Dag 1 17 sept. Pasto - Quito

Dag 1 17 sept. Pasto – Quito
Ochere, ik las een reactie op mijn blog dat Santo, een jong van mijn hondje Dahli, laatstleden doodgebeten is door een loslopende herdershond. Die mensen hebben zelfs hun hond nie tegengehouden of gereageerd. Arie, ik vind het zo erg voor jou. Ik ben er kapot van! Wat een dood. Ik wens je veel moed en sterkte. Ook aan Caroline en haar man. Santo was inderdaad een hele toffe hond. Hoe erg het ook is, draag de mooie herinneringen met je mee. Dikke zoen...
Ook aan alle andere mensen die gereageerd hebben op mijn blog, bedankt. Dat doet altijd plezier wanneer je hier zo ver zit. Doe zo voort. :-)
Ik stond om 7u30 op. Wat had ik het koud. Ik sliep met twee pulls en ik legde nog twee dekens, dubbel geplooid, op mij. Mijn vingers, voeten en neus waren ijskoud. Ik heb van gans de nacht niet bewogen denk ik. Uit schrik van de kou. Brr... en Ecuador en de volgende landen gaan ook maar frisjes zijn. Dat belooft... Om 8u15 nam ik een taxi aan 3000 Cop naar de busterminal. De chauffeur vroeg me of ik Pasto leuk vond en of ik Colombia niet te gevaarlijk vond?! Eh, waarom vraagt die dat nou? Nee, ik heb niets ondervonden van onveiligheid. Daar kocht ik een ticket aan 6000 Cop ( 1000 Cop goedkoper dan een andere maatschappij ) met “Supertaxi.” De rit zou anderhalf uur duren naar Ipiales. Ik zag dat de landlopers in dit koudere gebied toch met een deken over hen slapen. 's Morgens is het 5 graden en in de dag ongeveer 13 tot 16 graden. Het ganse jaar door. Soms eens regen. Nooit sneeuw. Ik zag de bevolking veranderen. Meer de looks van Ecuador. Mensen met wollen poncho's, muts en handschoenen. Paarden trekken een kar volgeladen met vers fruit en groenten. Ik vond Pasto wel mooi om te bezichtigen maar door gebrek aan tijd heb ik dit niet gedaan. Normaal gezien had ik graag al in Ecuador geweest op 14 september maar het zal 17 september worden. We zaten met vier personen in een busje voor 16 personen. Ik kocht me een empanada gevuld met bonen, rijst en vlees maar ik at het in vier keer op. Van 's morgens vroeg vette gefrituurde dingen, daar ben ik niet zot van. Onderweg zag ik oude versleten bussen, niet zo mooi beschilderd dan normaal gezien. Zitplanken in de bus. Achteraan ook nog een houten platform dat buiten uitsteekt waar je bvb een brommer kan opzetten. Het was koud op de bus. Ik zit op een hoogte van 3000 meter. Het warme tropische Cali was op 1000 meter. Zalige temperaturen daar van 40 graden. Hier maar 13 graden! :-( Ik zie mensen in een T-shirt ofwel met dikke vesten, mutsen en handschoenen. De typische Boliviaanse of Ecuadoraanse klederdracht. Ik was opnieuw gans alleen als blanke toerist. Ik niesde nog meer door de kou. Een geluk dat ik wat toiletpapier meegenomen had uit mijn hotel. Papieren zakdoekjes heb ik hier nog niet gezien. Wanneer ik mijn pijnlijke neus snuit loopt het traanvocht uit mijn ogen. Mijn oren piepen. Een geluk dat ik nu niet duik of ik kon het vergeten. Ik zag opnieuw de prachtige dorre bergen, zonder bomen. We passeerden een peaje = peage. Soms verlichtte de zon een stukje landbouwgrond dat schitterde in de bergen. Een paar huisjes in de dalen. We daalden af langs vele haarspeldbochten. Onderweg sprongen mensen op de bus. Het landschap werd groener met smalle hoge watervalletjes en riviertjes. Een dorpje met een lief oranje kerkje. Vruchtbare gronden met verschillende gewassen. Er wordt mais, bonen, bloemkool, witte en groene kool, broccoli, tomaten enz gekweekt. Een beetje zoals bij ons. Dit klimaat is daar ideaal voor. Witte en zwarte varkens. Een eenzame koe op een stukje groen langs de weg. Een goed geëquipeerde fietser waagt de klim in de bergen. In Ipiales gaf ik mijn valies en rugzak af in een kruidenierswinkeltje. Op de etalage stond: Wij waken over uw bagage. 1000 Cop. Ik betaal maar als ik terug kom. Je weet maar nooit. Ik zag dat ze mijn valies goed verstopten achter een reclamebord. Ik vertrouwde hen. Aan de witte collectieve taxi's, aan 2000 Cop, wachtte ik tot er minstens nog vier mensen bijkwamen. Na een half uur gaf ik het op. Er kwamen maar geen andere toeristen bij. De chauffeur vroeg 8000 Cop voor een privérit. Ik dingde af tot 6000 Cop = 3 €. Ik mocht niet teveel tijd verliezen want ik moest nog tot aan de grens gaan en dan nog een bus nemen naar Ecuador. Maar ik wilde perse de Santuaio de las Lajas zien. De Las Lajas basiliek (Spaans: Santuario de Las Lajas) staat in de Colombiaanse stad Ipiales. Deze is gebouwd in een kloof boven de Guaitararivier . De kerk wordt soms aangeduid als de Las Lajaskathedraal maar aangezien er geen Bisschop aan deze kerk verbonden is, is het officieel geen kathedraal. De naam Las Lajas is afgeleid van het Spaanse woord Laja. Dit is de naam van een bepaald soort sedimentair gesteente dat in de omgeving van de kerk voorkomt. In 1754 kwamen een Indiaanse moeder en dochter in een noodweer terecht. Ze schuilden in de kloof. Op een bepaald moment begon de tot dan toe doof-stomme dochter te spreken. Dit voorval werd in de omgeving al snel als een wonder opgevat.
