Dag 8 28 april Kona - Hilo

Dag 8 28 april Kona – Hilo
Aloha!
Om 6U45 stond ik op en maakte me klaar. Vanop mijn terras zag ik een lichtblauwe lucht over de oceaan. Net daarnaast, meer over het land, een dichte mist. Het is dus geen smog maar een laagje van de vulkaan. Ik kocht een broodje in de ABC store en reed door het binnenland naar de luchthaven van Hilo waar ik Angela oppik. Hilo ligt in het Oosten van het eiland. Ik zit in het westen. De rit duurt normaal gezien 2,5 uur maar ik deed er bijna drie uur over daar ik overal stop . Mijn Nissan is een hele goede wagen die zacht rijdt. Je voelt je snelheid niet. Nochtans mag je hier maar meestal 40 of 50 miles / uur rijden. De mevrouw aan de receptie van mijn hotel zei dat het heel mooi is in het binnenland maar dat ik diezelfde weg zeker niet in de namiddag mag nemen daar de mist vanuit het vulkaangebergte op de wegen valt en je geen steek meer ziet. Ik zal dan maar langs het Noorden terug rijden. Het is hier heel simpel. Er zijn maar drie grote wegen on van de ene kant van het eiland naar de andere te gaan. Het binnenland, het Noorden of het Zuiden. In het Zuiden ligt de actieve vulkaan maar dat is voor een andere dag. Ik was nog niet goed weg of ik reed al door een wondermooie zwarte vlakte met hier en daar een toefje geel pluimgras. Het contrast was speciaal. Ik vroeg me af hoe dat struikgewas tussen massa’s lavastenen kon groeien. Op de achtergrond de oceaan. In het midden van de weg lag een overreden pikzwart wild zwijntje. Langs de andere kant dartelden twee geitjes. Na een uurtje rijden langs de westkust nam ik de enige afslag , Saddle Road richting het Oosten. Ik reed bijna de hele tijd alleen. Indien ik een auto achter me zag liet ik hem passeren zodat ik de natuur voor mij alleen had. Op kronkelbaantjes, vele bochten en hellingen steeg ik tot 3000 meter het vulkaangebergte in. Ik wist niet dat de Big Island zo mooi waren. Ik was zo tevreden dat ik het drukke, toeristische Honolulu achtergelaten had om naar dit eiland te vliegen. Had ik het geweten, ik was al vroeger vertrokken. Het zonnetje scheen fel maar hoe hoger ik kwam, hoe frisser het werd. Eventjes zette ik zelfs de verwarming aan. Maar ja, dat ben ik , de koulijke. :) ik zag een hele grote vogel voor me vliegen en vroeg me af wat het was. Hij streek neer op een paaltje langs de weg en ik zag dat het een witte uil was. Ik stopte, liet het venster naar beneden, wilde een foto maken maar dat vond de uil te riskant en vloog verschrikt op. Een beetje verder zag ik drie kalkoenen. Zitten die hier ook tussen de lava?! Ik voelde me in een speelgoedbaan. Een rechte baan die heel steil naar omhoog ging en waar je de weg daarachter niet maar kon zien. Bovenaan de weg is het alsof je een jump gaat maken, je gaat vliegen. Dan weer steil naar beneden. In het begin angstaanjagend omdat je precies in het niks rijdt, maar daarna vond ik het heel tof en vloog over de hellingen. Het kriebelde in de buik. Geen bebouwing, de vulkaan links en rechts van mij. Uitgelopen vaste lava. Je kon heel goed de lavastroom volgen. Ik wilde eventjes op de lavastenen lopen. Alles kraakte onder mij. De stenen bijna gewichtloos. Tussen de lava groeiden lieve kleine rode bloemetjes met soms daarrond een klein gouden struikje. Drie helicopters vlogen boven de bergen. Met de helicopter kun je de stromende oranje lava zien vloeien, zich steeds verder een weg banend. Dit eiland groeit maar verder en verder aan. Het eiland wordt steeds groter. In Nieuw zeeland is dat ook zo. De kokende lava stroomt in de zee, koelt daar af en maakt een vaste massa aan, dus weer een stukje land