Dag 10 15 jan Plettenberg Bay - Jeffreys Bay

Dag 10 15 januari Plettenber Bay – Jeffreys Bay ( 243 km )
Ik zit 5 dagen achter met mijn blog. Het zal dus niet gemakkelijk zijn om me alles te herinneren.
Rond 7u ontwaakten we. Ik maakte ons een tas thee en koffie. We schepten suiker uit de suikerpot en vermeden van de zwarte beestjes mee uit ts cheppen. Onze geburen vertrokken ook. Rond 8u zaten we op het strand van Plettenberg Bay. Het was een stralende zonnige dag. We parkeerden onze auto op een hoogte en daalden af langs een steil baantje naar het strand. We waagden ons in de zee met zijn hoge golven. Ik ging wel niet te diep want ik voelde een sterke stroming. Mike ging volgens mij te diep en ik riep hem terug. Ik zei hem dat het heel gevaarlijk was en dat je zonder je het beseft kunt meegezogen worden. Zelfs tot aan borsthoogte was de branding fel en we werden telkens meegesleurd en onder water getrokken. We amuseerden ons kostelijk en lieten ons op onze buik meeglijden op hoge golven. Had ik nu toch maar mijn opblaasbare surfplank meegenomen van bij onze Pieter. Dat zou heel leuk geweest zijn. Plots kwam er een golf af van zeker 2 meter hoog. Ze viel net toe op ons en we gingen kopje onder. De golf sleurde mijn zonnebril mee. Oh nee, mijn mooie zonnebril! Ik was razend op mezelf dat ik hem niet afgezet had. Ik zocht 5 minuutjes in het wilde water maar door de golven kon je niks zien. Plots bedaarden de golven enkele seconden en zag ik iets zwarts op de bodem liggen. Ik wilde de bril opnemen toen er weer een golf aankwam. Ai, ik nam er net naast. Ik moest en zou mijn bril terugvinden. En ja, wat een geluk toen ik hem opieuw zag liggen. Dank je Jezeke…;-) We kregen het wat koud en lieten ons opdrogen op het strand. We waren alleen. Later kwamen er nog enkele toeristen die zich verschuilden onder een parasol. Wij vonden het heerlijk om in het zalige zonnetje te liggen. Onze Mike ziet bijna al zwart. Ik sneed mijn mango open met mijn zakmes. Het was een hele sappige. We lagen naast rotsen en op de klippen zagen we duizende piepkleine mosseltjes. Mike maakte er eentje open mijn zijn mes maar er was niks eetbaars aan. We konden weer niet te lang blijven en namen verder de N2. We passeerden de “ Tol “ en betaalden 35 Rand. Ik zag een bord staan met Stormsrivier en draaide af. Het leek net een dorpje uit de farwest. Een gids klopte op onze ruit en stelde voor om een canopy tour te doen in het Tsitsikamma woud. Dit kosste wel 450 Rand per persoon en zou 3 uren duren. We hadden daarvoor echter geen tijd. Ik deed reeds een canopy tour in Costa Rica. Je hangt met kabels vast en je zwiert van de ene boom naar de andere boven het woud. De langste kabel was 1 km en ik hing op een hoogte van 500 meter. Dat vond ik wel leuk. Maar deze keer vonden we de prijs wat te hoog. Plots zag Mike een restaurant, bar met als opschrift Elvis. Ja, daar wilde hij zeker binnen gaan. Er stonden 3 grote auto’s vanuit de jaren 60, de tijd van Elvis en James Dean. Cadilac, Chevrolet etc. Overal foto’s van Marilyn Monroe, het huis van Elvis, accessoires en nog veel meer. We namen talrijke foto’s en Mike kon het niet laten om wat souvenirs te kopen zoals sleutelhangers, een t-shirt van Elvis, een stenen plaatje van James Dean, lucifers en serviettes. Mike was in zijn nopjes. Hij gaf me uitleg over het leven van Elvis en James Dean. Hij wist er inderdaad veel over te vertellen. We dronken nog iets op het gezellige terras. In 2011 was er op de sraat een Elvisfestival waar vele imitators