In 1951 werd het meisje heilig verklaard door Paus Pius XII. In de 19e eeuw werd naar aanleiding van bovenstaande legende in de kloof een kleine kapel gebouwd. Het huidige neogotische bouwwerk werd in de periode van 1916 tot 1949 gebouwd, ter vervanging van de kapel. Naar aanleiding van de heiligverklaring werd het gebouw in 1954 tot basiliek verklaard. In 2007 werden de zeven wonderen van Colombia gekozen via een wedstrijd in een krant. De Las Lajas basiliek eindigde op de tweede plaats, net na de Zoutkathedraal in Zipaquirá. De Kerk lag op een hoogte met vele trappen. Ik voelde het hoogteverschil op mijn adem. Met mijn twee pulls en een windjack kreeg ik het gauw warm. Ik passeerde vele artisanale kraampjes waar men crafts en souvenirs verkochten. Vooral kaarsjes en kruisjes in alle soorten . Ik zocht naar een zilveren koffielepeltje maar tevergeefs. De tocht was de moeite waart. De waterval, de stromende rivier maar vooral de prachtige Kathedraal, of hoe je het ook moet noemen. Ik hoorde een kerkdienst en kwam net op tijd om te communie te gaan. Een volle kerk met geen enkele blanke! :-) Ik had weer beziens. Ik vouwde mijn handen om de hostie te ontvangen maar de priester keek me recht in de ogen en ik moest mijn mond openen en de hostie op mijn tong ontvangen. Ja, hier doen ze dat anders he. :-) Na de dienst liep al het volk naar voor. Ik vroeg aan een dame die een groot kruis in haar hand had, mooi ingepakt in cellofaanpapier, wat er gebeurde. “De zegening”, zei ze stilletjes. Inderdaad zag ik de priester met zijn gewijd water iedereen zegenen. De mensen staken hun kruisjes, kaarsjes, bloemen en al wat hun lief was, naar boven om dit te laten zegenen. De priester bezag me opnieuw en zegende me in mijn gezicht. Ja, ik had niets bij he. :-) Ik kreeg de tranen in mijn ogen toen ik al die diepgelovigen zag. Intens baden ze op hun blote knieën. Daarna wandelde ik naar een soort kloof waar men vele kaarsjes brandde. Misschien was hier die verschijning wel geweest. Een beeld sproeide water en iedereen nam het water en goot dit over hun hoofd. Ik deed dit ook maar niet zoveel dan hen want het water was nogal koud. :-) Ik was tevreden dat ik een stop gemaakt had in Ipiales. Ik zag een paar lama's. Sommigen waren versierd met hoedjes en kroontjes op hun kop. Je kon je laten fotograferen. Ik nam een collectieve taxi, nu was er wel meer volk, aan 2000 Cop en recupereerde mijn valies. Ik zag dat ik een gat heb in mijn nieuwe valies. Ja, dat zal iemand kapot gedaan hebben met die altijd zo wild in de koffer van de bus te gooien. Ik nam een volgende taxi aan 1600 Cop naar de grens. De chauffeur zette me blijkbaar te ver af want toen ik een lange file deed aan de immigratiedienst moest ik eerst de immigratiedienst van Colombia passeren en ik zat in de immigratie Ecuador. Pff, ik trok mijn valies bergop naar Colombia. Dat is maar 100 meter hoor! Daar liet ik een stempel zetten “ UIT “Colombia. Mannen vroegen om geld uit te wisselen. Ik wisselde mijn Colombiaanse pesos om in dollars. Ik trok mijn valies, nu bergaf, naar Ecuador. Daar was er geen file meer en de vriendelijk dame vroeg me of het gelukt was. Ik kreeg een stempel “ IN” Ecuador. Daarna nam ik een minivan van 10 personen aan 74 $C, vanaf nu is alles weer in Dollars he, naar de busterminal Tulcan. Direct namen mannen mijn valies en trokken ze me naar hun busmaatschappij. Ik reisde met “ Supertaxi” aan 4,6 $ naar Quito. Goedkoop! De rit zou