Dag 20 16 febr. Queenstown

Dag 20 16 febr. ( Queenstown )
Om 6u15 wekte mijn gsm me. Brr…the big day! Ik maakte me hopen tassen thee, at een boterhammetje met brie, prepareerde me mentaal voor en reed naar het I - centrum. Ik had een afspraak om 8 uur. Ik wilde eerst skydiven zodat ik daar al zou van af geweest zijn maar alles was al volgeboekt. Dus, ik begon met een rafting. We zaten met tien in een bus die 5 raftings meetrok. 45 minuten op een niet verharde weg. Er mogen hier trouwens geen rentalcars op, enkel jeeps en bussen voor de rafting. Ik heb al gevaarlijke bochten gezien in mijn leven maar deze deden me toch wat huiveren. Op sommige plaatsen hing de bus volledig over de niet afgemaakte ravijn. Bravo voor de vrouw die met zo’n gewicht zoefde door de bochten. De weg was amper zo breed als haar bus! Sommigen durfden niet kijken. We kregen een uitrusting, uitleg en vaarden de rivier op. De meesten vonden het tof maar ik vond het niet genoeg actie. Ik dacht dat het level 4 tot 5 zou zijn maar het was nog geen drie! Natuurlijk heb ik al een paar raftings gedaan en je verwacht altijd beter, spannerder. Toch was het een leuke groep en een toffe gids. De gids vertede ons dat velen hier goud komen zoeken in de rivieren. Hij kent ook een Belg die hier elk jaar komt en telkens goud vindt. Een duits meisje vertelde me dat je in Australie zelf goud kunt zoeken en dat ook zult vinden. Het zou een mooie souvenir zijn. Ik had het koud, ondanks veel zon. Ik ging vlug een warme chocolademelk drinken met twee marshmallows erin en stapte naar de jetboat attractie. Ik zette me naast de driver en tegen 85 km/uur vlogen we over de ondiepe rivier. Het was een hele goede driver. Op soms 1 cm raasde hij langs de rotsen. We schreeuwden, lachten en werden nat. Dat was pas leuk. Snelheid, avontuur! We draaiden 390 graden! Na 20 minuutjes was het spijtig genoeg al voorbij maar ik vond het reuzefijn. Ik stapte de bus op die ons afzette aan het I - center. Daar moest ik een ticket nemen voor de skydive. Dat zou wat anders zijn! Ik moest nog 45 min. wachten en ging me een pizzastukje kopen. Ik at wel niet alles op daar het er misschien kon uitkomen bij de sprong! :) We reden naar de vlieghaven. Het was erg stil in de bus. Niemand zei een woord. De gids vroeg of er iets scheelde. Ze lachten flauwtjes. Iedereen had een enorme stress. Ik praatte met een duits meisje die ook voor de eerste maal sprong. Ah ja, ik had toch besloten om het hoogste ( 5000 meter! ) te nemen met een vrije val van 60 seconden, daarna 7 minuten met de parachute vliegen tot de landing. We kregen een heel korte uitleg. Dat je zeker naar de cameraman moest kijken en niet naar beneden, anders zou er niks op de foto’s staan. En wanneer de parachutist op je schouders klopt, moet je je armen open spreiden. Ik had precies meer schrik voor de landing. Ik had laatstleden gehoord dat een toerist haar benen gebroken had bij de landing. Mijn gids zei dat ik me geen zorgen moest maken en gewoon relaxen en genieten van de sprong en van het landschap. In het kleine vliegtuigje zaten we met 4 toeristen + elk een gids en 1 cameraman. We stegen tot 9000 ft waar een koreaans koppel als eerste uit het vliegtuig sprong. Ik keek toe en slikte eventjes. Waar ben ik aan begonnen? Hoe zou dat zijn? Zou dat ook kriebelen in de buik zoals een benjisprong? Ik klaarde mijn oren. Ik voelde het frisser worden. Boven zou het -2 graden zijn. Door het raampje zag ik alles in het klein. Oei, oei, dat is echt wel heel hoog hoor wat ik genomen heb! Er was geen weg terug… Ik ademde diep, vroeg aan mijn gids of hij me wel goed vastgehaakt had. Ik dacht aan de parachutemoord en vroeg