erbij. Indrukwekkend. In de verte zag ik een bruine mist. Het was alsof iemand iets verbrandde maar dat kon niet. Er leeft hier niemand. Het zal waarschijnlijk van de vulkaan komen. Later vraag ik dat wel eens aan iemand. Ik voelde me op een andere planeet. Soms op mars. Ongelooflijk hoe dit land zich onderscheidt van andere landen. In Lanzarotte is het ook vulkanisch maar ik kan het me niet meer zo prachtig voorstellen. Ik wist niet waar eerst te kijken. Ik bleef met open mond verbaasd genieten van dit prachtig fenomeen. Kleine vogeltjes vlogen rond. Sommigen met een knalrood kopje. Gele bloempjes tussen het gesteente. Waar haalt die zij voeding vandaan? Een zalige frisse berglucht. Na twee uur was ik bijna in Hilo en het landschap werd groener en groener en opnieuw warmer. Het zwarte verdween. De bergen verscholen zich. Alles werd weer gewoner. Na 3 uur kwam ik in de stad aan. Ik keek op de kaart waar het vliegveld lag, vraagde een paar keer de weg en kwam tenslotte aan. Ik parkeerde me op een betaalparking en liep naar de arrivals. In de verte zag ik Angela al wuiven. We waren zo content van mekaar terug te zien. Beiden begonnen we al onze verhalen te vertellen. We konden ons hart eens luchten, onze emoties eens kwijt. Ze kwam van Somoa en Borneo. In Somoa deed ze een trip naar de Orang -Oetans. Whoow, dat had ik nog niet gedaan! Dat zal ik vroeg of laat ook eens doen. Ook kun je in een bepaald land een uitstap maken naar de gorilla’s. Dat zou ik ook wel spannend vinden. Ze had in hetzelfde hotel geboekt dan ik. Ze boekte de kamer aan 100 $ / nacht. Toen we alles eens goed uitrekenden, heb ik echt een goeie deal gehad met dat package te nemen; hotel, auto en vlucht inclusief. We besloten van via het noorden terug te rijden. Daar bevinden zich de meeste watervallen waaronder de Akaka falls voorbij Honomû. We waren te ver gereden en bevonden ons in een dicht regenwoud. We keken verbaasd naar dit mooie woud. Reusachtige bomen met sterke lianen. Een bedwelmende geur van vers groen. We hoorden een rivier stromen. In de rivier zat een gezin te baden. Dat wilden we ook doen. Zwemmen aan een kleine waterval. De familie ging net weg. We kropen over een afsluiting. Hielden ons goed vast want we daalden op een slibberige ondergrond. Ik ging als eerst in het ijskoude water. Ik schreeuwde het uit. :) De stroming was sterk en gaf me een goede beenmassage. Daar zaten we in het regenwoud. De zon scheen op onze ijskoude huid. Het was het aardsparadijs. Gen enkele toerist kent waarschijnlijk deze plek. Enkel de locals. Dat vond ik pas tof! In mijn bikini reed ik naar de watervallen. We konden een loep maken rond twee watervallen. Hier waren al wat meer toeristen. De hoogste waterval was 139 meter. Op een foto maakten ze een vergelijking met de watervallen van Venezuela die 1 km zijn. Daar was ik reeds en met een klein vliegtuigje vlogen we dan rond de waterval. Dat zijn de hoogste van de wereld. De Akaka falls waren ook wel heel mooi. De stroom maakte een oorverdovend lawaai. Het water spetterede in de rivier. We besloten van verder te rijden. De noordkant was belange niet zo mooi. Je zag wel uit op een blauwe oceaan, mooie vergezichten en alles veel groener. We stopten in een klein dorpje waar we wat aten. Typische eenzame westernhuisjes en winkeltjes. Echt gezellig. Dicht bij Kona werden de vlakten opnieuw zwart. Deze streek had ik deze morgen al gezien maar toen was het veel mistiger. Nu had je een eindeloos uitzicht. Angela wilde ook eens op de lava lopen. Plots zagen we witte beenderen liggen op de zwarte stenen. We maakten mekaar wijs dat het misschien wel iemand was