optraden. De volgende maal zou het plaatsvinden in september. Ik zei tegen Mike dat hij dan maar eens moest terugkomen he. We reden verder richting Humansdorp. Ik zag een bord staan Oyster Bay. Ik wilde vlug eens naar daar rijden. Het zou er ook prachtig zijn maar misschien was dat zo geen goed idee. Het was een grintweg waar je maar 30 km/u kon rijden. Na 15 minuutjes rijden in een prachtig landschap tussen de afrikaanse koeien voelde ik me toch niet zo goed meer op mijn gemak. Er kwam maar geen einde aan. Plots zagen we een jeep en we hielden hem tegen. We vroegen of we op de juiste baan zaten naar Oyster Bay en hij zei in het afrikaans: “ Ja, dis baie vêr, maar als jy ry kom jy vinnig an“ . Daarna besefte ik dat ik eigenlijk niet gevraagd had hoe lang rijden het was? Onze auto schokte van links naar rechts. Ik vermeed zoveel mogelijk de putten. Wanneer het bergaf was slipte ik soms op de “ribbeltjes” van de weg. Ik concentreerde me goed. Het werd al laat. Rond 18u30 kwamen we een soort rooikat tegen die wegglipte in het struikgewas. In de verte zagen we een prachtige zonsondergang. We schudden verder. Anderhalf uur later kwamen we eindelijk aan in het dorp. Het was er spookachtig. Geen kat te zien. Er waren zelfs geen cafees of restaurants. We zagen toch één koppel en vroegen waar er een camping was. We belden aan de camping, vroegen de prijs maar vonden 210 Rand te veel. We moeten goed opletten met ons geld. Het werd donker dus we konden niet meer naar het strand om te genieten van het prachtige uitzicht met zijn hoge zandheuvels. Ik wilde zo vlug mogelijk terug om een slaapplaats te zoeken. In het pikkedonker reden we de hobbelbaan terug. Ik reed nu 40 km/u zodat we na één uurtje in de bewoonde wereld terug kwamen. Oef! We tankten benzine. We betaalden 291,41 Rand voor 28,02 liter. De benzine staat aan 10,40 Rand/liter. We reden door naar een camping “Jeffreys Bay”. De prijs was 133 Rand. Dat was betaalbaarder. Mama belde ons want ze waren ongerust. Inderdaad hadden we een tijdje niets van ons laten horen. Ook bij hen was alles ok. We zochten ons een plekje waar er niet teveel wind was want ik was bang dat mijn tent zou wegvliegen. Nochtans zou het leuk geweest zijn om langs de strandkant te slapen maar het was echt niet te doen van de wind. We installeerden ons dicht bij de wasplaats. We hadden honger en namen de auto naar het dorp. Op zondag was er niet veel open. We vonden een steakhouse. Ik nam mij een Hake grilled en Mike kip. Toen de garcon ons eten aan tafel bracht merkte ik op dat mijn vis niet gegrild was maar gefritteerd. Het smaakte naar een fishstick en daar had ik echt geen zin in. Ik riep de garcon maar die vertelde me dat de toeristen liever fried hadden dan gegrild. Ik zei hem dat ze dat dan wel op de kaart moesten veranderen. De manager werd er bij gehaald en stelde voor om een nieuwe hake te grillen. Ik had de helft al opgegeten. Ter compensatie vroeg ik me dan een Dom Pedro dessert. Het eten was dus niet fameus maar we hadden toch gegeten en konden voort. We namen onze auto die door een garde gadegeslaan werd. We gaven hem 2 Rand en hij was content. We praatten wat met zwarten die daar rondhingen en vroegen waar ze gingen slapen met zo’n koude wind. Ze antwoordden vôôr een hek van een restaurant. Je moet het maar kunnen he zo altijd buiten slapen! Ik sliep in mijn tent. Deze is voor één persoon. Mike sliep op de achterbank van de auto. De wind bleef lekker buiten mijn tentje. De golfslag van de zee deed me in slaap vallen. x