me af waar de parachute precies gesabotteerd was. Bon Kristin, niet teveel nadenken, verstand op nul en genieten. De gids hing achter mij vast. Ik moest dus als eerste uit het vliegtuig hangen en voor ik het goed besefte viel ik als een blok naar beneden. Ik hield mijn riemen goed vast zoals ze me getoond hadden en wachtte op het schouderklopje wanneer ik mijn armen moest opendoen. Ik spreidde mijn armen, de cameraman naast mij. Het was ongelooflijk!!!!!!!!!!!! Ik had niet het gevoel dat ik viel maar meer dat ik vloog. Nochtans vallen we met een snelheid van 200 km/uur. Natuurlijk smijten ze eerst een heel klein parachute af zodat die je in balans houdt en je niet gaat tollen. Onderweg, 1 minuut, zweefde ik boven het prachtige uitzicht, de bergen, het stadje. Ik communiceerde zelf met de cameraman, posseerde voor de camera, maakte “OK” tekens. Ik voelde me zo vrij als een vogel. Zo goed, zo zalig, tevreden. Ik kan het niet beschrijven. Jullie moeten dat ook zeker eens doen! Het minuutje was spijtig genoeg voorbij en hop, een lichte ruk door de parachute die openging. We daalden heel zachtjes naar beneden. Ik praatte met mijn gids. Hij zag dat ik me goed op mijn gemak voelde en trok de parachute van links naar rechts. Soms gaf dat een kriebelend gevoel in de buik. Dat vond ik natuurlijk ook tof. Van mij mocht hij dat nog meer doen maar misschien moest ik wel niet overdrijven. De grond kwam dichter bij. Oh nee, het was bijna gedaan. Toen pas zei hij dat ik bij de landing gewoon de benen omhoog moest houden. Tijdens de vlucht noemde hij de namen van de bergen en toonde me Queenstown. Ongelooflijk. Niet te beschrijven. Bij de landing hield ik mijn benen omhoog en stapte zachtjes op de grond. Dat was een makkie. Op de grond feliciteerden de gids en de cameraman me en ik moest iets inspreken in de camera voor het thuisfront. Dat zullen jullie later wel zien op FB. Ook de foto’s kan ik er maar morgen opzetten. Om 9u30 moet ik ze ophalen. Ik ben benieuwd om ze te zien. Hoe zou mijn gezicht geweest zijn net toen ik uit het vleigtuig sprong? In ieder geval: dat is iets wat ik nog wil doen. Het is het leukste geweest dat ik ooit al gedaan heb in mijn leven. Ik ben zo tevreden. Misschien moet ik dat in Belgiê als sport beginnen. Zelf springen… Moet fantastisch zijn. Ik had nooit gedacht dat alles zo langzaam ging. Ik dacht dat ik zou vallen en tollen zoals een blok. Maar dat was het niet. Mijn dag was perfect. Ik kocht me in town een polotrui van de skydiving. Die had ik toch nodig want één trui is niet genoeg. Ik reed naar de camping, smste naar Steve en Roger, vertelde het aan de receptioniste. Ik moest het aan iemand kwijt. I did it! Ik opende mijn terrasdeur en genoot van het zonnetje die de stad verlichtte. Ik waste en droogde mijn kleren. Nam een uitgebreide douche en schreef mijn blog. Straks eet ik mijn brood en spijs met een glaasje wijn om mijn triomf te vieren. Ze geven ook een toffe film op tv die je kan opstarten wanneer je maar wil. Mijn tent was droog. Het is nu 20 uur. Ik heb alvast de verwarming opgezet want ’ s avonds koelt het vlug af. Ik maakte ook eens een kuis in al mijn documentatiefolders en mestte mijn auto eens uit. Mijn koffer ruikt een beetje muf door het feit dat het er binnen regent. Ik zette een plastiek zak onder mijn rugzak die ook al vochtig was. Ik ga jullie laten. Wat ik morgen ga doen weet ik nog niet. Ik wilde de swing 134 meter doen maar die koste 250$ en ik denk dat ik vandaag wel al genoeg uitgegeven heb. Nu weer sparen… dada. Xxx Er vliegen hier net parapenters boven mijn terras. Dat zou ik toch ook ooit eens moeten doen. :) En Klaas, ben je goed geland in Schiphol?