die meegespoeld was door de hete lava. Nee, grapje. Het waren drie skeletten. Waarschijnlijk van zwijntjes of geitjes. We vonden het wel raar dat het er drie waren. Hoe zijn die allemaal tegelijk gestorven? Aan wat? Ik puzzelde al de werveltjes en beentjes aan mekaar. Ze waren mooi wit en gaaf. Angela begon al de beentjes bij mekaar te sprokkelen en we maakten een reuzeskelet. Grappig. Wat moeten de volgende toeristen hier ooit van denken wanneer ze zo een reuzeskelet zien? Maar ik denk niet dat op deze plaats ooit een toerist zal komen. Gistervaond op FB vertelde ik aan Dirk V. dat de lens van mijn Canon fototoestel het spijtig genoeg begeven had. Hij zei dat ik me toch via internet een ander kon laten leveren! Maar ik ben nooit lang genoeg in een land om iets te bestellen online. Hij zocht een winkel van Canon voor me op en vond op drie eilanden zo een winkel. En…net één in The Big island… en net één in het dorp waar mijn hotel is… en net in de straat van mijn hotel. Ongelooflijk! De winkel sloot om 17 uur en vijf minuutjes ervoor kwamen Angela en ik daar aan. De verkoper had toevallig net hetzelfde toestel in stock. Wat had ik weer geluk!!!!!! De lens kon hij niet repareren. Hij zei van mijn toestel onder garantie op te sturen naar Canon. Ik kocht dus een nieuw aan 192 $. Mijn vorige had ik met het onderwaterhuis 500 $ betaald. Dus hier was het wel goedkoper dan in Australiê. Het voordeel was dan ook dat ik er direct een extra batterij bij had. Ik wilde me reeds een tweede kopen maar vond 80 $ wat teveel voor een batterij. Dus heb ik eigenlijk mijn toestel aan 110 $ wat ik een goede schappelijke prijs vond. Nu hoop ik dat ik geen problemen meer heb met mijn camera of hem niet opnieuw verlies in de zee. :) Angela checkte in. Ik parkeerde me op de publieke parking. Meerdere malen toerde ik rond en uiteindelijk vond ik nog een plaatsje. Ik douchte me en om 7u30 gingen we naar de duikclub om de “avond snorkeling “ met manta’s te boeken de dag nadien. Dit kost 80 $ en is 19 $ goedkoper dan een andere club. We zullen met drie personen zijn. Ik ben benieuwd. De manta’s komen op onze pillampen af daar het plankton aangetrokken wordt door het licht en de manta’s dus het pankton verslinden. Om 20 uur moeten we in de duikclub zijn. Daarna gingen we eten in een restaurant met uitzicht op zee. Het was een zwoele avond. Ik nam een steak, Angela vegetarisch. We bestelden ons een Margarita. Dat was mijn eerste coctail in 5 maand. En hij was heel lekker, gepresenteerd met een eetbare orchidee. In een boekingscentrum namen we inlichtingen over de helicoptervluchten over de stromende lava en de actieve vulkanen. Vanaf Kona kost het 400 $. Oei, daar hadden we niet op gerekend. Ik ben er zeker van dat ik de vluchten in een boekje gezien heb aan 100 $. Dus ik ga nog wat speurwerk doen vooraleer te boeken. Angela wil ook ergens de vulkaan bezichtigen ’s avonds daar je dan de oranje stroom ziet oplichten. Inderdaad is dit heel mooi. In Costa Rica had ik ooit een hotel waar mijn terras uitgaf op de actieve vulkaan. Ik genoot toen uren van dat natuurwonder. Rond 21u30 wandelden we naar ons hotel en gaven rendez vous voor ’ s anderendaags om 8 uur. We rijden naar de actieve vulkaan. Het is nu bijna middernacht. Ik publiceer mijn blog nog en dan ga ik slapen. Ik ben heel content dat ik weer gezelschap heb. Onze interesses zitten op dezelfde golflengte en dat is heel tof. Angela vertrekt 2 mei naar Honolulu om daarna naar Canada terug te vliegen. Haar 5 maanden reis zit er op. Op 8 mei moet ze opnieuw engelse les geven en ze kan het zich nog niet voorstellen! Dat zal niet! :) Slaapwel