticabus ) gaat voeren om 12u40. Het wordt een busrit van 6 uur. Ik had gisteravond de gordijnen geopend om deze morgen wakker te worden met het uitzicht op de vulkaan. Echter was het mistig. Het was alsof de vulkanen nooit bestaan hadden. Het weer was wisselvallig. Dan was er zon, dan weer een frisse wind. Ik skypte drie kwartiers met mijn ouders en daarna met Mike. Mama was wat verdrietig en vroeg me of ik niet kon terugkomen. Ik mis haar ook heel fel maar direct afkomen kan ik toch niet. Veel moed mama, ik denk ook veel aan jou en de acht maanden zullen wel vlug voorbij zijn. Ik zie je graag… Ook onze Filip zag ik op skype. Hij zei dat de dochter van een vriend van hem haar rugzak gestolen is in Peru. Iemand wilde zogezegd de rugzak op het dak van de bus leggen maar ze heeft haar rugzak nooit meer gezien. Oei, oei, ik zal moeten oppassen want ook ik geef mijn valies vlug af zodat ze die op de bus kunnen zwieren. Ik zal er nu wat langer bijblijven. Ook haar fototoestel is reeds gestolen. En op de kamer hebben ze ingebroken terwijl ze sliepen. Hun gsm etc is gestolen. Niemand van de meisjes heeft iets gehoord. Oei, zouden ze dan met een gas gewerkt hebben? Ik hoop dat ik niets tegenkom. Ik klom op het dakterras en genoot voor de laatste maal van Guatemala. Het was een leuk land. Een aanrader. Kindjes speelden luidruchtig op de koer van de school. De was wapperde op draden op de dakterrassen. Zelfs gescheurde was werd gewassen. Wij zouden dat gebruiken als “oude vodden” maar hier verkwisten ze niets. Wat ik eigenlijk wel mis is een wasmachine. Om eens al mijn was heel proper te krijgen. Men wast hier met de hand maar dat is nooit zo proper dan met een machine. Voor de rest mis ik niets. Ik kwam een meisje tegen die haar auto miste en haar eigen bed. Eh, dat mis ik echt niet! Gisteren op de bus zag ik een duits meisje. Ze vertelde dat ze 14 dagen in Costa Rica geweest was en 14 dagen in Guatemala. Ik vroeg haar mening over Costa Rica. Dit is mijn lievelingsland. Ik was er reeds tweemaal. Ik heb ooit gezegd: “ indien ik ergens wil wonen is het in Costa Rica”. Ze kon er niets goed van vertellen. De mensen zijn er onvriendelijk, het is er heel duur en alles draait om geld. Ze willen enkel het geld van de toeristen. Meer interesseert hen niet. Oei, oei, zou Costa Rica op 6 jaar tijd zo veranderd zijn van mentalitiet? Ik zou erg ontgoocheld zijn dan. Ik zal het zelf wel ondervinden. Ik ga afsluiten. Mijn taxi komt er weldra aan. Ik dingde af voor de taxi van 80 naar 70 Q = 7 €. Aan de bushalte kocht ik een ticket aan 154 Q = 15 € naar San Salvador, de hoofdstad van El Salvador. Ik vroeg of ik geen stempel nodig had van Guatemala om het land te verlaten. Dat zou gebeuren op de bus zeiden ze me. Ik hoop het want in Belize zei men dat ik goed moest opletten dat er duidelijk een stempel in je pasport staat. Ze vergeten dat soms in Guatemala. :) De bus vertrok normaal gezien om 13 uur maar helaas zal het maar om 14 uur zijn. Het zal dus een lange dag worden. Twee uur hier aan de bushalte wachten en daarna 6 uur de rit zelf. Ik kom daar dus rond 20 uur aan. Ik heb echter geen hotel geboekt. Ik neem een hotel uit mijn lonely planet en vraag aan een taxi me tot daar te voeren. Ik praatte net met een koppel uit Israel. Zij reizen naar El Salvador en drie uur later nemen ze een andere bus naar Nicaragua, nog eens 9 uur. Amaai, die hebben moed! Voor mij zal 6 uur al lang genoeg zijn! Een landloper zag me roken en kwam mijn richting uit. Ai, wat gaat die vragen! Een securitasman hield me goed in het oog. Je voelt je wel veilig zo. Hij vroeg een sigaret wat ik hem dan gaf. Zijn vuile lange haren hingen in zijn gezicht. Gescheurde kleren, kapotte pantoffels, vele tanden ontbraken. Daarna wilde hij nog eens terugkomen maar ik draaide mijn rug zodat hij