vijf uur duren. Om 14u50 vertrok de grote bus met maar 10 personen. Opnieuw onderweg stapten er mensen op. Opnieuw was ik de enige toerist maar dat word ik al gewoon. In de immigratiedienst heb ik eventjes eens zes blanken gezien. Ik had me genoeg eten gekocht zoals ribbetjes met een paar pellepatatten, chips, nootjes, cola, water, een dessert van kaas met honing ( ik lustte dat niet ). Dus verhongeren zou ik zeker niet doen. Ik bewonderde het nieuwe landschap van Ecuador. Zoals Colombia, heel chique. Ik denk dat ik zelfs al een paar vulkanen zag. Aan de voet een meer of een lagune. Prachtig! Op de bus hadden we een politiecontrole. Het is te zeggen, iedereen werd gecontroleerd, behalve ik. Ja, een blanke blijkbaar niet. De politie zei vriendelijk dag tegen me en vroeg hoe het ging. Ik keek één en een halve film op mijn pc. Daarna is mijn batterij weer leeg. De film in de bus was in het Spaans en er was maar één scherm en ik zat er te ver van. Men speelde “The Gladiator. “ Ik las in mijn lonely Planet over Quito en zocht naar een hotel. Ik vond er eentje “Viena Internacional” aan 15 $, wat een schappelijk prijs is. Ik ga naar La Cuidad Vieja = het oude centrum, waar er vele Kerken, Monasterios en de Kathedraal is. Quito is gelegen in het noordelijke hoogland van Ecuador, ingeklemd tussen bergen van de Cordillera Occidental van de Andes. De ligging van Quito is tamelijk uniek: vlak tegen de evenaar aan, op zeer grote hoogte en omgeven door 14 deels actieve vulkanen. Deze ligging trekt de aandacht van toeristen, maar het brengt ook gevaren met zich mee voor de miljoenenstad. Quito wordt met enige regelmaat getroffen door aardbevingen en asregens. Als gevolg daarvan is het oude centrum minstens vier keer herbouwd. De actieve vulkaan Pichincha (vulkaan), grenst direct aan de westkant van de stad en bedekte de stad in 1999 met een laag as. In november 2002 barstte de vulkaan El Reventador, die 20 jaar rustig was gebleven, uit. De noodtoestand moest worden uitgeroepen in de stad, die volledig door as bedekt werd. Zelfs de meer dan 1000 kilometer verderop gelegen Galápagoseilanden kregen met de vallende as te maken. Het oude stadscentrum van Quito is op zondagochtend autovrij. Rond 20 uur kwam ik eindelijk op mijn bestemming. Daar nam ik een taxi aan 8 $ ( pff, zo duur ) naar mijn uitgekozen hotel. De taxichauffeur probeerde me te overhalen van niet naar daar te gaan en dichter bij de busterminal te blijven in de Ciudad Nueva = nieuwe stad, maar ik gaf niet toe. Het was wel ver. Toen ik aankwam in dat hotel was de prijs niet 15 $ maar 24 $ ! Pff, ik discuteerde met de man om de prijs te verlagen. Ik toonde hem ook dat dat niet kon en dat het anders vermeld stond in de Lonely Planet, maar hij gaf niet toe. Daar het al zo laat was, bleef ik toch daar maar slapen. Ik moet zeggen dat het wel een prachtig koloniaal hotel is met een binnenkoer met zetels. Alle verdiepingen kijken uit op die koer. In mijn kamer houten vloer, afgrijselijk behangpapier maar een badkamer met een heerlijke warme douche, een romantisch balkonnetje dat uitgeeft op de steile straat, tv en...internet. Op de zachte matras schrijf ik mijn blog. Ik weet niet wat ik ga doen morgen. Waarschijnlijk naar een bureau gaan waar ik inlichtingen ga nemen over: hoe naar de Galapagoseilanden vliegen en een boottocht doen rond die eilanden. Misschien zoek ik een goedkoper hotel en verken ik de stad . Ik zie wel. Tot morgen lieve mensen...