verdween. De securitas alles goed in het oog houdend. Ik zit hier nu in het cafetaria op internet. Straks eet ik een warm gerecht, koop ik me een warm broodje met hesp en kaas en wat drank. Zo overleef ik de busreis wel. Normaal gezien heb ik een plaats alleen. Ik hoop het zodat ik me kan leggen en wat slapen. Ik zit ook dicht bij de tv zodat ik mijn spaans kan bijscholen. Om 14 uur vertrokken we. Er zat niet zoveel volk in de bus en er waren vele plaatsen vrij. Reizen bij laag seizoen is daarvoor wel goed. Hotels altijd vrij, vluchten en bussen. Het nadeel is dat sommige touroperators geen tours doen daar ze te weinig volk hebben. Ik installeerde me onmiddellijk met mijn pull en mijn grote badhanddoek over mij. Zoals altijd stond de airco opnieuw veel te hard. Ik ontmoette een jong meisje, Melodie, uit Zwitserland die alleen reist gedurende 8 maanden. Aan de grens stapten we allen uit om een stempel te gaan halen in ons pasport. Vele mannen stonden met dikke pakken dollars in de hand te smeken om te wisselen. De koers was eerst 100 Q voor 11 amerikaanse dollar. Dat vond ik te weinig en ik verhoogde tot 12. Ik wisselde 200 Q uit en keeg daarvoor 24 Amerik$. Dat is nog te weinig maar ik had maar 11 $ op zak en het zou avond zijn wanneer we aankomen. En dan zijn er geen banken meer open om te wisselen. We reden de grens over en twee douaniers stapten op de bus en controleerden nog eens ons pasport. Ik zei verwonderd: “ Dos veces?” We moesten onze zakken openmaken. Ik vroeg hem wat ze eigenlijk zochten? “ Veel geld en drugs” antwoordde hij. Hij vroeg aan Melodie of ze ook nog meer rookte dan alleen maar sigaretten. Ze keek verwonderd en zei natuurlijk van nee. Hij controleerde heel grondig haar rugzak. In alle kleinste plaatsjes. Mijn rugzak die zoveel ritssluitingen heeft, controleerde hij slechts één vak. Ja, hij zag natuurlijk direct dat ik een serieuze ben he. :) En wat ouder zodat er bij ons minder kans is dan bij de jeugd of zo? Ik was in El Salvador. Een land die vele toeristen overslaan! En misschien onterecht. Men zei me dat, door de oorlog die er was ,nog vele mensen schrik hebben. Daardoor is er weinig toerisme en zijn alle prijzen nog hoog. Dit is nochtans een tropisch land met paradijselijke stranden en groene bergen . Een land voor iemand die dicht bij de natuur wil staan. Dus dat spak me wel aan. Toen de spaanse veroveraars in 1524 het land binnenvielen stond El Salvador bekend als “ Cuataclan” ( het land van waardevolle zaken ) een bijnaam die tot op heden een grond van waarheid bevat. Gelegen aan de zuidwestkust van Midden-Amerika, tussen Guatemala in het westen en Honduras in het noorden, biedt El Salvador fascinerende contrasten: van precolumbiaanse ruînes tot een gesofistikeerde hoofdstad, van kilometers lange maagdelijke stranden tot slapende vulkanen, van een weelderig landschap tot intens blauwe vulkaanmeren. Ik wilde niet slapen op de bus daar ik niets wilde missen van het”nieuwe” landschap. Aan de grens voelde ik reeds een zalige, zwoele , vochtige warmte. Ik hou toch meer van zo’n weer dan wat frisser hoor. Hoe warmer hoe beter. Pluizige, verlichte wolken druilden boven de bergen. Tropische planten, bomen en bloemen. Af en toe kleine stenen huisjes verstopt tussen het groen. De daken in golfplaten verstevigd met stenen er bovenop. Aarden platgedrukte grond. De hoofdbaan was wel mooi geasvalteerd in contrast met de zijbanen. Een bejaarde man in een schommelstoel. Tientallen straathonden. Hebben jullie mijn fotoalbum gezien op faceboek? “Straathonden in de wereld.” Erg he? Ik word er soms niet goed van! Kinderen wandelen in hun schooluniform langs de weg. Waarschijnlijk moeten ze ver stappen vooraleer ze thuis zijn. Net zoals in Madagascar. De ouders hebben geen vervoer. De eerste film was de moderne versie van “ Sneeuwwitje”. En in het engels! Ik zag tuk tuks maar met vier wielen. In Guatemala hebben ze er maar drie zodat ze minder goed de baan houden. Kleurrijke bussen. Vele maîsvelden. ( Net Belgiê ) Sommige toeristen nemen daarvan vele foto’s omdat ze dat bij hen nooit zien. Grote brede palmbomen helden over de huisjes. Ik herleefde met al dit moois. Ik hou veel van het tropische. De zon verschool zich in een dikke wolk die oplichtte als een diamant. Koeien langs de weg, grazend op één vierkante meter. De ouders van Melodie vertrekken in november naar zuid-Afrika en ik gaf hen een kaartje van de B&B van onze Pieter en Anja. Je weet maar nooit he? Ik heb verteld hoe tof en mooi het is bij jullie. Deze bus stopt nergens anders dan in San Salvador, de hoofdstad. Dus ik kan niet uitstappen aan de kust. Ik zal zelf een bus moeten nemen naar de “beaches”. Kraampjes met een knapperige bbq. Gezellige terrassen met versleten stoeltjes en tafeltjes. Vrouwen plettend met de hand de tortillas. 18u30. Het schemerde reeds. Binnen een half uur is het pikdonker. Grote kerkhoven. De graven in kleine huisjes versierd met vele prachige bloemen. Ik at mijn koude sandwich op. Het smaakte. Ik begon eindelijk te lezen in mijn lonely planet. In welke zone zou ik overnachten? Zona” rosa” is de veiligste. Ik zou maar op veilig spelen want met alles wat ik reeds hoorde… De tweede film was een saaie film, een chinese film in het spaans gesproken. Pff… Om 20 uur kwamen we aan in zone rosa. Ik zou hier maar uitstappen. Melodie bleef als enige in de bus zitten. Zij zou afstappen in het centrum. Maar ze slaapt een paar uurtjes in een hotel daarnaast en vertrekt ‘ s nachts dan toch onmiddellijk naar haar volgende bestemming. De bus stopte aan het hotel” Mesôn de Marîa, San Benito. “ De anderen uit de bus hadden daar gereserveerd. Ik vroeg de prijs. 35 $ met badkamer, airco en tv. Of 25 $ voor enkel een bed zonder badkamer of airco. Dat was teveel! Ik bleef als enige op het voetpad staan met mijn bagage. Drie meisjes rond mij te smeken om toch maar in hun hotel binnen te stappen. Ik las op mijn gemak in mijn lonely planet. Daar vond ik een hotel in deze buurt aan 20$. Ik moest dan wel nog een taxi nemen. De meisjes zagen me twijfelen en al gauw spraken ze van 24 $; een kamer met tv, badkamer en airco. Toen hapte ik toe. Dat was een deal! :) En voor mij ook wel een gemak. Ik vroeg of er toers georganiseerd werden. Het meisje was net een leek, wist niet waar de vulkaan was, of het meer, of de ruînes. Ze belde een toeroperator. In het engels zei ik de man dat ik het land wilde leren kennen. Ik had wat opzoekingen gedaan. Hij stelde me 120 $ voor. Een ganse dag met mij alleen alles verkennen wat ik wilde. Ik haakte af en deed eerst wat opzoekingen. Ik wilde de prijzen kennen van andere operators. Die vroegen meer dus ik belde de gids terug en zei dat ik voor 100 $ akkoord ging. Dat is misschien veel geld maar daar ik maar een paar dagen in dit land verblijf, wil ik op één dag zoveel mogelijk zien en per bus is dat niet te doen. Ook taxi’s zijn hier duur. We spraken af om 9 uur morgenvroeg. In de donker liep ik naar een ATM. Er stond een securitas naast, dus ik voelde me wel veilig. In twee keer moest ik geld afhalen. Mijn kaart weigerde een groot bedrag. Ik moet ook zien dat ik niet teveel afhaal want in Honduras is het weer een andere munt. Hier is het amerikaanse dollars. Het is weer al 23u30. Ik moet gaan slapen zodat ik morgen in vorm ben. Ondertussen is er hier een programma op tv over Michael Jackson, over repetities die nooit voorheen getoond zijn. Ook hoe de clip Thriller verwezenlijkt is. Eens interessant. Ik zet de airco af. Eigenlijk heb ik geen airco nodig. Ik vind het leuker met een ventilator. Het zwoele van het land. Hasta manana amigos…Ik zie er naar uit ... xxx